คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Chapter 8
ผมมาถึงโรงเรียนของไมค์แล้ว ทำไงดีล่ะ จะเข้าไปดีมั้ย แต่ผมก็กลัวว่าไมค์เค้าจะหาว่าผมมาวุ่นวายกับเค้า
มากเกินไปน่ะสิ ผมจะทำไงดี ในขณะที่ผมลังเลอยู่นั้นก็มีเด็กนักเรียนคนนึงเดินเข้ามาหาผม
"เอ่อ...ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าคุณมาพบใคร หรือเป็นผู้ปกครองใครรึเปล่าครับ เผื่อผมจะช่วยตามตัวให้"
นั่นสิผมก็อายุขนาดนี้แล้ว จะโดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ปกครองก็ไม่แปลกหรอก ผมจะถามเค้าดีมั้ยนะ
"เอ่อ...ทราบมั้ยครับว่า ไมค์...เอ๊ย ! ไอซาวา มิมูระ อยู่ห้องไหนครับ"
"อ๋อ ไอซาวาน่ะเหรอครับ" ผมพยักหน้า "เค้ากำลังคุมงานอยู่น่ะครับ ผมไปเรียกเค้าให้เอามั้ยครับ" ผมรีบส่ายหน้า "อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมไปหาเองดีกว่า" "ก็ได้ครับ เดี๋ยวคุณก็เดินไปที่ ปี 2 ห้อง 1 เค้าอยู่ที่นั่นแหละครับ อ้ออยู่ชั้น 5 นะครับ" "ครับ ขอบคุณมาก" ผมจึงเดินเข้าไปในอาคารเรียน จะดีมั้ยนะที่ผมมาแบบนี้เนี่ย ถ้าไมค์ถามผมว่ามีธุระอะไรผมจะบอกเค้าว่าไงดีเนี่ย เฮ้อ...ลำบากใจจังน้า แต่ผมก็เดินมาถึงหน้าห้องเรียนเค้าจนได้ ไมค์กำลังยืนหันหลังอยู่ ดูท่าทางเค้าคงจะยุ่งมากจริงๆ ผมจึงไม่ได้ส่งเสียงทักเค้า ท่าทางเวลาทำงานของเค้าดูจริงจังมาก ผิดกับตอนที่เค้าอยู่กับผมเลย นี่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังอยู่ในโหมดสาวม.ปลาย ที่กำลังตกหลุมรักใครสักคนอยู่อย่างนั้นแน่ะ บ้ามากเลย ผมว่าโนริโกะจังคงจะแค่มาพูดให้ผมรู้สึกแย่เฉยๆ ล่ะมั้ง ผมต้องเลิกกังวลได้แล้ว จริงๆ คงไม่มีอะไรหรอก ผมมาคิดๆ ดูแล้วนะว่าผมเคยไปตกหลุมรักผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกันนะ กลับดีกว่าเรา ในขณะที่ผมกำลังตัดสินใจที่จะกลับบ้าน ผมก็เห็นโนริโกะจังเดินเข้ามาในห้อง ผมไม่แน่ใจว่าเธอมองเห็นผมรึเปล่า แต่เธอเดินเข้าไปหาไมค์ พร้อมกับผ้าเย็นผืนนึง แล้วพูดอะไรก็ไม่รู้เพราะผมไม่สามารถที่จะได้ยินได้ เนื่องจากเสียงรอบๆ ข้างผมมันค่อนข้างดัง เธอไม่พูดเฉยๆ แถมยังเอื้อมมือเอาผ้าเย็นนั้นเช็ดเหงื่อให้ไมค์ด้วย และไมค์ก็ยิ้มให้เธอด้วย แล้วก็พูด ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะฟังว่าเค้าสองคนพูดอะไรกัน เพราะท่าทางของเค้าสองคนดูสนิทสนมกันมาก แล้วอยู่ๆ โนริโกะจังก็ดูเหมือนจะสะดุดอะไรสักอย่างและกำลังจะล้มแล้วไมค์ก็เข้าไปรับไว้ได้ทัน แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบนั่นก็คือ ท่าทางของเค้าทั้งคู่เหมือนกำลังกอดกันอยู่ ผมได้แต่ยืนมองเค้าสองคนจนกระทั่ง "อ้าว ! คุณได้พบกับไอซาวาแล้วเหรอครับ"
นักเรียนคนนั้นส่งเสียงทักผม จนทำให้ผมสะดุ้งประจวบกับที่ไมค์หันมาพอดี แล้วเค้าก็ผละออกจากโนริโกะจัง แล้วเค้าก็รีบเดินมาหาผม แต่ว่าผมรู้สึกว่ายังไม่อยากที่จะคุยอะไรกับเค้า ทั้งนั้น ผมจึงวิ่งหนีมา แต่เค้าก็วิ่งตามผมมาด้วย "เดี๋ยวก่อนสิ ! ทาคายาม่าซัง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ ฟังผมก่อนสิ"
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ภาพมันก็ฟ้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ผมยังคงวิ่งหนีอยู่จนกระทั่ง เค้าก็ตามผมทัน แล้วได้จับแขนของผมเอาไว้ แล้วเราก็เริ่มเป็นจุดสนใจในโรงเรียน ไมค์ยังคงจับแขนผมอยู่ "ผมว่าเราเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่า" ผมกำลังโมโหเค้าอยู่จึงสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากเค้า "อย่ามายุ่งกับฉัน" ผมก็วิ่งหนีอีกครั้งแต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้วิ่งตามผมมาด้วย เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมถึงรู้ตัวว่า นี่ผมรักเค้าถึงขนาดนี้เลยเหรอนี่ แล้วผมก็เผลอหลับไป และมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเพราะเสียงเคาะประตู "ทาคายาม่าซัง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" ไมค์นั่นเอง เรื่องอะไรผมจะเปิด เชิญเคาะต่อไปเถอะ "ไม่ ! ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ กลับไปเถอะ"
"ไม่ผมจะไม่ยอมกลับถ้าคุณไม่เปิดประตูออกมาคุยกับผม ผมจะรอจนกว่าคุณจะออกมา" แล้วเสียงไมค์ก็เงียบไป เค้าคงกลับไปแล้วล่ะมั้ง ช่างเหอะอาบน้ำดีกว่า แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง นั่นก็เพราะว่าผมเห็นไมค์ ยังคงยืนอยู่ข้างนอก ผมยังไม่เปิดให้เค้าหรอก เดี๋ยวเค้าก็คงกลับไปเองนั่นแหละ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็กินข้าวเย็นพร้อมกับดูข่าวทางโทรทัศน์ แต่ผมรู้สึกว่าผมกินข้าวได้น้อยมาก ก็ผมกำลังกลุ้มใจอยู่นี่ อ๊ะ ! หิมะตกแล้วเหรอเนี่ย เดินไปดูที่หน้าต่างหน่อยดีกว่า แล้วผมก็ตกใจเพราะไมค์ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าเค้าจะสวมเสื้อกันหนาวแต่ก็ดูท่าทางเค้าเหมือนจะหนาวมาก เพราะเค้ายืนกอดอกแล้วหน้าของเค้าก็แดงก่ำ นี่เค้ายืนรอผมมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่กลับไปนะ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปพร้อมกับพูดว่า
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" เค้าก็เดินตามผมเข้ามาแล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั้งที่โซฟา "เธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมา" "คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ผมกับโนริโกะไม่ได้มีอะไรกัน การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผมมันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยหรอ" "แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงละ ก็เธอสองคนดูเหมาะกันมาก และฉันก็แก่กว่าเธอตั้งหลายปี แล้วช่วงนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีเวลาให้กันเลย" "เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้วนะ อะไรก็ชอบอ้างเรื่องอายุ แล้วก็เที่ยวจับคู่ผมให้กับคนนู้นคนนี้ ทำไมคุณไม่คิดบ้างละว่าผมจริงจังกับคุณ ต้องให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ" ผมไม่เคยเห็นเค้าทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเค้าเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไมค์ก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม "อย่าร้องไห้เลยนะทาคายาม่าซัง ผมขอโทษถ้าทำให้คุณเสียใจ" "เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแหละที่ไม่หัดรับฟังเธอบ้าง ฉันมันก็คิดมากอย่างนี้แหละ แต่ขอร้องละนะอย่าเพิ่งเบื่อฉันเลย" แล้วไมค์ก็จูบที่ปากผมพร้อมกับพูดว่า "ผมไม่มีทางเบื่อคุณหรอก ก็ในเมื่อผมรักคุณไปซะขนาดนี้แลัวนี่" "ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน" "นี่ผมเพิ่งได้ยินคุณพูดเป็นครั้งแรกเลยนะ ผมดีใจมาก เพราะผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า ผมจะรักคุณอยู่ฝ่ายเดียว" ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักดี เลยเผลอหอมแก้มเค้าไป ดูเหมือนเค้าจะอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะกอดผมพร้อมกับจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เราจูบกันแบบดูดดื่มและเนิ่นนาน เขาจูบไล้ลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้ม แล้วเค้าก็อุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่เตียง เค้าจูบผมอีกครั้งพร้อมกับมือก็แกะกระดุมเสื้อของผม เพียงไม่กี่นาทีเราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เค้าค่อยๆกดผมลงนอนและก็ขึ้นทาบทับมาบนตัวผมแล้วเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาวนเวียนอยู่ตรงยอดอก "อือ.. อย่าไมค์..อ๊ะ" ไมค์ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงของผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอื้อมมือไปลูบไล้ต้นขาด้านในของผมอีกด้วยด้วย จนผมพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา "ผมรักคุณนะ" เสียงกระซิบของเค้าที่กระซิบอยู่ข้างหูผมช่างอ่อนโยน แล้วมือของเค้าก็อ้อมไปด้านหลังต้นขาของผม ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาอย่างเบาบาง มือหนึ่งก็ขยับอีกมือหนึ่งก็รุกไล้เข้าไปหาไออุ่นจากส่วนลึก จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้วและสามนิ้ว "อะ...อา...ไมค์..." ไมค์เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากผมและแทรกตัวเข้าไปในร่างของผมอย่างช้าๆทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อย่าเกร็ง จะไม่เจ็บ เชื่อผมนะ" เค้าจูบที่ดวงตาของผมที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาแล้วเค้าจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ "อ๊า...ไมค์...อ๊า.." ไมค์ยังคงขยับร่างกายภายในตัวของผมจนกระทั่งความอดกลั้นของผมและเค้าได้ถูกปลดปล่อยออกมา ไมค์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากผมอย่างช้าๆ และล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆผมและกอดผมเอาไว้พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูผมว่า "ผมรักคุณ" ผมจ้องตาเค้าพร้อมกับตอบเค้าไปว่า "ฉันก็เหมือนกัน" ไมค์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเองก็กอดเค้าตอบ แล้วเราทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
"อ๋อ ไอซาวาน่ะเหรอครับ"
ผมพยักหน้า
"เค้ากำลังคุมงานอยู่น่ะครับ ผมไปเรียกเค้าให้เอามั้ยครับ"
ผมรีบส่ายหน้า
"อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมไปหาเองดีกว่า"
"ก็ได้ครับ เดี๋ยวคุณก็เดินไปที่ ปี 2 ห้อง 1 เค้าอยู่ที่นั่นแหละครับ อ้ออยู่ชั้น 5 นะครับ"
"ครับ ขอบคุณมาก"
ผมจึงเดินเข้าไปในอาคารเรียน
จะดีมั้ยนะที่ผมมาแบบนี้เนี่ย ถ้าไมค์ถามผมว่ามีธุระอะไรผมจะบอกเค้าว่าไงดีเนี่ย เฮ้อ...ลำบากใจจังน้า
แต่ผมก็เดินมาถึงหน้าห้องเรียนเค้าจนได้ ไมค์กำลังยืนหันหลังอยู่ ดูท่าทางเค้าคงจะยุ่งมากจริงๆ
ผมจึงไม่ได้ส่งเสียงทักเค้า ท่าทางเวลาทำงานของเค้าดูจริงจังมาก ผิดกับตอนที่เค้าอยู่กับผมเลย
นี่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังอยู่ในโหมดสาวม.ปลาย ที่กำลังตกหลุมรักใครสักคนอยู่อย่างนั้นแน่ะ
บ้ามากเลย ผมว่าโนริโกะจังคงจะแค่มาพูดให้ผมรู้สึกแย่เฉยๆ ล่ะมั้ง ผมต้องเลิกกังวลได้แล้ว จริงๆ คงไม่มีอะไรหรอก
ผมมาคิดๆ ดูแล้วนะว่าผมเคยไปตกหลุมรักผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกันนะ กลับดีกว่าเรา
ในขณะที่ผมกำลังตัดสินใจที่จะกลับบ้าน ผมก็เห็นโนริโกะจังเดินเข้ามาในห้อง ผมไม่แน่ใจว่าเธอมองเห็นผมรึเปล่า
แต่เธอเดินเข้าไปหาไมค์ พร้อมกับผ้าเย็นผืนนึง แล้วพูดอะไรก็ไม่รู้เพราะผมไม่สามารถที่จะได้ยินได้ เนื่องจากเสียงรอบๆ ข้างผมมันค่อนข้างดัง เธอไม่พูดเฉยๆ แถมยังเอื้อมมือเอาผ้าเย็นนั้นเช็ดเหงื่อให้ไมค์ด้วย และไมค์ก็ยิ้มให้เธอด้วย แล้วก็พูด ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะฟังว่าเค้าสองคนพูดอะไรกัน เพราะท่าทางของเค้าสองคนดูสนิทสนมกันมาก แล้วอยู่ๆ โนริโกะจังก็ดูเหมือนจะสะดุดอะไรสักอย่างและกำลังจะล้มแล้วไมค์ก็เข้าไปรับไว้ได้ทัน แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบนั่นก็คือ ท่าทางของเค้าทั้งคู่เหมือนกำลังกอดกันอยู่ ผมได้แต่ยืนมองเค้าสองคนจนกระทั่ง
"อ้าว ! คุณได้พบกับไอซาวาแล้วเหรอครับ"
นักเรียนคนนั้นส่งเสียงทักผม จนทำให้ผมสะดุ้งประจวบกับที่ไมค์หันมาพอดี แล้วเค้าก็ผละออกจากโนริโกะจัง แล้วเค้าก็รีบเดินมาหาผม แต่ว่าผมรู้สึกว่ายังไม่อยากที่จะคุยอะไรกับเค้า ทั้งนั้น ผมจึงวิ่งหนีมา แต่เค้าก็วิ่งตามผมมาด้วย "เดี๋ยวก่อนสิ ! ทาคายาม่าซัง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ ฟังผมก่อนสิ"
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ภาพมันก็ฟ้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ผมยังคงวิ่งหนีอยู่จนกระทั่ง เค้าก็ตามผมทัน แล้วได้จับแขนของผมเอาไว้ แล้วเราก็เริ่มเป็นจุดสนใจในโรงเรียน ไมค์ยังคงจับแขนผมอยู่ "ผมว่าเราเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่า" ผมกำลังโมโหเค้าอยู่จึงสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากเค้า "อย่ามายุ่งกับฉัน" ผมก็วิ่งหนีอีกครั้งแต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้วิ่งตามผมมาด้วย เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมถึงรู้ตัวว่า นี่ผมรักเค้าถึงขนาดนี้เลยเหรอนี่ แล้วผมก็เผลอหลับไป และมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเพราะเสียงเคาะประตู "ทาคายาม่าซัง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" ไมค์นั่นเอง เรื่องอะไรผมจะเปิด เชิญเคาะต่อไปเถอะ "ไม่ ! ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ กลับไปเถอะ"
"ไม่ผมจะไม่ยอมกลับถ้าคุณไม่เปิดประตูออกมาคุยกับผม ผมจะรอจนกว่าคุณจะออกมา" แล้วเสียงไมค์ก็เงียบไป เค้าคงกลับไปแล้วล่ะมั้ง ช่างเหอะอาบน้ำดีกว่า แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง นั่นก็เพราะว่าผมเห็นไมค์ ยังคงยืนอยู่ข้างนอก ผมยังไม่เปิดให้เค้าหรอก เดี๋ยวเค้าก็คงกลับไปเองนั่นแหละ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็กินข้าวเย็นพร้อมกับดูข่าวทางโทรทัศน์ แต่ผมรู้สึกว่าผมกินข้าวได้น้อยมาก ก็ผมกำลังกลุ้มใจอยู่นี่ อ๊ะ ! หิมะตกแล้วเหรอเนี่ย เดินไปดูที่หน้าต่างหน่อยดีกว่า แล้วผมก็ตกใจเพราะไมค์ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าเค้าจะสวมเสื้อกันหนาวแต่ก็ดูท่าทางเค้าเหมือนจะหนาวมาก เพราะเค้ายืนกอดอกแล้วหน้าของเค้าก็แดงก่ำ นี่เค้ายืนรอผมมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่กลับไปนะ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปพร้อมกับพูดว่า
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" เค้าก็เดินตามผมเข้ามาแล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั้งที่โซฟา "เธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมา" "คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ผมกับโนริโกะไม่ได้มีอะไรกัน การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผมมันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยหรอ" "แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงละ ก็เธอสองคนดูเหมาะกันมาก และฉันก็แก่กว่าเธอตั้งหลายปี แล้วช่วงนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีเวลาให้กันเลย" "เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้วนะ อะไรก็ชอบอ้างเรื่องอายุ แล้วก็เที่ยวจับคู่ผมให้กับคนนู้นคนนี้ ทำไมคุณไม่คิดบ้างละว่าผมจริงจังกับคุณ ต้องให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ" ผมไม่เคยเห็นเค้าทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเค้าเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไมค์ก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม "อย่าร้องไห้เลยนะทาคายาม่าซัง ผมขอโทษถ้าทำให้คุณเสียใจ" "เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแหละที่ไม่หัดรับฟังเธอบ้าง ฉันมันก็คิดมากอย่างนี้แหละ แต่ขอร้องละนะอย่าเพิ่งเบื่อฉันเลย" แล้วไมค์ก็จูบที่ปากผมพร้อมกับพูดว่า "ผมไม่มีทางเบื่อคุณหรอก ก็ในเมื่อผมรักคุณไปซะขนาดนี้แลัวนี่" "ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน" "นี่ผมเพิ่งได้ยินคุณพูดเป็นครั้งแรกเลยนะ ผมดีใจมาก เพราะผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า ผมจะรักคุณอยู่ฝ่ายเดียว" ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักดี เลยเผลอหอมแก้มเค้าไป ดูเหมือนเค้าจะอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะกอดผมพร้อมกับจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เราจูบกันแบบดูดดื่มและเนิ่นนาน เขาจูบไล้ลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้ม แล้วเค้าก็อุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่เตียง เค้าจูบผมอีกครั้งพร้อมกับมือก็แกะกระดุมเสื้อของผม เพียงไม่กี่นาทีเราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เค้าค่อยๆกดผมลงนอนและก็ขึ้นทาบทับมาบนตัวผมแล้วเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาวนเวียนอยู่ตรงยอดอก "อือ.. อย่าไมค์..อ๊ะ" ไมค์ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงของผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอื้อมมือไปลูบไล้ต้นขาด้านในของผมอีกด้วยด้วย จนผมพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา "ผมรักคุณนะ" เสียงกระซิบของเค้าที่กระซิบอยู่ข้างหูผมช่างอ่อนโยน แล้วมือของเค้าก็อ้อมไปด้านหลังต้นขาของผม ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาอย่างเบาบาง มือหนึ่งก็ขยับอีกมือหนึ่งก็รุกไล้เข้าไปหาไออุ่นจากส่วนลึก จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้วและสามนิ้ว "อะ...อา...ไมค์..." ไมค์เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากผมและแทรกตัวเข้าไปในร่างของผมอย่างช้าๆทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อย่าเกร็ง จะไม่เจ็บ เชื่อผมนะ" เค้าจูบที่ดวงตาของผมที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาแล้วเค้าจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ "อ๊า...ไมค์...อ๊า.." ไมค์ยังคงขยับร่างกายภายในตัวของผมจนกระทั่งความอดกลั้นของผมและเค้าได้ถูกปลดปล่อยออกมา ไมค์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากผมอย่างช้าๆ และล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆผมและกอดผมเอาไว้พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูผมว่า "ผมรักคุณ" ผมจ้องตาเค้าพร้อมกับตอบเค้าไปว่า "ฉันก็เหมือนกัน" ไมค์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเองก็กอดเค้าตอบ แล้วเราทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
นักเรียนคนนั้นส่งเสียงทักผม จนทำให้ผมสะดุ้งประจวบกับที่ไมค์หันมาพอดี
แล้วเค้าก็ผละออกจากโนริโกะจัง แล้วเค้าก็รีบเดินมาหาผม แต่ว่าผมรู้สึกว่ายังไม่อยากที่จะคุยอะไรกับเค้า
ทั้งนั้น ผมจึงวิ่งหนีมา แต่เค้าก็วิ่งตามผมมาด้วย
"เดี๋ยวก่อนสิ ! ทาคายาม่าซัง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ ฟังผมก่อนสิ"
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ภาพมันก็ฟ้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ผมยังคงวิ่งหนีอยู่จนกระทั่ง เค้าก็ตามผมทัน แล้วได้จับแขนของผมเอาไว้ แล้วเราก็เริ่มเป็นจุดสนใจในโรงเรียน ไมค์ยังคงจับแขนผมอยู่ "ผมว่าเราเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่า" ผมกำลังโมโหเค้าอยู่จึงสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากเค้า "อย่ามายุ่งกับฉัน" ผมก็วิ่งหนีอีกครั้งแต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้วิ่งตามผมมาด้วย เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมถึงรู้ตัวว่า นี่ผมรักเค้าถึงขนาดนี้เลยเหรอนี่ แล้วผมก็เผลอหลับไป และมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเพราะเสียงเคาะประตู "ทาคายาม่าซัง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง" ไมค์นั่นเอง เรื่องอะไรผมจะเปิด เชิญเคาะต่อไปเถอะ "ไม่ ! ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ กลับไปเถอะ"
"ไม่ผมจะไม่ยอมกลับถ้าคุณไม่เปิดประตูออกมาคุยกับผม ผมจะรอจนกว่าคุณจะออกมา" แล้วเสียงไมค์ก็เงียบไป เค้าคงกลับไปแล้วล่ะมั้ง ช่างเหอะอาบน้ำดีกว่า แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง นั่นก็เพราะว่าผมเห็นไมค์ ยังคงยืนอยู่ข้างนอก ผมยังไม่เปิดให้เค้าหรอก เดี๋ยวเค้าก็คงกลับไปเองนั่นแหละ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็กินข้าวเย็นพร้อมกับดูข่าวทางโทรทัศน์ แต่ผมรู้สึกว่าผมกินข้าวได้น้อยมาก ก็ผมกำลังกลุ้มใจอยู่นี่ อ๊ะ ! หิมะตกแล้วเหรอเนี่ย เดินไปดูที่หน้าต่างหน่อยดีกว่า แล้วผมก็ตกใจเพราะไมค์ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าเค้าจะสวมเสื้อกันหนาวแต่ก็ดูท่าทางเค้าเหมือนจะหนาวมาก เพราะเค้ายืนกอดอกแล้วหน้าของเค้าก็แดงก่ำ นี่เค้ายืนรอผมมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่กลับไปนะ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปพร้อมกับพูดว่า
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" เค้าก็เดินตามผมเข้ามาแล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั้งที่โซฟา "เธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมา" "คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ผมกับโนริโกะไม่ได้มีอะไรกัน การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผมมันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยหรอ" "แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงละ ก็เธอสองคนดูเหมาะกันมาก และฉันก็แก่กว่าเธอตั้งหลายปี แล้วช่วงนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีเวลาให้กันเลย" "เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้วนะ อะไรก็ชอบอ้างเรื่องอายุ แล้วก็เที่ยวจับคู่ผมให้กับคนนู้นคนนี้ ทำไมคุณไม่คิดบ้างละว่าผมจริงจังกับคุณ ต้องให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ" ผมไม่เคยเห็นเค้าทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเค้าเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไมค์ก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม "อย่าร้องไห้เลยนะทาคายาม่าซัง ผมขอโทษถ้าทำให้คุณเสียใจ" "เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแหละที่ไม่หัดรับฟังเธอบ้าง ฉันมันก็คิดมากอย่างนี้แหละ แต่ขอร้องละนะอย่าเพิ่งเบื่อฉันเลย" แล้วไมค์ก็จูบที่ปากผมพร้อมกับพูดว่า "ผมไม่มีทางเบื่อคุณหรอก ก็ในเมื่อผมรักคุณไปซะขนาดนี้แลัวนี่" "ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน" "นี่ผมเพิ่งได้ยินคุณพูดเป็นครั้งแรกเลยนะ ผมดีใจมาก เพราะผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า ผมจะรักคุณอยู่ฝ่ายเดียว" ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักดี เลยเผลอหอมแก้มเค้าไป ดูเหมือนเค้าจะอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะกอดผมพร้อมกับจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เราจูบกันแบบดูดดื่มและเนิ่นนาน เขาจูบไล้ลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้ม แล้วเค้าก็อุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่เตียง เค้าจูบผมอีกครั้งพร้อมกับมือก็แกะกระดุมเสื้อของผม เพียงไม่กี่นาทีเราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เค้าค่อยๆกดผมลงนอนและก็ขึ้นทาบทับมาบนตัวผมแล้วเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาวนเวียนอยู่ตรงยอดอก "อือ.. อย่าไมค์..อ๊ะ" ไมค์ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงของผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอื้อมมือไปลูบไล้ต้นขาด้านในของผมอีกด้วยด้วย จนผมพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา "ผมรักคุณนะ" เสียงกระซิบของเค้าที่กระซิบอยู่ข้างหูผมช่างอ่อนโยน แล้วมือของเค้าก็อ้อมไปด้านหลังต้นขาของผม ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาอย่างเบาบาง มือหนึ่งก็ขยับอีกมือหนึ่งก็รุกไล้เข้าไปหาไออุ่นจากส่วนลึก จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้วและสามนิ้ว "อะ...อา...ไมค์..." ไมค์เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากผมและแทรกตัวเข้าไปในร่างของผมอย่างช้าๆทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อย่าเกร็ง จะไม่เจ็บ เชื่อผมนะ" เค้าจูบที่ดวงตาของผมที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาแล้วเค้าจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ "อ๊า...ไมค์...อ๊า.." ไมค์ยังคงขยับร่างกายภายในตัวของผมจนกระทั่งความอดกลั้นของผมและเค้าได้ถูกปลดปล่อยออกมา ไมค์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากผมอย่างช้าๆ และล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆผมและกอดผมเอาไว้พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูผมว่า "ผมรักคุณ" ผมจ้องตาเค้าพร้อมกับตอบเค้าไปว่า "ฉันก็เหมือนกัน" ไมค์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเองก็กอดเค้าตอบ แล้วเราทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละ ภาพมันก็ฟ้องอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
ผมยังคงวิ่งหนีอยู่จนกระทั่ง เค้าก็ตามผมทัน แล้วได้จับแขนของผมเอาไว้ แล้วเราก็เริ่มเป็นจุดสนใจในโรงเรียน ไมค์ยังคงจับแขนผมอยู่
"ผมว่าเราเปลี่ยนที่คุยกันดีกว่า"
ผมกำลังโมโหเค้าอยู่จึงสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดออกจากเค้า
"อย่ามายุ่งกับฉัน"
ผมก็วิ่งหนีอีกครั้งแต่ครั้งนี้เค้าไม่ได้วิ่งตามผมมาด้วย เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน อยู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมถึงรู้ตัวว่า นี่ผมรักเค้าถึงขนาดนี้เลยเหรอนี่
แล้วผมก็เผลอหลับไป และมาสะดุ้งตื่นอีกครั้งเพราะเสียงเคาะประตู
"ทาคายาม่าซัง เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
ไมค์นั่นเอง เรื่องอะไรผมจะเปิด เชิญเคาะต่อไปเถอะ
"ไม่ ! ฉันยังไม่อยากเห็นหน้าเธอตอนนี้ กลับไปเถอะ"
"ไม่ผมจะไม่ยอมกลับถ้าคุณไม่เปิดประตูออกมาคุยกับผม ผมจะรอจนกว่าคุณจะออกมา" แล้วเสียงไมค์ก็เงียบไป เค้าคงกลับไปแล้วล่ะมั้ง ช่างเหอะอาบน้ำดีกว่า แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง นั่นก็เพราะว่าผมเห็นไมค์ ยังคงยืนอยู่ข้างนอก ผมยังไม่เปิดให้เค้าหรอก เดี๋ยวเค้าก็คงกลับไปเองนั่นแหละ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็กินข้าวเย็นพร้อมกับดูข่าวทางโทรทัศน์ แต่ผมรู้สึกว่าผมกินข้าวได้น้อยมาก ก็ผมกำลังกลุ้มใจอยู่นี่ อ๊ะ ! หิมะตกแล้วเหรอเนี่ย เดินไปดูที่หน้าต่างหน่อยดีกว่า แล้วผมก็ตกใจเพราะไมค์ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าเค้าจะสวมเสื้อกันหนาวแต่ก็ดูท่าทางเค้าเหมือนจะหนาวมาก เพราะเค้ายืนกอดอกแล้วหน้าของเค้าก็แดงก่ำ นี่เค้ายืนรอผมมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่กลับไปนะ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปพร้อมกับพูดว่า
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" เค้าก็เดินตามผมเข้ามาแล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั้งที่โซฟา "เธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมา" "คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ผมกับโนริโกะไม่ได้มีอะไรกัน การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผมมันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยหรอ" "แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงละ ก็เธอสองคนดูเหมาะกันมาก และฉันก็แก่กว่าเธอตั้งหลายปี แล้วช่วงนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีเวลาให้กันเลย" "เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้วนะ อะไรก็ชอบอ้างเรื่องอายุ แล้วก็เที่ยวจับคู่ผมให้กับคนนู้นคนนี้ ทำไมคุณไม่คิดบ้างละว่าผมจริงจังกับคุณ ต้องให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ" ผมไม่เคยเห็นเค้าทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเค้าเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไมค์ก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม "อย่าร้องไห้เลยนะทาคายาม่าซัง ผมขอโทษถ้าทำให้คุณเสียใจ" "เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแหละที่ไม่หัดรับฟังเธอบ้าง ฉันมันก็คิดมากอย่างนี้แหละ แต่ขอร้องละนะอย่าเพิ่งเบื่อฉันเลย" แล้วไมค์ก็จูบที่ปากผมพร้อมกับพูดว่า "ผมไม่มีทางเบื่อคุณหรอก ก็ในเมื่อผมรักคุณไปซะขนาดนี้แลัวนี่" "ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน" "นี่ผมเพิ่งได้ยินคุณพูดเป็นครั้งแรกเลยนะ ผมดีใจมาก เพราะผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า ผมจะรักคุณอยู่ฝ่ายเดียว" ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักดี เลยเผลอหอมแก้มเค้าไป ดูเหมือนเค้าจะอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะกอดผมพร้อมกับจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เราจูบกันแบบดูดดื่มและเนิ่นนาน เขาจูบไล้ลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้ม แล้วเค้าก็อุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่เตียง เค้าจูบผมอีกครั้งพร้อมกับมือก็แกะกระดุมเสื้อของผม เพียงไม่กี่นาทีเราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เค้าค่อยๆกดผมลงนอนและก็ขึ้นทาบทับมาบนตัวผมแล้วเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาวนเวียนอยู่ตรงยอดอก "อือ.. อย่าไมค์..อ๊ะ" ไมค์ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงของผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอื้อมมือไปลูบไล้ต้นขาด้านในของผมอีกด้วยด้วย จนผมพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา "ผมรักคุณนะ" เสียงกระซิบของเค้าที่กระซิบอยู่ข้างหูผมช่างอ่อนโยน แล้วมือของเค้าก็อ้อมไปด้านหลังต้นขาของผม ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาอย่างเบาบาง มือหนึ่งก็ขยับอีกมือหนึ่งก็รุกไล้เข้าไปหาไออุ่นจากส่วนลึก จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้วและสามนิ้ว "อะ...อา...ไมค์..." ไมค์เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากผมและแทรกตัวเข้าไปในร่างของผมอย่างช้าๆทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อย่าเกร็ง จะไม่เจ็บ เชื่อผมนะ" เค้าจูบที่ดวงตาของผมที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาแล้วเค้าจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ "อ๊า...ไมค์...อ๊า.." ไมค์ยังคงขยับร่างกายภายในตัวของผมจนกระทั่งความอดกลั้นของผมและเค้าได้ถูกปลดปล่อยออกมา ไมค์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากผมอย่างช้าๆ และล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆผมและกอดผมเอาไว้พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูผมว่า "ผมรักคุณ" ผมจ้องตาเค้าพร้อมกับตอบเค้าไปว่า "ฉันก็เหมือนกัน" ไมค์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเองก็กอดเค้าตอบ แล้วเราทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
"ไม่ผมจะไม่ยอมกลับถ้าคุณไม่เปิดประตูออกมาคุยกับผม ผมจะรอจนกว่าคุณจะออกมา"
แล้วเสียงไมค์ก็เงียบไป เค้าคงกลับไปแล้วล่ะมั้ง ช่างเหอะอาบน้ำดีกว่า แล้วสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่าง นั่นก็เพราะว่าผมเห็นไมค์
ยังคงยืนอยู่ข้างนอก ผมยังไม่เปิดให้เค้าหรอก เดี๋ยวเค้าก็คงกลับไปเองนั่นแหละ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็กินข้าวเย็นพร้อมกับดูข่าวทางโทรทัศน์
แต่ผมรู้สึกว่าผมกินข้าวได้น้อยมาก ก็ผมกำลังกลุ้มใจอยู่นี่ อ๊ะ ! หิมะตกแล้วเหรอเนี่ย เดินไปดูที่หน้าต่างหน่อยดีกว่า แล้วผมก็ตกใจเพราะไมค์ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น ถึงแม้ว่าเค้าจะสวมเสื้อกันหนาวแต่ก็ดูท่าทางเค้าเหมือนจะหนาวมาก เพราะเค้ายืนกอดอกแล้วหน้าของเค้าก็แดงก่ำ นี่เค้ายืนรอผมมาสองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมไม่กลับไปนะ ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไปพร้อมกับพูดว่า
"เข้ามาข้างในก่อนสิ" เค้าก็เดินตามผมเข้ามาแล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั้งที่โซฟา "เธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมา" "คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ผมกับโนริโกะไม่ได้มีอะไรกัน การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผมมันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยหรอ" "แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงละ ก็เธอสองคนดูเหมาะกันมาก และฉันก็แก่กว่าเธอตั้งหลายปี แล้วช่วงนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีเวลาให้กันเลย" "เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้วนะ อะไรก็ชอบอ้างเรื่องอายุ แล้วก็เที่ยวจับคู่ผมให้กับคนนู้นคนนี้ ทำไมคุณไม่คิดบ้างละว่าผมจริงจังกับคุณ ต้องให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ" ผมไม่เคยเห็นเค้าทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเค้าเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไมค์ก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม "อย่าร้องไห้เลยนะทาคายาม่าซัง ผมขอโทษถ้าทำให้คุณเสียใจ" "เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแหละที่ไม่หัดรับฟังเธอบ้าง ฉันมันก็คิดมากอย่างนี้แหละ แต่ขอร้องละนะอย่าเพิ่งเบื่อฉันเลย" แล้วไมค์ก็จูบที่ปากผมพร้อมกับพูดว่า "ผมไม่มีทางเบื่อคุณหรอก ก็ในเมื่อผมรักคุณไปซะขนาดนี้แลัวนี่" "ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน" "นี่ผมเพิ่งได้ยินคุณพูดเป็นครั้งแรกเลยนะ ผมดีใจมาก เพราะผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า ผมจะรักคุณอยู่ฝ่ายเดียว" ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักดี เลยเผลอหอมแก้มเค้าไป ดูเหมือนเค้าจะอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะกอดผมพร้อมกับจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เราจูบกันแบบดูดดื่มและเนิ่นนาน เขาจูบไล้ลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้ม แล้วเค้าก็อุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่เตียง เค้าจูบผมอีกครั้งพร้อมกับมือก็แกะกระดุมเสื้อของผม เพียงไม่กี่นาทีเราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เค้าค่อยๆกดผมลงนอนและก็ขึ้นทาบทับมาบนตัวผมแล้วเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาวนเวียนอยู่ตรงยอดอก "อือ.. อย่าไมค์..อ๊ะ" ไมค์ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงของผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอื้อมมือไปลูบไล้ต้นขาด้านในของผมอีกด้วยด้วย จนผมพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา "ผมรักคุณนะ" เสียงกระซิบของเค้าที่กระซิบอยู่ข้างหูผมช่างอ่อนโยน แล้วมือของเค้าก็อ้อมไปด้านหลังต้นขาของผม ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาอย่างเบาบาง มือหนึ่งก็ขยับอีกมือหนึ่งก็รุกไล้เข้าไปหาไออุ่นจากส่วนลึก จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้วและสามนิ้ว "อะ...อา...ไมค์..." ไมค์เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากผมและแทรกตัวเข้าไปในร่างของผมอย่างช้าๆทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "อย่าเกร็ง จะไม่เจ็บ เชื่อผมนะ" เค้าจูบที่ดวงตาของผมที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาแล้วเค้าจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ "อ๊า...ไมค์...อ๊า.." ไมค์ยังคงขยับร่างกายภายในตัวของผมจนกระทั่งความอดกลั้นของผมและเค้าได้ถูกปลดปล่อยออกมา ไมค์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากผมอย่างช้าๆ และล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆผมและกอดผมเอาไว้พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูผมว่า "ผมรักคุณ" ผมจ้องตาเค้าพร้อมกับตอบเค้าไปว่า "ฉันก็เหมือนกัน" ไมค์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเองก็กอดเค้าตอบ แล้วเราทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
"เข้ามาข้างในก่อนสิ"
เค้าก็เดินตามผมเข้ามาแล้วเราทั้งคู่ก็ไปนั้งที่โซฟา
"เธอมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดมา"
"คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ ผมกับโนริโกะไม่ได้มีอะไรกัน การกระทำทั้งหมดที่ผ่านมาของผมมันพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยหรอ"
"แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงละ ก็เธอสองคนดูเหมาะกันมาก และฉันก็แก่กว่าเธอตั้งหลายปี แล้วช่วงนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่มีเวลาให้กันเลย"
"เอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกแล้วนะ อะไรก็ชอบอ้างเรื่องอายุ แล้วก็เที่ยวจับคู่ผมให้กับคนนู้นคนนี้ ทำไมคุณไม่คิดบ้างละว่าผมจริงจังกับคุณ ต้องให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะยอมเชื่อ"
ผมไม่เคยเห็นเค้าทำสีหน้าเหมือนเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเค้าเลย แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ไมค์ก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม
"อย่าร้องไห้เลยนะทาคายาม่าซัง ผมขอโทษถ้าทำให้คุณเสียใจ"
"เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองแหละที่ไม่หัดรับฟังเธอบ้าง ฉันมันก็คิดมากอย่างนี้แหละ แต่ขอร้องละนะอย่าเพิ่งเบื่อฉันเลย"
แล้วไมค์ก็จูบที่ปากผมพร้อมกับพูดว่า
"ผมไม่มีทางเบื่อคุณหรอก ก็ในเมื่อผมรักคุณไปซะขนาดนี้แลัวนี่"
"ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน"
"นี่ผมเพิ่งได้ยินคุณพูดเป็นครั้งแรกเลยนะ ผมดีใจมาก เพราะผมเองก็กังวลอยู่เหมือนกันว่า ผมจะรักคุณอยู่ฝ่ายเดียว"
ผมรู้สึกว่าเค้าน่ารักดี เลยเผลอหอมแก้มเค้าไป ดูเหมือนเค้าจะอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่เค้าจะกอดผมพร้อมกับจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เราจูบกันแบบดูดดื่มและเนิ่นนาน เขาจูบไล้ลงมาตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา แก้ม แล้วเค้าก็อุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่เตียง เค้าจูบผมอีกครั้งพร้อมกับมือก็แกะกระดุมเสื้อของผม เพียงไม่กี่นาทีเราทั้งคู่ต่างก็เปลือยเปล่า เค้าค่อยๆกดผมลงนอนและก็ขึ้นทาบทับมาบนตัวผมแล้วเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผมแล้วเลื่อนริมฝีปากมาวนเวียนอยู่ตรงยอดอก
"อือ.. อย่าไมค์..อ๊ะ"
ไมค์ไม่ยอมฟังเสียงทักท้วงของผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังเอื้อมมือไปลูบไล้ต้นขาด้านในของผมอีกด้วยด้วย จนผมพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางออกมา
"ผมรักคุณนะ"
เสียงกระซิบของเค้าที่กระซิบอยู่ข้างหูผมช่างอ่อนโยน แล้วมือของเค้าก็อ้อมไปด้านหลังต้นขาของผม ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่รุกล้ำเข้ามาอย่างเบาบาง มือหนึ่งก็ขยับอีกมือหนึ่งก็รุกไล้เข้าไปหาไออุ่นจากส่วนลึก จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้วและสามนิ้ว
"อะ...อา...ไมค์..."
ไมค์เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากผมและแทรกตัวเข้าไปในร่างของผมอย่างช้าๆทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อย่าเกร็ง จะไม่เจ็บ เชื่อผมนะ"
เค้าจูบที่ดวงตาของผมที่ตอนนี้มีน้ำปริ่มออกมาแล้วเค้าจึงเริ่มขยับอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊า...ไมค์...อ๊า.."
ไมค์ยังคงขยับร่างกายภายในตัวของผมจนกระทั่งความอดกลั้นของผมและเค้าได้ถูกปลดปล่อยออกมา ไมค์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากผมอย่างช้าๆ และล้มตัวลงนอนตะแคงข้างๆผมและกอดผมเอาไว้พร้อมกับกระซิบข้างๆ หูผมว่า
"ผมรักคุณ" ผมจ้องตาเค้าพร้อมกับตอบเค้าไปว่า
"ฉันก็เหมือนกัน"
ไมค์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเองก็กอดเค้าตอบ แล้วเราทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไป
ความคิดเห็น