คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
Chapter 6
6หลังจากการสารภาพรักวันนั้น ไมค์ก็โทรมาหาผมทุกวัน แรกๆ ผมรู้สึกแปลกๆ แต่พอนานๆ เข้าผมก็ชิน
กลายเป็นเรื่องปกติไป เราก็ยังนัดเจอกันเหมือนเดิม อย่างวันศุกร์ช่วงเย็นเราก็ไปทานข้าวกัน
พอเสาร์-อาทิตย์ เราก็ไปเที่ยวบางทีก็ไปต่างจังหวัด บางทีเราก็นั่งดูหนังกันในห้องของผม ผมแทบจะลืมคำพูด
ของโนริโกะจังไปเกือบหมด แล้วไมค์เองเวลาอยู่กับผมก็จะเหมือนเดิม เค้าไม่ได้พฝุดถึงเรื่องวันนั้นอีกเลย
ไม่ทำอะไรที่ล่วงเกินผมเลย ผมก็ว่าดีนะ แต่ทำไมผมถึงต้องหงุดหงิดด้วยนะ ผมต้องการอะไรจากเค้ากันแน่
แต่หมอนั่นบอกว่าชอบผมแท้ๆ นะ แต่เค้ากลับพยายามหลีกเลี่ยงที่จะโดนตัวผม หรือรังเกียจขึ้นมาแล้วล่ะ....
เอ๊ะ ! แล้วนี่ผมเป็นอะไร ทำไมผมถึงคิดแบบนี้เนี่ย อย่างกับอยากให้หมอนั่นสัมผัสผม
และก็กอดผมอย่างนั้นแน่ะ บ้าๆๆ คิดอะไรอยู่ฟะเรา "ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งและเลิกคิดฟุ้งซ่าน วันนี้วันเสาร์ด้วยผมว่าคงจะเป็นไมค์นั่นแหละ และก็ใช่จริงๆ ด้วย "นี่คุณยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ" เออใช่วันนี้ผมกับไมค์นัดกันไปดูหนังนี่ "ใช่ โทษที เดี๋ยวนั่งรอฉันแป๊ปนะ" "ครับ เอ่อ...ทาคายาม่าซัง" "มีอะไรเหรอ" "คุณช่วยแต่งตัวในห้องน้ำไปเลยได้มั้ยครับ" เค้าหลบสายตาผมเล็กน้อย "เออ...ได้สิ" แล้วผมก็นึกอะไรได้บางอย่าง "เออ...ไมค์ฉันว่าเราอย่าไปเลย ฉันขี้เกียจออกด้วยยิ่งวันเสาร์คนยิ่งเยอะอยู่ด้วย เรามาดูหนังที่บ้านแล้ว เดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้กินเอามั้ย" "ก็ได้ครับ" เค้าตอบ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวในห้องน้ำเลย พอออกมาผมก็เห็นไมค์กำลังหลับอยู่ ผมจึงจะเอาผ้าห่มไปห่มให้เค้า ผมเพิ่งสังเกตุเห็นเค้าใกล้ๆ เวลาหลับเค้าดูเหมือนเด็กมากขนตายาวงอน สีผมของเค้าสวยจนผมอดใจที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสไม่ได้ ผมของเค้านุ่มมาก ในขณะที่ผมกำลังเพลินกับการ ลูบผมเค้าอยู่ แล้วอยู่ๆ ไมค์ก็ลืมตาขึ้น ผมสะดุ้งและกำลังจะเอามือออก เค้าก็มาคว้ามือผมไว้พร้อมกับจ้องตาผม จนผมต้องหลบตา ตอนนี้ในใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ผมอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วไมค์ก็ถามผมว่า "คุณคิดยังไงกับผมกันแน่ ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่การกระทำของคุณน่ะ มันเหมือนกับว่าคุณเองก็มีใจให้ผม" อืม...ผมควรจะตอบเค้าว่ายังไงดีล่ะ เพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร ใบหน้าของเค้าก็ใกล้เข้ามา มันเหมือนกับเป็นภาพหยุดนิ่งและเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากของเค้าได้มาสัมผัสกับริมฝีปากของผมด้วยความอ่อนโยน จนทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม ผมเผยอริมฝีปากรับเรียวลิ้นที่กำลังงัดริมฝีปากของผมอยู่อย่างว่าง่าย แล้วสติของผมก็กลับมาอีกครั้ง ผมจึงผลักเค้าออกไป ใจของผมยังคงเต้นรัวอยู่ "ผมรักคุณนะ แล้วคุณล่ะ คิดยังไง ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับผมก็บอกมาตรงๆ เถอะ ครับ อย่าให้ผมต้องทรมานไปมากกว่านี้อีเลย" ผมต้องทำอะไรซักอย่างนึงแล้ว ผมคิดว่าผมก็ไม่ได้รังเกียจเค้า ขนาดเค้าจูบผมเมื่อกี้ผมยังไม่รู้สึกรังเกียจเลย แต่กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ และช่วงเวลาที่ผมอยู่กับเค้าผมก็มีความสุขมาก แค่นั้นผมก็คิดว่ามันน่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอที่จะตอบรับความรู้สึกของเค้า "ทาคายาม่าซัง นี่คุณคิดชอบผมซักนิดนึงบ้างมั้ย" น้ำเสียงของเค้าฟังดูสิ้นหวังผมจึงตอบเค้าไปว่า "ฉันก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรกับการกระทำของเธอหรอกนะ และฉันเองก็รู้สึกดีที่ได้อยู่กับเธอแบบนี้" "ตกลงว่าคำตอบของคุณคือ YES ใช่มั้ย"
"เรื่องแค่นี้ก็คิดเองมั่งซิ" ผมพูดเองแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว แล้วไมค์ก็ดึงผมเข้าไปกอด พร้อมกับกระซิบข้างหูผมว่า "แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว เอ่อ... ผมขอจูบคุณอีกครั้งนึงได้มั้ย" ผมก็พยักหน้าอย่างอายๆ แลัวเค้าก็จูบผมอีกครั้ง
และก็กอดผมอย่างนั้นแน่ะ บ้าๆๆ คิดอะไรอยู่ฟะเรา
"ก๊อกๆๆ" เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งและเลิกคิดฟุ้งซ่าน วันนี้วันเสาร์ด้วยผมว่าคงจะเป็นไมค์นั่นแหละ และก็ใช่จริงๆ ด้วย
"นี่คุณยังไม่แต่งตัวอีกเหรอ" เออใช่วันนี้ผมกับไมค์นัดกันไปดูหนังนี่
"ใช่ โทษที เดี๋ยวนั่งรอฉันแป๊ปนะ"
"ครับ เอ่อ...ทาคายาม่าซัง"
"มีอะไรเหรอ"
"คุณช่วยแต่งตัวในห้องน้ำไปเลยได้มั้ยครับ" เค้าหลบสายตาผมเล็กน้อย
"เออ...ได้สิ" แล้วผมก็นึกอะไรได้บางอย่าง
"เออ...ไมค์ฉันว่าเราอย่าไปเลย ฉันขี้เกียจออกด้วยยิ่งวันเสาร์คนยิ่งเยอะอยู่ด้วย เรามาดูหนังที่บ้านแล้ว
เดี๋ยวฉันจะทำอะไรให้กินเอามั้ย"
"ก็ได้ครับ" เค้าตอบ ผมจึงเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวในห้องน้ำเลย พอออกมาผมก็เห็นไมค์กำลังหลับอยู่
ผมจึงจะเอาผ้าห่มไปห่มให้เค้า ผมเพิ่งสังเกตุเห็นเค้าใกล้ๆ เวลาหลับเค้าดูเหมือนเด็กมากขนตายาวงอน
สีผมของเค้าสวยจนผมอดใจที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสไม่ได้ ผมของเค้านุ่มมาก ในขณะที่ผมกำลังเพลินกับการ
ลูบผมเค้าอยู่ แล้วอยู่ๆ ไมค์ก็ลืมตาขึ้น ผมสะดุ้งและกำลังจะเอามือออก เค้าก็มาคว้ามือผมไว้พร้อมกับจ้องตาผม
จนผมต้องหลบตา ตอนนี้ในใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ผมอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว แล้วไมค์ก็ถามผมว่า
"คุณคิดยังไงกับผมกันแน่ ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่การกระทำของคุณน่ะ
มันเหมือนกับว่าคุณเองก็มีใจให้ผม"
อืม...ผมควรจะตอบเค้าว่ายังไงดีล่ะ เพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร ใบหน้าของเค้าก็ใกล้เข้ามา มันเหมือนกับเป็นภาพหยุดนิ่งและเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่ริมฝีปากของเค้าได้มาสัมผัสกับริมฝีปากของผมด้วยความอ่อนโยน จนทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม ผมเผยอริมฝีปากรับเรียวลิ้นที่กำลังงัดริมฝีปากของผมอยู่อย่างว่าง่าย แล้วสติของผมก็กลับมาอีกครั้ง ผมจึงผลักเค้าออกไป ใจของผมยังคงเต้นรัวอยู่
"ผมรักคุณนะ แล้วคุณล่ะ คิดยังไง ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับผมก็บอกมาตรงๆ เถอะ ครับ อย่าให้ผมต้องทรมานไปมากกว่านี้อีเลย"
ผมต้องทำอะไรซักอย่างนึงแล้ว ผมคิดว่าผมก็ไม่ได้รังเกียจเค้า ขนาดเค้าจูบผมเมื่อกี้ผมยังไม่รู้สึกรังเกียจเลย แต่กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ และช่วงเวลาที่ผมอยู่กับเค้าผมก็มีความสุขมาก แค่นั้นผมก็คิดว่ามันน่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอที่จะตอบรับความรู้สึกของเค้า
"ทาคายาม่าซัง นี่คุณคิดชอบผมซักนิดนึงบ้างมั้ย" น้ำเสียงของเค้าฟังดูสิ้นหวังผมจึงตอบเค้าไปว่า
"ฉันก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรกับการกระทำของเธอหรอกนะ และฉันเองก็รู้สึกดีที่ได้อยู่กับเธอแบบนี้"
"ตกลงว่าคำตอบของคุณคือ YES ใช่มั้ย"
"เรื่องแค่นี้ก็คิดเองมั่งซิ" ผมพูดเองแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว แล้วไมค์ก็ดึงผมเข้าไปกอด พร้อมกับกระซิบข้างหูผมว่า "แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว เอ่อ... ผมขอจูบคุณอีกครั้งนึงได้มั้ย" ผมก็พยักหน้าอย่างอายๆ แลัวเค้าก็จูบผมอีกครั้ง
"เรื่องแค่นี้ก็คิดเองมั่งซิ" ผมพูดเองแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าว แล้วไมค์ก็ดึงผมเข้าไปกอด
พร้อมกับกระซิบข้างหูผมว่า
"แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว เอ่อ... ผมขอจูบคุณอีกครั้งนึงได้มั้ย" ผมก็พยักหน้าอย่างอายๆ แลัวเค้าก็จูบผมอีกครั้ง
TCB
ความคิดเห็น