คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 แรกพบ
Chapter 1
ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ ตอนนี้ในใจของผมมันราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ผมเหมือนคนที่มี
บาดแผลฉกรรจ์ สิ่งที่ทำให้ผู้ชายอย่างผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ก็คือความรักครับ ผมกำลังหลงรักผู้หญิง
อยู่คนนึง เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ เลยครับ เธอมีผมสีน้ำตาลๆอ่อนหยักศกเล็กน้อย ผิวของเธอนั้น
ทั้งเนียนและขาว ริมฝีปากบางสวยนั้นก็เป็นสีชมพู รอยยิ้มของเธอช่างราวกับนางฟ้า ทุกวันตอนเช้า
ผมจะเจอเธอที่สถานีรถไฟใต้ดิน เธอมากับกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอ ดูจากชุดที่เธอสวมใส่อยู่นั้น
ผมคิดว่าเธอคงเป็นนักเรียนม.ปลาย และเธอก็มักจะโดดเด่นที่สุดในกลุ่มเลยด้วยครับ ทำอย่างไรดีนะ
ผมถึงจะได้รู้จักกับเธอ ได้คุยกับเธอ ได้ไปเที่ยวกับเธอ และได้เป็นแฟนกับเธอ และผมก็ไม่อาจรู้ด้วยว่า
ถ้าผมเข้าไปทักเธอแล้ว เธอจะอยากคุยกับผมรึเปล่า เธออาจจะต่อว่าหรือเดินหนีผมไปเลยก็ได้
ผมมันก็เป็นแค่เพียงผู้ชายธรรมดาๆ คนนึงเท่านั้น
"เฮ้ยคุณ จะเป็นลมเหรอหน้าซีดๆ นะ"
เป็นเสียงของเด็กผู้ชายคนนึงที่ช่วยเรียกสติผมกลับคืนมา
"เอ่อ เปล่าหรอก ขอบใจนะ" ผมรีบพูดตอบไป ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับโลกส่วนตัวของผมเลย
"แน่ใจนะ"
ยังตื๊ออยู่นั่นแแหละ ถึงผมจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ตอบออกไปแบบนั้น ไหนขอมองหน้าไอ้คนที่กำลังยุ่มย่ามกับผมหน่อยดีกว่า
เอ๊ะเครื่องแบบนี้มันโรงเรียนเดียวกับสาวน้อยคนนั้นนี่แสดงว่าหมอนี่ยังเป็นเด็กม.ปลายอยู่ โอ๊ะหน้าตาหล่อดีนี่ ตัวก็สูง ตาสีสวยมาก
เหมือนคนต่างชาติเลยน่าอิจฉาจังแฮะ ถ้าเราหน้าตาแบบนี้ คงกล้าเข้าไปคุยกับเด็กสาวคนนั้นแน่เลย
"เฮ้ ทำไมคุณนี่ชอบเหม่อจัง"
ผมเหม่ออีกแล้วเหรอเนี่ย ให้ตายเหอะ
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเท่านั้นแหละ"
"เหรอ งั้นไปกินกับผมมั้ย"
"อย่าดีกว่า"
แต่เดี๋ยวก่อนนี่อาจจะเป็นโอกาสที่ทำให้เราได้เจอกับผู้หญิงในฝันของเราก็ได้
"ได้ งั้นไปกินข้าวด้วยกัน"
ผมได้ตกลงที่จะไปกับเค้า
เราได้ไปแวะร้านอาหารที่มีอาหารเช้าขาย เป็นร้านเล็กๆ อยู่ติดกับสถานีรถไฟ
"เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนะ"
เด็กหนุ่มคนนั้นพูดขึ้นในขณะที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"อืม ฉันชื่อ ทาคายาม่า เรียวจิ" ผมเริ่มแนะนำตัวก่อน
"ไอซาว่า มิมูระ"
"มิมูระคุง เอาเป็นว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง เป็นการขอบใจเธอด้วยที่ช่วยฉัน"
"ไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบให้ใครออกเงินให้ แล้วคุณอย่าเติมคุงต่อท้ายได้มั้ย"
"อ้าว ไม่ชอบหรอกเหรอ ก็เธอยังเด็กอยู่แล้วฉันว่ามันก็เหมาะกับเธอด้วยนะ"
" ผมไม่เด็กแล้วนะ และอีกอย่างเรียกชื่อเล่นผมแทนได้มั้ย"
"ชื่ออะไรล่ะ" "ไมค์" "นายเป็นลูกครึ่งรึเปล่าเนี่ย" ผมถามอย่างอยากรู้ "ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ" เค้ากำลังจ้องผม "ก็หน้าตาของเธอไม่ค่อยเหมือนคนญี่ปุ่นเลยน่ะสิ โดยเฉพาะสีตาของเธอสวยมากเลยนะ" นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยเค้าต้องคิดว่าแปลกๆ แน่เลย แต่เค้าก็ไม่ตอบอะไรออกมา จนกระทั่งพวกเราทานอาหารเช้ากันเสร็จ "พรุ่งนี้มาทานอาหารเช้าด้วยกันอีกได้มั้ย ทาคายาม่าซัง เจอกันที่หน้าสถานีนี้เลยเป็นไง" "เอ่อ ไม่ได้พรุ่งนี้ฉันมีประชุมตอนเช้าน่ะสิ" เค้าทำหน้าจ๋อยๆ ผมจึงบอกเค้าไปว่า "งั้นเย็นวันศุกร์ไปทานข้าวกันมั้ยล่ะ" สีหน้าเค้ายิ้มขึ้นมาทันที "ตกลงเลย" จากนั้นเราก็แยกกัน ผมต้องสนิทกับเค้าเอาไว้เพราะว่า เค้าอาจจะรู้จักกับ เด็กสาวคนนั้น
"ชื่ออะไรล่ะ"
"ไมค์"
"นายเป็นลูกครึ่งรึเปล่าเนี่ย" ผมถามอย่างอยากรู้
"ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ" เค้ากำลังจ้องผม
"ก็หน้าตาของเธอไม่ค่อยเหมือนคนญี่ปุ่นเลยน่ะสิ โดยเฉพาะสีตาของเธอสวยมากเลยนะ"
นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยเค้าต้องคิดว่าแปลกๆ แน่เลย แต่เค้าก็ไม่ตอบอะไรออกมา จนกระทั่งพวกเราทานอาหารเช้ากันเสร็จ
"พรุ่งนี้มาทานอาหารเช้าด้วยกันอีกได้มั้ย ทาคายาม่าซัง เจอกันที่หน้าสถานีนี้เลยเป็นไง"
"เอ่อ ไม่ได้พรุ่งนี้ฉันมีประชุมตอนเช้าน่ะสิ"
เค้าทำหน้าจ๋อยๆ ผมจึงบอกเค้าไปว่า
"งั้นเย็นวันศุกร์ไปทานข้าวกันมั้ยล่ะ" สีหน้าเค้ายิ้มขึ้นมาทันที
"ตกลงเลย"
จากนั้นเราก็แยกกัน ผมต้องสนิทกับเค้าเอาไว้เพราะว่า เค้าอาจจะรู้จักกับ เด็กสาวคนนั้น
ความคิดเห็น