สะพานดาว

ลำดับตอนที่ #3 : เป็นนักร้องเต็มตัวซะทีเรา

ตอนที่ 3

    หนึ่งสัปดาห์ต่อมา มิวสิควีดิโอที่แป้งถ่ายทำก็ออกฉายสู่สายตาของผู้คนทุกวงการ เธอกลายเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป โดยเฉพาะที่โรงเรียนเธอกลายเป็นดาวเด่นเลยก็ว่าได้ มีหนุ่ม ๆ ตามรับตามส่งเธอทุกวัน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจใครเลยซักคน

    บ่ายวันหนึ่งหนุ่มโจ้ก็โทรมาที่บ้านแป้ง เพื่อบอกข่าวดีแก่เธอ

    “ฮัลโหล ขอสายแป้งครับ” ชายหนุ่มเอ่ยทักทาย

    “พูดอยู่คะ”

    “นี่พี่โจ้นะ พี่มีข่าวจะมาบอก”

    “ข่าวอะไรคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกได้เลยว่าเธอกำลังดีใจ

    “ข่าวดีหนะสิ แป้งจะได้เป็นนักร้องแล้วนะ”

    “จริงหรือคะ แป้งไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามอีกครั้งเพื่อย้ำความมั่นใจของเธอ

    “แป้งไม่ได้ฝันไปหรอก เดี๋ยวเสาร์นี้พี่จะไปรับแป้งไปคุยกับทางบริษัทนะครับ”

    “คะ ขอบคุณพี่มากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่แป้งคงจะไม่มีวันนี้หรอกคะ”

    “ไม่เป็นไร อืม..เสาร์นี้แป้งพาพ่อแม่ไปด้วยนะ เผื่อจะช่วยตัดสินใจอะไรได้”

    “คะ”

    “งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ สวัสดีครับ” โจ้กล่าวลา

    “คะ สวัสดีคะ” แป้งวางสายลง แล้วหมุนโทรศัพท์ไปหาโอ๋ทันที

    

    “ฮัลโหล โอ๋หรือ”

    “ใช่ นี่วีใช่ปะ” โอ๋ถามขึ้น

    “ใช่แล้ว เราจะได้เป็นนักร้องแล้วนะ” แป้งพูดด้วยความดีใจ

    “จริงอะ เราดีใจด้วยนะ”

    “ขอบใจจ๊ะ”

    “แล้วนี่จะไปคุยกันเมื่อไหร่หละ” โอ๋สนใจ

    “ก็เห็นพี่เขาบอกว่านัดเป็นวันเสาร์นี้” แป้งพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

    “อืม..งั้นแค่นี้ก่อนนะเราจะไปธุระต่อหนะ” โอ๋กล่าวขอตัวก่อน

    “โอเค บาย” แป้งก็วางสายลง รีบวิ่งไปที่ห้องครัวไปบอกแม่ทันที แต่พื้นห้องครัวมักจะมีน้ำเป็นประจำ แป้งจึงลื่นล้มลงไป

    “โอ้ย เจ็บจังเลย” แป้งร้องออกมา มือคลำแถวข้อศอก

    “เรานี่ซุ่มซ่ามจริง ไม่เป็นผู้หญิงเอาซะเลยนะ” แม่บ่นพึมพำขณะหั่นผักอยู่

    “แม่คะแป้งจะได้เป็นนักร้องแล้วนะคะ” แป้งร้องเสียงดังเมื่อลุกขึ้นได้แล้ว

    “ใครบอกจ๊ะลูก” แม่ถามด้วยความงง

    “เมื่อตะกี้พี่โจ้โทรมาบอกคะ แม่คะแป้งดีใจมากเลยคะ” แป้งกระโดดกอดคอแม่ทั้ง ๆ ที่แม่กำลังหั่นผักอยู่

    “แป้งปล่อยแม่ก่อน” แม่ร้องบอกเพราะกลัวว่าคมมีดจะไปโดนลูก

    “ทำไมคะแม่” แป้งยังคงกอดแม่แน่นกว่าเดิม

    “แป้งเห็นไหมว่าแม่ทำอะไรอยู่”

    “เห็นคะ แม่กำลังหั่นผักอยู่ไงคะ”

    “แล้วแม่ใช้อะไรหั่นหละ”

    “แม่ถามอะไรแปลก ๆ ก็ใช้มีดหั่นหนะสิคะ” เธอตอบโดยที่ยังไม่รู้ตัวว่ามีนั้นอยู่ตรงเหนือหัวเธอ

    “แล้วแป้งไม่กลัวโดนมีดแม่ฟันหรอจ๊ะ” แม่ยกมีดขึ้นมาให้แป้งดู

    “ขอโทษคะ เกือบไปแล้วเรา” เธอบ่นกับตัวเอง

    “แล้วนี่เมื่อตะกี้แป้งพูดว่าอะไรนะ แม่ได้ยินไม่ถนัดเท่าไหร่” แม่ถามซ้ำอีกครั้ง

    “คือเมื่อกี้พี่โจ้โทรมาบอกว่าวันเสาร์นี้พี่เขาจะมารับไปคุยกับทางบริษัทเรื่องที่แป้งได้เป็นนักร้องคะ แม่ดีใจไหมคะ” แป้งกระโดดกอดทันทีเมื่อเห็นแม่วางมีดลงแล้ว    

    “ดีใจสิจ๊ะลูก แม่ภูมิใจในตัวหนูมากนะ” แม่พูดให้กำลังใจกับเธอ

    “คะแม่”



    เรื่องที่แป้งได้เป็นนักร้องนั้นมีคนที่รู้เพียงแค่สามคนเท่านั้นก็คือ พ่อ แม่ และโอ๋เพื่อนสนิทของเธอ ตอนแรกโอ๋จะประกาศให้เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนทราบ แต่แป้งขอเก็บไว้เป็นความลับก่อน รอให้ถึงวันนั้นวันที่แป้งมี

อัลบั้มเป็นของตัวเอง วันที่แป้งมีชื่อเสียง ใครต่อใครต่างก็รู้จักเธอ

    แป้งเฝ้ารอคอยวันเสาร์ที่จะมาถึง แล้วความพยายามนั้นก็มาถึง คืนก่อนวันเสาร์แป้งนอนไม่หลับ เพราะตื่นเต้น ดีใจ กังวลว่าจะทำตัวยังไงดี แต่งตัวยังไงดี พอนาฬิกาบอกเวลา 6 โมงเช้าแป้งก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที ลุกขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัว เลือกชุดอยู่เป็นนาน จากนั้นจึงลงไปทานอาหารและนั่งคอยให้พี่โจ้มารับ แม่ของแป้งก็เช่นเดียวกัน เธอก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน แต่ก็น้อยกว่าแป้งนิดนึง

    ‘ติ๊งต่อง’ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมกับมีชายร่างสูงสวมแว่นตาและหมวกยืนอยู่หน้าประตู

    แป้งรีบวิ่งออกไปทันที เพราะคาดว่าจะเป็นพีโจ้

    “สวัสดีคะพี่โจ้” แป้งเอ่ยทักขึ้นก่อนเมื่อเห็นเขา

    “หวัดดีครับ ท่าทางเราจะตื่นเช้านะ” โจ้ถามเมื่อสังเกตเห็นตาของเธอ

    “ก็ไม่เท่าไหร่หรอกคะ พี่เข้าบ้านก่อนเถอะคะ” แป้งเปิดประตูเล็กให้เขาเข้ามา

    “พ่อ แม่คะพี่โจ้มาแล้วคะ” แป้งตะโกนเข้าไปก่อนที่เธอจะไปถึง

    “สวัสดีครับคุณน้า คุณอา”

    “สวัสดีจ๊ะ”

    “คุณน้า คุณอาพร้อมกันหรือยังครับ เราจะได้ไปกันเลย” โจ้ถามด้วยความใจร้อนไม่ต่างกับแป้ง

    “พร้อมแล้วจ๊ะ แต่คุณอาเขาไม่ได้ไปหรอกนะ มีแต่น้าไปคนเดียวกับแป้ง” แม่พูดพร้อมหันหลังไปหยิบกระเป๋าถือ

    “อ้าวทำไมล่ะครับ” โจ้ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นคุณอาดูหวงแป้งมาก

    “ให้แม่ลูกเขาไปด้วยกันเถอะ” พ่อละสายตาจากสิ่งที่จดจ้องอยู่เพื่อตอบ แล้วก้มหน้าลงอ่านต่อ

    “งั้นเราไปกันเลยดีกว่านะครับ”

    “ก็ดีคะ” แป้งพูดขึ้น

    

    แล้วทั้งสามคนก็นั่งรถออกไป โดยมีโจ้เป็นคนขับตามเดิม รถก็มาถึงหน้าบริษัทภายในครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เพราะวันนี้รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่ โจ้พาสองแม่ลูกเข้าไปในบริษัททันทีที่ลงจากรถ ตรงไปยังห้องของประธานบริษัท

    “นี่คุณสมศักดิ์ รัตนไพบูลย์สิน ประธานบริษัท แล้วนี่ก็แป้ง นลินี กับแม่ของเธอครับ” โจ้ทำหน้าทีเป็นตัวกลางแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน

    “สวัสดีคะ” แป้งยกมือไหว้ทำความเคารพ

    “สวัสดีเช่นกันครับ” ประธานหนุ่มยกมือรับไหว้ เพราะอายุของเขาและเธอต่างกันไม่มากเท่าไหร่

    “เอาเป็นว่าเรามาคุยกันเรื่องธุระของเรากันเลยดีกว่านะครับ จะได้ไม่เสียเวลา” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น โจ้เดินออกไปรอนอกห้อง

    “ก็ดีคะ” แป้งตอบรับ

    “นี่คือสัญญาที่คุณต้องเซ็น อ่านรายละเอียดก่อนนะครับ” ชายหนุ่มยื่นกระดาษหลายแผ่นที่เย็บติดด้วยกันแล้วให้กับแป้ง

    “คุณแป้งต้องทำสัญญากับทางบริษัทเราเป็นเวลา 5 ปี และห้ามรับงานเพลงของค่ายอื่นนี่คือข้อห้ามนะครับ” ประธานหนุ่มอธิบายสัญญาคร่าว ๆ ให้เธอฟัง

    เมื่อเธออ่านเสร็จ เธอก็เซ็นชื่อของเธอลงไปพร้อมกับลายเซ็นของแม่เธอด้วย จากนั้นจึงยื่นกลับให้คุณสมศักดิ์

    เขาตรวจดูรายละเอียดอีกครั้งเพื่อความถูกต้อง แล้วจึงลุกขึ้นยื่นมือออกไป

    “ยินดีต้อนรับสู่บริษัท อาร์.วี.เอส. ของเรานะครับ ขอให้คุณแป้งมีความสุขกับการทำงานที่นี่” เขากล่าวอวยพร

    “ขอบคุณคะ” แป้งยื่นมือไปจับกับเขา

    แป้งเดินออกจากห้องพร้อมกับแม่ เธอก็พบกับโจ้ เขานั่งรออยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องนั้น

    “เสร็จแล้วหรือครับ”

    “คะ เรียบร้อยแล้วคะ” แป้งตอบด้วยสีหน้าที่แสดงออกได้เลยว่าเธอดีใจมากขนาดไหน

    “งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่านะครับ”

    “ก็ดีเหมือนกันคะ เมื่อเช้าแป้งตื่นแต่เช้าแหนะ แป้งจะได้กลับไปนอนพัก”

    โจ้ขับรถพาแม่และแป้งไปส่งที่บ้าน พอไปถึงแม่ของแป้งก็ได้ชวนให้เขาเข้าบ้านไปนั่งคุยกันก่อน

    “โจ้ ไปนั่งพักกันข้างในบ้านก่อนไหม”

    “ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า”

    “อย่างนั้นก็ตามใจจ๊ะ”

    “สวัสดีครับคุณน้า ฝากลาคุณอาด้วยนะคะ” โจ้ยกมือไหว้ “พี่ไปแล้วนะแป้ง”

    “คะ ขอบคุณมากนะคะ” แป้งเอ่ยลา

    แล้วรถก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว แม่และแป้งก็เดินเข้าบ้านไป