ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เที่ยวครั้งแรกด้วยกันแบบ 2ต่อ2
ฮิบาริโหมด::
ณ สวนสนุกโกคุโยแลนด์
"นี่ เคียวยะ แค่มาเที่ยวทำไมต้องมาที่แพงๆแบบนี้ด้วยล่ะ"
"แพงหรอ? ถูกจะตาย" ผมพูดพลางส่งแบงค์หมื่นเยนให้พนักงาน
"เคียวยะก็พูดได้สิว่าถูกน่ะ ก็ฉันไม่รวยเท่านี่นา" คิสะพูดแล้วทำแก้มป่องๆเหมือนเด็ก ดูแล้วก็น่ารักดีนะเนี่ย
"เคียวยะยิ้มด้วยล่ะเมื่อกี้เนี้ย ^^" ผมเผลอยิ้มให้คิสะเห็น น่าอายมากเลย แบบนี้ใครๆคงไม่อยู่ภายใต้อำนาจผมน่ะสิ (ใช้คำถูกมั้ยเนี่ย) ผมเขินและอายมากจนน่าแดงไปเลย
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เคียวยะแบบเมื่อกี้ก็น่ารักดีออก ปะ ไปเล่นรถไฟเหาะกันเถอะ" และแล้วคิสะก็ลากผมไปเล่นโน่น นี่ นั่น
เที่ยง
ผมกับคิสะมานั่งกินขนมกับดื่มชาที่ร้านโคชิโคชิ ซึ่งเป็นร้านที่ค่อนข้างไฮโซ(สมมติเอานะจ้ะ) ผมเลือกดื่มชาญี่ปุ่นธรรมดาและขนมไดฟูกุอีกลูกสองลูก แต่รู้สึกว่าคิสะจะเลือกไม่ถูกเพราะเมนูมันละลานตาไปหมดและเธอก็เลือกที่จะเดินดูตามตู้โชว์ขนมมากกว่าที่จะนั่งกินเค้กและชามะนาวที่เธอสั่งมา
"นี่ เคียวยะ เค้กอันนี้น่ารักมากเลยล่ะ" คิสะชี้ให้ผมดูเค้กที่เธอว่ามันเป็นเค้กที่มีแต่ผลไม้ย่อยง่ายเช่นกล้วย ส้ม
"การตกแต่งน่ะมันน่ารักอยู่หรอกนะ ว่าแต่เธออยากกินหรอ" ผมให้น้ำเสียงกึ่งถามกึ่งดุว่าให้กลับมานั่งที่ได้แล้ว
"ป่าวหรอก แค่เห็นว่ามันน่ารักก็เท่านั้นเอง" คิสะเดินคอตกกลับมานั่งพร้อมกินเค้กที่สั่งมาจนหมด เมื่อถึงเวลาจ่ายตังค์ พอเธอเปิดดูบิลของทางร้านแล้วเธอแทบอาเจียนออกมาเพราะเค้กที่เธอสั่งมันชิ้นละ 1200 เยน เพราะมันใช้วัตถุดิบราคาแพงมาทำ ซึ่งแน่อยู่แล้วว่าสามัญชนแบบเธอคงซื้อไม่ได้แน่ๆ
"เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองน่า มันต้องห่วงเรื่องเงินหรอก"
"ข..ขอบคุณนะ"
หลังจากกลับมาบ้านเธอก้เกิดอาการอยากอาเจียนแล้วก็เอาเค้กที่กินไปออกมาหมดเลย -.-ให้ตายสิเงินก็เงินผมแท้ๆ เสียดายเงินที่เสียไปจริงๆ
เรื่องนี้เคียวยะจะน่ารักมากกกก ใจดีมากกและสุภาพมากกก นะค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้าคร้า
ณ สวนสนุกโกคุโยแลนด์
"นี่ เคียวยะ แค่มาเที่ยวทำไมต้องมาที่แพงๆแบบนี้ด้วยล่ะ"
"แพงหรอ? ถูกจะตาย" ผมพูดพลางส่งแบงค์หมื่นเยนให้พนักงาน
"เคียวยะก็พูดได้สิว่าถูกน่ะ ก็ฉันไม่รวยเท่านี่นา" คิสะพูดแล้วทำแก้มป่องๆเหมือนเด็ก ดูแล้วก็น่ารักดีนะเนี่ย
"เคียวยะยิ้มด้วยล่ะเมื่อกี้เนี้ย ^^" ผมเผลอยิ้มให้คิสะเห็น น่าอายมากเลย แบบนี้ใครๆคงไม่อยู่ภายใต้อำนาจผมน่ะสิ (ใช้คำถูกมั้ยเนี่ย) ผมเขินและอายมากจนน่าแดงไปเลย
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เคียวยะแบบเมื่อกี้ก็น่ารักดีออก ปะ ไปเล่นรถไฟเหาะกันเถอะ" และแล้วคิสะก็ลากผมไปเล่นโน่น นี่ นั่น
เที่ยง
ผมกับคิสะมานั่งกินขนมกับดื่มชาที่ร้านโคชิโคชิ ซึ่งเป็นร้านที่ค่อนข้างไฮโซ(สมมติเอานะจ้ะ) ผมเลือกดื่มชาญี่ปุ่นธรรมดาและขนมไดฟูกุอีกลูกสองลูก แต่รู้สึกว่าคิสะจะเลือกไม่ถูกเพราะเมนูมันละลานตาไปหมดและเธอก็เลือกที่จะเดินดูตามตู้โชว์ขนมมากกว่าที่จะนั่งกินเค้กและชามะนาวที่เธอสั่งมา
"นี่ เคียวยะ เค้กอันนี้น่ารักมากเลยล่ะ" คิสะชี้ให้ผมดูเค้กที่เธอว่ามันเป็นเค้กที่มีแต่ผลไม้ย่อยง่ายเช่นกล้วย ส้ม
"การตกแต่งน่ะมันน่ารักอยู่หรอกนะ ว่าแต่เธออยากกินหรอ" ผมให้น้ำเสียงกึ่งถามกึ่งดุว่าให้กลับมานั่งที่ได้แล้ว
"ป่าวหรอก แค่เห็นว่ามันน่ารักก็เท่านั้นเอง" คิสะเดินคอตกกลับมานั่งพร้อมกินเค้กที่สั่งมาจนหมด เมื่อถึงเวลาจ่ายตังค์ พอเธอเปิดดูบิลของทางร้านแล้วเธอแทบอาเจียนออกมาเพราะเค้กที่เธอสั่งมันชิ้นละ 1200 เยน เพราะมันใช้วัตถุดิบราคาแพงมาทำ ซึ่งแน่อยู่แล้วว่าสามัญชนแบบเธอคงซื้อไม่ได้แน่ๆ
"เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองน่า มันต้องห่วงเรื่องเงินหรอก"
"ข..ขอบคุณนะ"
หลังจากกลับมาบ้านเธอก้เกิดอาการอยากอาเจียนแล้วก็เอาเค้กที่กินไปออกมาหมดเลย -.-ให้ตายสิเงินก็เงินผมแท้ๆ เสียดายเงินที่เสียไปจริงๆ
เรื่องนี้เคียวยะจะน่ารักมากกกก ใจดีมากกและสุภาพมากกก นะค่ะ เจอกันใหม่ตอนหน้าคร้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น