ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : งานฉลองความสำเร็จที่เรียบง่าย
“ถึงแล้วครับทุก ๆ คน เชิญครับ” เขากล่าวแล้วรีบลงไปเปิดประตูรถ หลังจากนั้นก็เดินพาทุกคนไปที่โต๊ะ ที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม
“ทุกคนเชิญนั่งครับ” เขาลากเก้าอี้ให้แม่ของเขานั่ง “อ้อ รอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวไปสั่งอาหารก่อนนะครับ นั่งคุยกันไปก่อนนะครับ” เขาพูดพร้อมเดินไปหาพนักงาน
“วันนี้อาหารอร่อยมากเลยคะ” แม่ของแป้งกล่าวชม เมื่อทานอิ่มแล้ว
“เรามาฉลองให้กับความสำเร็จของน้องแป้งกันนะครับ” โจ้กล่าวเชิญชวน พร้อมกับเติมน้ำให้กับทุกคน
“ขอให้หนูประสบความสำเร็จกับการเป็นนักร้องนะจ๊ะ” แม่ของโจ้กล่าวขึ้นก่อน
“พ่อแม่ภูมิใจในตัวหนูมากที่สุดเลย ที่หนูมีวันนี้” พ่อกล่าวขึ้นบ้าง
“ขอให้น้องแป้งเป็นนักร้องที่ดังที่สุดในรอบปีเลยนะ” โจ้พูด
“ขอบคุณทุก ๆ คนนะคะ” แป้งกล่าว แล้วทุกคนก็ชนแก้ว
“เดี๋ยวแป้งขอตัวไปเดินเล่นที่ชายหาดก่อนนะคะ”
“จ๊ะ แต่อย่าไปไกลนักนะลูก มันมืดแล้ว” พ่อกล่าวเตือน
“คะ แล้วหนูจะรีบกลับมานะคะ” เธอบอก แล้วเดินตรงไปยังชายหาด
แป้งเดินไปซักพักก็ทรุดนั่งลงบนหาดทราย ชันเข่าขึ้นมากอดไว้ แล้วมองไปยังทะเลที่ดูเงียบเหงา ไม่มีแม้กระทั้งคลื่นที่ซัดเข้ามา
‘พี่เค้าเป็นคนยังไงนะ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย ตอนก่อนขึ้นเวที เค้ายังอารมณ์ดีอยู่เลย จู่ ๆ เค้าก็อารมณ์เสียขึ้นมาซะอย่างนั้น เค้าคิดอะไรกับเราอยู่นะ เดาใจไม่ถูกเลยจริง ๆ’
เธอต้องสะดุ้งขึ้นมากระทันหัน เมื่อมีมือ ๆ หนึ่งมาแตะที่ไหล่ของเธอ เธอกำทรายไว้เต็มมือ แล้วเธอก็ถามขึ้นว่า
“ใครหนะ” โดยที่เธอไม่ได้หันหน้าไปมอง เธอรอคำตอบ แต่เธอกลับได้ยินแต่เสียงลมเท่านั้น เธอจึงตัดสินใจหันหลัง แล้วปาทรายใส่หน้าคนแปลกหน้าทันที
“โอ้ย! ผมยอมแล้วครับ” เธอได้ยินเสียงชายหนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้น
“อุ๊ย! พี่โจ้เองหรือคะ แป้งขอโทษคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบพร้อมกับขยี้ตาที่เปื้อนทราย
“พี่อย่าขยี้ตาสิคะ พี่ลืมตากว้าง ๆ แล้วเดี๋ยวแป้งจะเอาผ้าเขี่ยทรายออกให้นะคะ” แป้งพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมา แล้วค่อย ๆ เขี่ยทรายออกมา
“แล้วแป้งถาม ทำไมพี่ไม่ตอบหละคะ”
“ก็ผมไม่นึกว่า แป้งจะทำถึงขนาดนี้หนิครับ ถ้ารู้ว่าจะทำอย่างนี้ ผมคงรีบตอบไปแล้วหละ”
“แป้งขอโทษนะคะ แป้งไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ คะ”
“ยังไงแป้งก็คุยกับผมแล้ว โดนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับ” แป้งรีบเอามือออก แล้วเดินหนีเขาไป
“แป้งยังเขี่ยทรายให้ผมไม่หมดเลยนะ”
“ก็เอาไปทำเองสิคะ” แป้งยัดผ้าใส่ลงในมือเขา
“โกรธอะไรผมหละ ตั้งแต่กลับจากงานแล้วนะ”
“เปล่าหนิคะ”
“แป้งโกรธที่ผมดึงตัวแป้งออกมาจากคุณสมศักดิ์ใช่ไหม” โจ้จับตัวเธอเอาไว้
“พี่ก็รู้หนิว่ามันผิด แต่พี่ก็ยังทำ”
“พี่ขอโทษ แต่ผมมีเหตุผลนะที่พี่ต้องทำอย่างนั้น”
“เหตุผลอะไรคะ ที่พี่มาดึงตัวแป้งออกไปอย่างนั้น”
“ก็คุณสมศักดิ์ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แป้งคิดนะ” เขาบอกเหตุผลอื่นที่พออ้างขึ้นได้บ้าง แทนที่จะบอกเหตุผลที่สำคัญกับเธอ
“คุณสมศักดิ์ไม่ดีตรงไหนหละคะ” แป้งหันหน้ามามองโจ้
“ก็คุณยังไม่รู้อะไร คุณสมศักดิ์หนะเจ้าชู้ไก่แจ้จะตายไป”
“แป้งไม่เชื่อ เค้าออกจะสุภาพ ให้เกียรติผู้หญิงออก แล้วถ้าสมมติว่าเป็นจริง หนังสือพิมพ์ก็ต้องลงข่าวบ้างสิคะ แต่นี่แป้งยังไม่เคยได้ยินเลย”
“ก็ทุก ๆ คนคิดอย่างแป้งกันหมดแหละ เลยต้องเสร็จเค้าทุกราย แล้วเรื่องข่าว มันก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะไม่มีใครรู้ เพราะเค้าเป็นใคร เค้าสามารถทำได้ทุกอย่างแหละ โดยใช้เงินปิดข่าวของเขา”
“แล้วแป้งจะรู้ได้ยังไงหละคะว่าที่พี่พูดมามันจริง”
“ก็อย่างตอนที่แป้งไปเรียนร้องเพลงวันแรก ที่เขาไปรับแป้งหนะ พี่จะบอกให้รู้นะ ว่าเขาไม่เคยไปดู หรือแม้แต่สนใจการเรียนของนักร้องหน้าใหม่เลยซักคนเดียว”
“แค่นี้หรือคะ”
“แล้วแป้งเห็นไหมว่าเขามองแป้งด้วยสายตาที่มันเกินเลยไปมากกว่า เจ้านายกับลูกจ้างนะ จริงไหมหละ”
“แป้งรู้คะว่าผู้ชายทุกคนก็ต้องมีเจ้าชู้บ้าง แป้งไม่เห็นว่ามันจะเสียหายอะไรเลย” แป้งพยายามหาข้อแก้ตัวให้กับเขา
“แต่มันไม่มากเท่าเขาหรอกนะ”
“เหตุผลของพี่มีแค่นี้ใช่ไหมคะ”
“ไม่ ผมยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่พี่ต้องทำอย่างนั้น”
“อะไรหละคะ”
“ก็เพราะผมชอบแป้งไงหละ ผมไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้แป้ง แล้วผมก็รู้ว่าแป้งก็ชอบผมเหมือนกันจริงไหม\" คำตอบนี้ทำเอาแป้งหน้าแดงขึ้นมา
“พี่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วหนิคะ”
“งั้นถ้าผมขออะไรไป หวังว่าแป้งคงไม่โกรธนะ”
“แป้งก็ต้องดูก่อนว่า พี่จะขออะไร”
“ไม่เอาแป้งต้องรับปากกับผมก่อน”
“ได้คะ แป้งสัญญาว่าจะไม่โกรธคะ”
“แป้งเป็นแฟนกับผมนะ” แป้งหันหลัง แล้วเงียบไปซักพัก
“ผมขอโทษนะกับสิ่งที่ผมพูดไป”
“แล้วใครบอกว่าแป้งโกรธพี่หละคะ”
“แสดงว่าแป้งตกลงแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่คะ”
“ผมดีใจมากเลยนะ”
“แป้งต้องขอโทษพี่นะคะ ที่โมโหใส่พี่”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ต่อไปนี้ผมจะไปรับไปส่งแป้งนะ ผมจะได้อุ่นใจ”
“ไม่ต้องหรอกคะ แป้งไปมาเองได้ แล้วนี่พี่ก็ออกอัลบั้มใหม่ งานคงจะเยอะนะคะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ผมเชื่อว่าเราสองคนได้ทำงานด้วยกันแน่นอนครับ”
“อย่างนั้นก็แล้วแต่พี่ละกันคะ” แป้งยิ้ม แล้วเดินไป
“จะไปไหนครับแป้ง”
“ก็กลับโต๊ะไงคะ” แป้งยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ
“แน่ใจหรอว่าทางนั้นหนะ”
“แป้งเดินผิดทางหรือคะ”
“ก็ใช่หนะสิ แป้งต้องเดินมาทางด้านนี้ต่างหากหละ”
“ขอโทษคะ สงสัยแป้งจะดีใจมากไปมั้ง”
“ไม่เป็นไร คนน่ารักทำอะไรก็น่ารักแหละครับ”
“ทุกคนเชิญนั่งครับ” เขาลากเก้าอี้ให้แม่ของเขานั่ง “อ้อ รอแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวไปสั่งอาหารก่อนนะครับ นั่งคุยกันไปก่อนนะครับ” เขาพูดพร้อมเดินไปหาพนักงาน
“วันนี้อาหารอร่อยมากเลยคะ” แม่ของแป้งกล่าวชม เมื่อทานอิ่มแล้ว
“เรามาฉลองให้กับความสำเร็จของน้องแป้งกันนะครับ” โจ้กล่าวเชิญชวน พร้อมกับเติมน้ำให้กับทุกคน
“ขอให้หนูประสบความสำเร็จกับการเป็นนักร้องนะจ๊ะ” แม่ของโจ้กล่าวขึ้นก่อน
“พ่อแม่ภูมิใจในตัวหนูมากที่สุดเลย ที่หนูมีวันนี้” พ่อกล่าวขึ้นบ้าง
“ขอให้น้องแป้งเป็นนักร้องที่ดังที่สุดในรอบปีเลยนะ” โจ้พูด
“ขอบคุณทุก ๆ คนนะคะ” แป้งกล่าว แล้วทุกคนก็ชนแก้ว
“เดี๋ยวแป้งขอตัวไปเดินเล่นที่ชายหาดก่อนนะคะ”
“จ๊ะ แต่อย่าไปไกลนักนะลูก มันมืดแล้ว” พ่อกล่าวเตือน
“คะ แล้วหนูจะรีบกลับมานะคะ” เธอบอก แล้วเดินตรงไปยังชายหาด
แป้งเดินไปซักพักก็ทรุดนั่งลงบนหาดทราย ชันเข่าขึ้นมากอดไว้ แล้วมองไปยังทะเลที่ดูเงียบเหงา ไม่มีแม้กระทั้งคลื่นที่ซัดเข้ามา
‘พี่เค้าเป็นคนยังไงนะ เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย ตอนก่อนขึ้นเวที เค้ายังอารมณ์ดีอยู่เลย จู่ ๆ เค้าก็อารมณ์เสียขึ้นมาซะอย่างนั้น เค้าคิดอะไรกับเราอยู่นะ เดาใจไม่ถูกเลยจริง ๆ’
เธอต้องสะดุ้งขึ้นมากระทันหัน เมื่อมีมือ ๆ หนึ่งมาแตะที่ไหล่ของเธอ เธอกำทรายไว้เต็มมือ แล้วเธอก็ถามขึ้นว่า
“ใครหนะ” โดยที่เธอไม่ได้หันหน้าไปมอง เธอรอคำตอบ แต่เธอกลับได้ยินแต่เสียงลมเท่านั้น เธอจึงตัดสินใจหันหลัง แล้วปาทรายใส่หน้าคนแปลกหน้าทันที
“โอ้ย! ผมยอมแล้วครับ” เธอได้ยินเสียงชายหนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้น
“อุ๊ย! พี่โจ้เองหรือคะ แป้งขอโทษคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบพร้อมกับขยี้ตาที่เปื้อนทราย
“พี่อย่าขยี้ตาสิคะ พี่ลืมตากว้าง ๆ แล้วเดี๋ยวแป้งจะเอาผ้าเขี่ยทรายออกให้นะคะ” แป้งพูดพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมา แล้วค่อย ๆ เขี่ยทรายออกมา
“แล้วแป้งถาม ทำไมพี่ไม่ตอบหละคะ”
“ก็ผมไม่นึกว่า แป้งจะทำถึงขนาดนี้หนิครับ ถ้ารู้ว่าจะทำอย่างนี้ ผมคงรีบตอบไปแล้วหละ”
“แป้งขอโทษนะคะ แป้งไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ คะ”
“ยังไงแป้งก็คุยกับผมแล้ว โดนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับ” แป้งรีบเอามือออก แล้วเดินหนีเขาไป
“แป้งยังเขี่ยทรายให้ผมไม่หมดเลยนะ”
“ก็เอาไปทำเองสิคะ” แป้งยัดผ้าใส่ลงในมือเขา
“โกรธอะไรผมหละ ตั้งแต่กลับจากงานแล้วนะ”
“เปล่าหนิคะ”
“แป้งโกรธที่ผมดึงตัวแป้งออกมาจากคุณสมศักดิ์ใช่ไหม” โจ้จับตัวเธอเอาไว้
“พี่ก็รู้หนิว่ามันผิด แต่พี่ก็ยังทำ”
“พี่ขอโทษ แต่ผมมีเหตุผลนะที่พี่ต้องทำอย่างนั้น”
“เหตุผลอะไรคะ ที่พี่มาดึงตัวแป้งออกไปอย่างนั้น”
“ก็คุณสมศักดิ์ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แป้งคิดนะ” เขาบอกเหตุผลอื่นที่พออ้างขึ้นได้บ้าง แทนที่จะบอกเหตุผลที่สำคัญกับเธอ
“คุณสมศักดิ์ไม่ดีตรงไหนหละคะ” แป้งหันหน้ามามองโจ้
“ก็คุณยังไม่รู้อะไร คุณสมศักดิ์หนะเจ้าชู้ไก่แจ้จะตายไป”
“แป้งไม่เชื่อ เค้าออกจะสุภาพ ให้เกียรติผู้หญิงออก แล้วถ้าสมมติว่าเป็นจริง หนังสือพิมพ์ก็ต้องลงข่าวบ้างสิคะ แต่นี่แป้งยังไม่เคยได้ยินเลย”
“ก็ทุก ๆ คนคิดอย่างแป้งกันหมดแหละ เลยต้องเสร็จเค้าทุกราย แล้วเรื่องข่าว มันก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะไม่มีใครรู้ เพราะเค้าเป็นใคร เค้าสามารถทำได้ทุกอย่างแหละ โดยใช้เงินปิดข่าวของเขา”
“แล้วแป้งจะรู้ได้ยังไงหละคะว่าที่พี่พูดมามันจริง”
“ก็อย่างตอนที่แป้งไปเรียนร้องเพลงวันแรก ที่เขาไปรับแป้งหนะ พี่จะบอกให้รู้นะ ว่าเขาไม่เคยไปดู หรือแม้แต่สนใจการเรียนของนักร้องหน้าใหม่เลยซักคนเดียว”
“แค่นี้หรือคะ”
“แล้วแป้งเห็นไหมว่าเขามองแป้งด้วยสายตาที่มันเกินเลยไปมากกว่า เจ้านายกับลูกจ้างนะ จริงไหมหละ”
“แป้งรู้คะว่าผู้ชายทุกคนก็ต้องมีเจ้าชู้บ้าง แป้งไม่เห็นว่ามันจะเสียหายอะไรเลย” แป้งพยายามหาข้อแก้ตัวให้กับเขา
“แต่มันไม่มากเท่าเขาหรอกนะ”
“เหตุผลของพี่มีแค่นี้ใช่ไหมคะ”
“ไม่ ผมยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่พี่ต้องทำอย่างนั้น”
“อะไรหละคะ”
“ก็เพราะผมชอบแป้งไงหละ ผมไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้แป้ง แล้วผมก็รู้ว่าแป้งก็ชอบผมเหมือนกันจริงไหม\" คำตอบนี้ทำเอาแป้งหน้าแดงขึ้นมา
“พี่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วหนิคะ”
“งั้นถ้าผมขออะไรไป หวังว่าแป้งคงไม่โกรธนะ”
“แป้งก็ต้องดูก่อนว่า พี่จะขออะไร”
“ไม่เอาแป้งต้องรับปากกับผมก่อน”
“ได้คะ แป้งสัญญาว่าจะไม่โกรธคะ”
“แป้งเป็นแฟนกับผมนะ” แป้งหันหลัง แล้วเงียบไปซักพัก
“ผมขอโทษนะกับสิ่งที่ผมพูดไป”
“แล้วใครบอกว่าแป้งโกรธพี่หละคะ”
“แสดงว่าแป้งตกลงแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่คะ”
“ผมดีใจมากเลยนะ”
“แป้งต้องขอโทษพี่นะคะ ที่โมโหใส่พี่”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ต่อไปนี้ผมจะไปรับไปส่งแป้งนะ ผมจะได้อุ่นใจ”
“ไม่ต้องหรอกคะ แป้งไปมาเองได้ แล้วนี่พี่ก็ออกอัลบั้มใหม่ งานคงจะเยอะนะคะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ผมเชื่อว่าเราสองคนได้ทำงานด้วยกันแน่นอนครับ”
“อย่างนั้นก็แล้วแต่พี่ละกันคะ” แป้งยิ้ม แล้วเดินไป
“จะไปไหนครับแป้ง”
“ก็กลับโต๊ะไงคะ” แป้งยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ
“แน่ใจหรอว่าทางนั้นหนะ”
“แป้งเดินผิดทางหรือคะ”
“ก็ใช่หนะสิ แป้งต้องเดินมาทางด้านนี้ต่างหากหละ”
“ขอโทษคะ สงสัยแป้งจะดีใจมากไปมั้ง”
“ไม่เป็นไร คนน่ารักทำอะไรก็น่ารักแหละครับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น