เกาหลี....ฉันจะรักนายตลอดไป

ลำดับตอนที่ #11 : ไกด์สุดหล่อ กะ ลูกทัวร์สุดสวย

                “พี่จุงคะ  ยามาแล้วคะ”  ฉันวางแก้วน้ำ และยาลง



    “พี่จุง ทานยากก่อนนะคะ  จะได้หายไว ๆ”  ฉันหยิบยาส่งให้เขา แล้วตามด้วยน้ำ



    “ขอบคุณครับ”



    “พี่จุงคะ  คือฝ้ายมีเรื่องอยากจะถามหนะคะ”



    “อะไรหรือครับ”  เขาเงยหน้าขึ้นมามอง  หน้าเขายังแดงอยู่เลย  สงสัยจะเป็นเพราะพิษไข้แน่ ๆ



    “คือ…  เมื่อกี้พี่จุงเพ้อ  แล้วเรียกชื่อ  ฮัน ยอง เจ  ไม่ทราบว่าเขาเป็นใครหรือคะ”



    “อ๋อ  น้องสาวผมเองครับ”



    “แล้ว….”  ก่อนที่ฉันจะพูดต่อ เขาก็พูดแทรกขึ้นมา



    “ผมอยากนอนพักหนะครับ”  ดูเหมือนเขาไม่อยากให้ฉันถามอะไรมากไปกว่านี้  มันอาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจก็ได้  เลยไม่อยากพูดถึงมัน



    “คะ” ฉันก็ประคองตัวเขานอนลง  แล้วก็เดินออกไปนอกห้อง



*******************



    วันรุ่งเช้า เขาก็อาการดีขึ้นมาก  แต่แผลตามร่างกายยังไม่หายดี  ฉันเลยต้องช่วยเขาล้างแผล  เสร็จแล้วเค้าก็ลุกไปทำอาหารเช้า  พอทานเสร็จ  เขาก็เสนอพาฉันเที่ยวรอบเมือง



    “ไหน ๆ ฝ้ายก็มาเกาหลี เพื่อจะมาเที่ยวแล้ว งั้นเดี๋ยวผมขอเป็นไกด์พาเที่ยวแล้วกันนะครับ”



    “อย่าเลยคะ  รบกวนพี่จุงหนะคะ  แล้วแผลพี่ก็ยังไม่หายดีด้วย  แล้วเรื่องงานอีกหละคะ  เดี๋ยวเจ้านายพี่จะว่าเอาได้นะ ว่าอู้งานหนะ”



    “เรื่องงานไม่เป็นไรหรอก ช่วงนี้ไม่ค่อยมีงานอยู่แล้วด้วย  ส่วนเรื่องแผล ก็สบายมาก  ผมเคยโดนหนักมามากกว่านี้อีก  ตอนทำงานหนะ”  เขาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม



    “พี่ทำงานอะไรหรือคะ  ถึงต้องเจ็บตัวด้วย”  ฉันชักเริ่มสงสัยแล้วสิ  



    “อือ…”  เขาอ้ำอึ้งอยู่นาน  “ก็แค่งานรับจ้างหนะครับ  แล้วผมต้องใช้มอเตอร์ไซค์ด้วย เลยยิ่งอันตรายหนะครับ”



    “อ๋อคะ”  ถึงยังไงฉันก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดีแหละ



    “แล้วตกลง ฝ้ายจะไปเที่ยวไหมครับ”



    “ไปก็ได้คะ  ว่าแต่เราจะไปเริ่มกันที่ไหนดีหละคะ”



    “อือ ที่นี่ละกัน”  แล้วเขาก็จูงมือฉันไปที่มอเตอร์ไซค์  พร้อมกับส่งหมวกให้



    “เกาะดี ๆ นะครับ”  เขายังออกรถเหมือนเดิม  ทำฉันตกใจทุกทีเลย



    ตกลงผู้ชายคนนี้เค้าทำงานอะไรกันนะ  ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแค่งานรับจ้างทั่วไป  หรือว่าเค้าจะเป็นพ่อเล้าจริง ๆ ไม่นะ  ฉันยังไม่อยากถูกขายนะ  ฉันจะทำยังไงดีนะ  หรือว่าจะหนีดี  ถ้าหนี แล้วฉันจะไปอยู่ทีไหนหละ  ที่เกาหลี ไม่รู้จักใครสักคนเลย  ก็คงจะต้องทนอยู่ไปหละ  อีกไม่กี่วันหนิ เดี๋ยวก็กลับแล้ว  



    นั่นสินะ อีกไม่กี่วัน  ทำไมฉันต้องรู้สึกใจหายด้วยนะ  ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย  ฉันรู้สึกไม่อยากอยู่ห่างผู้ชายคนนี้  ถึงเค้าจะดูไม่น่าไว้ใจก็เถอะ  แต่เหมือนมีอะไรบางอย่าง  ที่ทำให้ฉันเชื่อใจเขา  ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่  หรือว่าฉันจะชอบเค้าเข้าแล้ว



    เราใช้เวลาทั้งวันเที่ยวไปตามสถานที่ที่มีชื่อเสียงต่าง ๆ ของเมืองโซล  โดยมีพี่จุงเป็นไกด์นำทาง  เค้าคล่องมากเลยแหละ  ถ้าไม่บอก  ฉันคงคิดว่าเค้าทำงานเป็นไกด์แน่ ๆ เลย  รู้ไปซะทุกเรื่อง  (เปล่าว่านะ  แต่เค้าเก่งจริง ๆ อะ)  แล้วเราก็มาทานข้าวเย็นกันที่ร้านเนื้อย่างเล็ก ๆ ร้านหนึ่ง  เป็นบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ดูน่ารักดี  คนก็ไม่ค่อยมากด้วย



                “ร้านน่ารักจังเลยคะ พี่จุง”  ฉันพูดขึ้น หลังจากที่ถอดหมวกออก



                “ไม่ใช่แค่น่ารักเท่านั้นนะ  แต่อาหารยังอร่อยอีกด้วยนะครับ”  เขาพูดเสร็จแล้วก็จูงมือพาเดินเข้าไปในร้าน



                เจ้าของร้านเป็นป้าคนหนึ่ง  เธอออกมายิ้มต้อนรับลูกค้าถึงข้างนอกร้าน ก่อนจะพาเข้านั่งข้างใน  พี่จุงทักทายป้าเจ้าของร้านอย่างเป็นกันเอง  เป็นภาษาเกาหลี  ฉันก็เลยยืนเอ๋อเลย  ก็ฟังไม่รู้เรื่องนี่นา  สงสัยพี่จุงจะมากินร้านนี้บ่อยแน่ ๆ เลย  ถึงได้สนิทกันขนาดนี้  พอเขาทักทายกันเสร็จ  ฉันแอบสังเกตเห็นด้วยหละ ว่าพี่เค้าหน้าแดง  ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ที่รู้ ๆ คือ พี่เค้ายังไม่ยอมปล่อยมือฉันเลยอะ สงสัยต้องเตือนให้เขารู้บ้างแล้วหละ



                “พี่จุงคะ”  ฉันพูด แล้วมองไปที่มือของฉันกับเขาที่จับกันอยู่



                “ผมขอโทษครับ”  เขารีบปล่อยมือทันที  และมันยิ่งทำให้หน้าพี่จุงแดงหนักเข้าไปอีก  ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้เขินแล้วน่ารักชะมัด



*******************



มาอัพอีกแล้วคะ  หลังจากกลับมาจากมหา\'ลัย



เหนื่อยมาก ๆ แถมยังต้องเสียค่ารถฟรี ๆ อีกอะ



อีกไม่กี่วัน เราก็ต้องไปต่างจังหวัดแล้วอะ



คงไม่มีเวลามาอัพนะคะ  



แต่ถึงยังไงก็จะพยายามอัพให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้



ก่อนที่จะไปต่างจังหวัดนะคะ



ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลยคะ