คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทอยลูกเต๋าครั้งที่4 ย้อนกลับ ( to turn back )
ทอยลูกเต๋าครั้งที่4 ย้อนกลับ ( to turn back )
กุ๊ก กรู่ กรุ๊ กรุ่ เสียงของนาฬิกาเรือนเดิมดังขึ้นเมื่อถึงเวลาเที่ยงของวัน
" จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไหร่ห๊ะ ยัยไวน์ ! " เสียงชองแม่ตะโกนลั่นบ้านเหมือนบาซูก้ามาลงบ้าน
" คร่อก ฟี้ ~ คร่อกกก ฟี้ " แต่ใครจะห้ามได้ ฉันจะนอนกินเมืองให้อิ่มไปเลยฉันเอาหมอนขึ้นมาปิดหู เพื่อลดมลพิษทางเสียงลงมาบ้าง แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไร (เพราะคนเขียนลองมาแล้ว)
ปัง ปัง ปังๆๆๆ เสียงแเม่เคาะประตูดังสนั่นเหมือนบ้านจะแตกข่าวร้ายจะมาเยือน เหมือนเป็นวันที่เขาจุดประทัดกินเจกัน เหมือนกับว่าฉันต้องตื่นT T
" ค๊าคุณแม่ " ฉันขานไว้ก่อนทั้งๆที่ตัวอยู่บนเตียงเพราะฉันกลัวว่าประตูบ้านฉันจะพังเสียก่อนแล้วเดินไปเปิดประตู
" มีอะไรหรอค๊า ฟี้~ " โอ้วววว์ ซาร่ามันเทพมาก ยื่นหลับอีกแล้ว _ _lll
" ตื่นได้เเล้ว มันเที่ยงเเล้วนะ " เหมือนคำคำนี้แม่จะพูดทุกวันในช่วงปิดเทอม
" ที่คุณพ่อยังนอนได้เลยทำไมหนูจะนอนไม่ได้บ้างละ " ฉันเริ่มโต้ตอบแม่กลับบ้างเพราะเมื่อคืนก็ต้องตื่นมาสามทุ่มไปช่วยแม่เก็บบ้านจนถึงตีสองต้องออกไปซื้อ ก๋วยจั๊บให้อีกมันง่วงนะค่ะมันง่วง
ปัง ! ฉันรีบปิดประตูทันที่ก่อนที่คุณแม่สุดสวย(ประชด) ก่อนที่แม่จะวีนแตกเสียก่อน
" ยัยไวน์ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ ตื่นๆ "
ปังง ปัง ปังๆๆ เเม่ยังคงเคาะ(พัง)ประตูต่อไป
" โซจูจ๋า เงียบๆหน่อย ผมง่วงนอนมากเลยนะ " เสียงทุ้มๆของพ่อเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียๆ
" วอสก้าจะให้ฉันเงียบได้ไงละ ดูลูกของเราซิ ดูมันทำซิ ฉันอุตส่าห์อบรมเลี้ยงดูมาตั้งเเต่อ้อนเเต่ออด ตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เเต่ตอนนี้กลับมาปิดประตูใส่หน้าฉันเนี่ย "
" เพราะเธอขี้บ่นมากกว่าลูกถึงได้เป็นเเบบนี้ " พ่อเปิดประตูออกมาอยู่ในชุดยูกาตะสีดำเกาหัวแกรกๆเพราะเสียงเอะอะทำให้ต้องตื่นขึ้นมา
" เอ๊ะ ! กล้าว่าฉันหรอ "
" เปล่าน่า~ "
" มาโยนความผิดที่ลูกเป็นอย่างนี้ให้ฉันหร๊อ ! "
" เปล่าน๊า "
" ตอนนายโกหกชอบพูดเสียงสูง นี่โกหกฉันใช่ไหม ห๊า "
เเละเเล้วพ่อกับเเม่ก็ทะเลาะกันหน้าห้องของลูกสาวสุดสวย(ช่างหลงตัวเอง)ของตนเอง อย่างดุเดือด เหมือนศึกมวยเเข่งชิงเเชมป์
" หง่าว ง่าว " เสียงแมวดังมาจากด้านนอกหน้าต่างของห้องฉันรีบลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวจเร็ว
"หือ !? "
"อาจเป็นแมวตัวนั้นก็ได้ " ฉันคิดในใจ ก่อนมองลอดหน้าต่างบานเกร็ดในห้องตนเองแต่ไม่เห็นอะไร
โครม ตุบ กลุกๆๆๆ เสียงของสองคนที่เป็นพ่อเเละเเม่ของตนเอง ที่อยู่นอกห้อง
“อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ วอสก้า !!”
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยนะโซจู”
“ขี้จุ๊ !!”
" เหมี๊ยว " เสียงเจ้าแมวน้อยดังขึ้นอีก ฉันแน่วแน่มากว่าต้องเป็นเจ้าแมวสีส้มตัวนั้นแน่ๆ ฉันจึงรีบจัดการตนเองให้ดูดีก่อนที่จะออกไปข้างนอก เพื่อจะตามหาเสียงแมวน้อยตัวนั้น และสุดท้ายไวน์ก็ติดกิ๊ปรูปกากบาดซึ่งเป็นเอกลักษณ์
แอ๊ดดดด ไวน์เปิดประตูออกไปพบกับคุณพ่อของตนนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น
" วันหลังอย่ามาคิดสู้ฉันนะ วอสก้า ให้มันรู้สะบ้างว่าฤทธิ์ภรรยาเป็นไง " แม่ของฉัน ปัดกระโปรงหลังจากจัดการผู้เป็นสามีของตนเองเสร็จ และจ้องลูกสาวของตนเองเขม็ง
" มะ.. แม่เรียกหนูทำไมหรอคะ "
" โซจู เล่นแรงเกินไปแล้วนะ " พ่อของไวน์ลุกพรวดขึ้นมา
" ไวน์ไปซื้อของส่วนนายไปนอนต่อที่ห้องซะ " ทั้งสองปฏิบัติตามคำบัญชาของหญิงแกร่งในบ้านที่บัญชามา
" จ้า จุ๊บ! " พ่อหอมแก้มของหญิงสาวที่สั่งเอาๆเมื่อกี้เป็นการแก้เผ็ดที่ทำตนเองไปนอนแอ้งแม้งที่พื้น
" อายลูกอายเต้าบ้างซิ " แม่พูดพลางบิดไปมาด้วยความเขินอายแล้วตีสามีตนเองเบาๆหลายๆดี ฉันมองหน้าแม่แบบปลงๆ = =
" ไม่เป็นไรไวน์ไม่เห็น ใช่ไหม ไวน์ " พ่อยื่นเงินให้ฉันแล้วขยิบตาส่งซิกให้
" ไม่เห็นค่ะๆ” ฉันเก็บเงินที่พ่อให้ใส่ประเป๋าทันที
" ไปซื้อของไป ไป "แม่พูดทั้งหน้าแดงระรื่นกับยื่นรายการของใช้ไว้
" ค๊า~ " ไวน์รับรายการของใช้และเงิน ก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านไปห้างสรรพสินค้า ที่อยู่ใกล้ๆกับบ้านของตนเอง
" เจ้าของพวกนี้ฉันจะแบกกลับไปคนเดียวยังไง " ฉันพูดกับตนเองและมองรายการของใช้อย่างปลงๆ พร้อมเดินหยิบของใช้ในรายการใส่รถเข็นจนครบ ก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์
" ทั้งหมด เป็นเงิน สามร้อยยี่สิบบาทยี่สิบห้าสตางค์ ครับ " เสียงของพนักงาน
ฉันยื่นแบงค์ห้าร้อยให้
" นั่น ไวน์ ใช่ไหม " เสียงทุ้มๆของพนักงานทักขึ้น
" ใช่ฉันไวน์ อย่าบอกนะนายคือ " ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพนักงานคนนั้น
" จำไม่ได้หรือไง หรือการที่ปิดเทอมทำให้เธอสมองกลับ "
" เจ้า... ชิน ! ฉันจำได้ย่ะ " ฉันตะโกนใส่พนักงานที่ชื่อชิน ใช่แล้วเขาชื่อ ชิน เพื่อนสนิทของไวน์ตั้งแต่ยังอยู่ประถม(นานจริงๆ) ไม่รู้กรรมแต่ชาติบางไหน ชิน จะได้อยู่ห้องเดียวกับฉันตลอด ชินเป็นคนหน้าตาดีเล่นกีฬาเก่ง สาวๆคนไหนก็อยากคว้ามาเป็นแฟน แต่เขามีข้อเสียคือปากปีจอสุดๆ
" หนึ่งร้อยเจ็ดสิบเก้าบาทห้าสิบสตางค์เงินทอน "
" ทำไมมาทำงานนี้ได้ละ "
" เดี๋ยวค่อยคุยตอบเปิดเทอมอีกแค่9วันก็จะเปิดเทอมแล้วเตรียมตัวบ้างหรือยัง ไปๆ ลูกค้าต่อแถวอีกเยอะ " ชินไล่ฉันออกไปเพราะเกะกะขวางทาง
" หะ... อีก9วันเปิดเทอม โอ้วววว ม่ายน๊า ทำไมฉันลืมเวลาได้ขนาดนี้ " ฉันเพิ่งนึกออกเลยรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางกลับบ้านเขาต้องสะดุดที่ แมวสีดำสนิดตัวหนึ่ง
" ง่าว " แมวสีดำจ้องปลาในถุงพลาสติกที่ถืออยู่
" อยากกินหรอ แมวน้อย มาม๊ะ " ฉันเริ่มแกะถุงปลาทูออกให้แมวสีดำหน้าโหดเล็กน้อย
" เหมี๊ยว ~ " จากหน้าตาสุดโฉดของแมวน้อยสีดำกลายเป็นน่ารักบ๊องแบ๊วไปโดยปริยาย
" น่ารักจัง " ฉันมองแมวน้อยสีดำที่หม่ำปลาทูอย่างเอร็ดอร่อยอย่างเอ้นดู และสุดท้ายจนมันกินหมดและเดินชิ่งหนีไป T w T
" ใจร้ายแมวน้อยไม่ให้กอดซักนิด " ฉันลุกขึ้นอย่างอารมณ์เสียกลับไปที่บ้าน และสุดท้ายก็โดนแม่เทศนาเพราะนำปลาที่จะทำกับข้าวไปให้แมวข้างถนนกินซะได้ ก่อนจะส่งสายตาออดอ้อนให้พ่อผู้ใจดีแต่พ่อกลับส่ายหน้าหยิ้กๆเพราะช่วยไม่ได้จริงๆ พ่อไม่เคยจะช่วยกันเลย T [] T
" วันหลังอย่าเอาวัตถุดิบทำอาหารไปให้แมวหรือสุนัขไม่มีเจ้าของหรือมีเจ้าของกินละ " แม่ยังบ่นไม่เลิกลา”
" โซจู เด็กก็อย่างนี้แหละทำอะไรไม่ค่อยคิด กินข้าวเถอะ " ทุกคนเงียบไปก่อนจะรับประทานอาหารจนเสร็จ แน่นอนฉันต้องโซ้ยให้เสร็จอย่างรวจเร็วเพื่อจะได้ไม่โดนใช้ล้างจาน (ชิ่งขึ้นห้องนั่นเอง อันนี้คนแต่งทำบ่อย ) เมื่อฉันขึ้นห้องมาต้องผงะ เพราะห้องของตนถูกลื้นซะเละเหมือนรังหนูมากกว่าเดิม
" ใครทำห้องฉันและเนีย อย่าให้จับได้นะ ว่าเป้นใครแม่จะเอาอีโตสับให้" ฉันเดินเก็บข้าวของให้เรียบร้อย แต่ก็ยังเป็นรังหนูเหมือนเดิม
" เอ๋ นั่นอะไร " ไวน์สังเกตเห็นบ้างสิ่งใต้ตู้ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงออกมา
" น้องเหมี๊ยว " ฉันกอดสิ่งที่ตนเองนำออกมา มันคือแมวสีส้มตัวที่เคยมาบุกบ้านเมื่อวันก่อนนี้นั้นเอง ขนของมันนุ่มตัวอุ่นน่ารักน่ากอดเหมือนเดิมทุกประการ
" ฉันคิดถึงเธอจัง " ฉันพูดพลางกอดแมวน้อยแน่นขึ้น
" แง๊ววว " เสียงแมวร้องเพราะโดนกอดแน่นเกินไป
" ใส่นี้ดีก่า " ไวน์นำปลอกคอที่ซื้อให้เจ้าแมวน้อยใส่ให้กับแมวน้อยสีส้ม
" กริ๊ง - ' w ' - " เสียงกระดิกของปลอกคอดึงขึ้นเมื่อเจ้าแมวขยับตัวไปมา
" น่ารักจัง " ฉันล้มตัวลงนอนที่เตียงแต่ยังคงกอดแมวน้อยไว้
" วันนี้ฉันเหนื่อยจัง ถ้าพรุ้งนี้นายยังอยู่จะหาอาหารให้กินแล้วกัน " ไวน์พูดแบบเคลิ้มๆก่อนจะหลับไป แมวน้อยสะกิดไวน์เล็กน้อยก่อนจะนอนขดข้างๆ
LIE : ง่วง~
ความคิดเห็น