คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ยามเช้าอากาศเย็นสบาย สบายเกิ๊น~ จนไม่อยากขยับตัวออกจากที่นอน
ไอติมจ๋า~ ช็อกโกแลตฉันแสนอร่อยมามะ มันอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังฝันหวานถึงไอติมกับช็อกโกแลตอร่อยๆของโปรด
ตึ้งๆๆ
-*- อีเสียงเคาะหน้าต่างรบกวนชาวบ้านเค้าทุกเช้ามันอะไรกันฮะ
ตึ้งๆๆ
“หนวกหูเฟ้ย!”
ปัง!
คนกำลังหลับสบายๆ อากาศเย็นๆตอนเช้ากับฝันหวาน ที่ต้องถูกรบกวนโดยเจ้าหมากุ๊ยข้างบ้าน ด้วยความโมโหฉันเลยปาหมอนใส่หน้าต่างที่มันเคาะอย่างแม่น
ตึ้งๆๆ
ก็ยังไม่หยุดสินะ ได้! ฉันลุกขึ้นลงจากเตียงเพื่อไปที่หน้าต่างที่ฟีนอลใช้ไม้ถูพื้นเคาะรัวๆอยู่
ตึ้งๆๆ
ครืด~
“อะ~”
ปัก!
จู่ๆไม้ถูพื้นก็ฟาดเข้ากลางหน้าผากฉันอย่างจัง
“โอ้ย!” ฉันเอามือลูกหน้าผากตัวเอง
“เป็นไรรึเปล่าพี่”
“ไม่เป็น กับผีแกอ่ะดิ จะทำกระจกบ้านฉันแตกอีกกี่บ้านฮะ วันนี้ยังจะมาทำหัวฉันแตกอีก _#_”
“ผมบอกเป็นรอบที่หกสิบเอ็ดแล้วนะว่าผมไม่ได้ทำสักหน่อย พี่นั้นแหละ”
“หน็อยแน่!แก ยังจะมาว่าฉันอีก”
ฉันพยายามจะหาอะไรแถวนั้นขว้างอีตานั้น แต่มันก็รีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปซะก่อน
“ฝากไว้ก่อนเหอะแก”
“รีบมาเอาขึ้นนะ แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้วหกโมงกว่าแล้ว”
แล้วมันก็เดินเข้าบ้านและหายจากไป และนี้มันก็เป็นเรื่องปกติทุกเช้าที่เราจะมีปากเสียงกัน ตอนที่มันมาปลุกฉัน เบื่อหน้ามันจริงๆ เจอกันทุกเช้ากลางวันเย็นและก่อนนอน เป็นยาหลังอาหารไปได้ ฉันปิดหน้าต่างและผ้าม่าน เพราะต้องไปอาบน้ำแต่งตัว โอ้ย!ง่วงโว้ย หัวเกือบแตกแล้วมั้ยหละ เอาหละไปอาบน้ำดีกว่า -3-
ปึก!ปัก!ตุบ!
“โอ้ย เจ็บๆ ใครเอาหมอนมาว่างไว้ตรงนี้ฟร่ะ”
ก็ฉันพึ่งขว้างมาก้องอยู่ตรงนี้นี่หว่า
บ้านของฟีนอล 7:00 น.
แอด~
แป๊ก!
“อ้าวพี่ โอ้ย!ทำอะไรเนี่ย”
“เอาคืนแกไง ไอหมากุ๊ย”
ฉันเดินเข้ามาในบ้านของฟีนอลเจ้าหมาข้างบ้านตามปกติ และชินจนคิดว่าเป็นบ้านตัวเอง ฉันใช้นิ้วดีดหน้าผากมันไปหนึ่งที เห็นมันในสภาพชุดนักเรียนทำอาหารทุกเช้ารำคาญตาจัง
“มันยังไม่เจ็บเท่ากับที่แกทำกับฉันเมื่อเช้านะ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ขอโทษ”
“เออๆ งั้นวันนี้ขอข้าวเช้ากับข้าวกล่องเพิ่ม2เท่า”
“ได้ครับเจ้านาย”
“ดีมากเจ้าหมา”
ฉันเอื้อมมือไปลูบหัวฟีนอล แล้วเดินไปที่โต๊ะญี่ปุ่นกลางห้อง
“วันนี้ทำไรกินอ่ะ”
“ข้าวผัดไข่”
“-..- อีกละ”
“วันนี้ไม่เหมือนเดิมนะ เมื่อวานไปทำงานที่ร้านซุปเปอร์ฯข้างโรงเรียน ได้หมูมา2แพ็คกับเนื้ออีกแพ็คในราคาพิเศษด้วย เลยเอาไปชุบแป้งกับเกร็ดขนมปังทอดกินกับข้าวผัด อร่อยนะจะบอกให้”
“อ้วนกันพอดี“
“แหม่สูตรผม ไม่มีอ้วนหรอกน่า เชื่อมือเหอะ”
เบื่อจริงที่ต้องมานั่งฟังมันพ้ามเรื่องพวกนั้นเหมือนพวกคุณป้าแม่บ้านได้ซื้อของลดราคายังงั้นแหละ ฉันเลยเอนตัวลงนอนควักโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเล่น
“เห้ยๆพี่ นอนลงไปยังงั้นชุดก็ยับผมก็ยุ้งหมดหรอก”
“เรื่องของฉันย่ะ”
“ลุกขึ้นมากินดีๆซะ”
“นายเป็นแค่หมามาสั่งฉันได้ไงฮะ”
“แล้วแต่เลยครับเจ้านาย -*-“
ฉันลุกพรวดขึ้นมานั่งดีๆ เพราะหิวนะถึงลุกขึ้นมา -..-กลิ่มหอมใช่ได้เละแหะ ฉันยังสงสัยไม่หายว่ามันเป็นผู้ชายจริงรึเปล่าเก่งเรื่องงานบ้านไปซะทุกอย่าง ฉันกับฟีนอลรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ฉันเลิกกันตั้งแต่ฉันหกขวบ แม่เลยพาฉันย้ายมาอยู่ที่นี้ และอยู่บ้านข้างฟีนอล แม่รักฉันมาก เมื่อก่อนเราอยู่ด้วยกันตลอด แม่ไม่ค่อยให้ฉันทำงานบ้านเท่าไหร่ ก็คือเลี้ยงฉันมาเหมือนลูกคุณหนูนั้นและจนติดเป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้ แต่พอแม่ได้งานใหม่ที่เงินเดือนเยอะกว่าตอนที่ฉันขึ้นม.4 แม่ก็เริ่มต้องไปทำงานต่างจังหวัดบ่อย จาก2-3ครั้ง ครั้งละ2-3วันต่อเดือน จนตอนนี้กลับมาแค่1-2ครั้งต่อเดือน หรือบางเดือนก็ไม่กลับ เอาเป็นว่าฉันโดนทิ้งประมาณนั้นแหละ แม่เลยฝากฉันไว้กับน้ามิรัน แม่ของฟีนอลตั้งแต่นั้นมาจนตอนนี้ก็เกือบ3ปีละ ฉันเลยเดินเข้าออกบ้านนี้ยิ่งกว่าบ้านตัวเองซะอีก แล้วน้ามิรันก็พึ่งเสียไปเมื่อปีที่แล้ว ฉันเลยต้องอยู่กับฟีนอลสองคน เขาได้เงินจากประกันชีวิตของแม่เข้าก็เยอะอยู่ แต่ก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองอยู่ดี อย่าพูดถึงพ่อเขาเลย เขาบอกไม่เคยเจอกันสักครั้งพอจะถามน้ามิรันก็เลี่ยงไม่ตอบอยู่ดี เราเลยต้องดูแลกันและกัน มั้ง! ฉันว่าอีตานั้นเป็นฝ่ายที่ดูแลฉันมากว่า ฉันที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยใช้ฟีนอลเหมือนทาสไงหละ 5555+ แต่อีตานั้นก็เป็นสุภาพบุรุษอยู่นะ ทำงานเป็นทุกอย่าง ถึงแม้ว่าหน้าตาจะไม่ให้ก็เถอะ น้ามิรันก็ออกจะหน้าหวาน แต่อีตานั้นกลับหน้าโหดเกินคำบรรยาย
“โอ้ย!”
อีตาฟีนอลแกะยางมัดผมของฉันออก
“โทษๆ”
“เบาๆหน่อยดิ”
“ก็ถึงได้บอกไงว่าอย่านอนผมมันยุ้งหมดละเนี่ย”
“ยุ้งหนะ”
“ก็ยุ้งไง นั่งดีๆเดี๋ยวจะมัดให้ใหม่”
ฉันแกล้งตานั้นเล่น เลยขยับหัวไปมา
“นี้แหน่!”
“โอ้ย! เจ็บนะ”
อีตานั้นคงหมั่นไส้ฉัน เลยเอาหวีเคาะหัวฉันหนึ่งที
“อยู่เฉยๆเลย”
“-3-“
ฉันเลยนั่งดีๆให้ฟีนอลทำผมให้ แล้วก็กินข้าวไป ฝีมืออีตานี่อร่อยอย่าบอกใครเลยหละ มันก็เป็นเรื่องปดติอีกนั้นแหละ ฉันทำอะไรออกมาก็ไม่เคยเรียบร้อย แค่มัดผมเองยังยุ้งยิ่งกว่าอีเพิ้งพึ่งตื่นอีก
“วันนี้ไม่ติดโบว์หรอ เข็มโรงเรียนด้วย”
“ก็~”
“ก็อะไร”
“ฉันหาไม่เจออ่ะ”
“โถ้~พี่”
“ก็ฉันหาไม่เจอจริงๆอ่ะ ไปหาให้หน่อยดิ”
“มัดเสร็จค่อยไปละกัน”
ผ่านไป5นาที
“เสร็จละ”
“ขอบใจจ้า ^^ -..-“
“ผมว่าเดี๋ยวผมไปหาโบว์ให้พี่ก่อนดีกว่า”
“ไม่กินข้าวก่อนอ่ะ”
“เดี๋ยวค่อยก็ได้”
“เออ แล้วแต่~”
“กุญแจบ้านอ่ะ”
“Oo?”
“อยู่ไหน ยังจะมาทำหน้างงอีก”
“คือ~ เมื่อเช้าฉันลืมล็อคบ้านอ่ะ”
“ห้ะ! โจรขึ้นบ้านทำไงฮะ”
“-3-ก็คนมันลืมอ่ะ”
“นับวันพี่ยิ่งลืมเยอะขึ้นเรื่อยๆเลยนะ แล้วก็ลืมอะไรแปลกๆด้วย ผมว่าสักวันต้องลืมใส่เสื้อในแน่”
เพียะ!
“ตบผมทำไมเนี่ย”
“ปากเสีย เจ้าหมาลาม๊ก”
“ผมพูดเล่นเฉยๆหนิ”
“แล้วมันสมควรพูดต่อหน้าผู้หญิงรึไงย่ะ”
บ้างทีอีตานี้ก็เริ่มก้าวก้ายฉันไปเรื่อยๆแล้วนะ L
“รีบๆไปเอาโบว์มาให้ฉันเลยไป”
“ค้าบๆ”
แล้วอีตานั้นก็ออกไปที่บ้านฉัน
แอด~ปัง
ไปได้ซะที เบื่อขี้หน้า ชิ
ฉันพลิกข้อมือดูที่นาฬิกาตัวเอง เห้ย!Oo เจ็ดโมงสิบห้าแล้วนี้หว่า มีนัดกับฟ่างไว้เรื่องซ้อมบาส ไปดีกว่า ฉันลุกพรวดคว้ากระเป๋าแล้วออกจากบ้าน เดินไปโรงเรียน พอดีว่าบ้านฉันใกล้โรงเรียนก็เลยเดินไป ไปโรงเรียนกันเหอะเย้ๆ
Phenol speed.
ยัยนี้ก็อะไรของเขาก็ไม่รู้ลืมได้ทุกอย่างจริงๆ ตอนนี้ผมก็มาถึงหน้าบ้านเธอละ ลองบิดลูกบิดแล้วเปิดประตู
แอด~
ชัดเลยไม่ได้ล็อคจริงๆด้วยสิ -..- ผมหละปวดหัวก็เธอจริงๆ ถึงยัยนั้นจะหน้าตาน่ารักนะ แต่นิสัยนี้ยังกับอะไร โหดสุดๆ เจ้าแม่นักกีฬาประจำโรงเรียน แต่ผมคิดว่านะจริงๆหนะยัยเหมือนเด็กมากกว่า เด็กอนุบาลซะด้วยทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ขี้หลงขี้ลืม อาทิตย์ก่อนก็ทำจานบ้านผมแตกไปสี่ใบ แก้วอีกสอง แจกันอีกหนึ่ง แถมเดือนที่แล้วเกือบทำบ้านตัวเองไฟไหม้ -*- เหนื่อยกับเธอจริงๆ ผมมาถึงหน้าห้องเธอแล้ว รู้สึกสยองๆแหะ มาห้องยัยนั้นทีไรนึกว่ารังหนู รกยิ่งกว่าอะไร ผมต้องมาช่วยทำความสะอาดทุกอาทิตย์เลย
แอด~
เห้ย! นี้มันอะไรกันฟร่ะ ผมพึ่งช่วยเธอทำความสะอาดไปเมื่อวานไม่ใช่หรอ แล้วทำไมวันนี้มันกลับมารกเหมือนเดิมหละ เสื้อผ้าค้นออกมาจากตู้ก็ไม่เก็บ ผ้าก็ไม่ได้แยกตามที่สั่งไว้ ให้ฉันไปสอนเด็กอนุบาลยังจะง่ายกว่ายัยนี้อีก ถึงว่าทำไมหาของไม่เจอสักอย่าง-*- เอาล่ะว่ะรีบเก็บๆ หาๆไปเดี๋ยวก็เจอ (ละมั้ง)
ผมก็เริ่มลงมือเก็บห้องให้เธอ
ผ่านไป3นาที
ผมเดินตามเก็บพวกเสื้อผ้าที่เธอค้นออกมาจากตู้จนหมด
ผ่านไป 2 นาที
ผมแยกพวกชุดให้มันอยู่ถูกตะกร้า รู้มั้ยผมเจออะไรมั้ง ทั้งลิงน้อย ทั้งเอิ่ม~ เยอะแยะ แล้วก็เจอโบว์กับเข็บแล้วด้วย
จากการเก็บห้องและหาของให้เธอเสร็จ ผมก็กลับมาที่บ้านของตัวเอง
“พี่~”
อ้าว ไปไหนแล้วหละ ดูดิช้อนซ้อมก็ไม่วางเก็บให้มันดิๆ น้ำในแก้วก็คงไม่ได้จิบสักนิด ข้าวกล่องก็ไม่ได้เอาไป ให้ผมไปเลี้ยงลิงยังง่ายกว่าเลี้ยงยัยนี้เยอะอ่ะ ผมมองไปที่นาฬิกา Oo เจ็ดโมงครึ่งแล้วนี้หว่า ตายล่ะ!ข้าวก็ยังไม่ได้กิน เอาละว่ะกินนมก็ได้ หึ เพราะยัยนั้นแท้ๆ แล้วผมก็เก็บจานอาหารให้เรียบร้อย เช็คว่าถอดปลั๊กปิดไฟหมดรึยัง เช็คของทุกอย่างแล้วก็ล็อคบ้าน เดินไปโรงเรียน
End Phenol speed.
ความคิดเห็น