คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ทอยเต๋าครั้งที่7 หวย (a lottery)
ทอยเต๋าครั้งที่7 หวย (a lottery)
เช้าวันรุ่งขึ้นกับท้องฟ้าอันสดใสสีส้มเมฆบางๆ เสียงนก(เอี้ยง)ร้องยามเช้าเหมือนเบิกฟ้าวันใหม่ (ยามบ่ายกว่าตะวันส่องก้น)ในซอยเล็กๆและบ้านหลังน้อยที่ประสบภัยร้ายเมื่อวานราวกับความฝัน ว่าวันนี้ยังมีชีวิตรอดอยู่จากเพลิงที่ร้อนละอุ
" ฮ้าววววววววว " สาวน้อยตื่นขึ้น เธอออยู่บนโซฟาสีส้มของชั้นล่าง ณ.ห้องรับแขกแสนเล็กและรกของบ้านตนเอง
" อ่าวไวน์ตื่นแล้วหรอ รีบไปอาบน้ำอาบท่าซะแล้วมากินข้าว " เสียงของแม่พูดขึ้นเหมือนมีผีบอกว่าลูกคนนี้ตื่นแล้ว
" ค่า คุณเเม่~ "
" มาแล้วจ๊า " แล้วก็ตามด้วยเสียงเรียกสายของพ่อ ที่กลับมาไม่ได้มามือเปล่าเหมือนทุกๆวัน เขามี อาหารแมว ไม้หยอกแมว จานข้าวแมว และของเล่นสำหรับแมว
" นี่อะไรกันค่ะเนีย พ่อไปซื้อของใช้สำหรับแมวมาทำไม " คนเป็นลูกที่มักตื่นสายทำหน้างง เพราะสิ่งที่ถือในมือของพ่อมันเป้นสิ่งของใช้ของสัตว์เลี้ยง
" คราวนี้แม่ให้พ่อไปซื้อน่า พ่อไม่เกี่ยว " พ่อของฉันพูดพลางเหล่มองภรรยาตนเองที่ทำหน้าบูดอยู่ในครัวก่อนที่ตนเองจะนำข้าวของไปวางไว้
" ห๊ะ ห๋า เเม่สั่งพ่อไปซื้อ ทั้งๆที่เมื่อวานซืนยังห้ามไม่ให้เลี้ยงเนียนะO[ ]O โลกแตกแน่เลย " ฉันพูดออกมาเสียงดังอย่างตกใจ
" โลกแตกอะไรกันยัยนี่พาไปเวอร์ แม่แค่ถูกหวยรางวัลที่3ตัวเองบร้าาา-///- " ฉันมองแม่ที่หน้าตาปิติยินดีกับการถูกแจ็คพอร์ตครั้งนี้มาก เพราะไม่เคยถูกหวยมาก่อนเลย
" ถูกหวยระ..รางวัลที่3 " ฉันยังคงทำหน้าเหวอแบบเวอร์สุดๆ ไม่เชื่อว่ามันจะมีวันนี้วันที่แม่ถูกหวย
" อื่ม รางวัลที่3 จำนวนเงินสี่หมื่นบาท พ่อไปขึ้นเงินมาตะกี้ " น้ำเสียงของพ่อฟังแล้วมีความสุขมาก
" บะ... บ้านเราถูกหวยหรอ เป็นไปได้ฟ้าต้องถล่มแน่เลย " ฉันบ่นเบาๆ
" ฟ้าไม่ถล่มหรอกย่ะ - -::: เรื่องนี้อยู่ที่โชคลาภนะอุอุอุA...A " แม่ยิ้มอย่างดีใจ =[]= ช่างหูดีอะไรอย่างนี้แม่ฉัน (ให้ตายเหอะ ครอบครัวนี้ท่าทางจะรั่วทั้งบ้าน)
" งั้นแม่จะซื้อโทรศัพท์ให้หนูใหม่ใช่ไหมค่ะ + + " ฉันเริ่มหาเรื่องที่ขอมานานแสนนาน
" พูดอะไรบ้าๆ - -" ซื้อเครื่องสำอางของแม่ซิจ๊ะ " ฉันมองแม่ตอบกลับมาแม่พลางจับหน้าตนเองแล้วทำหน้าเคลิ้มกับความฝันเฟื้องของตนเอง
" พอเลยทั้งแม่ทั้งลูก ซื้อเครื่องใช้และตกแต่งบ้าน ที่เหลือเก็บเข้าธนาคารเพื่อใช้ยามในฉุกเฉินเหมือนวันที่ไฟไหม้คราวก่อนดีกว่า " พ่อห้ามปรามแล้วเก็บข้าวของต่อ
" โห่ คุณพ่อก็ แง้ๆ ๆ " ฉันทำท่าทางงอแงเหมือนเด็กๆ(แกทำไม่น่ารักหรอก)แล้วเดินตึงๆขึ้นข้างบนก่อนจะเดินกระแทกเท้าลงมาอาบน้ำ
" วันนี้ก็เพิ่งจะเชื่อใจคุณได้ละนะ "แม่มองหน้าคนที่ซึ่งอันเป็นที่รักของตนเอง
" อย่างน้อยบ้านน้อยหลังนี้ก็ยังมีคนที่สติดีอยู่บ้าง "แมวน้อยช่างจะนอนสบายคิดอะไรในใจไปเรื่อย
วันเวลาของตอนนี้ผ่านไปอย่างเรื่อยเปื่อยเพราะฉัน นอนอืดดูทีวีอยู่ที่หน้าจอทีวีพร้อมกินเลย์อย่างอร่อย และกำลังเข้าที่ในการนอนสุดๆ(ถ้านางเอกอ้วนก็อย่าว่ากันนะ // ไวน์ : ใครอ้วนห๊ะ คุณคนเขียนน่ากระทืบ )แล้วชีวิตแสนสุขของเธอก็หมด เมื่อม่อมแม่ปิดทีวี
พรึ่บบบ!!
" ไวน์ไปซื้อของให้แม่หน่อยซิลูก " แม่พูดพร้อมกับยื่นใบสั่งของให้ฉันแล้วยิ้มร่าอะไรกันเมื่อวานก่อนก็เพิ่งซื้อไม่ใช่หร๊อT[]T บ้านนี้ทำไมมันซื้อของบ่อยจัง!!
" คุณเเม๊~ เพิ่งจะซื้อเข้ามาเองไม่ใช่หร๋อ" ฉันตอบเบี่ยงๆไปเพื่อแม่จะไม่ให้ซื้อของเพราะความขี้เกรียจของตนเอง(เด็กๆไม่ควรเอาอย่างนะครับ)
" ไ-ป-ซื้-อ-ข-อ-ง " แม่พูดเน้นจนฉันจำใจต้องออกไปซื้อ เธอเดินมาจนถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ใต้ห้างสรรพสินค้าที่มาประจำ ไวน์มองใบสั่งที่แม่สั่งของให้ก่อนจะเดินเลื่อนรถเข็นมาหยิบของตามนั้นอย่างแม่นยำ เพราะมาบ่อย(ไม่เท่าตลาด)จนรู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหนบ้าง แต่เธอมั่วมองใบสั่งจนไม่มองทางชนกั บพนักงานคนหนึ่งเข้าจังๆ
" โอ๊ย! อะไรเนีย เจ็บนะเนีย "ชายคนนั้นบ่นขึ้น
" ขะ.. ขอโทษค่ะ " ฉันรีบพูดขอโทษออกไปอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าฝั่งนู้นจะต้องหงุดหงิดมาก
" ขอโทษเเล้วมันหายไหมหะ..ห๋า "ชายคนนั้นขึ้นมามองหน้าฉันแล้วเหว๋อค้าง หน้าของฉันมีอะไรติดหรือเปล่า
" ก็ขอโทษเเล้วไง จะเอาอะไรอะ..อีก.. " ฉันพูดก่อนเงยมองหน้าชายคนนั้นแล้วเหว๋อตาม ทำไมวันนี้ฉันเหว๋อปล่อยจริง !!
" ยัยไวน์ เจอกันอีกเเล้วนะ ฮ่ะๆ ๆ โลกกลมจริงๆ " นั่นคือชิน เพื่อนสมัยอนุบาลของเธอที่สลัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเสียทีไม่ว่าฉันจะโง่เพียงใดเจ้านี้ก็อยู่ห้องเดียวกับเธอตลอด
" ชะ.. ชิน!! "
" ตกใจอะไรกันแม่สาวหัวชมพูตรากากบาด ไขมันเต็มพุง หื่ม~ " แล้วก็เจอกับคำที่อยากเอาบาทานาบเข้าที่ปากสุดๆ
" ใครแม่สาวตรากากบาดห๊ะ นายปากปีจอ "
" ปากปีจออย่างนี้สาวๆชอบนะครับ อ๊อดๆ " ด้วยคำพูดนี้ทำให้ฉันเถียงไม่ออกเพราะว่า... สาวๆรุมร้อมมันเยอะเหลือเกิน
" ย่ะ พ่อชายสุนัขน้อย " ฉันเข็นรถเข็นไปชนชินเพื่อให้ชินหลบไป
" โอ๊ะ โอ่ .. แม่สาวตรากากบาดงอนแล้ว "
" บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่แม่สาวตรากากบาด !! " ฉันหันมาสบถใส่ชินดังๆจนคนรอบข้างมองเป้นสายตาเดียวก่อนนะรู้สึกอายแล้วเงียบลง
" เเล้วกิ๊ฟกากบาดนั้นไม่ใช่จุดเด่นของเธอหรือไงหือ?? " ชินพูดพลางชี้กิ๊ฟบนหัวของฉัน
" ไม่ใช่ " ฉันจะพูดว่าใช่ก็เป็นได้เพราะตัวฉันน่ะเป็นแค่สาวที่ผมสีชมพูติดกิ๊ฟกากบาดเเสนเด่นของฉัน มีอย่างเดียวที่เด่นในทั้งตัวคือกิ๊ฟรวมสีผมด้วยก้ได้นะ
" เเล้วอะไรเด่นละ ? "
" ฉันน่ารักแล้วกัน " ฉันเขย่งจิ้มหัวชินก่อนจะเดินไปเข็นรถเข็นต่อ คำพูดของฉันเล่นเอาซะชินอึ่งกิมกี่เเม่กิมจันทร์ไปเลย เพราะไม่มีใครกล้าเล่นกับความหลงตัวเองต่อที่สารธาราณะเลย
" พูดมาได้... " ชินพูดเบาๆ " ว่าแต่เธอมาซื้อของที่นี่หรอ "
" มาอาบน้ำมั้งถามได้ก็ใช่นะซิ " ฉันตอบกวนๆใส่ชินและมองหน้าชินที่เดินขนานข้าง
" แต่ว่าชิน เธอมางานอะไรที่นี่หรอ " ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัยหลังจากที่ถามไว้คราวที่แล้วค้างๆคาๆ
" ฉันไม่ใช่พนักงานหรอก " ไม่ใช่พนักงาน เป็นลูกเจ้าของที่นี่หรือไง
" ไม่ใช่พนักงานแล้วไง๋ ?ใส่ชุดพนักงานละ " คำตอบของชินเริ่มทำให้ต่อมสอดรู้ของฉันทำงาน
" ฉันเป็น... ลูกเจ้าของห้างฯนี้ไงละ " ชินเงยหน้ามองข้าวของ
" จะ.. จริงหรอ " อะไรก๊านไม่ใช่พนักงานหร๋อ ฉันไม่มีทางเชื่อคนปากปีจออย่างนายหรอกย่ะ
" จริงดิ๊ จะโกหกทำไม " ชินยิ้มร่า
" ก็นะ ไม่กล้าเชื่อเลย เหอะๆ ๆ "
" ไม่เชื่อจริงอ่ะ โห่... " ชินโห่ร้องอย่างเซ็งจิต เพราะเวลาตนเองพูดความจริงทีไรไม่มีคนเชื่อทุกที
" หย๋าจะห้าโมงเย็นแล้วหรอเนีย ชินฉันต้องไปแล้วนะ "ฉันเดินไปคิดเงิน
" ไปส่งไหม ? "
" ไม่เป็นไรหรอก ไว้เจอกันใหม่นะ " ฉันรีบจ่ายเงินและรับเงินทอนมา ก่อนจะเดินแท๊คๆออกไป
" คนอะไรหน้ารักเป็นบ้า.. " ชินพึมพัมเบาๆ
เมื่อไวน์ถึงบ้านก็โดนพระแม่บ่นยาวเหยียดแต่ดีที่ ฮีโร่น้อยเข้ามาอ้อนแม่ถึงหายโกรธปริดทิง แต่ฉันก็ทำหน้าบู่อยู่ แมวน้อยตัวส้มก็อ้อนเสียจนฉันอดใจอ่อนยิ้มร่าเริ่งเหมือนเดิมไม่ได้ แล้วฉุดแมวน้อยที่ไม่รู้เรื่องขึ้นห้องไปนอนด้วยซะงั้น ร่างของสาวน้อย กำลังนอนเขียนเขียนอะไรยุกยิกใส่สมุดบันทึกประจำวันของเธอบนเตียงอย่างมีความสุข แมวน้องก็นั่งมองอยางสงสัยก่อนจะมือบางๆเอื้อมเข้ามาลูบหัวแมวน้อยเบาๆ
" ฝันดีนะ ฮีโร่ น้อย " ฉันพูดก่อนที่จะจุ๊ฟบนหัวแมวน้องและปิดไฟลงนอน
Lie : เปิดเทอมแล้วครับ !!
ความคิดเห็น