ห้องเก็บของ " การสอน "

ลำดับตอนที่ #3 : แก้ไขการประลองรอบ2

       กร๊อบ เสียงใบไม้แห้งโดนเหยียบ สายลมอ่อนๆพลิ้วไหวทำให้ผมม่วงน้ำเงินของชายคนหนึ่งสะบัดไปตามแรงลม นั่นคือ " อาร์วิส แอล ริทเทีย  " ก่อนเขาจะค่อยๆเดินตรงไปที่โรงนาที่อยู่ตรงหน้า 

          แซ่ก..แซ่ก  เสียงเศษทรายที่ก่อตัวเป็นรูปร่างคน ผมสีเหลืองทองพลิ้วไปตามลมอ่อนๆที่พัดมา นามของเขาคือ มาสเตอร์ โซลิค

         อีกด้านหนึ่งเด็กอายุราวๆ12ปี ในชุดโกธิคชายสีแดงเลือดหมูเต็มยศ กับชายผมสีแดงตัวสูงเว่อ ซึ่งเป็นพี่ชายของเด็กร่างเล็กคนนั้น

" ไลย์ จำไว้ให้ดี อย่าถูกแสงอาทิตย์มากเกินความจำเป็น ถ้าเกิดไม่ไหวก็ให้ถอนตัวซะ พี่ไม่ห่วงอะไรหรอก ถ้าไม่ติดที่ว่า แกไม่โดนคำสาปของแวมไพร์นั่น " พี่เขาเอานิ้วจิ้มหน้าผากด้วยความห่วงใย 

" พี่ก็ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ !! "

" แต่ก็เด็กกว่าพี่ แถมตัวกระเปี๊ยกยิ่งกว่าหมาอีก " พี่สล็อต หรือ โซ เริ่มเยาะเย้ยผม ผมเลยกัดนิ้วพี่ชายตนเองเข้าให้

" งับ !!! "

" กัดไปเถอะ - -** พี่ไม่เจ็บอยู่แล้ว " หนังหนาแน่ๆเลยพี่ผม ไม่รู้สึกเลย ด้านแล้วหร๊อออ !! ผมจึงปล่อยกัดออก

" เหอะ " ผมร้องสบถเบาๆ

" ขอให้ชัยชนะเป็นของเจ้า " พี่สล็อตพูดแล้วขยี้หัวผมจนยุ่ง - -** "

 อย่าทำอย่างนั้นซิครับนายใหญ่ นายน้อยผมคิ้วเป็นปมแล้ว " ชายลึกลับโผล่มาจากเงามือมือพลางปัดฟางข้าวออกจากตัวเอง

" มาพอดีเลย อาซาจิ โทโคกุระ " พี่สล็อตพูดพลางยิ้มแย้ม ก่อนหายไปดื้อๆ ให้ผมยืนอ้ำอึ้งๆ พลางคิดว่า อยากกลับร่างเดิม อยากกลับร่างเดิม อยากกลับร่างเดิม ซ้ำไปซ้ำมา

     ฟ้าววววว มีดสั้นเล็กๆ แหวกอากาศพุ่งตรงมาหาผม ผมกำลังร่างเวทย์ป้องกันแต่ !!
     หมับ ! อาซาจิ เข้ามาคว้าไว้ทัน แล้วเอาไปปลอกแอปเปิลเฉยเลย (หน้านี้มีแอ๊ปเปิ้ลด้วยหรอ)

" แอ๊ปเปิ้ลได้แล้วครับนายน้อย  "

" อะ อื่ม " ผมหยิบแอ๊ปเปิ้ลมากิน พลางกอดตุ๊กตากระต่ายสีเทาเงินและหมีสีน้ำตาลดำ

" เอามาด้วยหรอครับเนี่ย~ " อาซาจิพูดแล้วยิ้มบางๆ

" อื้อ~ "

" ผมหวังว่านายน้อยจะดูแลตัวเองได้นะครับ " อาซาจิกลายร่างเป็นค้างคาวตัวน้อยบินออกไป ปล่อยให้ผมนั่งอยู่บนกองฟางกับตุ๊กตา

" เฮ้อ~ ฟางเยอะชะมัดยาด แถมติดขาง่ายอีกตะหาก " เสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นเสียงของ" อาร์วิส "ที่ทำผมสะดุ้งซะด้วย
!!! อะไรกัน ถ้าจำไม่ผิดคนตระกูล ริทเทีย อีกแล้วหรอ T ^ T

ต้องมาเจื่อนผมทิ้งแน่ๆ เลยที่ผมไปทำกับน้องเขาไว้ สัตเพสัตตา อย่าอาฆาตซึ่งกันและกันเลย T [] T ยิ่งร่างเด็กผมทำอะไรไม่ได้ด้วย ได้โปรด ผมทำท่าใสซื่อใส่ อาร์วิส ในแนวสงสารว่า อย่าทำอะไรเด็กอย่างผมเลย ผมไร้เดียงสา (หรอ)

" อ้าว คุณไลย์ มานั่งอะไรแถวนี้ละครับเนี่ย~ " อาร์วิสพูดแล้วมองตุ๊กตากระต่ายสีเทาเงิน เหมือนแอบเอ๊ะใจอะไรบางอย่าง

" อ้อ.. ผมเหนื่อยนะครับ " 

" ดื่มชาไหมครับ ?? " ผมพูดเชิญมาดื่มน้ำชาที่วางไว้ข้างๆจานแอปเปิล เนื่องจากพ่อบ้าน อาซาจิ ชงไว้

" ก็ดีครับ " อาร์วิสเข้ามานั่งข้างๆ

กึก กึก เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเบาๆและเริ่มดังขึ้น
" อ่า มาอยู่นี่เองหรอ ครับ ?? " เขาเปิดหมวกสีน้ำตาลดำออก " ทำอะไรครับเนี๊ย = ="" " ผู้ที่เดินเข้ามาใหม่นั่นคือ มาสเตอร์ โซลิค

" ดื่มชาไหม ? ครับ " ผมถามไปตามมารยาท

" ดะ.. ดื่มก็ได้ มั้ง " เขาพูดเสียงเบาๆแล้วเดินมานั่งจิบชาด้วย

" ผมขอเรียกมาสเตอร์ โซคิล ว่า โซลิค เฉยๆ ได้ไหม ? ครับ ?? " ผมเอ่ยถามออกไป แอบสังเกตว่า เขาไม่ยอมดื่มชาที่อาซาจิชงไว้ คงเป็นเพราะ กลัวใส่ยาพิษละมั้ง

"ได้ " โซลิค พูดเสียงเรียบ

" ชานี่ไม่เลวนะครับ " อาร์วิสเอ่ยชมรสชาแล้วดื่มไปเกือบครึ่งถ้วย ซึ่งต่างกับผม ที่กินแต่แอปเปิล และโซลิคที่ไม่แตะ อะไรเลย และแล้วการประลองก็กลายเป็น ปาร์ตี้น้ำชา จริงหรือนี่!?

โครมมม ! ทันใดพื้นที่โดยรอบโดนทรายพัดไป เล่นเอาผมหลบแทบไม่ทัน

 อาร์วิสถือหอกสามง่ามและตั้งท่าเตรียมพร้อมทันที  แล้วผมละ ผมยังมึนอยู่เลย

" อะไร เนี่ยย.. " ผมพูดเสียงอ่อย

" รีบทำให้มันจบเถอะครับ " โซลิคพูด จบทรายก่อตัวเป็นรูปร่างเหมือนเขาอีกคน แล้วพุ่งตรงมาทางผม

" อะ.. อะ. " ผมเบิกตากว้างพูดอะไรไม่ออก แต่สุดท้าย " เก็มบุ ! " ผมหลับตาแน่นแล้วตะโกนดังลั่น ทรายที่พุ่งเข้ามาทางผมถูกป้องกันออกไปทันที
แต่มันตามมาด้วย ลูกไฟสีม่วงอมฟ้าพุ่งตรงเข้ามา ซึ่งทำให้ผมโดนมันเต็มๆ
 

" อะ.. อ๊ากซ์ " เสียงร้องของผมดังลั่นทั่วโรงนา

" นายท่าน !! " ชายผมสีเขียวแก่ ออกมารับร่างเจ้านายตัวเองทันที " นายท่าน ข้ามาแล้ว " เสียงของเขาพยายามเรียกสติผมซึ่งผมกำลังเหม่อลอยและสติเริ่มหายไป

"หมดฤทธิ์แล้วหรอ " อาร์วิสเอ่ยออกมา

" ยังหรอกน่า " ตามด้วยโซลิคที่รู้ทัน เขาเก่งจริงๆ ที่มองการแสดงหลอกๆของผมออก เมื่อมีคนรู้แกวของผมจึงคลายเวทย์ออก ร่างที่ถูกซัดนั้นคือตุ๊กตากระต่ายสีเทาเงินที่ได้มาจากการประลองรอบที่แล้ว ใช่เลย รินริน แอล ริทเทีย ซึ่งผมนั้นนั่งอยู่ที่ไม้เก่าๆชั้นสองซึ่งมองลงมาเห็นด้านล่างชัดเจน

" สนุกจังเลย " ผมปรบมือดัง แปะ แปะ ก่อนขยับนิ้ว ตุ๊กตากระต่ายตัวนั้นเข้ามาในอ้อมกอดผมอีกครั้ง 

" กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง ดูซิใครเอ่ย " ผมเอาตุ๊กตากระต่ายหันไปทางทั้งสอง แล้วสะบัดมันท้าทายคนเบื้องล่าง

" หนอย " โซลิคมองอย่างแค้นๆ " Sand Arrow " เขาใช้ทรายที่มีรอบๆเขา พุ่งตรงมาทางผมทันที

 ปัง ปัง ปัง ! เสียงปืนดังสามนัด อาร์วิสยิงปืนออกมา ตามทรายที่ถูกบังคับมาทันใด

" อึ๊บ " ผมขยับตัวหลบทรายที่พุ่งตรงมาทางผมรอดผ่านตัวผมไปแต่โดนหลังคาของโรงนาแทน ส่งผลให้แสงเข้ามาเต็มๆ

" ห๊ะ " ผมหันไปมองรูนั่น

" นายน้อย ระวัง " อาซาจิเข้ามาคว้าร่างผมไว้หลบลูกกระสุนปืน และ แสงแดด แต่เขากับโดนเต็มๆ " อาซาจิ .. อาซาจิ " ผมร้องครวญครางเพราะเห็นร่างของอาซาจิกำลังโดนแดดเผา เขาผลักตัวเข้ามาหลบในที่มืด ทำให้เราทั้งคู่อยู่ห่างจากแสงแดด

" แฮ่ก .. ๆ  " อาซาจิหอบบางๆ  " ปลอดภัยนะครับ "

 
" อื้อ.. ฮือ. " ผมพูดเบาๆ แอบร้องไห้ด้วย

" อย่าร้องนะครับ " อาซาจิพูดเปรยเบาๆ สติของเขาหายไป ผมพาอาซาจินอนลงที่มุมมืดๆ

" หึ  " อาร์วิสหัวเราะเบาๆ ก่อนเข้ามาระยะประชิดแล้วฟาดฟันหอกสามง่ามออกมาซึ่ง มันอยู่ในระดับหน้า ผมเอี้ยวตัวถอยไปหนึ่งก้าว ทำให้ผ้าปิดตาขวาติดไปกับคมสามง่าม

" วิสหลบ !! " โซลิคพูด

โครมมมมม !!! เสียงหลังคาพัง พร้อมกับโกเลมทรายขนาดยักษ์ให้ก่อตัวขึ้นมา แล้วซัดมาที่ผมที่ยืนทันที ดวงตาข้างที่ถูกเปิดเบิกกว้างขึ้น เมื่อโกเลมซึ่งเป็นสิ่งที่ โซลิค บังคับขึ้นมา แต่ตอนนี้มันกลับไม่ฟังผู้ที่เรียกตนเองออกมาเสียแล้ว

ครืนนนนนน  โกเลมยังสลายตัวไปเสียดื้อๆ

" เป็นไปได้ไง " โซลิค เอ่ยร้องออกมาทันที

" ไม่ต้องพูดมากแล้วลูฟ  " ทันใดท้องฟ้าที่สว่าง กลายเป็นกลางคืนทันที ค้างคาวนับพันถือตัวออกมา เพราะ อาร์วิส เรียกออกมา ค้างคาวที่มีปีกคมเหมือนใบมีด พุ่งตรงมาทางผมอย่างไม่รอช้า

" รุมข้าหรอ ไอ้สวะเอ๊ย " ผมพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด

" สายฟ้าคำรน วาโยโกธา จงออกมา เซริว !!! " ทันใดลมที่พัดกระหน่ำก่อตัวเป็นพายุทอนาโด ตรงไปทางอาร์วิส  ทำให้อาร์วิสต้องวิ่งออกไปด้านนอก พายุทอนาโดกลายร่างเป็นชายผมสีม่วงดำ หน้าตาคล้ายๆ อาร์วิสเอง ทั้งคู่ปะทะกันอย่างดุเดือด  ผมกางปีกมังกรออกแล้วพุ่งตรงไปหา โซลิค ผมกางเล็บออกแล้วตวัดเข้าที่ท้องของ โซลิค แต่เขาใช้ไม้เท้ากันไว้ก่อน

" มังกร คำราม  " ผมพ่นไฟใส่ โซลิค ทันที

" sand shield " ทรายก่อตัวมาเป็นโล่เพื่อป้องกันไฟร้อนๆของผม

" sand knife " แล้วทรายก็เปลี่ยนรูปร่างเป็นใบมีดทันที โซลิค ใช้มันตวัดมาทางผมแบบไม่ลังเล ผมใช้มือเปล่าๆกันไว้

เปรี๊ยง ! สายฟ้าฟาดลงมาทำให้ผมต้องแยกออกจากโซลิค
โครม ! ร่างของเซริวผ่านลอยผ่านหน้าผมไป กองกับพื้น

" ต่อไปเจ้าจะไปนอนกองเหมือนมัน " อาร์วิสใช้สามง่ามชี้มาทางผม ซึ่งตอนนี้หยดน้ำตาเล็กๆ ของผมร่วงกราว 

" ร้องไห้เลยหรอ เจ้ามันเด็กจริงๆ " อาร์วิสพูดตอกอีก

" แล้วไง ถ้าผมเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกแล้วคิดว่าสู้ไม่ได้ คุณคิดผิด ! " ผมกำหมัดแน่น ก่อนจะกางเล็บออกแล้วเล็งแทงเล็บเข้าท้องของอาร์วิส แต่ โซลิคก็ใช้โล่ทรายบังไว้

" กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง " ผมพูดในแนวกวนๆออกไป มืออีกข้างที่ว่างอยู่ คว้าหมับเข้าที่คอของโซลิค ทำให้อาร์วิสเผลอมองไปที่โซลิค ผมเลยตวัดเล็บลงไปที่ท้องของอาร์วิส

" อุ๊ก !! " อาร์วิสร้องเสียงหลง

" ปล่อยนะเฟ่ย " โซลิคพูดกระอักกระอวนก่อนที่จะแทงมีดมาที่แขนของผม

"เอาซิ ทำให้ผมเจ็บปวดอีก เอาเลย " ผมกดเล็บลงไปอีก ทำให้เลือดของอาร์วิสไหลออกมามากขึ้น

" ยาพิษหรอ ใช้ไม่ได้ผลกับผมหรอก " ผมเปล่ยเบาๆ อาร์วิสที่เสียเลือดมากจึงจับคอของผม เหมือนพยายามจะฆ่า แต่ขอโทษ ผมไม่จำเป็นต้องใช้อากาศหายใจ จึงมองเข้าไปในตาของเขา ภาพต่างๆของผมสอดเขาไปในหัวของอาร์วิส จนน้ำตาเขาเอ่อนองออกมา และภาพสุดท้ายอยู่ที่ เซอร์บิรัสคำราม เขาก็สลบไปทันที ผมจึงชักมือออก แล้วกลับมาที่ โซลิค

" อึก.. " สีหน้าของ โซลิคบ่งบอกว่าเขากำลังขาดอากาศหายใจ เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้ผมคลายมืออกแต่มันไม่มีทีท่าว่าผมจะคลายออกจนกว่าเขาจะหมดสติ

" ไหนดูซิ ถ้าผมทำอย่างนี้คุณจะเป็นอย่างไร " ผมหยิบขวดยาพิษมาจากกระเป๋าของเขา แล้วกำขวดจนแตกทำให้พิษอาบไปทั่วมือของผม ผมจึงบรรจงใช้เล็บกรีดท้องของเขา พิษค่อยๆซึมเข้าไปทันที

" อะ.. อ๊ากกกกก " ดวงตาของ โซลิค เปิดโพล่ง ตามด้วยเสียงกรีดร้องและดิ้นไปมาอย่างทรมาน

" พอเถอะครับนายน้อย " อาซาจิลุกขึ้นมาแล้วจับมือที่เปื้อนเลือดของผมไว้

" ก็ได้ "

" จงมองตาข้า มาสเตอร์ โซลิค " ผมจับหน้า โซลิค ให้มองผม

" คงอยากรู้ซินะว่าทำไมข้าถึงให้มองดวงตาของข้า  "

" จงมองเข้ามาซิ "

" จงมองเข้ามา " ภาพที่สอดส่องไปให้ โซลิคนั้นคือ …อดีตที่ถูกทอดทิ้งของ ราชาปีศาจ คำที่ขึ้นด้วย ราชา ใช่จะมีความสุขเสมอไป แต่กลับกลายเป็นสิ่งที่ก่อตัวให้เกิดความแค้น ต่อพ่อที่หายไป แม่ที่ทอดทิ้ง และสุดท้ายก็ไม่เหลือใคร ภาพที่แสดงเข้ามาอีกภาพคือ ภาพของเซอร์บิรัสกำลังคำรามและอาละวาดไปมา เพียงไม่กี่นาที ร่างของโซลิคกลายเป็นตุ๊กตาจิ้งจอกสีส้มอมทอง ผมหันไปดูอาร์วิส ซึ่งหลายเป็นตุ๊กตานกฮูก ผมจึงหยิบทั้งสองขึ้นมา

" ผมจะดูแลพวกคุณ แม้ว่าพวกคุณจะจงเกลียดจงชังผมก็ตาม " ผมมองอาซาจิที่เดินไปหยิบตุ๊กตากระต่าย และตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลดำมาไว้ในอ้อมกอดผม เราทั้งคู่จึงเดินออกไปจากโรงนา อย่างช้าๆ