การกลับมาของเจ้าหญิงแห่งAnattasia

ลำดับตอนที่ #1 : หวัดดีจ้ะทุกคน!!

ตอนที่ 1 หวัดดีจ้ะทุกคน!!!

"เอมี่ ! ตื่นรึยังจ้ะ!"   

"ตื่นแล้วค่ะท่านพี่ มีอะไรหรือคะมาหาน้องแต่เช้า?"

"จะกลับอนาสตเซียเมื่อไหร่?"

"น้องพึ่งมาเมื่อวานนะเพคะ!"

"พี่คงต้องกลับในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้า ไม่อยากทิ้งน้องไว้คนเดียวเลย"

"น้องอยู่กลับ จัสซี เคน และ ข้ารับใช้ตั้งหลายคนต่างหากเพคะ"

"แต่พี่อยากอยู่ดูและด้วยตัวเอง"

"แล้วน้องจะโทรหาทุกวันนะเพคะ"

"พี่คงทำได้เพียงเท่านั้น"

         สงสัยล่ะสิว่าไอ้ 2 คนที่โต้ตอบกันอยู่เป็นใคร (นั่นดิใครวะ) (ราชาศัพท์หน่อย)

         เหตุการณ์เมื่อ 2 เดือนก่อน............

         เอมี่........นี่ฉันมาเดินบ้าอะไรอยู่ตรงนี้วะเนี่ย ไอ้เพื่อนตัวดีแท้ ๆ เชียว
 
เลวจริง ๆ มันทำร้ายช้านอีกแล้ว บ้าจริง!! มันคงคิดว่าสนุกดี (ก็แก่มันน่ารัก

น่าแกล้งนักนี่ อยากเกิดมาสวย แต่ไร้เดียงสา ไม่ทันคนทำไม)เออความผิด

ฉันอีกดิ ฉันพึ่งได้เจอเรื่องที่ เลวร้ายสุด ๆ มา ฉันบังเอิญไปได้ยินเพื่อนสุดที่

รักของฉันกำลังบอกไอ้หล่อคนหนึ่งที่มาขอให้เพื่อนฉันเป็นแม่สื่อให้ มันจา

จีบช้านแล้วมานเกี่ยวไรกับแก่ต้องไปใส่ไฟฉันว้า ฮึ เคือง! แต่ไอ้คนนี้มันคนที่

ฉันเผอิญชอบมันด้วยอะ! โว้ย...........ซวยจริงมีเพื่อนอย่างมัน ไอเพื่อนรักฉัน

มันไปบอกไอหล่ออ๊อฟคุงว่า ฉันขี้โกหก โรคจิต นิสัยไม่ดี ไม่บริสุทธิ์แล้ว

โว้ย...........ใครมันจะรับได้ เป็น ฉัน ฉันก็เพ่น ตั้งแต่ความชั่วเรื่องแรกแล้ว

แล้วไอหล่อใสซื่อ มันจารับได้งาย โอย............ฉันไม่ทันฟังจบหรอกว่าไอหล่อ

ตอบว่างัย แล้วก็วิ่งหนี ออกมา ร้องไห้ ท่ามกลางสายฝนเป็นนางเอกมิวสิควี

ดีโออยู่นี่ฮื่อ ๆ ๆ ๆ ๆ อยากตายโวย.........(ไอที่แกพล่ามมานี่ มันไม่ใช่นิสัย

นางเอกสักนิด) ก็สร้างฉันมาแบบนี้ไม่ใช่หรอ (เถียงอีก)

           ไอหล่อผู้ดีป๊อบคุงจาก มหา'ลัยชื่อดังของเมืองไทยคนนั้นมันก็ทำให้

ห่างกันมาคนแล้ว โอ้ย..........สงสัยอยู่คานกะมานแน่ ๆ

           "พรึบ!!!!!!!!............ว้าย!!...............อู้ย...."ใครล้มทับเนี่ยกะลังคิดอะไรเพลิน ๆ เลย อู้ยยย

            "โอ๊ย..........ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยเราที"เสียงหล่อแหะ....

             "รีบพาผมไปจากที่นี่ที"ขอแบบนี้หมายความว่าไง ?? ช่วยไม่ได้ไปบ้านฉันก่อนละกันจะได้ …. พาไปรักษาไง

แต่ก่อนที่ฉันจะได้พาหนุ่มหล่อในอ้อมแขนไปบ้านฉันเพื่อ...เอ่อ...รักษา..แฮะ ๆ  ผู้ชายร่างสูงตัวดำ หน้าตาทะมึนทมิฬก็พาร่างกายใหญ่โตนั่นมาขว้างหน้าไว้สะก่อน

“ส่งตัวเจ้าชายมาให้พวกเรา แล้วเธอก็ไปสะถ้าไม่อยากตาย” หนึ่งในคนกลุ่มทะมึนทมิฬ (ฉันตั้งให้เองแหละ คงไม่มีใครตั้งชื่อกลุ่มตัวเองแบบนี้หรอก) พูดกับฉันด้วยสีหน้าทะมึนทมิฬว่าแต่คนบ้าอะไรชื่อแปล๊ก แปลก
 
“เจ้าชาย” (นี่นางเองอิฉันโง่จริงหรือโง่เล่นนี่)

“คงไม่ได้นะ เพราะว่าเขาบอกว่าอยากไปกับฉัน พอดีฉันไม่ใช่คนใจร้าย ให้อยู่กับคนสวยอย่างฉันดีกว่าหน้าตาน่ากลัวไม่น่าไว้ใจอย่างพวกนายอ่ะ...ไปล่ะ..” ฉันตอบกวน... กวน...เอ่อกวนเท้า (มารยาทไทยดำรงไว้ให้คนเชิดชู 555) และทำหน้าเรียบสนิทบ้าง

“อย่าหาเรื่องเดือดร้อนดีกว่าน่า แม่หนูน้อย เธอก็หน้าตาสวยหยาดฟ้าแบบนี้แทนที่ฉันจะปล่อยไป จะเก็บไว้ทำเมียแทนไม่รู้ด้วยนะ” ไอ้คนหน้าเหี้ยมสะแหยะยิ้มน่าทุเรศสายตาของดิฉันออกมา แล้วก้าวเข้ามาหา

“อย่าให้ฉันต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำดีกว่าน่า พวกนายเคยเจออะไรที่มันสนุก ๆ ไหมล่ะ ถ้าพวกนายต้องมากลายเป็นเรื่องสนุกของฉัน ก็คงจะไม่งามเท่าไหร่ ฉันยังอยากเป็นกุลสตรีต่อหน้าคนหน้าตาดีอยู่” ฉันปลายตามองคนชื่อประหลาดแวปนึง ก่อนหันกลับมาจ้องหน้าตาทมิฬต่อไป

“งั้นก็มาสนุกกันเถอะหนูน้อย เฮ้ย! พวกเรา มาคลายเครียดกันโว๊ย” พวกมันย่างสามขุมเข้ามาจับแขนฉัน แล้วเตรียมกระชากเข้าหา

“ฉันเตือนแกแล้วนะ” สิ้นเสียงอันไพเราะหวานแหวของฉัน  ฉันก็ย่อขาของตัวเองลงเล็กน้อยแล้วกระโดดหมุนตัวแล้วกระชากแขนไอ้ทมิฬนั่นแล้วดึงพอประมาณจนเสียงดัง กร๊อบ อ่า..ไพเราะจริง ๆ (0o0 นางเอกของไข อย่างแสดงธาตุแท้น้า....)

เสียงอันไพเราะของกระดูกเหล่านั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องไปอีก ไม่ถึง 5 นาที ก็สิ้นสุดลงด้วยการที่ฉันโทรไปบอกตำรวจเพื่อแจ้งความให้มาเอาตัวไอ้พวกนี้ไปเก็บ งานอดิเรกฉันก็คือ รับคำสั่งจากกรมตำรวจพิเศษเก็บกวาดพวกเดนสังคมที่กฎหมายไล่ตามไม่ทันจนต้องเล่นกันด้านมืดอ่ะค่ะน่ารักใช่มะ??

เสียงกระชากใจฉันดังออกมาจากปากบางที่ซีดเซียวแต่ยังคงน่าจูบ(เอ่อ...สาบานสิ..ว่านี่นางเอก) อย่าเรื่องมากนะยัยคนแต่งเดี๋ยวโดน (ฮื่อๆๆกลัวแล้วจ้า)

“พา~เรา~ไป~หา~หมอ~ที~” น้ำเสียงนั้นเรียกฉันอย่างแผ่วเบา

“ไปสิคะ เฮ้อ! แต่คงตอบขอบคุณ คุณล่ะนะ ที่ทำให้ฉันหายเศร้าได้ แต่เอ..กลิ่นหอมจากตัวคุณนี่ทำเอาฉันเกือบจะหมดแรงแหนะ นี่ดีนะที่มีกลิ่นฝนมากลบ ไม่งั้นเราคงสลบแน่”  แปลกมากที่เรารู้สึกหมดแรงขึ้นมาเฉย ๆ 

             "แม่คะ ช่วยหน่อยสิคะ"ฉันประคองร่างสูงนั่นเข้าบ้านด้วยอาการอ่อนแรง กลิ่นหอมจากตัวเขกำลังเล่นงานฉันเข้าอย่างแรงดีนะที่ไม่แรงมาก ไม่งั้นกระดิกตัวไม่ได้ชัวร์

             "ไปพาใครมาน่ะเอมี่ดูสิเลือดอาบเชียว"แน่ล่ะที่แม่จะตกใจ ร้อยวันพันปี ฉันไม่เคยพาใครมาบ้านเลยเพราะไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก อย่าว่าแต่พาเพื่อนผู้ชายเข้าบ้านเลย ผู้หญิงก็ไม่เคย แต่นี่ผู้ชายแถมยังเลือดอาบอีกต่างหาก

            "ช่วยเขาก่อนเถอะค่ะแล้วค่อยคุยกัน"ฉันตัดบทเพื่อช่วยคนตรงหน้าก่อน เขาดูเสียเลือดมากจนน่ากลัว

หลังจากทำแผลและเช็ดตัวให้เขาแล้ว แม่ไม่ยอมให้ฉันเช็ดอ่ะ บอกว่าผู้หญิงไม่ควรทำ เอ่อ..แม่ฉันคงเป็นผู้ชาย ฉันก็ทำหน้าที่นอนเฝ้าเขาเพราะว่าเขากำลังไข้ขึ้น ฉันเฝ้าจนหลับหลังจากที่เขาไข้ลดลงแล้ว ที่ฉันไม่พาเค้าไปโรงพยาบาลเพราะยังไม่รู้ว่าคน ๆ นี้มีเบื้องหลังอย่างไร จากการที่มันกล้าลงมือในที่สาธารณะก็แสดงว่ามันมีอิทธิพลพอดู กลัวว่านายชื่อแปลกนี่จะโดนลอบฆ่าที่โรงพยาบาลอีก เรื่องนี้จึงต้องเป็นความลับ

ร่างสูงขยับตัวไปมา เขารู้สึกสบายตัวขึ้น แล้ว หลังจากที่โดนทรมานมาหลายวัน และนี่เขาอยู่ที่ไหน สายตาคมกวาดมองทั่วห้องอย่างพิจารณา จนสายตาไปพบกับร่างบางที่นั่งเอามือแตะหน้าผากเขาอยู่แต่ดวงตาปิดสนิท อ่ะนะ เอามืออังไว้แบบนี้เพื่อ?..

“ร่างสูงนอนพิจารณาคนตรงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมา เขารู้สึกตัวตลอด และจำได้ว่ารู้สึกดีใจแค่ไหนที่เห็นผู้หญิงคนนี้เดินผ่านมา เขาล้มทับเธอเพราะเหมือนร่างกายจะไปต่อไม่ไหว แต่ก็ยังรู้สึกตัว ร่างบางนี้ต่อสู้ราวกับกำลังร่ายรำสะอย่างนั้น ใบหน้านิ่งสนิทนั่นไม่เหมือนกับที่เขาเห็นแว๊ปแรก ที่ทอดประกายห่วงใยเขาเสียจนเขาเผลอไป ตัวแค่นี้แต่ต่อสู้กับพวกกบฏนั่นได้ น่าสนใจจริง ๆ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกอบอุ่น อบอุ่นทั้งที่พึ่งผ่านเรื่องร้ายที่อันตรายถึงชีวิต อยากมีคนตรงหน้าอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ตลอดไปจัง...

......................แล้วเมื่อนายหล่อลากหายดี.................

           เขาบอกเราว่า โดนคนตามทำร้าย (ไม่ต้องบอกก็รู้) และขอให้ช่วย

พากลับบ้าน ระหว่างนั้น ฉันจำเป็นต้องพาเขา ไปอยู่ด้วยที่จังหวัดเดียวกันที่ฉันกำลังเรียนอยู่ 

             ฉันไปโรงเรียนตามปกติ และดูแลเขาไปด้วยท่ามกลาง

สถานการณ์ที่ไม่ปกติระหว่าง ฉัน เพื่อน ๆ ไอหล่ออ๊อฟคุง ไอหล่อผู้ดีป๊อบคุง
สุดหล่ออาจารย์จีนหวังเหว่ยหลิน และหล่อโคตรพี่วีระ โดยไม่มีใครรู้เรื่องนายหล่อที่สุดแล้วที่ฉันช่วยไว้ (เรียงลำดับความหล่อตามลำดับการเอ่ยถึง

จากน้อยไปหามาก)

              วันที่นายนั่นหายดีก็มาถึง และก็เป็นหน้าที่ฉันที่ต้องพาเขากลับบ้าน
.....................................................................................................................................

             "ยินดีต้อนรับกลับวังเพคะ/พะยะค่ะ" เท่านั้นจริง ๆ ที่สมองที่มี รอยหยัก 2,222 รอยจะรับรู้ได้  (เอ่อ..บอกทีว่ามันถูกต้องไหม? ไอ้ที่เอ่ยมานี่อ่ะ)

              พระเจ้านี่ฉันอยู่ที่ไหน......................นายนั่นขอให้ฉันมาด้วยเพื่อพากลับบ้าน(ตามเขามาเที่ยวเฉย ๆ มากกว่า ไม่เห็นช่วยไรเลย ให้เขาทำเองทุก อย่าง แล้วยังต้องมานั่งยุ่งยากดูแลเธออีก)แต่นี่ถ้าสมองส่วนเซรีบรัมฉัน
ยังใช้การได้ มันบอกฉันว่าที่นี่คือวังไม่ใช่หรอ   แล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย และ ปั้นหน้ายักษ์ใสไอคุณชายเบนจามิน โคตรหล่อนี่ต่อไป

             "คุณบอกว่าให้ฉันพากลับบ้านแล้วนี่มานอะไร!! จะบ้าหรอ ทำไม......." ฉันพูดได้แค่นั้น จริงๆ ไม่เชื่อหรอ เชื่อเถอะ เพราะก่อนชั้นจะได้

พูดอะไรมากกว่านี้ เขาก็พูดกับฉันว่า

             "ผมรักคุณ แต่งงานกับผมนะครับ"

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-_-            0-0            O0O    TT^TT  O0O

ปรับอารมณ์ไม่ถูกแค่เดือนเดียวที่ทิ้งขว้างมานไว้ที่บ้านพัก เอ่ย ดูแล ทำให้

รักเราง่ายขนาดนี้เลยหรอแล้วคำตอบที่ฉันเองก็อยากด่าตัวเองว่า โง้โง่ ก็

ออกมาจากปากช้านนนนน ทามมายมายโง่อย่างนี้ มานทามหายต้องมานั่ง

เสียดายอยู่นี่ที่แทนที่จะได้เรียกท่านสามี กลายเป็นต้องมาเรียกท่านพี่

!! เซ็ง!! ช้านตอบว่า "มันเร็วเกินไป เอมี่รับไม่ทัน  เป็นพี่น้องกันก่อนดีกว่า

นะ" ไอประโยคหากินเวลาคนหน้าตาปลาร้ามาขอคบ แต่ไม่ใช่คำที่จาตอบ

เจ้าชายที่โคตรหล่อ นิสัยดี สุภาพบุรุษ แห่งอนาสตเซียคนนี้โว้ย.....

ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



             หลังจากอยู่ที่อนาสตเซียได้ 2 อาทิตย์ ฉันเจ้าหญิงเอมี่ กับ เจ้าชาย

เบนจามินก็บินกลับมาเมืองไทยเพื่อที่ท่านพี่จะรับแม่ของฉัน ไปอยู่ด้วย และ ฉัน

ต้องอยู่เรียนต่อให้จบ............


              "มารกาเรตน้อยของพี่คิดอะไรอยู่จ้ะ"

                "คิดถึงที่มหา'ลัยเพคะ........ไม่รู้เพื่อน ๆเป็นไงบ้าง พรุ่งนี้แล้วที่หญิงต้องเข้าไป"

"ต้องให้เคนกับจัสซีไปด้วยนะ"

"เพคะ"

...........................................................................................................................

เช้าที่น่าจะสดใส.....................

"หวัดดีจ้ะ ทุกคน"
เสียงใสๆ ของเอมี่ดังขึ้นและทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ