คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โรงเรียนเทนโยมัซซึ
"อาโนริ!!! ตื่นได้แล้วลูก นี่มันจะ 7 โมงครึ่งแล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะลูก"
"แม่คะ! ขออีก5นาทีนะค้า......"
"ไม่ได้อาโนริ! เรานี่ ตื่นเดี๋ยวนี้นะ"
โอ๊ยยยยย...โถ่แม่คะ ง่วงจะตาย เมื่อไหร่จาถึงวันเสาร์อาทิตย์สะทีนะ เฮ้อ! ลุกไปอาบน้ำดีกว่า ว่าแต่ว่า..วันนี้มันวันอะไรนะ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จถามคุณแม่ละกัน
"แม่คะ! วันนี้วันอะไรคะ?"
"ก็วันศุกร์ไงจ้ะ อาโนริถามทำไมหรือลูก?"
"เปล่าค่ะ"
"ใช่สินะ อาโนริ เดือนหน้าหนูก็จะอายุ16 แล้วนี่นา ลูกสาวแม่โตแล้วนะนี่"
"อายุ 16 หรอคะ? งั้น....นี่ก็จะ 10 ปีแล้วสินะ อีกไม่กี่วันเท่านั้น...."
"เค็นริวสินะจ้ะ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง?......"
..........................................
"คุณน้าทำอะไรอยู่หรือครับ"
"อ่อ เค็นริวน่ะเอง กำลังทำขนมอยู่จ้ะ ทานไหม?"
"ทานครับ! ขนมทุกอย่างที่คุณน้าทำอร่อยหมดเลย"
"งั้นหรือจ้ะ งั้นเค็นริวก็มาทานทุกวันสิจ้ะ"
"ครับ แต่อีกไม่นาน ผมก็ต้องไปต่างประเทศแล้ว ไม่อยากไปเลยครับ"
"ไม่ได้หรอกจ้ะ เค็นริวต้องไปไม่ใช่หรอ ทำไมไม่อยากไปล่ะจ้ะ"
"ผมไม่อยากจากอาโนริครับ คุณน้าครับ ผมขออาโนริได้ไหมครับ?"
"......เอ่อ...เค็นริว ..น้าว่าเอาอย่างนี้ดีกว่าไหม? น้าจะดูแลอาโนริให้จนกว่าเค็นริวจะกลับมาดีไหมจ้ะ แล้วพอถึงตอนนั้นน้าจะยกอาโนริให้ถ้าเค็นริวยังรักอาโนริอยู่"
"ก็ได้ครับ....ผมสัญญาว่าอีก 10 ปี ผมจะกลับมารับอาโนริ...."
.............................................
"คุณแม่.....คุณแม่คะ....คุณแม่! "
"อุ๊ย! ตายจริง อาโนริ อะไรลูก!?"
"ก็อาโนริบอกว่าอิ่มแล้วค่ะ จาไปเรียนแล้วนะคะ"
"อ๋อ....จ้ะ ไปเถอะลูก แล้วอย่าไปเดินชนอะไรอีกล่ะ"
"คงยากค่ะคุณแม่ คิกคิกคิก ไปนะคะ"
"เฮ้อ! จริง ๆ เลยลูกคนนี้ ตั้งแต่เค็นริวไปเกาหลีก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเดินชนนั่นชนนี่ประจำ กลับมาสะทีเถอะนะเค็นริว น้าอยากให้อาโนริกลับมาร่าเริง น่ารัก สดใสจากใจสักที"
..............................................................
ณ โรงเรียนเทนโยมัซซึ ......
"อาโนริ!"
"อ้าว! ยูจัง "
"วันนี้ดูเหมือนเธอยังไม่ตื่นเลยนะ"
"นิดหน่อยน่ะ"
"เมื่อคืนฝันน่ะ เลยรู้สึกเหมือนไม่ได้นอน"
"หรอ? ฝันอะไรจ้ะ?ดาวโรงเรียน" เพื่อนสนิทของอาโนริเริ่มสนใจขึ้นมาทัมที
"ก็ฝันว่า....เห็นหลังของผู้ชายคนหนึ่ง สูง ขาว ผมสีดำ ยืนอยู่ในสวนสาธารณะที่ไหนสักแห่ง "
"แล้วไงต่อ?"
"แล้วไง? แล้วไงอะไรยู?"
"ก็ไอความฝันของเธอน่ะ แล้วไงต่อ"
"ก็แค่นั้นนี่ ไม่มีอะไร"
"โถ่เอ๋ย อาโนริ ฉันอุตส่าห์ฟัง"
"โถ่ ก็ฝันแค่นั้นนี่นา ยูจังก้อ"
"จ้า ขอโทษเข้าเรียนกันดีกว่านะ"
ตะลึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!(ตกใจเว่อร์เกินอาโนริ) ผู้ชายคนนั้น เหมือนกับที่ฝันเป๊ะเลย ต้องใช่แน่ๆ ต้องวิ่งไปจับตัวไว้ให้ได้ คนอะไรมาเข้าฝันกันหน้าตาเฉยฮึ! (เอาเข้าไปใครเขาตั้งใจยะ)
และขณะที่อาโนริกำลังจะวิ่งไปจับแขนขายคนนั้น "นี่! นาย อ๊ะ วะวะวะว๊ายยยยยยยยยยย.............." ก็สะดุดขาตัวเอง เสียหลักล้มใส่ชายคนที่เธอกำลังจะวิ่งไปจับเข้าเต็มๆ
เค็นริวที่ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกเขา เมื่อหันกลับไปก็โดนอาโนริล้มใส่จนเขาต้องประคองไว้"เป็นอะไรรึเปล่า? เธอ ...เธอ..." (จนได้ นางเอกฉัน)
"เอ่อ ขอโทษ ฉันไม่เป็นไรแล้ว" เลือดฝาดฉีดขึ้นหน้าจนเป็นสีชมพูไปทั้งหน้าทีเดียว
"ไม่เป็นไร ว่าแต่ เมื่อกี้เธอเรียกใคร?"
"ก็เรียกนายนั่นแหละ " อาโนรินึกขึ้นได้ รีบใส่ต่อทั้งที่ยังไม่ทันได้มองหน้าคู่กรณีด้วยซ้ำ
"เมื่อคืนนี้นายไปเข้าฝันฉันทำไมหะ?! นายรู้ไหม นายทำให้ฉันนอนไม่พอจนต้องมางัวเงียตอนเช้า แถมโดนคุณแม่ดุอีกต่างหาก นาย..."
"เดี๋ยวๆๆ หยุดเลย เธอจะบ้าหรอ ฉันยังไม่ตายนะ จะไปเข้าฝันเธอได้ยังไง"
"ไม่รู้ล่ะ นาย.....เอ่อ...นาย..." เค็นริว ดวงตาสีเทา ผมสีดำประกายน้ำเงิน ปากบางสีแดง คิ้วเข้มที่คุ้นเคย ขนตายาวงอน
"เค็นริว........" เสียงดังปานเสียงกระซิบที่กลืนหายไปกับสายลมแต่เค็นริวก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน
"เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ! ? "
"เอ่อ ขอโทษ ไม่มีอะไรขอโทษฉันเข้าใจผิดเอง ขอโทษจริง ๆ " บ้าจริง นี่เราคิดถึงมากขนาดนี้เลยหรอ เค็นริว เมื่อไหร่นะ "เมื่อไหร่นายจะกลับมา"
"เธอว่าใครจะกลับมานะ?" เค็นริวเริ่มสงสัยในพฤติกรรมเลื่อนลอย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของเธอคนนั้น
"รอด้วยสิ อาโนริ" ยูร้องเรียกเมื่อเห็นว่าอาโนริเดินเร็วไม่รอเธอไปข้างหน้า
"เธอเรียกเด็กคนเมื่อกี้ว่าไงนะ?" เค็นริวดึงแขนของยูไว้แล้วถามด้วยเสียงเครียด
"อาโนริจัง อิชิคาว่า อาโนริจัง ทำไมหรอ????"
ไม่ทันที่เค็นริวจะว่าอะไร เสียงดังโป๊ก ก็ดังขึ้น
"เฮ๊ย!! อาโนริ" อาโนริเดินชนเสาหน้าตึกเรียนนั่นเอง
เค็นริววิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ที่อาโนริกำลังจะล้มลง เพราะแรงชนนั้นไม่เบาเลย เพราะขนาดว่าเขาที่อยู่ห่างถึง10 เมตรยังไม่ยินชัดเจน
"อาโนริ! อาโนริ" ครั้งแรกสินะในรอบ10 ปี ที่เขาได้เรียกชื่อนี้ในขณะที่อาโนริอยู่ใกล้
"มัวแต่กอดอยู่นั่นแหละ พาอาโนริไปห้องพยาบาลดิ!" ยูจังเอ่ยขึ้นหลังจากงงกับปฏิกิริยาของผู้ชายตรงหน้าอยู่ชั่วครู่ ที่ทำราวกับอาโนริเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา
......................................................................................
ความคิดเห็น