คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
เมื่อผมกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ของผม ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงรีบเข้าไปรับ
กลายเป็นเจ้าไมค์นั่นเอง ก็รู้จักกันนานแล้วผมเลยให้เบอร์โทรเค้าไป อีกอย่างเค้าก็ขอผมด้วย
"ว่าไง"
ผมกรอกเสียงลงไป
"ทาคายาม่าซังว่างรึเปล่า"
"ตอนนี้น่ะหรือ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"ก็ว่างนะ ทำไมเหรอ"
ผมดูนาฬิกาซึ่งขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว
"ออกมาเจอผมหน่อยได้มั้ย"
เมื่อผมกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ของผม ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงรีบเข้าไปรับ
กลายเป็นเจ้าไมค์นั่นเอง ก็รู้จักกันนานแล้วผมเลยให้เบอร์โทรเค้าไป อีกอย่างเค้าก็ขอผมด้วย
"ว่าไง"
ผมกรอกเสียงลงไป
"ทาคายาม่าซังว่างรึเปล่า"
"ตอนนี้น่ะหรือ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"ก็ว่างนะ ทำไมเหรอ"
ผมดูนาฬิกาซึ่งขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว
"ออกมาเจอผมหน่อยได้มั้ย"
เค้ามีเรื่องอะไรสำคัญที่จะคุยกับผมรึเปล่านะ
"ได้สิ"
ผมตอบตกลงเค้าไป เรานัดเจอกันที่สวนสาธารณะแถวละแวกที่ผมอยู่ เมื่อผมเจอเค้า
เค้ายังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย แสดงว่า เค้าเพิ่งแยกกับโนริโกะจังแน่เลย เหมือนเค้าจะอ่านใจผมออก
เค้าจึงพูดกับผมว่า
"ตอนผมไปส่งโนริโกะที่บ้าน พอดีคุณป้าบอกให้อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน ผมจึงยังไม่ได้กลับบ้าน"
ความจริงไม่เห็นต้องแก้ตัวสักหน่อยเพราะเค้าจะไปไหนกับใครมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้วนี่
"เหรอ ช่างมันเหอะว่าแต่เธอมีธุระอะไรรึเปล่าถึงได้เรียกฉันออกมานี่"
"ผมต่างหากที่ต้องการมาถามคุณว่า เมื่อตอนเย็นคุณมีอะไรจะพูดกับผมรึเปล่า" ย้อนอีกแน่ะเจ้าเด็กนี่
เอ๊ แล้วผมมีอะไรจะพูดกับเค้าหว่า อ๋อเรื่องนั้นนั่นเอง นี่เค้ายังจำได้อีกเหรอเนี่ย
"ช่างมันเหอะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก ฉันก็นึกว่าเธอมีเรื่องด่วนอะไร"
"ไม่ได้ เพราะมันสำคัญสำหรับผม ก็ผมอยากรู้นี่ คุณบอกผมไม่ได้เหรอ" ผมควรจะบอกเค้าดีมั้ยน้า
ถ้าเค้าเกิดไม่พอใจแล้วอยากเลิกคบกับผมล่ะ เพราะเค้าเป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึงของผมเลยก็ว่าได้ ถึงแม้ว่า
จะอ่อนกว่าผมก็เหอะ เอาวะ บอกก็บอก
"คือ..ฉัน..ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอรู้จักกับโนริโกะจังเค้ารึเปล่าน่ะสิ"
"หาว่าไงนะ"
เค้าทำหน้าตาแบบไม่อยากเชื่อ
"ผมจะรู้หรือไม่รู้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย"
สงสัยจะโกรธแฮะ
"อย่าบอกนะว่าคุณชอบยัยนั่นน่ะ" ถูกเผงเลย
"ก็โนริโกะจังเค้าน่ารักมากเลยนะ และฉันก็แค่ชอบเค้า ฉันรู้น่าว่าฉันมันแก่เกินไป แต่เธอสบายใจได้นะ
เพราะฉันไม่คิดจะแย่งเค้าไปจากเธอหรอก อีกอย่างเธอสองคนก็ดูเหมาะสมกันดี"
นี่ผมว่าผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจสุดๆ แล้วนะ
"คุณเอาอะไรมาวัดว่าผมกับโนริโกะเหมาะสมกัน" ไม่เข้าใจทำไมเค้าต้องหงุดหงิดด้วยนะ
"อ้าว เธอสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกเหรอ" นี่แสดงว่าผมพอมีสิทธิ์ใช่มั้ย
"ไม่ใช่อย่างแน่นอน และไม่มีวันเป็นไปได้ด้วย"
เค้าตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"แล้วขอบอกด้วยนะว่าคุณน่ะไม่ใช่สเป๊กยัยนั่นหรอก"
นี่เค้าว่าผมถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ไม่ให้กำลังใจกัน
แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยันอย่างนั้น ผมเองก็ชักจะเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาแล้วสิ
"เหรอ หมดธุระแล้วฉันขอตัวก่อนนะ"
ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นานๆ ไม่งั้นมีหวังได้ต่อยคนแน่ๆ เลย
ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว ผมไม่มองหน้าไมค์เลยตอนที่เดินจากมา หมอนั่นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดชะมัด
คืนนี้ทั้งคืนผมเอาแต่อารมณ์เสีย นอนไม่ค่อยหลับเลย แต่สุดท้ายก็หลับตอนประมาณตีหนึ่งกว่าๆ จนได้
TCB
ความคิดเห็น