ห้องเก็บของ " การสอน "

ลำดับตอนที่ #6 : ลำดับตอนที่ 6

        กุบ กับ กุบ กับ กุบ กับ ครืดด.. เอี๊ยด   เสียงรถม้าจอดลงหน้า มหาเวทยาลัยเซนท์ โนเบิร์ก

        พรืดด ฟืดด ฮี่ ~ เสียงม้าปีศาจสีดำดวงตาสีแดงเยี่ยงสัตว์กินเนื้อ ปีกมังกรของมันมันขลับ ซึ่งบ่งบอกถึงการดูแลเป็นอย่างดี

" ถึงแล้วครับนายน้อย " เสียงทุ้มๆของอาซาจิพ่อบ้านสุดจ๊าบประจำตัวของราชาปีศาจเอ่ยขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากการหลับใหล

" ฮะ.. ถึงแล้วหรอ ? "

" คร้าบ~ ผม "อาซาจิตอบรับผมเสียงใส เหมือนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นหญิงสาวผมยาวนั่นคือ อาจารย์ LoveU นั่นเอง

" แม่ครับ  " ผมเอ่ยเรียกเขาเบาๆ

" จ้ะ ลูก " แม่ตอบรับผมพลางยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนให้ ทำให้ผมโผเข้ากอดแล้วซุกแน่น

" เป็นอะไรไปละ ลูกคนนี้ " แม่พูดพลางลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน

" ผม.... "

" ผม.... "

" ผมอะไรจ๊ะ " แม่ถามขึ้นทันที

" ผมรักแม่ครับ \ ^0^ / "

" น่ารักจริงนะเรา " แม่พูดแล้วหยิกแก้มผมทั้งสองข้างพร้อมส่ายไปมา

" แอ้อ่มเอ๊บอ๊า ~ " ผมพูดไม่เป็นภาษาเพราะการกระทำของแม่แสนรักของตัวเอง

" จ้าๆ " แม่ปล่อยมือออก แล้วมาลูบผมของผมแทน " อย่าสู้จนบ้าเลือดนะ แม่กลัวลูก^ ^ "

" ผมจะพยายาม ครับ  " พอดูจบผมจึงออกจากรถม้าไป แล้วค่อยๆปิดประตู

" ผมจะนำรางวัลชนะเลิศมาให้แม่ครับ " ผมพูดเบาๆ ก่อน โบกมือลาแม่ของตน น้ำตาคลอเบ้านิดๆ

" หวานจังนะครับ นายน้อย ฮิฮิ " อาซาจิเริ่มแซวผม

" ไปเลย ไปส่งเสด็จแม่ข้าเลย ไม่ต้องพล่ามมาก  " ผมแอบเคืองอาซาจินิดๆ แล้วชี้มือไปทางเส้นทางข้างหน้า

" ครับๆ มีอะไรเรียกได้เสมอนะครับ  " อาซาจิพูดจบเขาขยับบังเหียนขึ้นแล้วตวัดลงทันทีม้าปีศาจกางปีกมังกรออกแล้วกระพือไปมาจนร่างของมันและรถมาลอยขึ้นไป ผมสังเกตเห็นคือ ... ด้านหลังรถม้ามีปีกมังกรขนาดใหญ่แผ่ออกมา  เมื่อเห็นอย่างนั้นผมเอามือตบหน้าผากตัวเองแล้วส่ายหน้าเบาๆภาวนาว่า ขออย่าให้แม่รู้ว่าแม่นั่งอยู่ในตัวปีศาจ ผมเงยหน้าขึ้นมองด้านหน้า

" มหาเวทยาลัยเซนท์ โนเบิร์ก  หึ " ผมควงไม้เท้าหัวกะโหลกของผมด้วยมือเดียว ก่อนกระแทกด้ามท้ายลงที่พื้นก่อนเดินเข้าไปอย่างสบายอารมณ์

" ยินดีต้อนรับครับ ท่านไลย์ คูเปอร์ ผม ผ.อ.เช็นท์ โนเบิร์ก ครับ " เขายื่นมือออกมาทักทายผม

" เซ็นท์ โนเบิร์ก ชื่อคนหรอ ? ไม่ใช่ชื่อมหาลัย หรอกหรอ  " ผมยิงคำถามไปซื่อๆ

" ครับชื่อ ของผมเอง และเป็นชื่อของ มหาลัยด้วยครับ " เขาเอ่ยพลางยิ้มบางๆให้ผม แต่ผมก็เมินทันที

" ผมขอเดินรอบๆครับ " ผมพูดออกไปแล้วเดินเล่นอย่างสบายอารมณ์

ขณะนี้ได้เวลาแข่งขันของนักเรียนจากสถาบัน Quartz สถานที่การประลองคือ ทั่วมหาลัย เซนท์ โนเบิร์ก ค่ะ  สิ้นสุดเสียงเวทย์กระจายเสียงของผ.อ.ทางสถาบัน Quartz ผมจึงแสยะยิ้มออกมาทันใด

        เสียงเพลงค่อยๆดังขึ้นช้าๆ ดอกไม้บานสะพรั่งสวยงาม ผมค่อยๆเดินตามเสียงไป ทำให้ผมเห็นภาพ ที่เบี่ยงหน้าคือ หญิงผมสีน้ำเงินฟ้ายาวสลวยและพลิ้วไหวตามสายลม นั่นคือ โดโรธี่ร์ เมอคิวรี่ ผมเห็นเธอกำลังร่ายรำอยู่ท่ามกลางดอกไม้ ผมมองตามเธอเคลื่อนไหวแอบเคลิ้มในบางคราว ก่อนค่อยๆฟุบตัวลงและหลับตาช้าๆ

" แฮ่ก แฮ่ก  " เสียงใครบางคนหอบหายใจถี่ๆวิ่งไปทางโดโรธีร์ ผมสีม่วงอมดำของเขาทำให้รู้มันทีว่าเป็น  เอลแซ็ค ซีสตริงค์

" หลบไป ! " เอลแซ็ค ตะโกนลั่นเพื่อบอกอะไรกับโดโรธีร์

         ตูมมมมมมมมม! ตึกเรียนที่คั่นอยู่ระหว่างนั้นโดนอะไรบางอย่างซัดกระจายทำให้ควันจากเศษปูนฟุ้งโขมงขึ้น เมื่อควันหายไป ทำให้เห็นภาพร่างคล้ายสุนัขตัวใหญ่เมื่อควันจางไปทำให้ทุกคนประจักพบว่ามันคือสุนัขนรก เซอร์บิรัส แต่ทำไมมีหัวเดียวละ สงสัยวิวัฒนาการช่างกว้างไกลเพราะเจ้าตัวนี้มีเขาสีดำแดงขนปุกปุยสีขาวเทา ดวงตาสีแดงขอบทองมีปีกมังกรสีแดงดำ และมีหางเป็นงูถึงสองตัว

" ตัวอะไรละนั่น " โดโรธีร์ เอ่ยอย่างตกใจ

" นั่น ไลย์ คูเปอร์ " เอลแซ็คพูดแล้วมองมาทางปีศาจตัวนั้น

" งั้นจัดการตัวนั้นก่อนแล้วเราทั้งสองค่อยมาเคลียร์กันนะ " โดโรธีร์เอ่ยก่อนเรียกธนูออกมา

" คงจะดีนะครับ " เอลแซ็คควงดาบยาวของตัวเองออกมาถือไว้ ก่อนพุ่งออกไปและกระโดดสูงเหมือนมีอะไรช่วยเพราะคราวนี้สูงเป็นพิเศษ และนั้นเป็นเพราะโดโรธีร์ ที่ใช้ละอองน้ำในอากาศช่วยค้ำจุลตัวของ เอลแซ็ค

         เคร้ง ! เคร้ง ! เอลแซ็คฟาดฟันดาบไปที่ดวงตาของปีศาจร้าย แต่มันกลับใช้เขาปกป้องตัวเองและสะบัดร่างของเอลแซ็คไปอีกฟากของสวนดอกไม้กลีบละใบไม้กระจุยไปด้วย แต่ เอลแซ็คลุกขึ้นมาทันใดก่อนหยิบดาบขึ้นแล้ววิ่งตรงเข้ามาอีก ส่วนโดโรธีร์ง้างธนูออกและเล็งมาที่ดวงตาของปีศาจร้ายนั่นอีกที

         ฟ้าววววววว ธนูถูกยิงออกไป และพุ่งตรงไปที่ดวงตาขวาของมัน

         ซ๊าสสสสส งูด้านหลังพุ่งเข้ามาแล้วบัดลูกธนูออกไป แล้วร้องขู่ไปมา

" ฮึบ ! " เอลแซ็คเริ่มเล็งที่เท้าของปีศาจร้ายอย่างไม่ลังเล แต่กลับโดนตอบโต้โดยการตะปบ จนสลบไป

" วารีพร่ำพราง ฝนจงร่วงหล่น " ทันใดฝนค่อยๆเทลงมา เจ้าปีศาจร้ายเกิดอาการคลั่งทันที เพราะมันจะรู้สึกเครียด หรือโมโหง่ายเมื่อเจอสภาพอากาศที่เหนอะหนะ ทำให้ตัวของมันหนักไปด้วยน้ำ

" อัสนีพิฆาต " เมื่อโดโรธีร์พูดจบสายฟ้าก็ฟาดลงมาที่ตัวปีศาจร้าย ด้วยน้ำที่เป็นสื่อนำไฟฟ้าอยู่แล้ว สายฟ้าจึงมีอานุภาพยิ่งขึ้น

         ก๊าซซซซซซซซซซซซ ส์ ปีศาจร้องคำรามอย่างปวดร้าว ก่อนที่มันจะล้มลงไป เหมือนทุกอย่างจะสงบลง เอลแซ็คค่อยๆลุกขึ้นมาแล้วกุมขมับตนเองอย่างมึนงง

" เกิดอะไรขึ้น..ครับเนีย " เอลแซ็คเอ่ยขึ้นมาอย่างมึนงง

" หวังว่าคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกนะคะ " โดโรธีร์ พูดพลางเอาแขนเช็ดหน้าผากตัวเองแอบมีถอนหายใจเล็กๆ

" อากาศ สดชื่นขึ้นทันควันเลยนะครับ " เอลแซ็คจัดการรักษาตัวเองแบบลวกๆ ก่อนเงยหน้ามองท้องฟ้าสดใส

          ครืนนนนนนนน ! เงาบางอย่างเลื่อนตัวเข้ามาบดบังเงาของทั้งสอง เอลแซ็ค และ โดโรธีร์เงยขึ้นไปมองทันที  แต่ยังเห็นไม่ชัดนัก เจ้าตัวนั้นกระพือปีกสีดำสวยของมันลงมาสู่พื้นดิน แสงอาทิตย์ที่ส่องถึงทำให้รู้ว่า มันคือมังกรสีดำสนิทสีของเกล็ดมันวาววับยามต้องแสงอาทิตย์ ดวงตาสีแดงดุร้ายเช่นด้วยกับเซอร์บิรัส ปีศาจร้ายตัวก่อนที่ทำให้ทั้งสองเกือบ แย่ไปตามๆกัน

" นะ.. นั่นตัวอะไร " โดโรธีร์ กล่าวตะกุกตะกักกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือสัตว์ที่หายากขึ้นทุกวันๆ นั่นคือ " มังกรสีดำสนิท " ที่ไม่ค่อยพบเจอในโลกมนุษย์ และปีศาจง่ายๆ

" หวังว่าคงเป็นมิตรนะ " เอลแซ็คค่อยๆก้าวเข้าไปหามังกรตัวนั้น แต่รู้สึกว่ามันจะไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย มันพ่นไฟใส่ เอลแซ็คทันทีอย่างไม่ใยดี

" เหวอ ~ " เอลแซ็คตีลังกาหลบออกมาอย่างรวดเร็ว

          ฟืด ฟืด..  กรู๊วซซซซซซซซซซซซ ! เจ้ามังกรตัวนั้นส่ายหน้าคล้ายๆกับจามออกมาสองทีก่อนพ่นไฟสีแดงดำมาทางโดโรธีร์และเอลแซ็ค

" ว๊ายยย " โดโรธีร์ร้องออกมาด้วยความตกใน ก่อนที่เอลแซ็คจะพาเธอหลบไป ดอกไม้ที่โดนไฟเผาไหม้เป็นรอยไหม้แนวยาว และไปโดน เซอร์บิรัส สุนัขร้ายเฝ้าประตูนรกตัวเดิม

" ไม่เป็นไรนะ " เอลแซ็คถามคู่ต่อสู้ของตัวเอง นั่นคือโดโรธีร์ เบาๆ

" ไม่เป็นไรหรอก  " โดโรธีร์จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้นมา

           ก๊าซซซซซซ และแล้ว สุนัขร้ายก็ตื่นจากการหลับใหลอีกครั้ง มันค่อยๆยืนขึ้นแต่เนื่องจากบาดเจ็บจึงไม่มีแรงอาละวาด

" มันจะคลั่งไหมนั่น " เอลแซ็คเดินถอยหลังช้าๆ

" อะ.. โอ๊ยยย " ผมร้องขึ้นจากหลับไปจนเหมือนตาย เพราะ เอลแซ็ตเดินมาเหยียบมือผม

" เฮ้ย " เอลแซ็คชักเท้ากลับทันที พร้อมกับโดโรธีร์ หันขวับมามอง

" เจ็บนะครับเนีย " ผมลุกขึ้นนั่งลูบมือตัวเอง

" ถ้าไลย์อยู่นี่ แล้วเจ้าหมานั่นคือใคร  " เอลแซ็คชี้ไปทางเซอร์บิรัสที่ลืมตามองเขาอย่างเคียดแค้น

" นั่นก็ไลย์ครับ " ผมบอกไปตามตรง

" เธอมือสองคน ไม่สิ เธอแยกร่าง ?? " โดโรธีร์เริ่มยิงคำถามตามมา

" ไว้จบการประลองแล้วผมจะบอกครับ " ผมมองทั้งสองก่อนเดินออกมาช้าๆ พลางหยิบไม้เท้ามาด้วย ผมใช้ปลายไม้ชี้ไปทางเอลแซ็ค

            ทันใดไฟสีดำพุ่งตรงมาทาเอลแซ็คทันที โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัว ทำให้เสียหลักการตั้งตัว และโดโรธีร์ใช้เวทย์ลมซัดเอลแซ็คออกไปห่างจากวิถีเพลิงได้ จึงโดนแค่เฉียดๆ ผมจึงมองไปที่เซอร์บิรัสก่อนมองไปที่ทั้งสอง เหมือนมันจะรู้ดีจึงเข้าโจมตีทั้งสองทันที มันแยกโดโรธีร์ออกจากเอลแซ็ต โดยการคำรามจนเกิดเป็นคลื่นเสียง ร่างของโดโรธีร์ กระเด็นไปได้ซักระยะ โดโรธีร์จึงร่ายเวทย์อีกครั้งซึ่งเป็นเวทย์กักกันโล่ใสๆล้อมเซอร์บิรัสไว้อย่างแน่นหนา

         กรรชชชชช กรรชชช เซอร์บิรัสพยายามพังสิ่งที่กักตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง ผมมองเจ้าปีศาจตัวนั้นอย่างละอา ก่อนค่อยๆเดินวาดวงแหวนเวทย์ขนาดใหญ่ที่ต้องใช้เวลามากพอสมควร

         พรืบบ ! เจ้ามังกรดำกางปีกขึ้นก่อนบินขึ้นไปพร้อมใช้หางตวัดเอาตัวเอลแซ็คขึ้นมาบนอากาศ อย่างไม่รู้ตัว

" ต้องล้มเจ้านี่ให้ได้ถึงจะได้ลงไปใช่ไหม  " เอลแซ็คพูดเบาๆกับตนเองก่อนค่อยๆปีนและเกาะไปตามเกร็ดสีดำของมังกร

         กร๊าซซซซซซซ เจ้ามังกรตัวนั้นเริ่มพ่นไฟออกมา ไฟสีดำแผดเผาต้นหญ้าและดอกไม้เป็นหย่อมๆ มันเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่อยู่บนกายตัวเองก่อนกระพือปีกบินให้สูงขึ้น และทิ้งดิ่งลงมา แต่เอลแซ็คเกาะเหนียวเป็นพิเศษ จึงเกาะไว้แน่นกันตัวเองตกลงไปตายก่อนจะคว้าชัยชนะมา ทำให้มังกรเริ่มหงุดหงิดบินอย่างเร็วไปตามมุมตึก ซอกตึก ฉวัดเฉวียนไปมา

" เสร็จละ " ผมพูดออกมาอย่างดีใจ ผมเปิดตาขวาของตนเองออก ดวงตาสีแดงขอบทองด้วยอักขระแดงฉาดกว่าทุกที แสงสีดำเปล่งประกายขึ้นจากใต้เท้าก่อนแผ่เป็นวงกว้าง มังกรที่บินอยู่เบื้องบนค่อยๆหายไปทำให้เอลแซ็คตกลงมาอย่างไม่ตั้งใจ แสงดีดำแปลเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิง

" อึก.. " โดโรธีร์เร่งร่างเวทย์ป้องกันตัวเองทันที เซอร์บิรัสตรงหน้าเธอก็ค่อยๆหายไป ทันใดเกิดแสงสีขาวสว่างวาบทั่วมหาลัยเซนท์ โนเบิร์ก และเมื่อแสงค่อยๆหายไป โดโรธีร์ใช้มือปล้องดูภาพเบื้องหน้าแต่ไม่เห็นอะไร

" หาอะไรหรอครับ ? " ผมแตะไหล่โดโรธีร์ เบาๆและเงียบๆ ทำให้เธอสะดุ้งโหยง แล้วใช้มือตวาดกลับมาปัดมือผมออกพร้อมหันหน้ามาทางผม เธอมองผมเหมือนกับว่า นี่หรอ ไลย์ คูเปอร์ คู่แข่งของเธอ เพราะตอนนี้ผมมีเขาสีแดงดำ ผมสีขาวเหมือนขนของเซอร์บิรัส มีปีกของมังกรสีดำตัวนั้น เล็บงอกยาวและแหลมคม หางซึ่งเป็นงูขู่ ฟ่อๆไปมา

" เป็นอะไรไป ? ตกใจหรอ ? " ผมพูดก่อนใช้ดวงตาสีแดงขอบสีทองจับจ้องโดโรธีร์

" ฉันว่าเรามาสู้กันก่อนฟ้าจะมืดเถอะ .. " เธอพูดก่อนชักดาบเรียวยาวและเบาเหมือนอากาศออกมา ไม่พูดพล่ามมากนักก็พุ่งดาบเข้าหาผมทันที ผมถอยหลังหลบดาบอย่างคล่องแคล่วก่อนใช้มือเปล่าจับดาบไว้แล้วกระชากเข้ามาใกล้ก่อนใช้เล็บตวัดไปที่ผมของโดโรธีร์ ทำให้ผมของเธอสั้นลงระดับบ่า

" แหว่งเลย " ผมพูดล้อเลียนเธอแล้วยิ้มบางๆอย่างชั่วช้า

" หนอย...  " เธอกัดฟันพูดเบาๆ แล้วดึงดาบออกจากมือของผมก่อนแกว่งกวัดไปมาโดนที่ไหล่ซ้ายของผม เลือดสีแดงดำค่อยๆไหลออกมาช้าๆ ผมมองเลือดที่ไหลออกมาก่อนที่มันจะผสานเข้าหากันโดยเป็นเกร็ดมังกรสีดำผสานจนหายสนิทเกร็ดนั้นหายไปช้าๆจนเป็นเนื้อหนังดังเดิม ผมลูบเขาบนหัวตนเองเบาๆ

" มังกรทมิฬคำราม ! " ผมพูดก่อนพ่นไฟสีดำออกมาแผดเผาคู่ต่อสู่เบื้องหน้า สิ้นสุดเปลวเพลิงพบว่าโดโรธีร์หายไปแล้ว

         ฉึก ฉึก  เสียงอากาศถูกแหวกออก ที่ปีกของผมเริ่มแหว่งออก ทำให้ผมเอะใจเล็กน้องแล้วหันหลังกลับมาดู

         ฉึก ! เสียงมันเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมรู้สึกเจ็บปวดที่ดวงตาซ้ายทันที ผมจึงเอามือแตะที่ดวงตาของตนเองพบว่าถูกสิ่งของมีคมแทงเข้ามาผมจึงกุมตาไว้แล้วมองรอบๆ แต่ไม่พบอะไร

          ฉึก ฉึก ฉึก แผลเปิดมากขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุมีเพียงว่าทุกครั้งที่มีเสียงแหวกอากาศ แผลเหล่านี้จะเกิดกับตัวผม ผมปล่อยให้เลือดไหลออกมาโดยไม่ให้ร่างกายรักษาแผลเอง ผมเพ่งเล็งไปตามที่ต่างๆในสวนดอกไม้แห่งนี้

" อ่า... " ผมร้องเบาๆในลำคอก่อนพุ่งตรงไปข้างหน้าทันที ก่อนผมกระสวกกรงเล็บไปท่ามกลางความว่างเปล่า แต่ของเหลวสีแดงไหลออกมาช้าๆ และร่างของโดโรธีร์ก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมา

" ระ.. รู้ได้ไง " เธอพูดออกมาเบาๆ

" ดูที่ดาบเธอซิ " ผมพูดให้โดโรธีร์มองที่ดาบของตัวเอง ซึ่งมันมีเลือดของผมอาบอยู่เพียงเล็กน้อย

" จมูกผมน่ะได้กลิ่นแน่นอนครับ แต่หลับไปก่อนเถอะฝันดี "

" ฝะ.. ฝันดี ? " เธอพูดอย่ามึนงงเพราะเวลานี้ประมาณบ่ายๆ ผมจับหน้าของเธอมามองด้วงตาผม

" อย่ากลัวไปเลยครับ " สายตาของโดโรธีร์มองมาที่ดวงตาของผมก่อนที่เธอจะกลายเป็นหินในเวลาไม่กี่นาที ผมผละออกมาก่อนเดินไปในอาคารตามกลิ่นของเอลแซ็ค

              พรืบ ! ผมเดินเข้ามาไม่เท่าไหร่มีดสั้นเล่มเล็กดูเหมือนจะสกัดผมไม่ให้เข้าไป ผมจึงย่างก้าวเข้าไปอีก พบกับกับดักมากมาย ซึ่งผมก็โดนมันบ้างไม่กี่อันผมมองไปด้านหน้าเห็นประตูบานใหญ่อยู่จึงรีบเปิดเข้าไปดู พบว่าเอลแซ็คกำลังยืนมองออกไปทางกระจกใสที่ทำไว้ชมวิวอยู่

" สวัสดีครับ คุณไลย์ เราสู้กันอีกรอบแล้วนะครับ " เอลแซ็คพูดทักขึ้น

" สู้อีกรอบหรอ เปล่านี่ครับ  "

" ก็ตอนที่ผมสู้กับเจ้าหมาบ้านั่นไงครับ "เอลแซ็คค่อยๆหันมาทางผมช้าๆ

" หึๆ หรอครับ " ผมก้าวเข้าไปในห้องช้าๆก่อนปิดประตู ทันทีเมื่อเดินเข้ามาลูกดอกเจ็ดอันพุ่งมาทางผม ผมจึงเบี่ยงตัวหลบแต่ปีกมังกรเจ้ากรรมไม่หลบด้วยลูกดอกจึงโดนปีกของผม ผมรีบดึงมันออก เอลแซ็คที่ไม่รอช้าวิ่งเข้ามาตวัดมีดสั้นคู่ใส่ผมทันที ผมใช้มือกันไว้แต่เขาก็ชักมีดออกไปอย่างรวดเร็วก่อนตีลังกากลับหลังไปตั้งหลัก แล้ววิ่งพุ่งตรงเข้ามาอย่างเร็ว ผมจึงกากเล็บมังกรแสนคมของผมออกมาจับไปที่ใบมีดที่พุ่งตรงมาหา ทันทีที่จับได้ใบมีดก็ละลายกลายเป็นเหล็กเหลว ผมตวัดของเหลวร้อนๆในมือไปทางเอลแซ็ค

" อึก... " เอลแซ็คกระโดดหลบอย่างชำนาญ ผมจึงกางปีกบินไล่ตามไปทันที

" เบียคโกะ " ผมพูดเบาๆ ดาบนับพันเล่มล่วงหล่นจากฟากฟ้าทะลุหลังคาทันที

         กึก กึก โครม ! เสียงดังจากการพังทลายของดาบเล่มสีขาวบริสุทธิ์

" อะไรกัน " เอลแซ็คบ่นเปรยพร้อมหลบดาบไปด้วย ผมมองเอลแซ็คที่หลบดาบอย่างกระวนกระวายผมจึงหยิบดาบเล่มใกล้ๆขึ้นมาแล้วค่อยๆเดินไปหาเอลแซ็ค

" ฟ่ออ.. ฟ่อ " เสียงงูที่หางของผมร้องไปมา ผมชักรู้สึกรำคาญมันเสียแล้ว

" เงียบเด้ " ผมหันไปทะเลาะกับหาง - -""

" ย๊าคซ์ " เอลแซ็คควงดาบคู่ของตัวเองออกมาแล้วใช้ดาบของผมที่ปักอยู่โดยรอบเป็นเครื่องทุ่นแรงในการกระโดด ดาบฟันลงมาจากด้านบน ทำให้ผมล้มลงผมจึงรีบนำดาบยกขึ้นกัน เอลแซ็คก็ยิ่งกดตัวลงมาจนผมต้องถือดาบสองมือทันทีงูทั้งสองเริ่มซนเสียแล้วมันเลื่อยและยกคอมาเผชิญกับหน้าของเอลแซ็ค มันแยกเขี้ยวออกอย่างน่ากลัวพร้อมตอบโต้ทุกเมื่อถ้าผมอนุญาตมัน

" แฉ่~ " เสียงงูขู่เบาๆ พิษของมันหยดลงบนดาบของเอลแซ็ตทันทีเมื่อพิษนั่นโดนเนื้อเหล็กมีฟองออกมาจากเนื้อเหล็กอย่างน่ากลัว หากถูกฉกแม้แต่ปีศาจคงไม่รอด

" อึก.. " ผมรวบรวมกำลังแล้วดันเอลแซ็คออกไป งูทั้งสองของผมทำหน้าที่อย่างดีมันฉกเอลแซ็คเข้าให้

" โอ๊ย " เอลแซ็คร้องตกใจและเจ็บด้วยเขารีบฉีกเสื้อของตัวเองออกมามัดไว้ที่ต้นแขนเพื่อกันพิษเข้าสู่ร่างกายไวขึ้น แต่ผมกับรู้สึกว่ามือของผมชาขึ้นเล็กน้อย

" ทำไมเหมือนกับไม่มีแรง " ผมพูดอุบอิบกับตัวเอง

" ลองดูซิ พิษของงูหรือพิษที่มนุษย์สร้างขึ้นมา พิษอะไรจะส่งผลเร็วกว่ากัน " เอลแซ็คพูด แล้วลุกขึ้นยืนอย่างเก้ๆกังๆ มือของผมเริ่มไร้ความรู้สึกแต่ผมยังคงสามารถกำดาบไว้ได้อยู่

" เอายาพิษอาบไว้ที่มีดทุกเล่มเลยหรอ ? เหอะ.. " ผมพูดเบาๆก่อนจะพุ่งตรงไปหาเอลแซ็คเพื่อไม่ให้เสียเวลามากนัก

" อีกสักครู่คุณคงรู้สึกหนักอึ้งไปทั่วร่างแล้ว " ผมตวัดดาบออกไปเพื่อให้เอลแซ้คกระโดดหลบ

" เพลงดาบจิ้งจอกทมิฬ กรงเล็บสัตว์ป่า ! " ฟาดฟันดาบเป็นชุดรวมแล้ว18ดาบ ซึ่งเอลแซ็คคงหลบอย่างสบายๆถ้าเขาไม่โดนพิษเสียก่อนนะ

" แฮ่ก แฮ่ก " เอลแซ็คเริ่มหอบถี่ขึ้น

เคร้ง !ดาบของเอลแซ็คกระทบกับพื้นที่ยังไม่เสียหายมากนักตรงบริเวณจุดชมวิวที่เขายืนก่อนเริ่มต่อสู่ เขาค่อยๆคุกเข่าลง

" มันเกิดอะไรกับร่างกายฉัน " เขาสบถเบาๆ

" มันจบแล้วครับ  " ผมยิ้มที่มุมปากก่อน ปลดร่างปีศาจของตัวเองออกแต่ผมยังคงเป็นสีเทาอยู่

" ยังหรอกน่า.. " เอลแซ็คพูดตอบโต้และกุมแผลที่โดนงูฉกของตัวเองในสภาพสะบักสบอม ผมค่อยๆเดินไปหาเอลแซ็คอย่างช้าๆจนถึงตัวของเขาผมจับหน้าของเขาขึ้นมามองใบหน้าของผม

" มันจบแล้วครับ .. เพราะผมคือราชาลูกครึ่งพันธุ์ผสม " ผมยิ้มเหยียดนิดๆก่อนปล่อยให้ร่างของเอลแซ็คกลายเป็นหินไปอย่างทรมาน จากนั้นผมทรุดลงทันที

" เหอะ... แต่ราชาอย่างผมคงไม่ได้เรื่อง  "ผมค่อยๆหลับตาลงรอคอยคนมารับ

ประกาศ ! การแข่งขันประลองเวทย์ของสถาบัน Quartz จบลงแล้วค่ะ  เวทย์เสียงของผอ.ดังขึ้นและหมดลงไป

" นอนอยู่นี้เองหรอ ไอ้ดื้อ " ชายผมสีทองเดินเข้ามาในซากห้อง(เรียน)

" แล้วไง " ผมยังคงรู้สึกตัวอยู่

" กลับบ้าน " เขาเดินมาหาผมก่อนประคองร่างผมขึ้น

" ไม่ต้องจุ้นเลยเดินไหวน่า " ผมพูดไม่ขาดคำเขาปล่อยร่างผมทันที ร่างผมแทบทรุดลงอย่างเห็นได้ชัดโชคดีที่เขาประคองทันไม่งั้นไปนอนกองที่พื้นอีกรอบแน่ๆ

" ดื้อจริงๆ - -** " เขาพูดเบาๆ

" ดื้อแล้วไง " ผมหันหน้าหนีเขา

" ถึงจะดื้อแต่ก็รักไง 55+ " เสี่ยวชะมัด

" เอาเถอะ " ผมพูดเลี่ยงๆ

" เอาไงกับคนที่กลายเป็นหิน " เขาถามผมแล้วมองรูปปั้นหิน เอลแซ็ค

" เอาไปอาบแสงจันทร์เดี๋ยวก็เป็นเหมือนเดิม  " ผมพูดแบบเหนื่อยสุดๆ

" กลับบ้านหรือไม่กลับหรือจะอยู่นี่ " ผมถามเขาทันที

" กลับเซ่ะ " เขาพูดสองคำสุดทายแล้วอุ้มผมออกไป