สะพานดาว

ลำดับตอนที่ #5 : งานเปิดตัวนักร้องใหม่

“พี่โจ้คะ ทำไมพักนี้ไม่ไปหาแป้งบ้างเลยหละคะ  หรือว่างานยุ่ง”  แป้งกล่าวถาม ระหว่างที่เธอแต่งหน้าอยู่

    “เปล่าหรอกครับ  ก็น้องแป้งมีคนไปหาอยู่ทุกวันแล้วนี่ครับ”  เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และไม่สบตากับเธอเลย

    “อ๋อ คุณสมศักดิ์ เขาแค่มาคุยเรื่องงานหนะคะ”

    “หรือ แน่ใจนะ ว่าไม่มีอะไรมากกว่านั้น”

    “พี่พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ  แป้งผิดหวังในตัวพี่มากนะคะ  แป้งไม่อยากเชื่อเลยว่าแป้งจะได้ยินคำพูดอย่างนี้จากปากพี่” เธอพูดแล้วน้ำตาใส ๆ ก็ไหลรินออกมาจากตาทั้งคู่ของเธอ  น้ำตาของเธอ ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งแต่หน้าอยู่ข้าง ๆ ถึงกับหันหน้ามามอง แล้วรีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้  แป้งจึงเริ่มยิ้มออก

    “แป้งร้องไห้ทำไม  เดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก  วันนี้เป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตแป้งเลยนะครับ”  เขาพูดแล้วเอามือขึ้นมาลูบหัวเธอ

    “คะ แป้งจะไม่ร้องแล้วคะ  แต่พี่ต้องสัญญากับแป้งนะ ว่าจะไม่พูดเหมือนเมื่อตะกี้อีกนะคะ”

    “สัญญาครับ”

    “พอดีกับที่ทีมงานก็มาเรียกเขาทั้งสองออกไป  เพราะงานจะเริ่มขึ้นแล้ว  งานแถลงข่าวเปิดตัวของเป็นไปได้ด้วยดี  ด้วยกำลังใจจากพ่อแม่ของเธอ  เพื่อนสนิท และชายหนุ่มอีกสองคน

    “ผมภูมิใจและดีใจมากนะครับที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับ แป้ง นลินี นักร้องสาวหน้าใสคนนี้ครับ”  หลังจากที่คุณสมศักดิ์พูดจบ  เสียงปรบมือก็ดังสนั่นห้องที่จัดงาน

    “แป้งก็เหมือนกันคะ”  แป้งกล่าวเพียงเล็กน้อย  พอเสร็จจากการเปิดตัวแล้ว  พิธีกรในงานก็สัมภาษณ์เธอ และโจ้ต่อไป

    หลังเวทีดูจะเรียบร้อย  แต่ด้านหน้าดูวุ่นวายกับการเก็บกวาดสถานที่  ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิททั้งชุดถือช่อดอกลิลลี่เดินตรงมาหาแป้ง

    “นี่สำหรับคุณครับ  คุณแป้ง ยินดีด้วยนะครับกับความสำเร็จที่เริ่มต้นในวันนี้”  ชายหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ออกมาให้เธอ  แป้งยื่นมือออกมารับ พร้อมกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

    “ขอบคุณคะ คุณสมศักดิ์”

    โจ้ทำสีหน้าไม่พอใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว  เขารู้สึกร้อนใจ อยากจะโดดเข้าไปชกหน้าเขา  แต่ก็คงทำไม่ได้หรอก เพราะเค้าเป็นเจ้านาย  และดูแป้งก็มีทีท่าชอบพอเค้าอยู่เหมือนกัน  โจ้จึงรีบดึงตัวแป้งออกมา  แล้วบอกกับพ่อแม่ของแป้งว่า

    “เลิกงานแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะครับ”

    “จ๊ะ”

    โจ้ไปส่งครอบครับแป้งที่บ้าน  และจะมารับพวกเขาที่บ้านอีกครั้งในตอนเย็น  เพื่อไปเลี้ยงฉลองกัน  พอถึงเวลานัดกันไว้  โจ้ก็มาถึงตรงเวลาพร้อมกับแม่ของเขา  แล้วก็ขับรถออกไปหาร้านอาหารทานกัน

    “ไปฉลองกันที่ไหนดีครับ”  โจ้เอ่ยถามทุกคนในรถ

    “ที่ไหนก็ได้จ๊ะ”  แม่ของแป้งตอบแทน คนที่โจ้อยากให้ตอบ นั่นก็คือแป้ง เธอดูเงียบ ๆ ไป ไม่พูดกับโจ้เลย ตั้งแต่เธอกลับมาจากงาน

    “งั้นผมพาไปร้านนี้ละกัน มันอยู่ติดริมทะเล แล้วก็บรรยากาศดีมากด้วย อาหารก็อร่อย ที่สำคัญเงียบสงบ เป็นส่วนตัวดีหนะครับ” โจ้พูดแล้วก็ชะลอความเร็วลง  เพื่อให้ทุก ๆ คนได้ชมบรรยากาศสองข้างทาง

    “หนูแป้งจ๊ะ  วันนี้เป็นอะไรทำไมดูเงียบจัง  เห็นโจ้เคยบอกว่าหนูพูดเก่งหนิ”  แม่ของโจ้ถามขึ้น เมื่อเห็นทุกคนในรถต่างเงียบ

    “ไม่ได้เป็นอะไรหรอกคะ คุณป้า แค่แป้งดีใจจนพูดอะไรไม่ออกหนะคะ”    

    “ป้าเข้าใจจ๊ะ  ก็เหมือนกับโจ้ตอนแรก ๆ  เขาก็เป็นเหมือนกับหนูนี่แหละ”

    โจ้อมยิ้ม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ซึ่งเขาจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี  วันที่เค้าได้เป็นนักร้อง  ตอนนั้นเค้ายังโตกว่าเธอประมาณ 2 ปี แต่เขาก็ยังดีใจเหมือนเด็ก ๆ อยู่

    “ตอนนั้นยิ่งกว่าน้องแป้งอีกนะครับ  ถึงขนาดกินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยนะ”  เขาพูดแล้วอมยิ้ม พร้อมกับมองหน้าแป้งทางกระจก  แต่แป้งกลับทำไม่รู้ไม่ชี้ มองออกไปนอกหน้าต่าง  จนแม่ทนไม่ได้ต้องหยิกขาเธอ เพื่อให้เธอตอบบ้าง

    “หรือคะ”