ห้องเก็บของ " การสอน "

ลำดับตอนที่ #2 : การประลอง ครั้งที่ 2

          กร๊อบ เสียงใบไม้แห้งโดนเหยียบ สายลมอ่อนๆพริวไหวทำให้ผมม่วงน้ำเงินของชายคนหนึ่งสบัดไปตามแรงลม นั่นคือ " อาร์วิส แอล ริทเทีย  " ก่อนที่เขาค่อยๆเดินตรงไปที่โรงนาที่อยู่ตรงหน้า 

          แซ่ก..แซ่ก  เสียงเศษทรายที่ก่อตัวเป็นรูปร่างคน ผมสีเหลืองทองพลิวไปตามลมอ่อนๆที่พัดมา นามของเขาคือ มาสเตอร์ โซลิค

         อีกด้านหนึ่งเด็กอายุราวๆ12ปี ในชุดโกธิคชายสีแดงเลือดหมูเต็มยศ กับชายผมสีแดงตัวสูงเว่อร์ ซึ่งเป้นพี่ชายของเด็กร่างเล็กคนนั้น

" ไลย์ จำไว้ให้ดี อย่าถูกแสงอาทิตย์มากเกินความจำเป็น ถ้าเกิดไม่ไหวก็ให้ถอนตัวซะ พี่ไม่หาวงอะไรหรอก ถ้าไม่ติดที่ว่า แกไม่โดนคำสาปของแวมไพร์นั่น " พี่เขาหัวนิ้วจิ้มหน้าผากผมจึกๆ 

" พี่ก็ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ !! "

" แต่ก็เด็กกว่าพี่ แถมตัวกระเบี๊ยกยิ่งกว่ากหมาอีก " พี่สล็อต หรือ โซ เริ่มเยาะเย้ยผม ผมเลยกัดนิ้วพี่ชายตนเองเข้าให้

" งับ !!! "

" กัดไปเถอะ - -** พี่ไม่เจ็บอยู่แล้ว " หนังหนาแน่ๆเลยพี่ผม ไม่รู้สึกเลย ด้านแล้วหร๊อออ !! ผมจึงปล่อยกัดออก

" เหอะ " ผมร้องสบถเบาๆ

" ขอให้ชัยชนะเป็นของเจ้า " พี่สล็อตพูดแล้วขยี้หัวผมจนยุ้ง - -**
"
 อย่าทำอย่างนั้นซิครับนายใหญ่ นายน้อยผมคิ้วเป้นปมแล้ว " ชายลึกลับโผล่มาจากเงามือมือพลางบัดฟางข้าวออกจากตัวเอง

" มาพอดีเลย อาซาจิ โทโคกุระ " พี่สล็อตพูดพลางยิ้มแย้ม ก่อนหายไปดื้อๆ ให้ผมยื่นอ้ำอึ้งๆ พลางคิดว่า อยากกลับร่างเดิม อยากกลับร่างเดิม อยากกลับร่างเดิม ซ้ำไปซ้ำมา

     ฟ้าววววว มีดสั้นเล็กๆ แหวกอากาศพุ่งตรงมาหาผม ผมทำลังร่างเวทย์ป้องกันแต่ !!
     หมับ ! อาซาจิ เข้ามาขว้าไว้ทัน แล้วเอาไปปลอกแอ๊ปเปิ้ลเฉยเลย (หน้านี้มีแอ๊ปเปิ้ลด้วยหรอ)

" แอ๊ปเปิ้ลได้แล้วครับนายน้อย  "

" อะ อื่ม " ผมหยิบแอ๊ปเปิ้ลมากิน พลางกอดตุ๊กตากระตายสีเทาเงินอละหมีสีน้ำตาลดำ

" เอามาด้วยหรอครับเนีย~ " อาซาจิพูดแล้วยิ้มบางๆ

" อื้อ~ "

" ผมหวังว่านายน้อยจะดูแลตัวเองได้นะครับ " อาซาจิกลายร่างเป็นค้างคาวตัวน้อยบินออกไป ปล่อยให้ผมนั่งอยู่บนกองฟางเก็บตุ๊กตา

" เฮ้อ~ ฟางเยอะชะมัดยาก แถมคิดขาง่ายอีกตะหาก " เสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นเสียงของ" อาร์วิส "ที่ทำผมสะดุ้งซะด้วย
!!! อะไรกัน ถ้าจำไม่ผิดคนตะกูล ริทเทีย อีกแล้วหรอ T ^ T ต้องมาเจือนผมทิ้งแน่ๆ เลยที่ผมไปทำกับน้องเขาไว้ สัตว์เพสัตตา อย่าอาฆาตรซึ่งกันและกันเลย T [] T ยิ่งร่างเด็กผมทำอะไรไม่ได้ด้วย ได้โปดร ผมทำว่าใส่ซื่อใส่ อาร์วิส ในแนวสงสารว่า อย่าทำอะไรเด็กอย่างผมเลย ผมไร้เดียงสา (หรอ)

" อ่าว คุณไลย์ มานั่งอะไรแถวนี้ละครับเนีย~ " อาร์วิสพูดแล้วมองตุ๊กตากระต่ายสีเทาเงิน เหมือนแอบเอ๊ะใจอะไรบางอย่าง

" อ้อ.. ผมเหนื่อยนะครับ " 

" ดื่มชาไหมครับ ?? " ผมพูดเชิญมาดื่มน้ำชาที่วางไว้ข้างๆจานแอ๊บเปิ้ล เนียงจากพ่อบ้าน อาซาจิ ชงไว้

" ก็ดีครับ " อาร์วิสเข้ามานั่งข้างๆ

กึก กึก เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเบาๆและเริ่มดังขึ้น
" อ่า มาอยู่เองหรอ ครับ ?? " เขาเปิดหมวกสีน้ำตาลดำออก " ทำอะไรครับเนีย = ="" " ผู้ที่เดินเข้ามาใหม่นั่นคือ มาสเตอร์ โซลิค

" ดื่มชาไหม ? ครับ " ผมถามไปตามมารยาท

" ดะ.. ดื่มก็ได้ มั้ง " เขาพูดเสียงเบาๆแล้วเดินมานั่งจิบชาด้วย

" ผมขอเรียกมาสเตอร์ โซคิล ว่า โซลิค เฉยๆ ได้ไหม ? ครับ ?? " ผมเอ่ยถามออกไป แอบสังเกตุว่า เขาไม่ยอมดื่มชาที่อาซาจิชงไว้ คงเป้นเพราะ กลัวใส่ยาพิษละมั้ง

"ได้ " โซลิค พูดเสียงเรียบ

" ชานี่ไม่เลวนะครับ " อาร์วิสเอ่ยชมรสชาแล้วดื่มไปเกลือบครึ้งถ้วย ซึ่งต่างกับผม ที่คิดแต่แอ๊บเปิ้ล และโซลิคที่ไม่แตะ อะไรเลย และแล้วการประลองกลายเป้น ปาตี้น้ำชา จริงหรือนี่

โครมมม ! ทันใดพื้นที่โดยรอบโดนทรายพัดไป เล่นเอาผมหลบแทบไม่ทัน

 อาร์วิสถือหอกสามง่ามและตั้งท่าเตรียมพร้อมทันที  แล้วผมละ ผมยังมึนอยู่เลย

" อะไร เนียย.. " ผมพูดเสียงอ่อย

" รีบทำให้มันจบเถอะครับ " โซลิคพูด จบทรายก่อตัวเป็นรูปร่างเหมือนเขาอีกคน แล้วพุ่งตรงมาทางผม

" อะ.. อะ. " ผมเบิกตากว้างพูดอะไรไม่ออก แต่สุดท้าย " เก็มบุ ! " ผมหลับตาแน่นแล้วตะโกนดังลั่น ทรายที่พุ่งเข้ามาทางผมถูกป้องกันออกไปทันที
แต่มันตามด้วย ลูกไฟสีม่วงอมฟ้าพุ่งตรงเข้ามา ซึ่งทำให้ผมโดนมันเต็มๆ
 
" อะ.. อ๊ากซ์ " เสียงร้องของผมดังลั่นทั่วโรงนา

" นายท่าน !! " ชายผมสีเขียวแก่ ออกมารับร่างเจ้านายตัวเองทันที " นายท่าน ข้ามาแล้ว " เสียงของเขาพยายามเรียกสติผมซึ่งผมกำลังเหม่อลอยและสติเริ่มหายไป

" หมดฤทธิ์แล้วหรอ " อาร์วิสเอ่ยออกมา

" ยังหรอกน่า " ตามด้วยโซลิคที่รู้ทัน เขาเก่งจริงๆ ที่มองการแสดงหลอกๆของผมออก เมื่อมีคนรู้แกวของผมจึงคลายเวทย์ออก ร่างที่ถูกซัดนั้นคือตุ๊กตากระต่ายสีเทาเงินที่ได้มาจากการประลองรอบที่แล้ว ใช่เลย รินริน แอล ริทเทีย ซึ่งผมนั้นนั่งอยู่ที่ไม้เก่าๆชั้นสองซึ่งมองลงมาเห็นด้านล่างชัดเจน

" สนุกจังเลย " ผมปรบมือดัง แปะ แปะ ก่อนขยับนิ้ว ตุ๊กตากระต่ายตัวนั้นเข้ามาในอ้อมกอดผมอีกครั้ง 
" กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง ดูซิใครเอย " ผมเอาตุ๊กตากระต่ายหันไปทางทั้งสอง แล้วสบัดมันท้าทายคนเบื้องล่าง

" หน่อย " โซลิคมองอย่างแค้นๆ " Sand Arrow " เขาใช้ทรายที่มีรอบๆเขา พุ่งตรงมาทางผมทันที

 ปัง ปัง ปัง ! เสียงปืนดังสามนัด อารืวิสยิงปืนออกมา ตามทรายที่ถูกบังคับมาทันใด

" อึ๊บ " ผมขยับตัวหลบทรายพุ่งตรงมาทางผมรอดผ่านตัวไปผมแต่โดนหลังคาของโรงนา ทำให้แสงเข้ามาเต็มๆ
" ห๊ะ " ผมหันไปมองรูนั่น

" นายน้อย ระวัง " อาซาจิเข้ามาคว้าร่างผมไว้หลบลูกกระสุนปืน และ แสงแดด แต่เขากับโดนเต็มๆ " อาซาจิ .. อาซาจิ " ผมร้องครวญครางเพราะเห็นร่างของอาซาจิกับลังโดนแดดเผา เขาผลักตัวเข้ามาหลบในที่มืด ทำให้เราทั้งคู่อยู่ห่างจากแสงแดด

" แฮ่ก .. ๆ  " อาซาจิหอบบางๆ  " ปลอดภัยนะครับ "
" อื้อ.. ฮือ. " ผมพูดเบาๆ แอบร้องไห้ด้วย
" อย่าร้องนะครับ " อาซาจิพูดเปล่ยเบาๆ สติของเขาหายไป ผมพาอาซาจินอนลงที่มุมมืดๆ

" หึ  " อาร์วิสหัวเราเบาๆ ก่อนเข้ามาระยะประชิดแล้วฟาดฟันหอกสามง่ามออกมาซึ่ง มันอยู่ในระดับหน้า ผมเอี้ยวตัวถอยไปหนึ่งก้าว ทำให้ผ้าปิดตาขวาติดไปกัยคมสามง่าม
" วิสหลบ !! " โซลิคพูด

โครมมมมม !!! เสียงหลังคาพัง พร้อมกับโกเลมทรายขนาดให้ก่อตัวขึ้นมาแล้วกำลังซัดมาที่ผมยื่นทันที ดวงตาขางที่ถูกเบิดเปิกกว้างขึ้น เมื่อโกเลมซึ่งเป็นสิ่งที่ โซลิค บังคับขึ้นมา แต่ตอนนี้มันกลับไม่ฟังผู้ที่เรียกตนเองออกมาเสียแล้ว

ครืนนนนนน  โกเลมยังสลายตัวไปเสียดื้อๆ

" เป้นไปได้ไง " โซลิค เอ่ยร้องออกมาทันที

" ไม่ต้องพูดมากแล้วลูฟ  " ทันใดท้องฟ้าที่สว่างโล่ กลายเป้นกลางคืนทันที ค้างคาวนับพันถือตัวออกมา เพราะ อาร์วิส เรียกออกมา ค้างคาวที่มีปีกคมเหมือนใบมีด พุ่งตรงมาทางผมทันที

" รุมข้าหรอ ไอ้สวะเอ๊ย " ผมพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด
" สายฟ้าคำรน วาโยโกธา จงออกมา เซริว !!! " ทันใดลมที่พัดกระหน่ำก่อตัวเป็นพายุธอนนาโด ตรงไปทางอาร์วิส  ทำมห้อาร์วิสต้องวิ่งออกไปด้านนอก พายุธอนนาโดกลายร่างเป้นชายผมสีม่วงดำ หน้าตาคล้ายๆ อาร์วิสเอง ทั้งคู่ปะทะกันอย่างดุเดือด  ผมกางปีกมังกรออกแล้วพุ้งครงไปหา โซลิค ผมกางเล็บออกแล้วตวัดเข้าที่ท้องของ โซลิค แต่เขาใช้ไม้เท้ากันไว้ก่อน

" มังกร คำราม  " ผมพ่นไฟใส่ โซลิค ทันที
" sand shield " ทรายก่อตัวมาเป็นโล่เพื่อป้องกันไฟร้อนๆของผม
" sand knife " ทรายก่อตัวเป็นรูปร่างใบมีดทันที โซลิค ตวัดมาทางผมทันที ผมใช้มือเปล่าๆกันไว้

เปรี๊ยง ! สายฟ้าฟาดลงมาทำให้ผมต้องแยกออกจากโซลิค
โครม ! ร่างของเซริวผ่านลอยผ่านหน้าผมไป ก่องกับพื้น

" ต่อไปเจ้าจะไปนอนกองเหมือนมัน " อาร์วิสใช้สามง่ามชี้มาทางผม ซึ่งตอนนี้หยดน้ำตาเล็กๆ ของผมร่วงกราว 

" ร้องไห้เลยหรอ เจ้ามันเด็กจริงๆ " อาร์วิสพูดตอกอีก

" แล้วไง ถ้าผมเป้นเด็ก ไม่ใช่ตัวตัวกระเปี๊ยกแล้วสู้ไม่ได้  " ผมกำหมัดแน่น ก่อนจะกางเล็บออกแล้วเล็งแทงเล็บเข้าที่ท้องของอาร์วิส แต่ โซลิคให้โล่ทรายบังไว้

" กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง " ผมพูดในแนวกวนๆออกไป มืออีกข้างที่ว่างอยู่ ขว้าหมับเข้าที่คอของโซลิค ทำให้อาร์วิสเผลอมองไปที่โซลิคผมเลยตวัดเล็บลงไปที่ท้องของอาร์วิส

" อุ๊ก !! " อาร์วิสร้องเสียงหลง

" ปล่อยนะเฟ่ย " โซลิคพูดกระอักกระอวนก่อนที่จะแทงมีดมาที่แขนของผม

"เอาซิ ทำให้ผมเจ็บปวดอีก เอาเลย " ผมกดเล็บลงไปอีก ทำให้เลือดของอาร์วิสไหลออกมามากขึ้น

" ยาพิษหรอ ใช้ไม่ได้ผลหรอก " ผมเหล่ยเบาๆ อาร์วิสที่เสียเลือดมากจึงจับคอของผม เหมือนพยายามจะฆ่า แค่ขอโทษ ผมไม่จำเป้นต้องใช้อากาศหายใจ จึงมองเข้าไปในตาของเขา ภาพต่างๆของผมสอดเขาไปในหัวของอาร์วิส จนน้ำตาเขาเอ่อนองออกมา และภาพสุดท้ายอยู่ที่ เซอร์บิรัสคำราม เขาก็สลบไปทันที ผมจึงชักมือออก แล้วกลับมาที่ โซลิค

" อึก.. " สีหน้าของ โซลิคบงบอกว่าเขาขาดอากาศหายใจ เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้ผมคลายมีออกแต่มันมีมีทีท่าว่าผมจะคลายออกจนกว่าเขาจะหมดสะติ

" ไหนดูซิ ถ้าผมทำอย่างนี้คุณจะเป้นอย่างไร " ผมหยิบขวกพิษมาจากกระเป๋าของเขา แล้วกำขวดจนแตกทำให้พิษอาบไปทั่วมือของผม ผมจึงบรรจงใช้เล็บกรีดท้องของเขา พิษค่อยๆซึมเข้าไปทันที

" อะ.. อ๊ากกกกก " ดวงตาของ โซลิค เปิดโผล่ กรีดร้องพร้อมดิ้นไปมาอย่างทรมาน

" พอเถอะครับนายน้อย " อาซาจิลุกขึ้นมาแล้วจับมือที่เปื้อนเลือดของผมไว้
" ก็ได้ "

" จงมองตาข้า มาสเตอร์ โซลิค " ผมจับหน้า โซลิค ให้มองผม
" คงอยากรู้ซินะว่าทำไมข้าถึงให้มองดวงตาของข้า  "
" จงมองเข้ามาซิ "
" จงมองเข้ามา " ภาพที่สอดส่องไปให้ โซลิคนั้นคืออดีตของผมเหมือนเดิม ซึ่งเป็นอดีตที่เจ็บปวด กับการโดดทิ้ง โดนเกรียจชัง ไร้ทั้ง พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด13 ปี ไม่ว่าพยายามฆ่าตัวตายเท่าไหร่กับรอดมาตลอด  แต่ภาพที่สอดเข้าอีกภาพคือ ภาพของเซอร์บิรัสกำลังคำรามละอาละวาดไปมา เพียงไม่กี่นาที ร่างของโซลิคกลายเป็นตุ๊กตาจิ้งจอกสีส้มอมทอง ผมหันไปดูอาร์วิส ซึ่งหลายเป้นตุ๊กตานกฮูก ผมจึงหยิบทิ้งสิงขึ้นมา

" ผมจะดูแลพวกคุณ แม้ว่าพวกคุณจะจงเกลียจ จงชังผมก็ตาม " ผมมองอาซาจิที่เดินไปหยิบตุ๊กตากระต่าย และตุกตาหมีสีน้ำตาลดำมาไว้ในอ้อมกอดผม เราทั้งคู่จึงเดินออกไปจากโรงนา อย่างช้าๆ