不相亲 มิอาจเคียงกัน

ลำดับตอนที่ #2 : ต่างคิดถึงต่างโหยหา มิอาจเคียงกัน

ครั้งแรกที่ข้ารับรู้เรื่องราวของเขาทั้งสอง ข้าอายุเพียงเจ็ดขวบปี เต็มไปด้วยความกังขา อยากรู้อยากเห็น แต่แปลกนัก ข้ากลับสามารถเข้าใจความรู้สึกของพี่หญิงได้เป็นอย่างดี...




相思相望          不相亲

xiāng sī xiāng wàng      bù xiāng qīn

ต่างคิดถึงต่างโหยหา      มิอาจเคียงกัน

            มือน้อยตวัดพู่กันลากยาวเป็นครั้งสุดท้าย มองอักษรเจ็ดตัวเงียบๆ ดวงตาหรี่ลงเพราะแสงอาทิตย์ยามเช้า ริมฝีปากยิ้มบางๆ คล้ายรำลึกถึงบางอย่างในความทรงจำ

            “พี่หญิง!” เสียงตะโกนของเด็กสาวดังมาแต่ไกล ผมยาวปลิวไปตามสายลมเมื่อออกแรงวิ่งเข้ามา เธอหยุดลงตรงหน้าพี่สาวของเธอ สายตาดุๆที่มองลงมาเต็มไปด้วยการตำหนิ ทำให้เธอต้องประสานมือ ย่อตัวทำความเคารพ “เจี๋ยลี่ขอคารวะพี่หญิง”

            เจี๋ยลี่มองตามพี่สาวคนเดียวของเธอ ท่าทางการย่างก้าวสง่างามสมกับเป็นคุณหนูชั้นสูง พี่สาวที่อ่อนโยนดุจดังมารดาแท้ๆ งดงามทุกกระเบียดนิ้วราวกับเทพธิดา ยามเช้า พี่สาวของเธอจะตื่นมาคัดลายมืออยู่บ่อยครั้ง สลับกับการสวดมนตร์บูชาพระพุทธองค์ “พี่หญิง อักษรเจ็ดตัวนี้ หมายความว่ากระไรหรือ?” เจี๋ยลี่ก้มหน้าขมวดคิ้ว พยายามเค้นความจำเพื่ออ่านสิ่งที่พี่สาวเขียนเอาไว้ “เซียงซือเซียงวั่ง ปู้เซียงชิน? ต่างคิดถึงต่างโหยหา มิอาจเคียงกัน...” ยามเด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นพี่สาวลูบกำไลหยกบนข้อมือช้าๆ ปิดเปลือกตาลงพร้อมๆกับสูดหายใจลึก เหมือนว่าจะไล่ความรู้สึกบางอย่างออกไป “คำเหล่านี้ ท่านเขียนถึงใครกันแน่?”

            “น้องเอยน้องรัก พี่รักเจ้าหนา ทั้งดวงหน้าตา ทั้งดวงฤทัย เจ้าคือบุปผา หนึ่งเดียวของพี่ ชั่วชีวินนี้ มีเพียงแต่เจ้า เฝ้าครองใจเอย” หญิงสาวพึมพำออกมาทั้งน้ำตา “เจี๋ยลี่ เจ้าคิดว่าคนที่แต่งบทนี้ มีความรู้สึกฉันใด?”

            เจี๋ยลี่ก้มลงมองตัวอักษรสลับกับใบหน้าของพี่สาว “รักมากกระมัง ข้ารู้สึกถึงความรัก ความห่วงใยในบทกลอนนั้น”

            “นั่นแหละ สาเหตุของประโยคนั้น ต่างคิดถึง ต่างโหยหา มิอาจเคียงกัน”

            เจี๋ยลี่ถอนหายใจ ครุ่นคิดในสิ่งที่พี่สาวของเธอเอ่ยเอาไว้ พร้อมกับเดินออกจากห้องด้วยความระมัดระวังมากกว่าเดิม...