คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวนสาธารณะมิซูอิโร
"ซูอิ! จอดรถที่สวนสาธารณะมิซูอิโรด้วย" เสียงนุ่มทุ้มถูกเปล่งออกมาสั่งคนขับรถ
"ทำไมล่ะลูก?เค็นริวคุง...ไม่กลับไปพักผ่อนก่อนหรือลูก?"และผู้เป็นแม่ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
"ไม่ล่ะครับ แล้วให้ซูอิมารับผมตอนเย็นละกันนะครับ"
"ลูกยังไม่ลืมอาโนริอีกหรือลูก ก็ดีนะแม่เองก็อยากเจออาโนริอีกครั้งเหมือนกัน"
"นั่นสิ! พ่อก็อยากให้อาโนริมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกัน อย่าให้เสียชื่อพ่อนะ"
"ครับ"
รถลีมูซีนคันหรูจอดอย่างนิ่มนวลที่หน้าสวนสาธารณะมิซูอิโร ร่างสูงเพรียวสง่างาม ผิวขาวจัด หน้าเรียวงดงามเกินชาย คิ้วเข้ม ริมฝีปากบางสีแดง แก้มแดงด้วยเลือดฝาดที่ฉีดไปหล่อเลี้ยงผิวแก้มเพราะ อากาศหนาวภายนอกรถ เดินตรงไปยังประตูสวนสาธารณะ ด้วยช่วงขาเพรียวยาวทำให้เพียงไม่นาน ก็สามารถเดินผ่านหายเข้าไปในประตูสวนสาธารณะ .....
แดดยามบ่ายฉายจับน้ำพุจำลอง กลางสวนสาธารณะ ละอองน้ำที่กำลังกระเซ็นจากแรงตกกระทบของน้ำที่พุ่งออกมาโดนแสงแดดจับเป็นประกายระยิบระยับ คล้ายประกายของเพชรที่ฉายส่องออกมาทีเดียว
ณ เก้าอี้เหล็กที่เดิม กับเมื่อ 10 ปีที่แล้ว แม้สีของเก้าอี้สีเขียวจะซีดลงไปบ้าง แต่ก็ยังพอมองออกว่าสีเดิมของเก้าอี้ตัวนี้คือสีอะไร
เด็กผู้หญิงในชุดมัธยมปลายกำลังนั่งทางด้านซ้ายของเก้าอี้ ด้วยอาการเหม่อลอย สายตาจับจ้องประกายของน้ำที่กระเซ็นออกมากระทบกับแสงแดด อย่างกับว่าสิ่งที่กำลังจับจ้องนั้นเป็นใครบางคนที่กำลังเฝ้ารอมาเป็นเวลา 10 ปี สายตาว่างเปล่า ที่บ่งบอกถึงความหวัง และความมั่นคงที่ส่งผ่านออกมาทำให้ ผู้ที่มาทีหลังถึงกับต้องหยุดมอง และมองภาพตรงหน้าด้วยอาการตกอยู่ในภวังค์ ความทรงจำกำลังนำความคิดของเขาย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน ก่อนที่เขาจะต้องย้ายไปไกลถึงเกาหลีพร้อมครอบครัว
อาโนริ.................
"อาโนริ! "
"เค็นริว ทำไมนายมาช้าจัง อาโนริมารอนานแล้วนะ"
"ขอโทษทีนะ เราไปเล่นกันเถอะ"
"ไปสิ ว่าแต่วันนี้เราจะเล่นอะไรดี?"
"งั้นไปบ้านของเราไหม? คุณแม่อยากเจออาโนริด้วย"
"หรอ? จะดีหรอ แม่ของเค็นริวน่ากลัวไหม?"
"ไม่หรอก คุณแม่ใจดีที่สุดเลย คุณพ่อด้วย"
"งั้นไปก็ได้แต่ไม่นานนะ"
"อื้ม ไปกันเถอะ"
"นี่หรือจ้ะ อาโนริ แหมน่ารักจริง ๆ นิสัยก็น่ารักเรียบร้อย"
"ขอบคุณค่ะ คุณป้า"
"เรียกคุณแม่เหมือนเค็นริวก็ได้จ้ะ นะ"
"ค่ะ คุณแม่"
"ได้ไงล่ะจ้ะ แม่ ต้องเรียกพ่อว่าคุณพ่อด้วยสิลูก"
"ค่ะ คุณพ่อ"
แล้วความคิดของเค็นริวก็กลับมาสู่ปัจจุบัน.....
เขารีบหลบไปหลังพุ่มไม้ทันทีเมื่อร่างบางที่เห็นนั้นเริ่มขยับตัว เขายังไม่แน่ใจว่า เด็กผู้หญิงคนนี้คือ อาโนริของเขาหรือไม่ และถ้าใช่ อาโนริจะยังจำเรื่องราวในวัยเด็กได้หรือเปล่า เขาต้องรู้ให้ได้ก่อนที่จะเปิดเผยตัว
แล้วก่อนที่เค็นริวจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ร่างบางที่เห็นว่ากำลังลุกขึ้นยืน และกำลังเดินออกจากสวนสาธารณะไปก็สะดุดกับขาเก้าอี้เหล็กตัวที่นั่งอยู่เมื่อครุ่ ล้มลง
"โครม!!! โอ๊ยยยยย แย่จัง อาโนริ นะ อาโนริ เมื่อไหร่เราจะเลิกซุ่มซ่ามสะที"
นั่นมันอาโนริ แน่หรอ ทำไมซุ่มซ่ามจังแหะ ตลกชะมัดฮึ ฮึ ฮึ แต่ก็น่ารักดีแหะ ไม่ว่าจะเป็นท่าทางการเดิน วิธีการพูด สายตา เหลือแต่ดูให้ได้ว่า ใส่แหวนของเรารึเปล่า
เอาไว้ดูพรุ่งนี้แล้วกันเรียนที่ไหนนะยัยนี่น่ะ
10ปีแล้วสินะ ที่เคนริวไปเกาหลี นายจะลืมสัญญารึยังนะ แล้วนายจะกลับมาหาอาโนริไหม แล้วถ้ากลับมา นายจะจำอาโนริได้ไหม "โอ๊ย...เจ็บชะมัด" เดินชนเสาไฟฟ้าจนได้ เสาบ้านี่ เห็นคนเดินมาก็ไม่หลบ (ความผิดเธอนั่นแหละที่ไม่ระวัง ยัยซุ่มซ่าม)
รีบกลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวไปทำกับข้าวเย็นไม่ทันเดี๋ยวคูมิแย่งทำ
..................................................................
ความคิดเห็น