ดาวสว่างพร่างนภาราตรีนั้น 
                    เพราะไม่มีดวงจันทร์อันเฉิดฉาย
                    พอเดือนเด่นดาวก็ดับลับมลาย
                    แล้วใครละจะไม่คลายไปหมายจันทร์
                          การเวกเสียงหวานกังวานแว่ว
                    ก็เจื้อยแจ้วอยู่ห่างไกลในไพรสัณท์
                    ใครจะฝ่าป่าดงไปหลงมัน
                    ไม่นานวันก็คงม้วยด้วยมือพราน
                          หากพี่รักดาวน้อยที่ด้อยค่า
                    ทั้งเมตตานกป่าน่าสงสาร
                    ส่งผลบุญหนุนเกื้อเมื่อก่อนกาล
                    จึงได้พานพบพี่ที่ใจงาม
                            มวลน้ำใจไมตรีพี่มอบให้
                    ขอเก็บไว้ดวงจิตไม่คิดหยาม
                    ยามดาวใจไร้ค่าใครว่าทราม
                    จะเก็บความภูมิใจไว้คนเดียว
                ***********************
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น