มหาวิทยาลัยสุดป่วน[ฉบับปรับปรุง]

ลำดับตอนที่ #5 : [University of Funny #4] แค้นนี้ต้องชำระ...

   หนอยแน่ะ แกนะแก ไอ้บ้าโยชิ บังอาจมาปล่อยข่าวมั่วๆได้ยังไง ฉันเสียความรู้สึกหมดเลย เห็นม้ายยยยยยย ไอ้บ้าาาาาาาาาา

   "ว่าแต่...ตกลงนี่นายเป็นตุ๊ดรึไงเนี่ย เห็นพูดว่าตะเองๆๆๆๆอยู่นั่นแหละ"
   "ป่าวนะ เนี่ยแหละ ปาปารัซซี่ทุกคนเค้าต้องเสียงแบบนี้ทั้งนั้นแหละ"

   ฉันว่าทำเสียงปกติของนายจะดีกว่ามั้ย ???

   "เอ ฉันรู้สึกว่านายตัวเตี้ยที่สุดในห้องเลยนะ ฉันก็สูงแค่ 170 ซม.เองนะ แล้วนายล่ะ"
   "ฉันเหรอ ก็ 175 ซม.น่ะแหละ"

   สูงกว่าฉันอีก...เฮ้ยยยย ไหงบอกเตี้ยกว่าฉันไงล่ะ 
 
   "จริงเหรอ แน่นะ"
   "ส่วนคนอื่นๆน่ะก็สูง 179 ซม.ขึ้นไปทั้งนั้นเลยนะ"

   ปัดโธ่เอ๊ยยย ไอ้เราก็นึกว่านายสูงเท่าฉันซะอีก ที่ฉันเตี้ยแบบนี้ เพราะฉันเป็นผู้หญิงไงจ๊ะท่านผู้อ่าน♥ (ผู้หญิงที่ไหนจะสูง 180 ซม.คะแม่คู๊นนนนนนนนน)

   "แล้วนายมีพี่น้องรึเปล่า"
   "มีสิ ฉันมีพี่สาวอยู่คนนึง ชื่อว่าฮาเนมุระ มัตสึริ พี่เค้าสวยมากเลย สูงตั้ง 173 ซม.แน่ะ เอ่อ เมื่อกี๊นี้ฉันล้อเล่นน่ะ ความฉันสูง 172 ซม.ต่างหาก"

   อ้าวเหรอ แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกยะ

   "แล้ว...ทำไมนายถึงทำตัวอย่างนี้ล่ะ รู้มั้ยว่าทำฉันเสียความรู้สึกมากขนาดไหน คราวหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ!"

   นี่แน่ะ ต้องสั่งสอนซะให้เข็ด!
   เอ่อ...โยชิคุง...เฮ้ย...ฉันไม่ได้ด่าซะหน่อย นายจะร้องไห้ทำไมเนี่ย โอ๋ๆ นิ่งซะน้า...

   "นี่..." ฉันแอบขำ "ผู้ชายน่ะเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ ผู้ชายน่ะ ต้องแข็งแรง มีความแมน 100% แถมยังต้องปกป้องคนที่เขารักได้ ไม่อ่อนแออย่างนายหรอกน่า..."
   "ที่จริงๆแล้วมันเป็นหน้าที่ของเหล่าพวกเราชมรมปาปารัซซี่น่ะ ต้องหาข่าวเอยอะไรเอย คนในห้องจึงยกย่องฉันว่าเป็น"ปาปารัซซี่ บอย"ยังไงล่ะ"
   "อ๋อเหรอ อ๊ะ จริงสิ ลืมแนะนำตัวเองซะสนิท..."
   "เธอไม่แนะนำตัวฉันก็รู้ชื่อเธอน่า คาเนโกะจังใช่มะ"
   "อ่า ใช่ๆ เดี๋ยวฉันขอออกไปก่อนนะ"



   
   "เรื่องเป็น'ไรบ้าง"
   "ก็เคลียร์กันได้ลงตัวอ่านะ...ก็ที่โยชิคุงทำอย่างงี้มันเป็น...งานน่ะ"