คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความรักที่ล้มเหลว
ปี พ.ศ. 2927
แสสว่าเิึ้นท่ามลาวามมื มันเปลี่ยนรูปลายเป็นสี่เหลี่ยม มันสว่าึ้นเรื่อยๆ นมอออว่ามันือทีวีเรื่อหนึ่ ไม่นานภาพบนทีวี็ปราเป็นภาพอห้อห้อหนึ่ ห้อทีู่รอย่ามา ารแ่บ่บอไ้ว่ามาายุเ่า มันเป็นห้อที่วรอยู่ในยุ พ.ศ. 2500-2600 ภายในภาพมีายนหนึ่หน้าาธรรมา ูมีอายุ เส้นผมรุรัเหมือนไม่ไ้ันานแล้ว นว็เ่นัน เาเินมา้านหน้าทีวี เามอมาที่อ แล้ว็เริ่มพูออมา้วยท่าทียิ้มเล็น้อย
ผมื่อโอม อายุ 47 รอบรัวผมมีพี่ายหนึ่นและพี่สาวหนึ่น ผมเป็นนสุท้อ พวเาแ่านและมีลูันแล้ว ลูอพี่ายอายุ 20 ปีและเาำลัะมีหลานแล้ว้วย แ่ผมยัโส ผมเป็นนอบเ็บัว เยมีนรันอยู่นหนึ่ อนที่ผมเรียนมหาลัยปี 2 หลัาเลิัน มันเป็นวามรัที่ทำให้ผมเศร้าและเป็นทุ์ที่สุ ผมะอเล่าเรื่ออเธอให้ฟั
้ออย้อนลับไปอนที่เรียนมหาวิทยาลัย เิมผมั้ใที่ะไม่เ้าเรียน เพราะานะทาบ้านปานลาถึยาน มีพี่ายและพี่สาวที่ำลัเรียนมหาลัย ผมไม่อยาทำให้พ่อับแม่้อมาส่เสียผมอีน พวท่าน้อทำานเหนื่อยลับมาทุวัน
แ่ผมบัเอิไ้ทุนเรียนฟรีาทาวิทยาลัยแห่หนึ่ ผมัสินใเ้าเรียนในวิาสาาอมพิวเอร์ หลายนบอว่าผมเป็นอัริยะ เป็นบุลารที่มี่า พวเาเลยให้ทุนผมเ้าเรียนนบ ป.รี ผมไม่แน่ใเี่ยวับำว่าอัริยะ แ่ารที่ผมเ่อมพิวเอร์ เพราะผมใ้เวลาทั้หมไปับอมพิวเอร์ เพื่อนๆ ไปเที่ยวัน แ่ผมเ็บัวเล่นอม เรียนภาษาโปรแรมไป 4 ภาษา พวเาเลยบอว่าผมเป็นอัริยะ ผมไม่รู้ว่าริไหมแ่อย่าน้อยผม็ไ้ทุนเ้าเรียน ทาบ้าน้อส่พี่สาวและพี่าย ะมีำลัส่เราเรียน่อไ้ยัไ ารเห็นพ่อแม่้อทำานหนัทุวัน ผมเอ็รู้สึปวใทุรั้
เธอื่อเน เ็น้อยที่น่ารัและร่าเรินนั้น ผมหลุมรัเธอั้แ่แรเห็น เธอเรียนบัี เราพบันไ้เพราะเพื่อนอผมแนะนำแล้วนัให้เราทัู้่ไปพบันที่ร้านอาหารสอ่อสอ มันบอผมว่าลอูว่าผมอบผู้หินนี้ไหม เธอเป็นเพื่อนอแฟน วันที่นัพบันผมไม่ไ้ิอะไรมา ถือว่าออมาิน้าวนอบ้านและมีนมาิน้วยนหนึ่็เท่านั้น
ผมมาถึร้านสัพัแล้ว หิสาว็เินเ้ามาในร้านแล้วไปแ้ื่อเธอับพนัาน เธอเ้ามานั่ร้ามับผม เมื่อรู้สึว่ามีนมานั่ร้ามผม็หันไปมอ หิสาวัวเล็แ่ัว้วยเสื้อยืสีสใส ับาเยีน เธอไม่ใ่นสวย แ่เธอมีนิสัยน่ารัและร่าเริมา เธออบพูุยล้อเลียนผมอนที่เราพบัน เธอยิ้มและหัวเราะลอเวลา มันร้ามับผมที่เป็นนเ็บัวและเียบๆ อยู่ลอ ที่ผมเลือเรียนอมพิวเอร์ส่วนหนึ่็เพราะเรื่อนี้
“ื่อโฮมปะ เราื่อเน ยินีที่ไ้รู้ั ร้านหายามาอโทษที่มาสาย เินมาสัพัแล้วเหนื่อยสุๆ สั่อะไรมาินันเถอะ อยาินน้ำเย็นๆ สัแ้ว อเมนูหน่อย่าาา”
เธอสั่อาหารและพูอยู่นเียว ผมอบมอเธอที่เป็นแบบนี้ เธอพูและยิ้มให้ผมลอเวลา รั้แรที่เห็นเธอผม็มออย่าเหม่อลอยอยู่นานสอนาน เธอเหมือนผึ้น้อยที่บินอยู่ในทุ่อไม้ เธอเหมือนแสอาทิย์ในยามเ้าที่สาส่อมาที่ผมและให้วามอบอุ่น บารั้็เป็นนที่บินอย่าร่าเริอยู่บนฟ้าส่เสียร้อเื้อยแ้ว นานๆรั้ะลมาเล่นับเพื่อนๆบนิ่ไม้ มีวามร่าเริและี้เล่นอยู่ในนั้น
หลัาออเันวันนั้นเรา็ิ่อันมาโยลอมา โทรุยัน ไปเที่ยว ิน้าว เ้าปีที่สอผม็อเธอเป็นแฟน เพราะผมเป็นนเ็บัว าระแสออมามันือวามท้าทายที่ยิ่ให่ ผมรวบรวมวามล้าทั้หมพูมันออไป ผมไม่รู้ว่าผมะยอมรับารปิเสธอเธอไ้ไหม หัวใอผมเ้นแรมา ผมรอำอบาเธอ เวลาสั้นๆ นานเหมือนผ่านไปแล้วเป็นปี
แ่เนอบล เธอไ้เอาหัวใผมไปแล้ว ฝาูแลมัน้วย เราไ้เป็นแฟนัน หลัานั้นผม็พยายามทำหน้าที่แฟนให้ีที่สุ ไปเทียวไปิน้าว ไปูหนั ผมรัเธอมา ผมพูมันให้เธอฟัแทบทุวัน หลัเรียนบเนไปฝึานและเ้าทำานบริษัทเอนแห่หนึ่ ส่วนผมเพราะไม่อยารบวนเินอรอบรัว ผมรับานเียนโปรแรมั้แ่เ้าวิทยาลัยและ็รับานแบบนี้มาทำลอ
เมื่อเรียนบผม็ไม่ไ้ไปสมัรานที่ไหน แ่วาแผนะทำานเป็นฟรีแลน์ เพราะารเียนโปรแรมรั้หนึ่ไ้ 3-4 หมื่น มันมีรายไ้่อน้าีและมีอิสระ ผมับเนปรึษาันและลย้ายไปอยู่้วยัน เราบันมานานหลายปีแล้ว มันไม่ใ่เรื่อยาหาะย้ายมาอยู่้วยัน เราไปเที่ยว ูหนั ิน้าว ีวิู่ที่มีวามสุและสมบูร์แบบ ผมมีวามั้ใะเ็บเินล้านและไปอเธอแ่าน หลัานั้น็ื้อบ้านเล็ๆ อยู่และมีเ้าัวเล็้วยัน
ผมทำานหนัึ้นั้แ่เริ่มมีวามฝันที่ะสร้ารอบรัวับเน ผมไม่ไ้บอเธอ แ่เินในบัีมีแสนว่าแล้ว านใ่ว่าะมีลอ มีๆ หายๆ เพื่อให้เป้าหมายอผมสำเร็เร็วึ้น 10 เท่า ผมัสินใใ้เวลาว่าเรียนภาษาอมพิวเอร์ทั้หมที่้อใ้ เพราะเรา้อแ่ับนอื่นมีนแบบผมมามาย เรา้อไ้เปรียบเรื่อภาษา เวลาว่าเรียนภาษา มีานทำาน ีวิผมอยู่ในวัวนและหน้าที่อแฟนอผมเบาลไป้วยเ่นัน เราไปเที่ยวน้อยล ิน้าว ูหนัน้อยล แ่วามรัอเรายัเหมือนเิม เพราะเนไม่ไ้พูอะไร
ีวิมีทั้ึ้นและล เน้อย้ายาน พวเราเลย้อย้ายบ้าน เราไ้เ่าอนโแห่ใหม่ ื้อ้าวอใหม่เ้าบ้าน เพราะที่ทำานใหม่อเนอยู่ไล พวเราเลยัสินใื้อรถ เหุาร์นี้ทำให้เินในบัีผมหายไป 60% เป้าหมายห่าออไปอี เรื่อใ้เินมีมาึ้นทำให้เป็นอุปสรร ผมพยายามหนัว่าเิม เรียนภาษาใหม่ๆ ออมพิวเอร์ ามเทโนโลยีอโลให้ทัน เราอายุมาันแล้ว ้าว่านี้ไม่ไ้ เิน้อนสุท้ายเ้าบัี วันนี้เป็นวันศุร์
1,000,000
ผมวาแผนไว้ว่าพรุ่นี้ะไปัผมโนนวและไปเินหาื้อแหวน วันอาทิย์พาเนไปทาน้าว อเธอแ่าน ผมลับาไปพรีเ้นานให้ลู้ารายสุท้าย ถึห้อบ่าย 4 หลัามีวามสุลอารเินทาลับบ้าน ผมเริ่มทำอาหารเย็นรอเนลับมาห้าโมรึ่เสียเปิประูั ผมนัู่ทีวีอยู่็หันไปมอ ำลัะถามว่าิน้าวมาหรือยัผมทำับ้าวไว้ให้แล้ว
เนเินรมาที่ผม หน้าอเธอแสออถึวามเรีย เธอเินมาหยุรหน้าผม เธอไม่พูอะไร แ่หน้าอเธอบ่บอถึวามริัที่เาไม่เยไ้เห็นเลยลอที่อยู่้วยัน ผมไม่ล้าแม้แ่ะพูอะไรออไป และรอให้เธอพู
"เราเลิันเถอะ"
เสียที่ออมาาปาอเธอ ประโยเียว ทำให้ผมเหมือนโนฟ้าผ่า เธอพูเพียประโยเียวแล้วเินออาห้อไป เธอไม่พูอะไรอีเลย เธอไม่อธิบายเหุผล เธอออาห้อไป ผม็ออยู่ับประโยนี้มา ไม่ิเลยว่าะไ้ยินเธอพูำนี้ออมา ทำไมัน? วามิสับสน วามรู้สึเ็บปว ปวมา แทบาใ ผมทรมานอย่ามา ผมมอไปที่ประูห้อ เฝ้ารอเธออาลับมา
วามิสับสนและหลทา ีวิเหมือนศูนย์เสียเป้าหมาย วามรู้สึเหมือนล่อลอยอยู่ในอวาศที่ไม่มีที่สิ้นสุ ปาเริ่มสั้น ใบหน้าเริ่มี วาเริ่มแ น้ำา็ไหลลมา และสุท้ายเสียร้อไห้็ัึ้น ภายในห้อมีแ่เสียร้อไห้และบรรยาาศที่เ็มไป้วยวามเศร้า
…..
หาอบนิยายเรื่อนี้โปรบอให้ผมรู้้วยาร อมเม้น์ เป็นำลัใ ผมะไ้เียน่อไป อบุที่อ่านรับ
ความคิดเห็น