คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทอยลูกเต๋าครั้งที่1 เเมว ( Cat )
ทอยลูกเต๋าครั้งที่1 เเมว ( Cat )
กุ๊กกรู กุ๊ก กรู เสียงนาฬิกาที่บงบอกถึงเวลาเที่ยงวัน
" ไวน์ ลงมากินข้าวได้เเล้ว "
" ค๊า "เสียงสาวน้อยตอบรับผู้เป็นเเม่ทันที ฉันชื่อ ไวน์ ไวท์วาโกคีป ชื่อเเปลกใช่ไหมละ เเต่ที่บ้านฉันไม่ไฮโซเหมือนนามสกุลหรอกนะ ฐานะที่บ้าก็พออยู่พอกินไม่รวยเกินไปไม่จนเกินไป เป็นครอบครัวที่อบอุ่นก็เเน่เเหละของใช้ที่รกเต็มบ้านเเม้กระทั้งบันไดบ้าน ก็ยังมีหนังสือพิมพ์เป็นชั้นๆตั้งไว้เต็มไปหมด
" ไวน์นี่ลูกจะเหม่ออีกนานไหมห๊ะ ซักวันตนเดินล่วงบันไดแน่ๆ " แม่ของฉันตะโกนดึงบ้านแตกเพื่อให้ฉันลงไปกินข้าวทำไงได้คนมันง่วงนี่ ฉันค่อยๆเดินอืดๆลงบันได
" เปล่าเหม่อนะ เเม่ เหวอ! ตุบ คลุกๆ ๆ " เสียงวัตถุคล้ายคนกลิ้งตกบันไดลงไปนอนเเอ้งเเม้งที่พื้นอย่างสง่างาม(ตรงไหน)
" เห็นไหมพูดไม่ทันขาดคำ"
" เเม่ ~ ค๊า " ฉันเข้าไปคลอเคลียเเม่ในสภาพใส่ผ้ากันเปื้อนถือตะหลิวท้าวเอวอยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร
" จะเอาอะไรอีกละ "
" วันเสาร์นี้หนูของเงินไปดูหนังกับเพื่อนได้ไหมค่ะ " ฉันพยายามอ้อนสุดชีวิตเพราะปิดเทอมนี้ยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหล่เลยสักแห่งเดียว
" จะไปเที่ยวหร๋อ จะเก็บไปคิดแล้วกัน "
"เเม่อ่า.... "
" ไม่ต้องมาออเสาะทำงานหาเงินเอง จะกินไหมข้าวเนียไม่งั้นเเม่จะเททิ้งให้ไอ้ด่างหน้าบ้านกินซะ "
" กินค่า ToT " ฉันตอบอย่างสลด พร้อมนั่งกินข้าวอย่างเศร้าสร้อยกินข้าวบนโต๊ะอาหาร
และแล้วเเม่เดินเข้ามาในควัรอีกครั้งพร้อมยื้นถุงเงินสีชมพูเเละกระดาษโน๊ต ให้เเก่ไวน์ผู้เป็นลูกรัก(เเน่หรือเปล่า)
" จะไปเที่ยวใช่ไหม ? "
“ แม่ให้หนูไปจริงๆหร๋อ ” โคตรปฏิหารสิ่งมหัศจรรย์แม่ให้ไปดูหนัง เห็นปกติจะพูดแต่ ทำงานๆ ช่วยนู้น ช่วยนี่ ไม่ได้ไปทุกที ตะ.. แต่นี่มันอะไรก๊าน~ แม่เปลี๊ยนไป๋
“ ไปเดินเที่ยวในตลาดให้แม่หน่อยซิ ” กี๊ซ.. เหมือนเดิม ใช้ไปซื้อของเช่นเดิมจะได้ไปลัลล้าช็อปปิ้งเหมือนกับเด็กคนอื่นไหมเนี๊ย ทั้งๆที่ปิดเทอมแท้ๆ
" O[ ]O ตะ... แต่ แม่ ! หนูเพิ่งจะตื่นเองนะ ยังไม่ได้อาบน้ำด้วย " ฉันพยายามหาข้ออ้างไม่ไปซื้อของถึงที่สุด
" ก็รีบกินข้าวเเล้วอาบน้ำ ก่อนออกที่จะออกไปซื้อของซะ " เมื่อแม่พูดจบก็เดินบิดเข้าห้องของตนเอง สุดท้ายก็ต้องไปซื้อของซินะT w T
< อะไรเนีย ตัวเองว่างเเท้ๆมาใช้หนูทามมายยยย > ได้แต่คิดในใจ
คลุก กุ กลัก คลุก กุ กลัก เคร้งงง !!
" เสียงอะไรหน่ะ " ฉันอุทานเล็กน้อย หรือว่าหนูมาเลมกล่องหลังบ้านที่เก็บไว้ขาย พวกนี้จับย่างกินให้เข็ดหึ่ยๆ!
" ไวน์ไปดูซิเสียงอะไร " เลียงแม่ลอยออกมา
" หนูทุกที " ไม่บอกก็ไปดูอยู่แล้ว =[]=
คลุก กัก กุ กัก พับๆๆ เสียงของข้างของที่อยู่ในลังดังขึ้น
" *[ ]* อะไรว๊า " ฉันเริ่มกลัวเล็กน้อยและแหวกดูกองกล่องที่จะเอาไปขายให้แน่ชัดว่ามีตัวอะไรอยู่หรือไม่ และสุดท้ายฉันก็เจอ.. เจอ.. เจ๊อ ~
" กรี๊ดดดดดดดด !!!! "
" เหมี้ยว~ -' w '- " เจอเเมวน้อยสีส้มปลายขนฟู หางของมันส่ายไปมาอย่างน่ารักน่าชัง แมวอะไรย่ารักอย่างเน้~ ทิ้งไม่ลงหรอก ว๊ายไม่มีปลอกคอแสดงว่าไม่มีเจ้าของต้องอ้อนแม่ให้ได้เลย^ [] ^
" เกิดอะไรขึ้น " แม่รีบวิ่งออกมาดูลูกสาวของตน
" แม่ค่ะเลี้ยงแมวได้ไหม ? " ฉันอุ้มเจ้าแมวน้อยน่ารักน่าชังให้แม่ดู อย่างสดใสร่าเริงและอ้อนสุดชีวิต ( ทำได้ไง สามารถจริงๆ )
" ไม่ได้ " แม่พูดเสียงแข็งเหมือนแม่จะโมโหมาก
" เเม่...ค่ะเดี๋ยวหนูดูแล เองน๊ะค๊า "
" บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ " แม่เดินกลับไปที่ห้องตนเองหลังพูดเสร็จ
" แล้วจะเอายังไงกับเจ้าแมวน้อยนี่ดีละนี่ _ _ llll " ฉันมองแมวน้อยอย่างเศร้าๆ ก่อนยิ้มร่าเริง ถ้าแม่ไม่ให้ก็แอบละว๊า ~
" เหมี้ยว~ -' w ' - "
" อ๊า ฉันก็อดไม่ไหมแล้วนะเจ้าแมวบ้ามาทำตัวหน้ารักอย่างนี้ก็เลี้ยงนะซิ " ฉันอุ้มแมวน้อยขึ้นไปบนห้องอย่างแน่นหนา
" นี่ยัยไวน์ แม่ใช้ไปซื้อของเมื่อไหร่จะไป "
" เดี๋ยวซิแม่หนูยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย หรือแม่จะให้หนูไปทั้งๆชุดนอนละห๊า " ฉันรีบวางแมวน้อยลงบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อของตนเองออกอย่างเร่งรีบ
" OwO เหมี๊ยวว" แมวน้อยจ้องสาวที่ถอดเสื้อเปลือยกายต่อหน้า
" หุ่นฉันดีหรอจ๊ะแมวน้อย " เริ่มหลงตัวเองก่อนประชิดแมวน้อย และกอดแมวน้อยแนบหน้าอก ขนนิ่มๆทำให้รู้สึกดีจัง ตัวอุ่นๆของแมว = w = ~
" ถ้าเธอเป็นคนก็คงเลือดกำเดาทะลักไปแล้วใช่ไหมเจ้าเหมียว อ๊ะ เจ้าเหมียว" แมวน้อยสลบคาอกไวน์
" อ่าวหลับไปแล้วหรอ น่ารักจังถ้าเธอเป็นคนฉันก็อยากมาเลี้ยงก็คงดี แต่ขอให้แม่ไม่มาเจอช่วงที่เราไม่อยู่ก็พอมันงั้นแม่วีนบ้านแตกแน่ๆ " ฉันจุ๊บที่หน้าผากเจ้าเหมียวก่อนจะรีบแต่งตัวออกไปซื้อของให้เสด็จแม่อย่างเร่งรีบ
ณ.ตลาดหน้าปากซอยผู้คนเดินเสียดกันไปมา พ่อค้าแม่ค้าส่งเสียงเรียกขายของกันจ้าละหวั่นแทบไม่มีตรงไหนสงบเลยในตลาด แม้กระทั้งบริเวณทิ้งขยะซึ่งมีคนเก็บขยะคัดเลือดขยะของเขาอย่างมุ่งมั่น
“แม่นะ แม่ใช้กันมาได้ไงคนเพิ่งตื่นแท้ๆ” ฉันเดินอารมณ์บูดซื้อของตามที่แม่เขียนใส่กระดาษมาให้ ฉันมองรายการในกระดาษใบจิ๋วอย่างเหวอๆ
รายการ
แตงไทย 10 ลูก แตงกวา10 ลูก
ผักกาดขาว1 หัว หัวไชเท้า1 หัว
ถั่วพลู 1 ถุง ชะอม 1 กำ มะนาว 5ลูก ร้านป้าหยด
ซีกโครงหมู1 โล ปีกไปครึ่งโล ร้านตาเจ็ก
กระเทียมโทน 1โล ร้านเจ๊มุก
น้ำพริกกะปิ 1ถุง ร้านยายจันทร์
น้ำพริกอ่อง ร้านตรงข้ามกับยายจันทร์
และ กระเทียม 1ถุง ร้านอาแปะ
อะไรเนียแม่ระบุร้านมาด้วยหร๋อ นี่ร้านตาเจ๊กอยู่ตรงไหนเนี๊ย =[]= ร้านไหนบ้างเนี๊ย ของสดก็เหมือนๆกันไม่ใช่หรือไง จะจุ้นจ้านมากมายทำมายยย~ T ^ T และแล้วฉันก็ใช้เวลา3ชั่วโมงในการเดินซื้อของจากหน้าตลาดยันท้ายตลาดเพราะร้านแต่ละคนอยู่คนละทิศละทางกันเลย และได้รู้สาเหตุว่าทำไม่แม่สุดประเสริฐถึงได้ระบุร้านเอาไว้ ก็เพราะว่าลุงๆป้าๆพวกนี้โคตรซี้บึ้กกับแม่มากมาย จึงลดราคาให้เป็นพิเศษฉันหอบข้าวของที่แม่สั่งมากลับบ้านอย่างอ่อนแรงเหมือนตาจะปิด เพราะรู้สึกเหนื่อยและร้อนมากในที่สุดเวลาแสนยาวนานฉันก็เดินมาถึงบ้าน บ้านน้อยหลังนี้สุขขีเสียงจริง~ T ^ T
“กลับมาแล้วค่า~” ฉันเอ่ยก่อนถอดรองเท้าเข้าบ้านเอาข้าวของมากมายวางๆกองไว้บนโต๊ะทานข้าว ฉันกุมถุงเงินที่แม่ให้ไว้ก่อนสังเกตว่าแม่ให้เงินไปพอดีกับค่าของ ซึ่งหมายความว่า จะไม่ได้ทิปเลียแม้แต่น้อย โฮกกกก โศกกาจริงๆเดินในตลาดตั้งนานไม่ได้เงินสักนิดเลย อยากจะบ้าตาย
“ทำไมไปนานจัง” แม่เดินออกมาบ่นก่อนคุ้ยๆดูของที่ลูกตนเองซื้อมาอย่างพิจรณา
“โห... แม่ตลาดนะแม่ไม่ใช่ร้านสะดวกซื้อเหมือนเซเว่นจะได้หาอะไรง่ายๆ แล้วดูเซ่ะระบุร้านมาให้หนูอีกอยู่ซอกไหนบ้างก็ไม่รู้ว่าจะหาเจอแต่ละร้านยากมากรู้หม้ายย~ ” ฉันพูดแบบไม่ค่อยพอใจนักก่อนเดินบึ้งบังๆขึ้นห้องตัวเอง
“อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ เงินก็จะเอางานบ้านก็ไม่ช่วยทำ มันสมควรไหมละ” แม่ก็โวยตามหลังลูกสาวของเธอไปติดๆ บ่นไปเลยๆเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าวไม่เค๊ยไม่เคย น้อยใจนะเนี๊ย แง่ง!
Lie : ช่วยติชมด้วยนะครับบบ
ความคิดเห็น