คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
ผมกับไมค์รู้จักกันมาได้ประมาณ 2 อาทิตย์แล้ว ผมรู้สึกสนุกมากที่ได้ไปไหนมาไหนกับเค้า และเค้า
ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตของผมมันไม่ซ้ำซากน่าเบื่อ และอันที่จริงผมว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมน่าจะถามเค้าได้
"ทาคายาม่าซัง รอผมนานมั้ย พอดีวันนี้มีประชุมกรรมการนักเรียนนานไปหน่อยน่ะ" ไมค์วิ่งกระหืดกระหอบมา
"ไม่หรอก อีกอย่างเธอไม่ต้องรีบมากก็ได้ ดูสิเนี่ย เหงื่อออก แถมผมก็ยุ่งอีก"
ผมกำลังปัดผมที่ยุ่งๆ ของไมค์ให้เข้าที่
"ไมค์ วันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับเธอล่ะ" เค้าทำหน้าสงสัยเล็กน้อย
"ได้สิครับ"
เค้าตอบผมด้วยรอยยิ้ม เมื่อเราเข้ามานั่งในร้าน สายตาผมก็พลันไปเห็นใครคนนึงกำลังเดินเข้ามา
โอ้ให้ตายเหอะ นี่มันผู้หญิงในฝันของผมนี่ วันนี้เธอดูน่ารักมากๆ เลย ผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอถูกรวบขึ้น
อย่างสวยงาม โอ๊ะ ! นี่เธอกำลังยิ้มมาทางนี้ด้วย นางฟ้าของผม เธอกำลังยิ้มให้ผมอยู่ใช่มั้ย
เธอกำลังเดินมาทางนี้อีกด้วย แล้วผมก็รู้ความจริงว่า เธอไม่ได้ยิ้มให้ผม แต่รอยยิ้มนั้นกลับเป็นของ เจ้าไมค์ เด็กลูกครึ่งหน้าตาดีที่นั่งอยู่กับผม แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า "มิมูระคุง ชอบมาที่นี่บ่อยๆ เหรอ" โอ้เสียงของเธอช่างไพเราะเสียเหลือเกิน "เปล่าหรอก ฉันก็ไปเรื่อยๆ น่ะแหละ แล้วนี่เธอยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ" "อ๋อ ยังหรอกจ้ะ ฉันขอนั่งด้วยคนได้มั้ย" เธอกำลังขอนั่ง "ได้สิครับ เชิญเลย" ผมไม่แน่ใจว่าน้ำเสียงของผมเป็นยังไง เพราะผมกำลังตื่นเต้นมาก "ขอบคุณค่ะ" คราวนี้เธอหันมายิ้มให้ผมด้วย ไม่เสียชาติเกิดจริงๆ เอ๊ะ ! แต่ทำไมเจ้าไมค์ มันทำหน้าเซ็งๆ นะ
มีสาวน่ารักขนาดนี้มานั่งอยู้ด้วยน่าจะกระชุ่มกระชวยหน่อยสิ "คุณเป็นญาติของมิมูระ หรือคะ" เธอถามผม "เปล่าหรอก แค่คนรู้จัก" เจ้าไมค์มันแย่งผมตอบอ่ะ "อ๋อ ฉันชื่อ มิตสึฮิโระ โนริโกะ ค่ะ" เธอแนะนำตัวกับผม "ทาคายาม่า เรียวจิ ครับ" เสียงผมสั่นเล็กน้อย "เธอน่าจะกลับบ้านไปได้แล้วน่า เดี๋ยวคุณป้าก็เป็นห่วงหรอก" ไอ้บ้าไมค์ทำไมพูดแบบนี้ฟะ ผมนึกในใจ "มิมูระคุง ใจร้ายกับฉันจังเลยนะ ถ้าโนริโกะกลับบ้านช้า มิมูระคุงก็ไปส่งโนริโกะหน่อยสิ" ว้าวอิจฉาจัง โนริโกะจัง ทำท่าทางอ้อนเจ้าเด็กลูกครึ่งนี่ด้วยง่ะ ให้ผมไปส่งก็ได้ครับ ผมก็ได้แค่พูดอยู่ในใจ "นะคะ ทาคายาม่าซัง" เธออ้อนผมด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมหันไปมองเจ้าไมค์เล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า "ก็ได้ครับ" โนริโกะจังท่าทางดีใจใหญ่เลย ผมเองก็รู้สึกดีไปด้วย แต่ไมค์กลับทำหน้าบึ้งตลอด พวกเราเดินกันจนเริ่มมืด จึงแยกกันกลับ ไมค์ไปส่งโนริโกะจังด้วย และหมอนั่นก็ไม่ยอมให้ผมตามไปด้วย น่าเศร้าจัง สงสัยจะหวงโนริโกะจังกับผมแน่เลย แต่ก็เอาเหอะอย่างน้อยวันนี้ก็ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ถึงจะไม่ได้ไปกับโนริโกะจังสองคน ผมก็รู้สึกมีความสุขแล้ว และผมก็ไม่ได้ถามอะไรเจ้าไมค์เลย เพราะผมไม่จำเป็นต้องถามอะไรแล้ว
เธอกำลังเดินมาทางนี้อีกด้วย แล้วผมก็รู้ความจริงว่า เธอไม่ได้ยิ้มให้ผม แต่รอยยิ้มนั้นกลับเป็นของ
เจ้าไมค์ เด็กลูกครึ่งหน้าตาดีที่นั่งอยู่กับผม แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า
"มิมูระคุง ชอบมาที่นี่บ่อยๆ เหรอ"
โอ้เสียงของเธอช่างไพเราะเสียเหลือเกิน
"เปล่าหรอก ฉันก็ไปเรื่อยๆ น่ะแหละ แล้วนี่เธอยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ"
"อ๋อ ยังหรอกจ้ะ ฉันขอนั่งด้วยคนได้มั้ย" เธอกำลังขอนั่ง
"ได้สิครับ เชิญเลย"
ผมไม่แน่ใจว่าน้ำเสียงของผมเป็นยังไง เพราะผมกำลังตื่นเต้นมาก
"ขอบคุณค่ะ" คราวนี้เธอหันมายิ้มให้ผมด้วย ไม่เสียชาติเกิดจริงๆ เอ๊ะ ! แต่ทำไมเจ้าไมค์ มันทำหน้าเซ็งๆ นะ
มีสาวน่ารักขนาดนี้มานั่งอยู้ด้วยน่าจะกระชุ่มกระชวยหน่อยสิ "คุณเป็นญาติของมิมูระ หรือคะ" เธอถามผม "เปล่าหรอก แค่คนรู้จัก" เจ้าไมค์มันแย่งผมตอบอ่ะ "อ๋อ ฉันชื่อ มิตสึฮิโระ โนริโกะ ค่ะ" เธอแนะนำตัวกับผม "ทาคายาม่า เรียวจิ ครับ" เสียงผมสั่นเล็กน้อย "เธอน่าจะกลับบ้านไปได้แล้วน่า เดี๋ยวคุณป้าก็เป็นห่วงหรอก" ไอ้บ้าไมค์ทำไมพูดแบบนี้ฟะ ผมนึกในใจ "มิมูระคุง ใจร้ายกับฉันจังเลยนะ ถ้าโนริโกะกลับบ้านช้า มิมูระคุงก็ไปส่งโนริโกะหน่อยสิ" ว้าวอิจฉาจัง โนริโกะจัง ทำท่าทางอ้อนเจ้าเด็กลูกครึ่งนี่ด้วยง่ะ ให้ผมไปส่งก็ได้ครับ ผมก็ได้แค่พูดอยู่ในใจ "นะคะ ทาคายาม่าซัง" เธออ้อนผมด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมหันไปมองเจ้าไมค์เล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า "ก็ได้ครับ" โนริโกะจังท่าทางดีใจใหญ่เลย ผมเองก็รู้สึกดีไปด้วย แต่ไมค์กลับทำหน้าบึ้งตลอด พวกเราเดินกันจนเริ่มมืด จึงแยกกันกลับ ไมค์ไปส่งโนริโกะจังด้วย และหมอนั่นก็ไม่ยอมให้ผมตามไปด้วย น่าเศร้าจัง สงสัยจะหวงโนริโกะจังกับผมแน่เลย แต่ก็เอาเหอะอย่างน้อยวันนี้ก็ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ถึงจะไม่ได้ไปกับโนริโกะจังสองคน ผมก็รู้สึกมีความสุขแล้ว และผมก็ไม่ได้ถามอะไรเจ้าไมค์เลย เพราะผมไม่จำเป็นต้องถามอะไรแล้ว
มีสาวน่ารักขนาดนี้มานั่งอยู้ด้วยน่าจะกระชุ่มกระชวยหน่อยสิ
"คุณเป็นญาติของมิมูระ หรือคะ" เธอถามผม
"เปล่าหรอก แค่คนรู้จัก" เจ้าไมค์มันแย่งผมตอบอ่ะ
"อ๋อ ฉันชื่อ มิตสึฮิโระ โนริโกะ ค่ะ" เธอแนะนำตัวกับผม
"ทาคายาม่า เรียวจิ ครับ" เสียงผมสั่นเล็กน้อย
"เธอน่าจะกลับบ้านไปได้แล้วน่า เดี๋ยวคุณป้าก็เป็นห่วงหรอก" ไอ้บ้าไมค์ทำไมพูดแบบนี้ฟะ ผมนึกในใจ
"มิมูระคุง ใจร้ายกับฉันจังเลยนะ ถ้าโนริโกะกลับบ้านช้า มิมูระคุงก็ไปส่งโนริโกะหน่อยสิ" ว้าวอิจฉาจัง
โนริโกะจัง ทำท่าทางอ้อนเจ้าเด็กลูกครึ่งนี่ด้วยง่ะ ให้ผมไปส่งก็ได้ครับ ผมก็ได้แค่พูดอยู่ในใจ
"นะคะ ทาคายาม่าซัง"
เธออ้อนผมด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลย ผมหันไปมองเจ้าไมค์เล็กน้อยก่อนจะตอบไปว่า
"ก็ได้ครับ"
โนริโกะจังท่าทางดีใจใหญ่เลย ผมเองก็รู้สึกดีไปด้วย แต่ไมค์กลับทำหน้าบึ้งตลอด
พวกเราเดินกันจนเริ่มมืด จึงแยกกันกลับ ไมค์ไปส่งโนริโกะจังด้วย และหมอนั่นก็ไม่ยอมให้ผมตามไปด้วย
น่าเศร้าจัง สงสัยจะหวงโนริโกะจังกับผมแน่เลย แต่ก็เอาเหอะอย่างน้อยวันนี้ก็ได้ไปเที่ยวด้วยกัน
ถึงจะไม่ได้ไปกับโนริโกะจังสองคน ผมก็รู้สึกมีความสุขแล้ว และผมก็ไม่ได้ถามอะไรเจ้าไมค์เลย
เพราะผมไม่จำเป็นต้องถามอะไรแล้ว
TCB
ความคิดเห็น