คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
บทที่ 2
เวลา 17:30 น.
ตอนนี้ฉันซ้อมบาสอยู่ที่สนามบาส กับฟ่าง ลูกหมี พี่เบส น้องแอนน่า และน้องยูนิ ซึ่งยูนิเป็นน้องรหัสฉันเอง
“พี่”
Oo หื้ม อีตาฟีนอลนี้ แล้วเขาก็ทำท่าใช้นิ้วชี้เคาะที่ข้อมือ ฉันก็มองที่ข้อมือตัวเอง ห้าโมงแล้วนี้หว่าลืมเลยว่าต้องรีบกลับบ้าน ฉันหันหน้าจะไปบอกทุกคนแต่!
“พี่หยาระวัง”
ปัก!
จ่ๆลูกบาสก็ลอยมากระแทกหน้าฉันเต็มๆ
โดนอีกแล้วคะ เต็มหน้าเลย T^T วันนี้ฉันเป็นไรเนี่ยโดนทั้งไม้ถูพื้นของอีตาฟีนอลฟาดเข้าเต็มกระบาน แล้วยังจะมาโดนลูกบาสกระแทกหน้าอีก ตอนนี้ฉันล้มลงกับพื้นเลยคะ
“พี่หยาหนูขอโทษเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
น้องยูนิเดินมาดูและขอโทษฉัน
“ไหวไมแก”
“อื้มๆ @@”
“ป่ะๆ ลุกได้ป่ะเนี่ย”
ยัยฟ่างพยายามพยุงช่วยฉันให้ลุกขึ้น
“ฉันโอเค @@”
“มาๆนั่งก่อน”
ทุกคนพยายามพยุงฉันให้มานั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้แถวสนามบาสที่มีกระเป๋าพวกเราวางอยู่ และช่วยกันดูว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่า แล้วฉันก็รู้สึกวูบไป
ฉันก็มาถึงบ้าน(ข้างๆ)ได้ไงเนี่ย @@ รู้สึกว่ายัยฟ่างกับแยมจะพยุงฉันมา แต่!มันไม่ใช่ห้องฉันหนิ หรือว่านางทั้งสองเอาฉันไปส่งที่บ้าน อีตาฟีนอล และตอนนี้ฉันก็อยู่ในห้องเขา บนเตียงเขา
ครืด~
“ตื่นแล้วหรอ เป็นไงหละ”
จริงด้วย อีตาฟีนอลจริงๆ
“@@”
“ยังมึนอยู่อีกหรอ 5555+”
หน็อยแน่! มาหัวเราะฉันหรอ L ด้วยความรำคาญ โมโห และหมั่นไส้ ฉันเลยขว้างหมอนใส่อีตานั้น และโดนมันด้วย เยส!
“โอ้โห! พี่สกิลสูงดีแหะ ขว้างโคตรแม่งเลอะ”
แล้วอีตานั้นก็มานั่งลงบนเตียงข้างๆฉัน แล้วก็เอามือมาแตะที่หน้าผาก
“ทำไรของแกฮะ”
ฉันเอามืออีตานั้นออก
“ผมจะดูว่าพี่ เป็นไรรึเปล่าแค่นั้นเอง ก็เล่นหลับไปตั้งชั่วโมง แต่ก็ดีแล้วหละที่ยังไม่ตาย ^^”
ฉันใช้มือตีแขนมันรั่วๆสามที หมั่นไส้นัก เจ้าหมากุ๊ย
ปัก!ปัก!ปัก!
“โอ้ย! ผมเจ็บนะ”
“ก็อยากให้เจ็บไง L”
แต่อีตานั้นก็ทำหน้ายิ้มกวนประสาทฉัน อยู่ดี
“ไม่ไปทำงานรึไง”
“^^”
“ยังจะมายิ้มอีก”
“ก็ผมเห็นว่าพี่อาการไม่ค่อยดีก็เลย ไม่ไปหนะ”
“O///O”
“หน้าแดงแล้วพี่อ่ะ”
“อะ~อะอะไร ของ แก”
แต่หน้าฉันร้อนจริงๆนะ ไม่สบายรึเปล่า -//3//- อยู่กับอีตานี้บ้างทีก็หวั่นๆนะเนี่ย
“สงสัยอากาศคงร้อนมั้ง ใส่เสื้อหนาด้วยหนิ”
“ฮะ”
ฉันลองก้มมองดูสภาพตัวเอง เห้ย!นี้มันชุดนอนผู้ชายไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะ ชุดอีตาฟีนอล และฉันก็เงยหน้าขึ้นมองมันช้าๆ
“-///-“
“อย่ามองผมยังงั้นนะ ผมไม่เกี่ยว พี่ลูกหมีกับพี่ข้าวฟ่างเปลี่ยนให้ต่างหาก”
ค่อยโล่งหน่อยนึกว่าโดนอีตานั้นเห็นของรักของหัวซะแล้ว
“แล้วทำไมพวกนั้นไม่ไปส่งฉันที่บ้านหละ หรือไม่ก็ไปเอาชุดฉันที่บ้าน?”
“ผมต้องถามพี่มากกว่าว่าเอากุญแจบ้านไปไว้ไหน”
“ก็อยู่ไหนกระเป๋านั้นแหละ”
“ดูนู้น”
อีตาฟีนอลชี้ให้ฉันดู ตรงมุมห้อง ฉันเห็นกระเป๋าของฉันถูกค้น ของข้างในนั้นว่างเรียงอยู่บนพื้นทุกชื้น
“ไหนหละกุญแจบ้านเธอ”
“ก็หาดีๆดิ”
“หารอบที่ 8 ละค้าบบบ”
“ในกระเป๋ากระโปรงฉันไง”
“อันนั้นก็หาเป็นรอบที่ 10 ละพี่”
อ้าว กรรม-*- งานเข้าแล้วไง
“ไปลืมไว้ที่ไหนฮะ”
“จะไปรู้ได้ไงหละ มันอาจจะหายไปก็ได้”
“แล้วมันไปหายที่ไหน”
“ฉันจะไปรู้ได้ไงหละ ถ้ารู้ว่ามันหายที่ไหนมันจะเรียกว่าหายมั้ย”
“พี่นี้จริงๆเลย (-_- )( -_-)”
“หุบปากไปเลย เจ้าหมา เป็นแค่หมาอย่าริอาจมาต่อปากต่อคำกับเจ้านายสิ “
“ค้าบๆ ถ้าลุกได้แล้วก็ไปกินข้าวซะ”
“เออๆ”
ครืด~
แล้วอีตานั้นก็เดินออกไปจากห้อง ฉันก็พยายามลุกจากเตียง หนึ่ง สอง สาม อึบ! ยังรู้สึกปวดหัวอยู่เลยแหะ พอฉันลุกเลยได้
พรึบ!
จู่ๆกางเกงก็หลุดลง ทำไมกางเกงมันหลวมยังงี้หละเนี่ย พึ่งรู้นะว่าอีตานั้นตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลย แต่ก็~รู้สึกโล่งๆดีแหะ เย็นสบายจัง ^^ อีชุดนี้ก็คลุมตัวฉันได้พอดี ยาวพอๆกับชุดนอนกระโปรงเลยแหละ แล้วฉันก็ยังสวมกางเกงสเตย์ อยู่ ใส่มันออกไปทั้งยังงี้แหละ
ครืด!
“พี่มากินขะ~ข้าวกัน O///O”
แล้วฉันก็นั่งลงกินข้าวตรงข้ามเขา
“O///O”
“มองอะไร ของแกฮะ”
“ปะ~ปะเปล่า -///-”
อีตานี้นับวันยิ่งแปลกๆ
“แล้วพี่สมองได้รับการกระทบรึเปล่าเนี่ย ถึงได้ถอดกางเกงนอนออก”
ไหนบอกไม่มีอะไร -..-
“ก็กางเกงนายหลวมมากอ่ะดิ ลุกที่นี้หลุดพรวก อ้วนขึ้นนะเรา”
ฉันเอาช้อนไปชี้หน้าเขาเล่น แล้วเขาก็ปัดลง
“บ้านพี่อ่ะ ผมโตขึ้นสูงขึ้น ก็ต้องตัวใหญ่ขึ้นดิ พี่รึเปล่าตัวเล็กลง”
“5555+ คงงั้นมั้ง”
ฉันก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
“แล้วเธอจะเข้าบ้านยังไงอ่ะ”
“เดี๋ยวก็ปีนหน้าต่างข้ามไป”
“ผมลองแล้ว หน้าต่างมันล็อค”
“ฉันจำได้นะว่ามันไม่ได้ล็อค”
“ผมล็อคเองแหละ”
“ฮะ!”
“ก็เมื่อเช้าอ่ะ ห้องพี่รกมาก ผมก็เลยไปเก็บให้ แล้วเผลอไปล็อคหน้าต่างอ่ะดิ”
“กรรม -*-“
บางทีอีตานี้นี้จูจี้จุกจิกยิ่งกว่าแม่ฉันอีก
“แม่พี่จะกลับพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ”
“เออใช่ ลืมเลย”
“ลืมอีกละ”
“คงถึงเช้าอ่ะ เดี๋ยวก็เข้าบ้านได้”
“แต่ถึงตอนเช้านะ”
“Oo”
“แล้วคืนนี้จะไปนอนไหน”
“Oo”
“อย่าพึงทำหน้างง จะเอาไง”
“นี้~ฟีนอล”
“หื้ม”
“ฟีนอล”
“อะไร”
“ฉะฉัน”
“ฟังอยู่”
“ของนอนด้วยดิ”
แค่กๆ
จู่ๆอีตานั้นก็พ่นและสำลักอาหารออกจากปาก ฉันเลยดึงทิชชูจะมาเช็ดปากให้ แต่!
ตุบ!
ฉันกลับสะดุดขาโต๊ะล้มทับอีตาฟีนอลซะงั้น และสายตาของเราก็มาสะดุดจ้องตากัน
“O///O”
“O///O”
ในแววตาของเธอเห็นฉันเป็นใคร ในด้วยใจของเธอเห็นจะมีแต่เขา~ ใช่เวลามาร้องเพลงป่ะเนี่ย
“ปะปะเป็นไรรึเปล่า~O///O”
“ปะเปล่า O///O”
ฉันพยายามจะลุกขึ้น และลุกขึ้นมาได้สำเร็จ
“มันน่าตกใจมากเลยหรอถ้าฉันจะขอนอนที่นี้”
“ก็แหงอ่ะ รู้จักกันมาตั้ง 12 ปี เริ่มมาอยู่ด้วยกันเกือบ3ปี เราไม่เคยนอนด้วยกันซะหน่อย”
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงหละ”
“ไม่รู้หรอก”
“งั้นก็ให้ฉันนอนที่นี้แหละ แต่ฉันก็เคยมาอยู่บ้านนายจนดึกหนิ”
“อื้ม”
“ส่วนนายเจ้าหมา! ออกมานอนข้างนอกซะ ฉันจะไปนอนในห้อง”
“มันห้องผมนะ”
“หรือนายจะให้สุภาพสตรีอย่างฉันนอนข้างนอกรึไง”
“อย่างพี่นี้นะเรียกสุภาพสตรี”
“หน่อยแน่! อีตาบ้า”
ฉันเลยตีมันสักตุบสองตุบ
“เอาน่าๆ ไปกินข้าวต่อเหอะ แล้วก็ไปอาบน้ำ อย่าลืมโทรบอกแม่พี่ไว้ก่อนแล้วกัน”
“เออๆ”
20:00 น.
‘ฮัลโหล มาหยานั้นลูกหรอ’
‘ใช่คะแม่ แม่สบายดีมั้ยคะ’
‘ก็ดีจ๊ะ ลูกหละ’
‘ไม่ค่อยหนะคะ’
‘อ้าว ทำไมหละ’
‘คือ หนูทำกุญแจบ้านหายแล้วตอนนี้เข้าบ้านไม่ได้อ่ะคะ’
‘อ้าว แล้วหนูอยู่ไหนเนี่ยลูก’
‘อยู่บ้าน ฟีนอลคะ’
‘อ๋อๆ ไม่ลองปีนไม่เปิดหน้าต่างดูหละ’
‘ลองแล้วคะ แต่หน้าต่างมันดันล็อค’
‘ซะงั้น ไม่เป็นไรวันนี้ลูกก็นอนบ้านฟีนอลไปก่อน เดี๋ยวตี2แม่คงถึง’
‘ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นนั้นแหละคะ -*-‘
‘จ้าๆ นี่แม่กำลังจะออกไปแล้วหละ’
‘คะ เดี๋ยวแม่กลับมาหนูมีเรื่องจะปรึกษานิดหน่อยอ่ะคะ’
‘เรื่องอะไรหรอลูก’
‘รอแม่กลับมาก่อนดีกว่าคะ งั้นเดี๋ยวหนูจะไปนอนแล้วหละคะ ฝันดีนะ’
‘จ๊ะ ฝันดีจ๊ะลูก แม่รักลูกนะ’
‘หนูก็รักแม่ค่ะ’
ตุ๊ดๆๆๆๆ
ครืด~
“นี้พี่ Oo”
“Oo”
“O///O”
“O///O อย่ามองนะไอหมาลาม๊ก ><”
ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังนุ้งผ้าขนหนูเดินรอนไปรอนมาในห้องของอีตาฟีนอลอยู่ ตอนนี้ฉันยืนบิดตัวเป็นเกลี้ยวอยู่ เพื่อปิดร่างของตัวเอง
“ออกไปนะ อีตาบ้า >///<”
“ผะผม วางชุดไว้ตรงนี้นะ ชุดแม่ผม ผมไปหละ”
ครืด~
ไปซะที โอ้ยเกือบให้อีตานั้นเห็นของลับของหวงแล้วไง ฉันหยิบชุดนั้นขึ้นมาดู นี้มันชุดนอนน้ามิรันนี้ ฉันจะโดนผีหลอกไม่เนี่ยเรา T^T
20:00 น.
ครืด~
“ยังไม่นอนหรอพี่”
ฉันหันไปตามเสียงเรียกของฟีนอล ละละแล้วทำไม ถึงมายืนโชว์ท่อนบนอยู่ตรงนี้หละฮะ ฉันเลยหันหน้าหนี
ควับ!
“ถะถะถ้าฉันนอนแล้วจะเห็นฉันมายืนอยู่ตรงนี้มะ? -///-”
“ค้าบๆ แล้วแม่พี่ว่าไง”
“บอกว่าตีสองคงจะถึง -///-”
ฉันก็ยังไม่กล้าหันไปมอง
“ผมต้องออกมาเปิดประตูใช่มะ”
“ถูกต้อง -///-”
“งั้นผมไปนอนดีกว่า เออนี้ชุดแม่ผมพี่ใส่ได้พอดีเลยนะ”
อย่าพูดถึงแม่นายดิ ตอนฉันใส่ชุดหนะยังรู้สึกขนลุกๆเหมือนมีใครมาจ้องอยู่เลย T^Tและอีตานั้นก็เดินผ่านมาตรงหน้าฉัน ฉันเลยหันหน้าหนี
ควับ!
“เป็นไรของพี่”
“ปะปะเปล่า -///-”
แล้วฉันก็แกล้งๆเดินไปที่ครัว และฉันคงมีพิรุธมาก เพราะตอนนี้ฉันเดินเป็นหุ่นยนต์เลย
“ถ้าจะเพี้ยน”
ฉันได้ยินเสียงเค้าพึมพำ จะเพี้ยนเพราะนายนั้นแหละ ใครใช้ให้มายืนโชว์ท่อนบนกันต่อหน้าผู้หญิงล่ะ คิดว่าแรกกันดูรึไงฮะ และอีตานั้นก็เขาห้องไป ปล่อยให้เค้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ การอยู่กับอีตานี้ไม่ใช้เรื่องง่ายอย่างที่คิดเลยยย~
พออีตานั้นออกมา เขาก็กลางที่นอน แล้วก็นอนอยู่หน้าห้อง แล้วให้ฉันไปนอนข้างใน สุดท้ายเราก็ต่างคนต่างแยกกันนอน ไม่มีอะไรเกินเลยนะ
ความคิดเห็น