ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ยิ่งเกลียดก็ยิ่งเจอ
ตั้งแต่วันที่โจ้ไปหาแป้งที่บ้าน จนถึงวันนี้ เขาก็ไม่เคยโทรไป หรือไปหาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ข่าวของเขาก็ยังมีอยู่เรื่อย ๆ วันที่โจ้รับปริญญา ก็มีนักข่าวมากมายคอยไปทำข่าว และมีเมย์ นางแบบสาวไปร่วมแสดงความยินดีด้วย แป้งได้แต่นั่งมองรูปของโจ้และเมย์เท่านั้น ทั้งที่อยากให้รูปใบนั้นเป็นภาพของโจ้และเธอยืนคู่กัน
1 ปีผ่านไป อัลบั้มใหม่ของแป้งก็ได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดีเหมือนกับชุดแรก ความดังของเธอ ทำให้ผู้กำกับละครสนใจที่จะให้เธอมาเป็นนางเอก และให้โจ้ นักร้องหนุ่มที่ดังไม่แพ้กัน มาเป็นพระเอก เขาปรึกษาเรื่องนี้กับคุณสมศักดิ์ และได้รับการอนุมัติทันที เขาจึงจัดการนัดนักร้องทั้งสองคนมาคุยเรื่องงานกัน
“คือผมมีความคิดว่าจะสร้างละครเรื่องหนึ่ง แล้วผมก็อยากให้พวกคุณทั้งสองมาร่วมงานกับผมด้วย”
“จะให้แป้งร้องเพลงประกอบละครให้หรือคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมอยากให้น้องแป้งเล่นละครให้ผมครับ”
“พี่อย่าล้อเล่นสิคะ แป้งไม่เก่งถึงขนาดนั้นหรอก” แป้งพูดอย่างถ่อมตัว
“แต่ผมว่าไม่มีใครรับบทนางเอกได้ดีเท่าน้องแล้วหละ”
“โห เป็นนางเอกเลยหรือคะ ไม่ไหวมั้งคะ แป้งยิ่งชอบทำอะไรเปิ่น ๆ อยู่เรื่อย เดี่ยวงานพี่จะเสียเอานะคะ”
“ไม่หรอก ผมมั่นใจในตัวน้องแป้งนะ”
“แล้วใครเป็นพระเอกหละคะ”
“ก็น้องโจ้ไงครับ”
....ทำไมต้องจับเราเล่นคู่กับพี่เค้าด้วยเนี่ย... แป้งคิด
“ผมเนี่ยนะพี่ พี่แน่ใจแล้วหรือ” โจ้ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
“อือ เรานั่นแหละดีแล้ว แหมถ่อมตัวเหมือนกันเลยนะ เหมาะแล้วหละที่จะเล่นคู่กัน” ผู้กำกับพูดด้วยความเป็นกันเอง เพราะรู้จักกับโจ้อยู่แล้ว
“แป้งขอคิดดูก่อนนะคะ” แป้งหันไปพูดกับผู้กำกับ
“ได้ แล้วเราหละ ว่าไง”
“ตกลงครับพี่ ผมจะเล่น” โจ้หันไปยิ้มให้แป้ง แต่เธอกลับเมินหน้าหนี
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะพี่”
“ครับ”
“งั้นแป้งขอตัวกลับก่อนละกันนะคะ สวัสดีคะ”
“แล้วอย่าลืมมาให้คำตอบผมนะ”
“คะพี่” เธอพูดแล้วเดินจากไป
“งั้นผมขอตัวด้วยคนละกันนะพี่”
“อือ ไปเถอะ”
โจ้รีบวิ่งตามแป้งไปทันที เพราะอยากจะคุยกับเธอให้เข้าใจอีกครั้ง เมื่อเขาวิ่งไปทันแล้ว เขาก็คว้ามือเธอไว้ แป้งหันกลับมามองเจ้าของมือ
“ปล่อยแป้งเดี๋ยวนี้นะคะ” แป้งพยายามสะบัดมือ แต่ยิ่งสะบัดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้นเท่านั้น
“ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะพูดกันรู้เรื่อง”
“เราหรือคะ คงไม่มีคำนั้นแล้วหละคะ” น้ำใส ๆ ไหลออกมาจากตาของเธอ
“ทำไม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา มันทำให้แป้งเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรือ” โจ้ดึงตัวเธอเข้ามาใกล้เขา แป้งและโจ้ต่างสบตาซึ่งกันและกัน
“แป้ง พี่ขอคุยกับแป้งแป๊บนึงได้ไหมครับ” เขาพูดเมื่อรู้สึกตัว และจูงมือเธอไปที่มุมสงบของบริษัท
“ก็ได้คะ” แป้งเดิมตามเขาไป
“แป้ง พี่ขอโทษนะกับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่อยากจะอธิบายทุกอย่างให้แป้งฟัง แต่พี่ก็รู้ว่ามันคงไม่มีค่าอะไรที่พอจะทำให้แป้งเชื่อในทุกคำพูดของพี่”
“พี่ก็รู้ดีอยู่แล้วนี่คะ แล้วยังอยากจะคุยอะไรกับแป้งอีก”
“พี่อยากบอกให้แป้งรู้ว่า พี่ไม่เคยคิดจะชอบใคร นอกจากแป้ง แล้วพี่ก็ไม่เหมือนดาราคนอื่น ที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าด้วย พี่มีแป้งคนเดียวเท่านั้น” โจ้พูดอย่างจริงใจ พร้อมกับสบตาแป้ง เธอก็รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยกับคำพูดของเขา แต่เธอก็ยังคงทำใจแข็ง
“แล้วพี่เมย์หละคะ พี่เอาพี่เมย์ไปไว้ที่ไหน”
“พี่กับเมย์ไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะครับ”
“แป้งไม่แน่ใจหรอกนะคะ ว่าที่พี่พูดมาจะจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้พี่เมย์ เขาเดินมาตามตัวพี่แล้วหละคะ” แป้งพูดเมื่อเห็นเมย์กำลังเดินตรงเข้ามา
“แป้งไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคนของพี่จะเข้าใจผิด” แป้งเดินออกไปจากตรงนั้นช้า ๆ เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ เธอเดินไปตามทาง โดยที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจอมา จนไปชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้น และเงยหน้าขึ้นมามอง
“ขอโทษคะ คุณสมศักดิ์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่แป้งกำลังคิดอะไรอยู่หรือครับ” เขาพูดพร้อมมองดูหน้าของเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกคะ”
“แล้วนี่แป้งร้องไห้ทำไมครับ ใครทำอะไรแป้งหรือเปล่า” เขาพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ขอบคุณคะ” เธอรับผ้าเช็ดหน้ามา เมื่อเขากำลังจะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้กับเธอ “ไม่มีใครทำอะไรแป้งหรอกคะ แค่ผงเข้าตานิดหน่อยเองคะ”
“อือ แล้วนี่เสร็จธุระแล้วใช่ไหมครับ”
“คะ”
“งั้นเรากลับบ้านกันเลยนะครับ”
“ก็ดีคะ”
“งั้นก็เชิญเลยครับ”
“วันนี้ พี่เขาเรียกไปทำไมหรือลูก” พ่อถามขึ้น ระหว่างทานอาหารเย็นอยู่
“ก็พี่เขาอยากจะให้แป้งเล่นละครหนะคะ”
“แล้วหนูว่ายังไงหละ” แม่ถามเสริมขึ้น
“แป้งก็ว่าจะปรึกษาพ่อกับแม่ดูหนะคะ”
“แล้วเขาให้หนูเล่นบทอะไรหละ” แม่ถามต่อ
“นางเอกคะ”
“แล้วพระเอกหละ” พ่อถามด้วยความตื่นเต้น
“พี่โจ้คะ” เธอตอบด้วยเสียงที่เย็นชา
“ก็ดีสิลูก” พ่อพูด
“พ่อแม่ว่าดีหรือคะ”
“เรื่องนี้พ่อแม่ไม่ออกความเห็นละกัน เอาเป็นว่าลูกลองตัดสินใจเอาเองละกัน”
“งั้นหนูไม่เล่นละกัน”
“ก็ตามใจลูกนะ พ่อแม่ไม่บังคับอยู่แล้ว”
หลังจากทานข้าวเสร็จ แป้งก็ทำหน้าที่ล้างจานเหมือนเดิม แล้วก็ไปอาบน้ำ นั่งดูทีวีกับพ่อแม่ พอดึกหน่อยเธอก็เข้านอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า
1 ปีผ่านไป อัลบั้มใหม่ของแป้งก็ได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดีเหมือนกับชุดแรก ความดังของเธอ ทำให้ผู้กำกับละครสนใจที่จะให้เธอมาเป็นนางเอก และให้โจ้ นักร้องหนุ่มที่ดังไม่แพ้กัน มาเป็นพระเอก เขาปรึกษาเรื่องนี้กับคุณสมศักดิ์ และได้รับการอนุมัติทันที เขาจึงจัดการนัดนักร้องทั้งสองคนมาคุยเรื่องงานกัน
“คือผมมีความคิดว่าจะสร้างละครเรื่องหนึ่ง แล้วผมก็อยากให้พวกคุณทั้งสองมาร่วมงานกับผมด้วย”
“จะให้แป้งร้องเพลงประกอบละครให้หรือคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมอยากให้น้องแป้งเล่นละครให้ผมครับ”
“พี่อย่าล้อเล่นสิคะ แป้งไม่เก่งถึงขนาดนั้นหรอก” แป้งพูดอย่างถ่อมตัว
“แต่ผมว่าไม่มีใครรับบทนางเอกได้ดีเท่าน้องแล้วหละ”
“โห เป็นนางเอกเลยหรือคะ ไม่ไหวมั้งคะ แป้งยิ่งชอบทำอะไรเปิ่น ๆ อยู่เรื่อย เดี่ยวงานพี่จะเสียเอานะคะ”
“ไม่หรอก ผมมั่นใจในตัวน้องแป้งนะ”
“แล้วใครเป็นพระเอกหละคะ”
“ก็น้องโจ้ไงครับ”
....ทำไมต้องจับเราเล่นคู่กับพี่เค้าด้วยเนี่ย... แป้งคิด
“ผมเนี่ยนะพี่ พี่แน่ใจแล้วหรือ” โจ้ตะโกนขึ้นมาด้วยความตกใจ
“อือ เรานั่นแหละดีแล้ว แหมถ่อมตัวเหมือนกันเลยนะ เหมาะแล้วหละที่จะเล่นคู่กัน” ผู้กำกับพูดด้วยความเป็นกันเอง เพราะรู้จักกับโจ้อยู่แล้ว
“แป้งขอคิดดูก่อนนะคะ” แป้งหันไปพูดกับผู้กำกับ
“ได้ แล้วเราหละ ว่าไง”
“ตกลงครับพี่ ผมจะเล่น” โจ้หันไปยิ้มให้แป้ง แต่เธอกลับเมินหน้าหนี
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะพี่”
“ครับ”
“งั้นแป้งขอตัวกลับก่อนละกันนะคะ สวัสดีคะ”
“แล้วอย่าลืมมาให้คำตอบผมนะ”
“คะพี่” เธอพูดแล้วเดินจากไป
“งั้นผมขอตัวด้วยคนละกันนะพี่”
“อือ ไปเถอะ”
โจ้รีบวิ่งตามแป้งไปทันที เพราะอยากจะคุยกับเธอให้เข้าใจอีกครั้ง เมื่อเขาวิ่งไปทันแล้ว เขาก็คว้ามือเธอไว้ แป้งหันกลับมามองเจ้าของมือ
“ปล่อยแป้งเดี๋ยวนี้นะคะ” แป้งพยายามสะบัดมือ แต่ยิ่งสะบัดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้นเท่านั้น
“ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะพูดกันรู้เรื่อง”
“เราหรือคะ คงไม่มีคำนั้นแล้วหละคะ” น้ำใส ๆ ไหลออกมาจากตาของเธอ
“ทำไม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา มันทำให้แป้งเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรือ” โจ้ดึงตัวเธอเข้ามาใกล้เขา แป้งและโจ้ต่างสบตาซึ่งกันและกัน
“แป้ง พี่ขอคุยกับแป้งแป๊บนึงได้ไหมครับ” เขาพูดเมื่อรู้สึกตัว และจูงมือเธอไปที่มุมสงบของบริษัท
“ก็ได้คะ” แป้งเดิมตามเขาไป
“แป้ง พี่ขอโทษนะกับเรื่องที่เกิดขึ้น พี่อยากจะอธิบายทุกอย่างให้แป้งฟัง แต่พี่ก็รู้ว่ามันคงไม่มีค่าอะไรที่พอจะทำให้แป้งเชื่อในทุกคำพูดของพี่”
“พี่ก็รู้ดีอยู่แล้วนี่คะ แล้วยังอยากจะคุยอะไรกับแป้งอีก”
“พี่อยากบอกให้แป้งรู้ว่า พี่ไม่เคยคิดจะชอบใคร นอกจากแป้ง แล้วพี่ก็ไม่เหมือนดาราคนอื่น ที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าด้วย พี่มีแป้งคนเดียวเท่านั้น” โจ้พูดอย่างจริงใจ พร้อมกับสบตาแป้ง เธอก็รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยกับคำพูดของเขา แต่เธอก็ยังคงทำใจแข็ง
“แล้วพี่เมย์หละคะ พี่เอาพี่เมย์ไปไว้ที่ไหน”
“พี่กับเมย์ไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะครับ”
“แป้งไม่แน่ใจหรอกนะคะ ว่าที่พี่พูดมาจะจริงหรือเปล่า แต่ตอนนี้พี่เมย์ เขาเดินมาตามตัวพี่แล้วหละคะ” แป้งพูดเมื่อเห็นเมย์กำลังเดินตรงเข้ามา
“แป้งไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคนของพี่จะเข้าใจผิด” แป้งเดินออกไปจากตรงนั้นช้า ๆ เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ เธอเดินไปตามทาง โดยที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเจอมา จนไปชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้น และเงยหน้าขึ้นมามอง
“ขอโทษคะ คุณสมศักดิ์”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่แป้งกำลังคิดอะไรอยู่หรือครับ” เขาพูดพร้อมมองดูหน้าของเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกคะ”
“แล้วนี่แป้งร้องไห้ทำไมครับ ใครทำอะไรแป้งหรือเปล่า” เขาพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ
“ขอบคุณคะ” เธอรับผ้าเช็ดหน้ามา เมื่อเขากำลังจะยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้กับเธอ “ไม่มีใครทำอะไรแป้งหรอกคะ แค่ผงเข้าตานิดหน่อยเองคะ”
“อือ แล้วนี่เสร็จธุระแล้วใช่ไหมครับ”
“คะ”
“งั้นเรากลับบ้านกันเลยนะครับ”
“ก็ดีคะ”
“งั้นก็เชิญเลยครับ”
“วันนี้ พี่เขาเรียกไปทำไมหรือลูก” พ่อถามขึ้น ระหว่างทานอาหารเย็นอยู่
“ก็พี่เขาอยากจะให้แป้งเล่นละครหนะคะ”
“แล้วหนูว่ายังไงหละ” แม่ถามเสริมขึ้น
“แป้งก็ว่าจะปรึกษาพ่อกับแม่ดูหนะคะ”
“แล้วเขาให้หนูเล่นบทอะไรหละ” แม่ถามต่อ
“นางเอกคะ”
“แล้วพระเอกหละ” พ่อถามด้วยความตื่นเต้น
“พี่โจ้คะ” เธอตอบด้วยเสียงที่เย็นชา
“ก็ดีสิลูก” พ่อพูด
“พ่อแม่ว่าดีหรือคะ”
“เรื่องนี้พ่อแม่ไม่ออกความเห็นละกัน เอาเป็นว่าลูกลองตัดสินใจเอาเองละกัน”
“งั้นหนูไม่เล่นละกัน”
“ก็ตามใจลูกนะ พ่อแม่ไม่บังคับอยู่แล้ว”
หลังจากทานข้าวเสร็จ แป้งก็ทำหน้าที่ล้างจานเหมือนเดิม แล้วก็ไปอาบน้ำ นั่งดูทีวีกับพ่อแม่ พอดึกหน่อยเธอก็เข้านอน เพราะพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น