ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เทพบุตรสุดหล่อ #2
“พี่นกคะ พี่นกเห็นฝ้ายไหมคะ” ฝนถามขึ้น เมื่อรถออกมาได้ซักพัก
“ไม่เห็นนี่คะ อ้าว พี่นึกว่าฝ้ายขึ้นมาแล้ว” พี่นกตกใจ ถึงกับหน้าซีดนิด ๆ เมื่อรู้ว่าลูกทัวร์หายไปคนหนึ่ง
“ยังนี่คะ”
“อ้าว แล้วใครเห็นฝ้ายบ้างไหมคะ” ลูกทัวร์คนอื่น ๆ ต่างส่ายหน้า
“ทำยังไงดีคะพี่นก พี่รีบกลับรถไปที่เดิมได้ไหมคะ” ฝนร้อนรนเมื่อรู้ว่าน้องสาวหายไป เธอต้องโดนพ่อแม่ว่าแน่ ๆ ถ้าหาตัวน้องไม่เจอ
“ได้คะ” แล้วก็กลับรถไปที่เดิม เพื่อหาฝ้าย แต่ก็ไม่เจอ นกไปถามพนักงาน เค้าก็บอกว่าฝ้ายออกไปแล้วกับผู้ชายคนนึง
“แต่ฝ้ายไม่รู้จักใครที่นี่นะคะ เค้าดูผิดคนหรือเปล่าคะ”
“คงไม่ผิดหรอกจ๊ะ เอางี้ดีไหม พี่ว่าเราไปแจ้งความกันก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง พี่ต้องขอโทษทุก ๆ คนด้วยนะคะที่ทำให้ทุกคนหมดสนุกกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ/ครับ” ดูเหมือนทุกคนก็ร้อนใจเหมือนกัน ที่ฝ้ายหายไป
หลังจากแจ้งความเสร็จ พี่นกก็พาทุกคนเข้าโรงแรมทันที เพราะรู้ว่าทุกคนคงไม่มีอารมณ์เที่ยวกันแล้ว
พอฉันเข้าไปในบ้านของเค้า ฉันก็ต้องทึ่ง เพราะบ้านเค้าเรียบร้อย และสะอาดมาก ๆ แถมยังตกแต่งน่ารักดีด้วย
“พออยู่ได้นะ คิดว่าเป็นบ้านของตัวเองละกัน”
“เอ่อ… เจอกันตั้งนานแล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ผมชื่อ ซุง ซี จุง คุณชื่อฝ้ายใช่ไหม”
“คะ แล้วคุณอายุเท่าไหร่คะ” เค้ามองฉันด้วยความแปลกใจ “ฉันจะได้เรียกคุณถูกไง”
“ปีนี้ 21 ครับ” แล้วก็ยิ้มให้ฉัน
“งั้นฉันก็เรียกคุณว่า พี่ซุง ซี จุง ละกัน”
“ครับ อือ.. ฝ้ายมีเสื้อผ้ามาแค่ชุดเดียวใช่ไหม”
“ใช่คะ”
“งั้น วันนี้ฝ้ายใส่ของผมไปก่อนละกันนะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปซื้อกัน”
“คะ”
แล้วเค้าก็เดินเข้าไปในครัว แล้วต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมา 2 ชาม เค้ายื่นชามนึงให้ฉัน แล้วก็นั่งกินของตัวเองไป ท่าทางเค้าจะหิวจัดแฮะ ฉันนั่งจ้องเค้ากิน จนเค้าเงยหน้าขึ้นมามอง
“ทำไม กินไม่ได้หรอ”
“อ๋อ เปล่า”
“ก็อยู่ตัวคนเดียวแหละ ไม่มีคนมาทำอาหารกิน ทุกอย่างก็เลยง่าย ๆ”
“นายอยู่คนเดียวหรอ”
“อือ ทำมายหยอ” เค้าพูดขณะที่กำลังเคี้ยวบะหมี่อยู่เต็มปาก
“ก็เห็นบ้านเรียบร้อยดีอะ ก็เลยคิดว่ามีคนดูแลให้”
“ก็บ้านเล็ก ๆ ไม่มีอะไรมากมายหนิ แล้วยังไม่รีบกินอีก เดี๋ยวบะหมี่ก็อืดหมดหรอก”
แล้วเค้าก็ก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ของเค้าไป แล้วฉันจะนั่งมองเค้ากินหรือ ไม่มีทางซะหรอก ฉันก็หิวเหมือนกัน พอเรากินบะหมี่กันเสร็จแล้ว เค้าก็เก็บชามเพื่อเอาไปล้าง
“พี่ไปนั่งเถอะคะ เดี๋ยวฝ้ายล้างให้เอง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมล้างเอง”
“นะคะ ให้ฝ้ายล้างเถอะนะ” ฉันส่งสายตาหวานให้เค้า
“ก็ได้”
ทำไงดีละเนี่ย เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ฉันยังไม่เคยล้างจานเลย แต่จะให้มาอยู่บ้านเค้าเฉย ๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ ฉันทำไม่ได้หรอก แล้วฉันจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเนี่ย อือ เค้าคงใช้ฟองน้ำมั้ง แล้วฉันก็จัดแจงบีบน้ำยาล้างจานลงบนฟองน้ำ และเริ่มถูที่ชาม
“นี่ฝ้ายทำอะไรเนี่ย” เค้าทำตาโตใส่ฉัน
“ก็ล้างจานไงคะ”
“ฝ้ายล้างจานเป็นไหมหละครับ”
“เป็นสิคะ” ฉันยอมโกหกดีกว่าหน้าแตก ถึงมันจะผิดศีลธรรมก็เถอะ แต่ฉันก็ต้องทำ
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย ผมดูออกนะ ผมว่าฝ้ายไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนซะ พรุ่งนี้เราจะได้ตื่นเช้าไปตามหาเพื่อน ๆ ของฝ้ายกัน” เค้าหันมา พร้อมส่งรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิต
“ก็ได้คะ” ฉันว่าง่ายตามเค้าโดยดี
******************
ยังไงก็โหวตให้เค้าด้วยนะ มากน้อยไม่สำคัญ เราจาได้มีกำลังใจอะ
ซากุระน้อย
“ไม่เห็นนี่คะ อ้าว พี่นึกว่าฝ้ายขึ้นมาแล้ว” พี่นกตกใจ ถึงกับหน้าซีดนิด ๆ เมื่อรู้ว่าลูกทัวร์หายไปคนหนึ่ง
“ยังนี่คะ”
“อ้าว แล้วใครเห็นฝ้ายบ้างไหมคะ” ลูกทัวร์คนอื่น ๆ ต่างส่ายหน้า
“ทำยังไงดีคะพี่นก พี่รีบกลับรถไปที่เดิมได้ไหมคะ” ฝนร้อนรนเมื่อรู้ว่าน้องสาวหายไป เธอต้องโดนพ่อแม่ว่าแน่ ๆ ถ้าหาตัวน้องไม่เจอ
“ได้คะ” แล้วก็กลับรถไปที่เดิม เพื่อหาฝ้าย แต่ก็ไม่เจอ นกไปถามพนักงาน เค้าก็บอกว่าฝ้ายออกไปแล้วกับผู้ชายคนนึง
“แต่ฝ้ายไม่รู้จักใครที่นี่นะคะ เค้าดูผิดคนหรือเปล่าคะ”
“คงไม่ผิดหรอกจ๊ะ เอางี้ดีไหม พี่ว่าเราไปแจ้งความกันก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง พี่ต้องขอโทษทุก ๆ คนด้วยนะคะที่ทำให้ทุกคนหมดสนุกกัน”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ/ครับ” ดูเหมือนทุกคนก็ร้อนใจเหมือนกัน ที่ฝ้ายหายไป
หลังจากแจ้งความเสร็จ พี่นกก็พาทุกคนเข้าโรงแรมทันที เพราะรู้ว่าทุกคนคงไม่มีอารมณ์เที่ยวกันแล้ว
พอฉันเข้าไปในบ้านของเค้า ฉันก็ต้องทึ่ง เพราะบ้านเค้าเรียบร้อย และสะอาดมาก ๆ แถมยังตกแต่งน่ารักดีด้วย
“พออยู่ได้นะ คิดว่าเป็นบ้านของตัวเองละกัน”
“เอ่อ… เจอกันตั้งนานแล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ผมชื่อ ซุง ซี จุง คุณชื่อฝ้ายใช่ไหม”
“คะ แล้วคุณอายุเท่าไหร่คะ” เค้ามองฉันด้วยความแปลกใจ “ฉันจะได้เรียกคุณถูกไง”
“ปีนี้ 21 ครับ” แล้วก็ยิ้มให้ฉัน
“งั้นฉันก็เรียกคุณว่า พี่ซุง ซี จุง ละกัน”
“ครับ อือ.. ฝ้ายมีเสื้อผ้ามาแค่ชุดเดียวใช่ไหม”
“ใช่คะ”
“งั้น วันนี้ฝ้ายใส่ของผมไปก่อนละกันนะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปซื้อกัน”
“คะ”
แล้วเค้าก็เดินเข้าไปในครัว แล้วต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมา 2 ชาม เค้ายื่นชามนึงให้ฉัน แล้วก็นั่งกินของตัวเองไป ท่าทางเค้าจะหิวจัดแฮะ ฉันนั่งจ้องเค้ากิน จนเค้าเงยหน้าขึ้นมามอง
“ทำไม กินไม่ได้หรอ”
“อ๋อ เปล่า”
“ก็อยู่ตัวคนเดียวแหละ ไม่มีคนมาทำอาหารกิน ทุกอย่างก็เลยง่าย ๆ”
“นายอยู่คนเดียวหรอ”
“อือ ทำมายหยอ” เค้าพูดขณะที่กำลังเคี้ยวบะหมี่อยู่เต็มปาก
“ก็เห็นบ้านเรียบร้อยดีอะ ก็เลยคิดว่ามีคนดูแลให้”
“ก็บ้านเล็ก ๆ ไม่มีอะไรมากมายหนิ แล้วยังไม่รีบกินอีก เดี๋ยวบะหมี่ก็อืดหมดหรอก”
แล้วเค้าก็ก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ของเค้าไป แล้วฉันจะนั่งมองเค้ากินหรือ ไม่มีทางซะหรอก ฉันก็หิวเหมือนกัน พอเรากินบะหมี่กันเสร็จแล้ว เค้าก็เก็บชามเพื่อเอาไปล้าง
“พี่ไปนั่งเถอะคะ เดี๋ยวฝ้ายล้างให้เอง”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมล้างเอง”
“นะคะ ให้ฝ้ายล้างเถอะนะ” ฉันส่งสายตาหวานให้เค้า
“ก็ได้”
ทำไงดีละเนี่ย เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ฉันยังไม่เคยล้างจานเลย แต่จะให้มาอยู่บ้านเค้าเฉย ๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยเนี่ยนะ ฉันทำไม่ได้หรอก แล้วฉันจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีเนี่ย อือ เค้าคงใช้ฟองน้ำมั้ง แล้วฉันก็จัดแจงบีบน้ำยาล้างจานลงบนฟองน้ำ และเริ่มถูที่ชาม
“นี่ฝ้ายทำอะไรเนี่ย” เค้าทำตาโตใส่ฉัน
“ก็ล้างจานไงคะ”
“ฝ้ายล้างจานเป็นไหมหละครับ”
“เป็นสิคะ” ฉันยอมโกหกดีกว่าหน้าแตก ถึงมันจะผิดศีลธรรมก็เถอะ แต่ฉันก็ต้องทำ
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย ผมดูออกนะ ผมว่าฝ้ายไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนซะ พรุ่งนี้เราจะได้ตื่นเช้าไปตามหาเพื่อน ๆ ของฝ้ายกัน” เค้าหันมา พร้อมส่งรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยในชีวิต
“ก็ได้คะ” ฉันว่าง่ายตามเค้าโดยดี
******************
ยังไงก็โหวตให้เค้าด้วยนะ มากน้อยไม่สำคัญ เราจาได้มีกำลังใจอะ
ซากุระน้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น