เกาหลี....ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #2 : เทพบุตรสุดหล่อ

    แต่…..



    ทำไมโต๊ะมันว่างอย่างนี้เนี่ย  แล้วทุกคนหายไปไหนกันหมด  หรือว่าไปเข้าห้องน้ำกัน  แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น  ฉันก็ต้องเจอสิ  หรือว่า  ฉันโดนทิ้งหรือเนี่ย  TT_TT



    ไม่ ฉันต้องถามพนักงานให้แน่ใจซะก่อน  ไม่แน่พวกเค้าอาจจะอยู่แถวนี้ก็ได้  



    “ขอโทษนะคะ  แขกโต๊ะนี้ไปไหนกันหมดคะ”  ฉันถามเป็นภาษาอังกฤษ



    “ที่เป็นคณะทัวร์หรือคะ  เค้าออกกันไปหมดแล้วคะ”



    “ขอบคุณคะ”



    แล้วฉันจะทำยังไงดีหละ  ไม่รู้จักใครในเกาหลีซักคน  แถมยังพูดภาษาเกาหลีไม่เป็นซะด้วยสิ  



                “พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยฝ้ายด้วย  ฝ้ายไม่อยากโดนทิ้งนะ  ใครก็ได้ช่วยฝ้ายด้วย”  ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง  พร้อมกับเดินก้มหน้าร้องไห้ไปเรื่อย ๆ จนไปชนกับผู้ชายคนนึง



                “I’m sorry, I’m sorry”  ฉันขอโทษขอโพยยกใหญ่



                “Not at all”  ผู้ชายคนนั้นตอบ  ฉันเงยหน้ามองเขา  แล้วก็ต้องอึ้ง  เพราะเค้าน่ารัก  หน้าใสมาก ๆ แถมยังขาวมาก ๆ ด้วย คนอะไรจะเพอร์เฟคซะขนาดนั้น  แล้วเค้าก็ยิ้มให้ฉัน  โอ้! พระเจ้า  ฉันแทบจะละลายไปกองอยู่บนพื้นซะแล้ว



                “Can I help you?”  เค้าถามพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉันอีกทีนึง



                “I’m lost the way with my friends.”  แล้วฉันก็ก้มหน้าร้องไห้  เขาเลยยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน แล้วพาฉันไปนั่งที่เก้าอี้



                “Where are you come from?”  



                “Thailand”  



                “จริงหรือครับ”  สำเนียงเค้าดูแปลก ๆ แต่ก็ยังดีนะที่เค้ายังพูดภาษาไทยได้  ฉันโชคดีจัง



                “คุณพูดไทยได้ด้วยหรือคะ”





                “ครับ ผมเรียนมาแล้วปีนึง”



                “ฝ้ายดีใจที่สุดเลยคะ  ที่อย่างน้อยก็มีคนพูดภาษาเดียวกันรู้เรื่อง”



                “คุณคงจะมาเกาหลีครั้งแรกนะสิครับ”



                “คะ  แล้วก็วันแรกด้วย  กะว่าจะมาเที่ยวให้สนุก ดันมาหลงอยู่ในเกาหลีคนเดียว”  น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว  ฉันไม่น่าเป็นคนขี้แยอย่างนี้เลย  อยู่ต่อหน้าหนุ่มซะด้วย  เค้ารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในมือฉันขึ้นมาซับน้ำตาให้  ยิ่งได้เห็นใกล้  ยิ่งน่ารักแฮะ



                “แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปหละ”



                “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”



                “เอาอย่างนี้ไหม  ถ้าคุณไม่ถือสา แล้วรังเกียจผม  ก็ไปอยู่กับผมก่อน  แล้วเราค่อยหาทางออกกัน”  



                ฉันคิดอยู่นาน เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าจะเป็นพวกโจร หรือว่าเป็นพ่อเล้า ที่ชอบส่งเด็กไปขายหรือเปล่า  ฉันยิ่งสวย ๆ อยู่ด้วย  แต่คงไม่มั้ง  หน้าตาเค้าออกจะใจดีขนาดนั้น  คงไม่เป็นไรหรอก  แล้วอีกอย่าง เราไปค้างกับเค้าแค่คืนเดียวเอง



                “คะ  ขอบคุณมากนะคะ  เพราะถ้าไม่มีคุณ  ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”



                “ไม่เป็นไรหรอกครับ  งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”



                “คะ”



                เค้าเดินนำฉันออกไปจากร้านอาหาร  ตรงไปที่มอเตอร์ไซค์ของเค้า



                “นั่งเป็นไหม”  เค้าถามฉัน



                “เป็นคะ  แต่อย่าขับเร็วละกัน”  แล้วเค้าก็ยื่นหมวกให้ฉัน  



                “อือ คุณน่าจะใส่เสื้ออีกตัวนะ  เพราะอากาศมันเย็น แล้วยิ่งนั่งมอเตอร์ไซค์ด้วย”



                “มันอยู่ที่กระเป๋าเดินทางของฉันทั้งหมดเลย”



                “งั้น เอาเสื้อของผมไปใส่ก่อนแล้วกัน”  เค้าพูดพร้อมกับถอดแจ็กเก็ตสีดำให้ฉัน



                “ไม่ต้องหรอก คุณใส่ไปเถอะ”  ฉันปฎิเสธ ถึงจะรู้ว่ามันหนาวก็เถอะ  เพราะเค้าใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียวอยู่ข้างในแค่นั้น



                “อย่าดื้อสิ  แค่นี้ผมสบายอยู่แล้ว”



               “งั้นก็ขอบคุณนะ”  ฉันขึ้นนั่งคร่อมอย่างทะมัดทะแมง  ก่อนที่จะออกรถ  เค้าหันมาบอกกับฉันว่า



               “กอดเอวผมไว้ก็ได้นะ”  แล้วเค้าก็จับมือฉันทั้งสองข้างมาวางไว้ที่เอวของเค้า  ฉันแอบหน้าแดงเล็กน้อย  แต่เค้าก็ไม่เห็นหรอก  เพราะฉันใส่หมวกอยู่



               เค้าออกรถด้วยความเร็ว 120 กม./ชั่วโมง  ทำเอาฉันสะดุ้ง และกอดเค้าไว้แน่น  ฉันพิงไปบนแผ่นหลังของเค้า  เค้าใส่แค่เสื้อยืดตัวเดียว ทำไมตัวเค้าอุ่นอย่างนี้เนี่ย  ขนาดฉันใส่เสื้อแจ็กเก็ตแล้วนะ  ยังหนาวจะตายเลย



               เค้าขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเค้า  บ้านเค้าน่ารักจังเลย  เล็ก ๆ แต่ดูอบอุ่น  นี่แหละบ้านในฝันของฉัน  



**********************



เอามาลงอีกตอนแล้ว  แต่ไม่รู้ว่าจะชอบกันหรือเปล่า

ยังไงก็คอมเม้นท์กันด้วยนะ  จะได้เอาไปปรับปรุงอะ



ซากุระน้อย