Green Spirit

ลำดับตอนที่ #1 : part 1

เชิญติดตาม

ประเทศพีเคเค ในโลกแฟนตาซี พีเคเคเป็นเกาะใหญ่ มีเกาะเล็กๆหลายเกาะ ทำให้นึกถึงประเทศญี่ปุ่น
ซึ่งประกอบด้วยเกาะใหญ่สี่เกาะและเกาะเล็กมากมาย
ดินแดนแห่งหนึ่งเหมือนเป็นเมืองลับในประเทษพีเคเค มีโรงเรียนหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมือง สอนเรื่องวาดรูป
และงานเขียน มีนักเรียนรวมกันประมาณหกเจ็ดพันคน ที่นี่ก็คล้ายมหาวิทยาลัยเปิดของประเทศไทยเพราะ
บางคนมาเรียนก็ได้ หรืออาจจะไม่มาก็ได้
สมาชิกแต่ละคนกำลังสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนศิลปะให้มีชื่อ อยู่มาวันหนึ่ง ณ หน้าทางเข้าโรงเรียน

"Ikunosei !"
เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนร้องท่ามกลางผู้คนสัญจรบริเวณหน้าโรงเรียนลึกลับพีเคเค
"Ikunosei !"
"Ikunosei !"
"Ikunosei !"
ผู้คนพากันแตกตื่นเมื่อชายหนุ่มยังคงตะโกนต่อไปอีกหลายครั้ง พลังคำพูดนี้ทำให้บางคนถึงกับร่างกาย
หยุดการเคลื่อนไหวและเข่าทรุดกับพื้น บางคนก็ไม่รู้ตัวได้กระเด็นไปให้หลังกระแทกชนกำแพง

หมอหนุ่มคนหนึ่ง อายุราว 26-27 ทรงผมชี้อากาศเหมือนเด็กแนว เดินแหวกว่ายผ่านผู้คนของโรงเรียน
พีเคเคเข้ามาหาเจ้าของเสียงตะโกน โดยมีบุคคลหนึ่งสีผมออกจะเทาเงินวิ่งเข้ามาหาหมอคนนั้นบอกว่า
"ซากิโตะสติแตกไปแล้วครับจิตแพทย์ เขายืนบนกำแพงแล้วแอคท่าชี้นิ้วไปที่ผู้คนแล้วตะโกนคำว่า
Ikunosei ! จิตแพทยฺครับ Ikunosei มันแปลว่าอะไรครับ "
"เขากำลังคิดว่าตัวเขาเป็นตัวละครตัวหนึ่งในเกมส์คอมพิวเตอร์ครับ มันเป็นแรงบันดาลใจให้เขาสวมเสื้อ
กล้ามสีเขียว กางเกงวอร์มสีกรมท่า และกรอบครอบหัวมีอักษรตัว S อยู่ที่ปีกหมวก ถึงจะไม่เหมือนตัวละ
ครในเกมส์ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เขาคงคลั่งมาก แต่หมอว่าคุยกันคงเข้าใจครับ "

จิตแพทย์ผู้นี้มีนามว่าบีออซ บอซซ์ ไดรฟ์ทูบลู
ตรงเข้าไปหากำแพงที่ซากิโตะหนุ่มคุ้มคลั่งยืนอยู่ แล้วตะโกนบอกซากิโตะว่า
"ซากิโตะ ! Ikunosei ! ของแกมันแปลว่าอะไร? "
ซากิโตะหันมาหาแล้วชี้นิ้วไปที่หมอบีออซ
"Ikunosei ! อะไรเหรอเพื่อน กำลังสนุก ขอเป็นพระเอกบ้างสักวันสิเพื่อน อยากเป็นพระเอกของโรงเรียน"
"งี่เง่ามาก" หมอตอบ
จากนั้นซากิโตะก็ได้กระโดดลงไปเหยียบกระป๋องกาแฟทำให้ซากิโตะสะดุดหงายหลังล้มนอนตะแคงร้อง
โอดครวญเสียงค่อยๆว่า
"เจ็บ ! ไม่ยอมช่วยฉันเลยนะแก"
"ช่วยทำไมให้เป็นพระเอกน่ะ นายเป็นไม่ได้หรอก ไป ! อยากให้เข้าเรียนโรงเรียนศิลปะทางการ์ตูนดีดี
กลับมาสติแตกแบบนี้ ระวังจะถูกจับเขียนใบลาออก "
ซากิโตะได้ยินแล้วถึงกับหูผึ่ง ไม่ค่อยพอใจ ได้หันหลังให้
"ไม่ได้ไปไหนหรอก สติยังดีอยู่ ยังไงฉันต้องหาทางเลี้ยงตัวเองอยู่ เพราะฉันได้ทำในสิ่งที่ชอบแล้วหนิ"

ซากิโตะหนุ่มศิลปะ มีประวัติส่วนตัวว่าหนีออกจากบ้านเนื่องจากไม่พอใจผู้ปกครองของตนที่ให้เรียนในสิ่ง
ที่ตนไม่ถนัด มาอาศัยคลินิกของคู่หูซึ่งเป็นหมอรักษาคนไข้ทางจิต แต่หมอก็มีความโรคจิตเล็กๆน้อยๆ
นอกเหนือจากการเป็นจิตแพทย์

ความจริงจิตแพทย์บีออซไม่ได้รวยที่สุดในระแวกนี้ ยังคงมีนักเขียนและนักการ์ตูนที่ร่ำรวยกว่าอีกหลายคน
แต่ซากิโตะหาเพื่อนที่ยอมรับตนได้ค่อนข้างยากเย็น ถ้าซากิโตะอาศัยอยู่กับผู้ใด ผู้นั้นประสาทแ-ก นี่เป็น
ข้อมูลที่จิตแพทย์บีออซกล่าวให้ประชาชนประเทศนี้ฟัง
มีแค่บีออซหมอโรคจิตซึ่งเป็นผู้ที่ยอมรับในตัวซากิโตะคนเดียว

กลับมาเข้าเรื่องต่อ
เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลขเก้า และก็มีเสียงระฆังดีงเตือนให้รู้ว่า "เวลาเก้าโมงแล้วนะจ๊ะนักเรียน เป๊งเป๊ง"
จนเสียงระฆังหยุดลง ซากิโตะเดินเข้าโรงเรียนศิลปะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ซากิโตะเคยเห็น เขาก็นับถือที่นี่
เหมือนบ้านหลังที่สอง มองสาวสวยๆเป็นงานอดิเรก คุณครูบางท่านก็ยอมรับซากิโตะมากจนประสาทแ-ก
ไปแล้วหลายท่าน จนต้องจ้างครูคนใหม่เข้ามาสอนแทนคนเก่าอยู่อย่างนี้ทุกๆปี
ตอนนี้ซากิโตะอยู่โรงเรียนนี้มา 5-6 ปีแล้ว และค่อนข้างจะปรับตัวได้กับเพื่อนๆ แต่ปัจจุบันซากิโตะก็ยัง
ไม่มีเพื่อนคนไหนที่สนิทสนมด้วย แต่พยายามเอาตัวรอดด้วยการเขียนงานส่งและทำเงิน

โต๊ะในห้องเรียนวันนี้ดูไม่ค่อยสะอาดนัก ซากิโตะใช้เท้าวางโต๊ะประจำเป็นปกติในระหว่างการฟังคำอภิปราย
ของครูที่สอนเรื่องการ์ตูน และงานเขียน
บางครั้งก็ฟังแล้วเข้าใจ แต่นานๆทีถึงเข้าใจ ไม่เข้าหูโดยง่ายๆ
"ซากิโตะ !"
หนุ่มน้อยสะดุ้งตัวที่ได้ยินชื่อของตนถูกเรียก
"ครับครับ ผมมาครับ"
"เสนองาน" คุณครูสั่ง
ซากิโตะเปลี่ยนท่านั่งลุกขึ้นหยิบแฟ้มเอกสารที่ใส่กระดาษเป็นแผ่นๆเดินออกมาหน้าห้อง แล้วกล่าวแนะนำ
งานที่ทำ
"อ่า เรื่องฮาร์ฟจีซัสคิวส์ หรือ Unexpected JH (Jesus Heaven) นะครับ"
เวลาซากิโตะนำเสนอไปได้หลายสิบนาที ก็มีทั้งคนที่เข้าใจจนขำแทบดิ้น และคนที่วิจารณ์ว่าควรเรียบเรียง
มาใหม่เนื่องจากฟังแล้วงงบ้าง หรืออาจจะเส้นลึกเลยไม่ขำง่ายๆ

...........
........
....
..
.


ณ คลินิก Dive To Blue
"กลับมาแล้วโว้ย เฮ ฃ่วยอ่านนี่หน่อย"
ซากิโตะยืนอยู่หน้าประตูคลินิกที่ทำด้วยเม็ดทราบซิลิก้าละเอียด กำลังเรียกหาจิตแพทย์คู่หูของตน
"รอเดี๋ยว เผอิญงานเข้า"
"อะไรกันน่ะแก"
ซากิโตะมุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวของตน ในวันนี้กลิ่นหอมของยาทำให้ซากิโตะนั่งคิดไปมาถึงเรื่อง
โรงพยาบาล
"เอ๊ะ ไม่ใช่เวลามาคิดนู่นคิดนี่ ต้องครวจสอบผลงาน"
ซากิโตะถือแฟ้มมาวางบนโต๊ะ หยิบเอกสารมาทั้งหมด แล้วพิจารณาดูงานของตนที่น่าจะผ่านการคัดเลือก
ไปขายในงานโรงเรียน และบัออซก็วิ่งพรวดพร่านเข้ามาในห้องและรีบปิดประตูดังปัง !
"สวัสดีเพื่อน มาแล้ว อัจฉริยะมาแล้วจ้า"
ซากิโตะยังคงหมกมุ่นอยู่กับโต๊ะ ไม่ได้หันไปมอง
"เกิดอะไรขึ้นในคลินิกล่ะ"
"มีคนไข้คนหนึ่งนะ เขายืนบนกำแพงขึ้นไปแล้วชอบพูดว่า Ikunosei !"
"นั่นมันตูเฟ้ย ไม่ใช่คนไข้"
"เออ โทษทีๆ แค่ล้อเล่น วันนี้ฉันเจอคนไข้พกมืดมาด้วย"
"ทำไม โรคจิตเหรอและชักดาบเพราะไม่มีเงินเหรอ"
"เปล่า คือมันน่ะโดนมีดใครไม่รู้เจาะกบาลมา ไอ้ฉันก็เป็นจิตแพทย์เลยไม่กล้ารักษามัน ก็เลยหนี
มาที่นี่ เดี๋ยวฉันก็โทรติดต่อโรงพยาบาลมารับตัวมันไปเอง"
"ก็ดี เราก็ไม่อยากเห็น เห็นแล้วเข่าอ่อน ช่วยดูงานที่โต๊ะหน่อย ฉันจะออกไปยืนข้างนอก"
บีออซเห็นซากิโตะเดินผ่านออกไปแล้วหันมองตาม
"ฉันรู้นะว่านายจะทำอะไร เมื่อไหร่จะเลิกบุหรี่ได้ล่ะ"
ซากิโตะตะโกนกลับออกมา
"แกก็เหมือนกันแหละ เลิกสักที"
"แต่ฉันไม่ได้พร่ำเพื่อนี่นา....."

บีออซหันกลับไปยังโต๊ะงานของซากิโตะ นั่งบนเก้าอี้ที่หมุนได้ หยิบกระดาษอ่านทีละแผ่น
"เหอๆ แต่ฉันเข้าใจนะ เหอๆ อืม อะไรจะขนาดนั้น ลูกครึ่งพระเจ้าโรคจิต ทะลึ่ง บ้าบอคอแตก จะว่าไป
งานเขียนหลายๆท่านเมื่อเทียบกันแล้ว ดูท่าว่าไอ้ซากิโตะมันบ้าบอคอแตกที่สุด แบบนี้ถ้าทำงานให้ไม่มี
สาระสำคัญก็ทำงานให้มันฮาฮาได้ก็ดีไปอีกทางหนึ่ง"
ซากิโตะกลับเข้ามาในห้องแล้วยิ้มเพราะกำลังรู้สึกดี
"นี่ ฉันมีเรื่องใหม่จะเขียน"
"อะไร"
"แค้นฝังยมทูต"
"ช่วยบอกพลอตเรื่องมาหน่อย"
"คืออย่างนี้ มีเด็กคนหนึ่งซึ่งเกิดมาทำตัวเกเร ทำให้เพื่อนๆไม่พอใจกัน มีอยู่วันหนึ่งเด็กเกเรคนนั้น
ได้ตายลง แล้วนรกก็นำตัวไปทดสอบในการเป็นยมทูต แล้วสอบได้ จึงกลายเป็นยมทูตที่มาดูชีวิตของ
เพื่อนๆที่คิดอะไม่ดีค่อมันตอนเป็นมนุษย์ใช่ไหม อือ มันจะเอาชีวิตของคนดีไป มากกว่าเอาชีวิตคน
ที่ไม่ดี เป็นเรื่องราวสยองน่าดู ต่อจากนั้นยังคิดไม่ออกว่าจะให้เรื่องมันบ้าบอคอแตกยังไง"
"โอ พระเจ้า ใครที่ไม่ชอบมัน มันก็จะเอาชีวิตไปเหรอเนี่ย ยมทูตคนนี้มาเพื่อแก้แค้น แต่ก็
สำหรับซากิโตะแล้วไม่ค่อยชอบหนังผีใช่ไหม"
"อือ ไม่ได้ชอบหนังผื แต่ต๊ะกี๊นี้มีคนในโรงเรียนโทรมาหาเว้ยเฮ้ย เขาบอกว่าช่วยทำงานหน่อย
เหอๆ ตูได้งานอีกแล้วเว้ย กำลังดีใจแล้วมันสมองมันแล่นดีในเวลาดีใจเนี่ย"
"เขาให้นายเขียนงานเหรอ"
"อือ แต่เขาไม่เคยชมฉันว่า นักเขียนที่ดีหรอกนะ แต่เขามองว่า เป็นนักคิดไอเดียเจ๋งๆคนหนึ่ง"
"ดี ถ้านายทำงานได้ ช่วยเลี้ยงข้าวด้วยสิเพื่อน"
ซากิโตะชี้นิ้วไปบีออซแล้วพูดว่า
"Ikunosei ! ฉันมันไส้แห้งไม่มีเงินมากมายหรอก"
บีออซเข่าทรุดลงแล้วบอกว่า
"งกจัง Ikunosei มันแปลว่าอะไรน่ะ ......เดี๋ยวจับให้กินยาหรอก"

ป.ล. Ikunosei น่าจะแปลประมาณว่า เอาล่ะไปเลย พร้อมลุย ฯลฯ

================================

ตอน วิธีแก้มอง

ซากิโตะมักจะชอบมองสาวๆเป็นงานอดิเรก วันนี้ลูกค้าเข้าคลินิกเป็นสาวน่ารักๆ ที่มีรูปร่าง
อวบส่วนเว้าส่วนโค้งเนี้ยบบาดใจ ซากิโตะเห็นหลังของเธอก็ตาค้างเป็นรูปปั้น
แต่บีออซก็ทราบนิสัยซากิโตะดีจึงส่งสัญญาณให้สาวคนนั้น ทำให้สาวคนนั้นขยับร่างกาย
แล้วตะโกน
"พลังลมปราญ !"
ปู้ด
ซากิโตะ หันกลับไปแล้วครับ อารมณ์เสียสุดๆ
"เซ้งๆ ไม่น่าเลย หอมก็ไม่หอม"
บีออซยิ้มเยาะกับสาวๆแล้วบอกว่า
"ของชอบไม่ใช่เหรอซากิโตะ"

===============================

ตอน มดกับยักษ์

ซากิโตะมีคำถามมาให้ตอบกันว่า มด สู้กับ บักษ์ แล้วทำยังไงมดถึงจะได้ชัยชนะ
ทั้งๆที่ร่างกายขนาดผิดกันริบ มดไม่ใช้วิธีเรียกพวกมาตอมด้วย อูย จะโดนเหยียบ
แล้วน่ากลัว

มีนักปรัขญาคนหนึ่งให้คำตอบเอาไว้ว่า
ถ้าจะทำให้มดชนะยักษ์ ค้องทำให้ยักษ์"แพ้"มดจึงได้ชัยชนะมา

บีออซ "มึงยังเล่นมุกนี้อีกเหรอเนี่ย"
ในโลกนี้มีแต่ซากิโตะคนเดียวมั้งที่ขำมุกนี้
เครดิต มุกของเพื่อนชื่อ แม็กซี่

================================