คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การประลอง
มีเพลงประกอบ ....
ณ. เวลาสำคัญ เวลาแห่งการประลองเวทย์ของ สถาบัน Quartz!!! อีก30นาทีใกล้เวลานัดหมาย รัตติกาลสีเงินแห่งริทเทีย รินริน แอล ริทเทีย มาเตรียมพร้อมนานแล้ว แล้วราชาปีศาจล่ะหายไปไหน ราชาหาย !!?
ที่ย่านการค้าแห่งหนึ่ง Lie cooper ผู้พยายามหนีการต่อสู้ อย่างร่าเริง "ราชาปีศาจนั่นเอง "
" พี่โซนะพี่โซ ค่อยดูเถอะจะเอาคืนให้ เอาชื่อเราไปลงการประลองโดยไม่บอกสักคำ ชิชะ " ผมสถบเบาๆอย่างเซ็งจิต
ผมหันไปมองรูปบุคคล คนนั้นทันที เห! รูปเรานี่ แล้วผมหันกลับไปมองผู้คนที่เดินเผ่นผ้านจดจ้องผมเหมือนจะกลืนกิน ผมกลืนน้ำลายดัง อึก ก่อนจะวิ่งหนีอย่างไว
" ใครทำกับผมอย่างนี้ ฮึกๆ " ผมวิ่งแล้วพูดไปพร้อมสายน้ำตาไหลพราก
ตุ๊บ ! ~ ผมรู้สึกว่าผมชนใครบางคน ผมเงยหน้าอย่างกลัวๆขึ้นไปมอง
" เอ่อ... ขะ " พี่สล็อต ! ไม่นะ ผมหันตัวกลับไปมุ่งหน้าวิ่งกลับที่เดิมแต่โดนคว้าไว้ก่อน(ทุกที)พี่สล็อตอุ้มผมขึ้นบ่าเเล้วสยายผมสีแดงของตนเองอย่างผู้มีชัยชนะ เขากางปีกมังกรสีแดงเพลิงของตนเองออกอย่างภาคภูมิว่า " ฉันจับน้องชายสุดแสบได้ " เพียงเวลาไม่นานเขาก็พาผมมาอยู่ที่สนามหญ้าหน้าหอ Turcule ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ร้อนๆ หนาวๆ ผสมขนลุกซู่ๆไปมา
" โชคดีน้องรัก อีก5นาที แข่งขันแล้ว พี่เอาชุดมาให้ด้วย " พี่ของผมยื่นชุดเกราะมาให้ผม ผมมองก่อนจะปฎิเสธ
" ผมไม่ใส่หรอกครับ มันของสำคัญของผม ผมใช้แค่ความสามารถของตัวเองก็พอ " เพราะผมเตรียมตัวมาแพ้โดยเฉพาะกะว่าโดนถากๆแล้วแสดงละครหลอกสลบไปเลย
" ทำเป็นพูดดี " พี่สล็อตยิ้มมุมปากเเล้วหายไปกับเปลวเพลิงสีแดงทันที ผมมองพี่จนกระทั่งเปลวเพลิงลูกสุดท้ายหายไป พร้อมนั่งลงย่องๆ จิ้มๆพื้น....
" รัตติกาลสีเงินแห่งริทเทีย รินริน แอล ริทเทีย เดินเข้ามาในสนามที่จัดไว้ให้ประลองแล้วครับ !!! " เสียงผู้ประกาศตรงบริเวณใกล้ๆ ประกาศดัง ผมฟังแล้วหดหู่ใจ ก่อนลุกขึ้นแล้วเดินไปเผชิญหน้ากับ คุณ รินริน ผมหลับตาหนึ่งครั้งยาวๆ ก่อนลืมตาขึ้งดวงตาสีแดงไม่แพ้อีกฝ่ายแวววาวดั่งเลือดที่อยากกลืนกินฝ่ายตรงข้าม
" สวัสดี คุณ รินริน " ผมยิ้มมุมปากให้ก่อนโค้งตัวลง ตามมารยาท ที่ไม่ใช่ตัวของผม
" เช่นกันค่ะ " คุณรินรินโค้งตัวพูดกับผมอย่างสุภาพเหมือนไม่เกรงกลัว ผมมองเขาซึ่งตอนนี้พึมพำเวทย์บางอย่าง และบรรยากาศเป็นใจให้เขาเสียแล้ว หยดน้ำฝนจำนวนมากเทสาดลงมากลายเป็นลิ่มน้ำแข็งแหลมคมเข้าทิ่มตัวของผมทันใด ผมยอมรับชะตากรรม ปล่อยให้ลิ่มน้ำแข็งนับพันพุ่งใส่ตนเอง
นายท่าน.... ทำไมถึงไม่สู้ละครับ เสียงเรียบๆแหบๆของบางสิ่งดังขึ้นจากจิตใต้สำนึก
นายท่าน ท่านคือราชาปีศาจนะขอรับ อย่าให้พวกเราเสียใจซิ อีกเสียงดังขึ้นมา
นายท่าน ข้าไม่ได้เลือกท่านเป็นนายเพราะเก่งนะครับ เสียงที่สามสอดเข้ามา
นายท่าน ที่ข้ารู้จักไม่ใช่เช่นนี้ เสียงที่สี่สบถไม่พอใจ
เสียงเหล่านั้นมันทำให้ผมชะงัก เพราะเป็นเสียงของผู้คนที่เรียกผมว่านายท่านอย่างเต็มภาคภูมิ ผมละเบื่อช่วงเวลาสับสนเช่นนี้มันทำให้ผมชะงักการกระทำทั้งหมด ลิ่มน้ำแข็งเหล่านั้นถูกละลายด้วยเปลวเพลิง ซึ่งผมมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน
แต่มันทำให้ผมทำอะไรไม่ออกตอนนี้เหมือนหัวของผมว่างเปล่าเสียแล้ว ในระยะห่าง คุณรินรินมองผมอยู่อย่างครุ่นคิดฝนยังคงพร่ำลงมาเรื่อยๆไม่มีทีท่าที่จะหยุด คุณรินรินจึงนำเอ็นซุย น้ำแข็งที่ก่อตัวขึ้นมาจากน้ำสีเงินวาววับของตนขึ้นมาตั้งท่าทันที ผมชักเริ่มได้สติและคิดได้ว่าการหนีไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากทำ แต่การต่อสู้เบื้องหน้านี่ซิผมอยากทำ
" ซุซาคุ "
ผมตะโกนลั่นท่ามกลางสายฝนที่พัดกระหน่ำ นกไฟฟินิกส์ที่ถูกเรียกออกมาผิดเวลามาบินรอบตัวของผมก่อนกลายร่างเป็นมนุษย์ผมสีแดงคิ้วขมวดทำหน้าเข้ม ชุดสูทสีดำของเขาเริ่มเปียกไปด้วยสายฝน
" เราเริ่มการต่อสู้เลยนะ " คุณรินรินเอ่ยขึ้นพร้อมกวักแกว่งดาบที่เหมาะมือของตนเอง ลิ่มน้ำแข็งจำนวนมากเผยโฉมออกมานับร้อย ก่อนชี้ดาบตรงมาที่ผม
" เอ๋ ? " ผมทำหน้างงใส่ก่อนกระโดดหลีกลิ่มน้ำแข็งมาบนอากาศ แต่มันตามผมมานี่ซิครับ = =""" ด้วยเวทย์บางอย่างล่ะมั้ง แต่มันทำให้ผมสนุกผมเผยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาสีแดงของผมมันแวววาวมากขึ้น ซุซาคุเข้ามาซัดลิ่มน้ำแข็งนั่นออกไปด้วยเปลวไฟ
" GUN MODE " ซุซาคุกลายร่างเป็นปืน AK - 74M ผมรีบคว้ามาก่อนระดมยิงไปทางคุณริน ซึงตัวผมกำลังลอยอยู่บนอากาศเสียนี่ผมพยายามทรงตัวให้มั่น คุณรินรินเบี่ยงตัวหลบกระสุนอย่างคล่องแคล่ว มันทำให้ผมชักสนุกไปเรื่อยๆ
ผมกราดยิงตามหลังคุณรินรินไปพลางกระตุกยิ้มอย่างสะใจเหมือนพวกบ้าเลือด อากาศเริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นฤดูร้อนแสงอาทิตย์ร้อนละอุสาดส่องเข้ามา น้ำแข็งต่างๆเริ่มละลายหายไป
" ว้าว รุ้งกินน้ำ " ผมชี้ไปที่รุ้งกินน้ำแววตาใสปิ้ง
" เสร็จฉัน " คุณรินรินพุ่งพล่านเข้ามาฟันแขนของผมแต่ผมกลับใช้มือเปล่าจับดาบน้ำแข็งที่ไม่ละลายไว้ เลือดสีแดงดำค่อยๆไหลออกมา " ดูซิเชื้อราชวงศ์ ดูมันสิมันเป็นสีแดงดำแหละ ดูซะให้เต็มตา " ผมพูดเสียงเย็นละเยือกก่อนทิ้งปืนลงไป ปืนที่ผมทิ้งนั้นกลายร่างเป็นนกไฟฟินิกส์ และดูเหมือนผมกำลังร่วงหล่นลงไปพื้นเบื้องล่าง ผมจับมือของคุณรินรินไว้แน่นแล้วมุ่งลงสู่พื้น พวกเราทั้งคู่กำลังดำดิ่งลงไป
ฟ้าวววววววววว ~ ตุ่ม !
มีผมเพียงคนเดียวที่ตกลงที่พื้นเสียนี้ ผมมองหาคุณรินรินที่... ยืนอยู่ ผมเงยขึ้นไปมองแล้วยิ้มให้บางๆ ก่อนจะดึงขาของเขาเข้ามาขึ้นคร่อมทันที คุณรินรินพยายามดิ้นออกจากตัวผมผมจึงใช้แรงของผมจับไว้ ซึ่งตอนนี้ผมกำลังกลายร่างเป็นปีศาจเสียโดยไม่รู้ตัว เล็บของผมค่อยๆยาวออกมากแหลมคม ขย้ำคอของคุณรินริน ปีกมังกรสีดำของผมค่อยๆงอกออกมาก่อนกางใหญ่และกว้างเกินตัว เงาของปีกบดบังหน้าของผมเห็นเพียงดวงตาสีแดงและผมเทาเงินสะท้อนแสงแดด
" อึก.. อะ. " คุณรินริน ร้องเบาๆ ก่อนร่ายเวทย์ ทันใดปีศาจยักษ์วัวกระทิงใช้กระบองฟาดผมออกไปจากผู้เรียกมา
" อัก ... " ผมลุกขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าวัวยักษ์นั่นโอบอุ้มร่างของคุณรินรินมานั่งบนบ่า ผมสีเงินยาวของคุณรินรินสยายไปตามแรงลมบนบ่าปีศาจวัวยักษ์
" ฟู่วว ฟู่วว กรรซซซซซ " วัวยักษ์ พ่นไฟออกมาทั่ว ผมพยายามขยับตัวให้ตามคำสั่งของตัวเองผมมองวัวที่บ้าคลั่งอยู่กลางทุ่งหญ้า ไม่ทันไรมันก็วิ่งเข้าโจมตีผมอย่างบ้าคลั่ง
" เบียคโกะ " ทันใดนั้นดาบนับพันเล่ม พุ่งตรงลงมาจากฟากฟ้า เข้าผ่าวัวตัวนั้นทันที วัวยักษ์โดนดาบเล่มน้อยใหญ่ปักเข้าที่ตัวมันทำเหมือนเซๆจะล้ม แต่มันไม่ล้มมันคลั่งกว่าเดิมเสียอีก มันวิ่งไปมาพื้นสั่นสะเทือนคล้ายแผ่นดินไหว
เขาโค้งงอของมันฟาดและสะบัดที่ผมเรียกออกมาอย่างกับไม้จิ้มฟัน แต่มีดาบยักษ์ขนาดใหญ่หมุนติ้วๆมาปักที่พื้นตรงหน้าของผม ผมดึงดาบขึ้นก่อนที่จะกลายเป็นร่าเด็ก... ตัวสูงน้อยกว่าดาบที่ผมถืออยู่เสียอีก ผมแบกดาบพาดบนไหล่ เเล้วเงยไปมองวัวกระทิงบ้าที่อาละวาดอยู่ ผมชูนิ้วกลางใส่หน้ามันเสียเลย ทำให้มันคลั่งยิ่งขึ้น
" ว๊ายยยย " มันสะบัดคุณรินริน ออกจากไหล่ตัวเองแล้ววิ่งไล่มาทางผม ผมควงดาบหมุนไปมา
" คือ หือ ฮือ คือ หือ ฮือ คือ หื่อ ฮื๊อ หือ " ผมฮัมเพลงอย่างใจเย็น ขณะที่วัวกระทิงยักษ์ใช้กระบองฟาดมาที่ตัวของผม ผมกางปีกมังกรออกขึ้นก่อนจะยกดาบขึ้นมาเหนือหัว คุณรินรินมองอย่างไม่เชื่อว่าเด็กตัวเล็กๆยกดาบขนาดใหญ่ขึ้นมาได้ ผมผ่อนแรงลงทำให้ดาบหนักอึ่งลงฟันฉับไปที่ข้อมือของปีศาจวัวขาด มือของมันยังดิ้นคลุกๆ ไปมา
" ก๊าซซซซซ อ่าส์ " มันร้องอย่างโหยหวน เหมือนเจ็บปวดอย่างมาก มันทำให้ผมรำคาญอย่างแรง จึงส่งปีศาจวัวไปยังปรโลกทันที
ด้วยนามของข้า...ข้าราชาปีศาจ ขอเปิดทางสู่นรก " เซอร์บิรัส " คือกุญแจเปิดทาง
สิ้นสุดเสียง ประตูนรกก็โผล่ขึ้นมาทางพื้นดินลายกะโหลกและมีโซ่ตรวนที่ใช้ผนึกไว้ก่อนจะคลายออก แล้วดูดกลืน ปีศาจวัวกระทิง และหายไปในประตูนรกทันที " กึง ! " ประตูที่เปิดอ้าปิดลงแล้วค่อยๆสลายไป
อากาศที่สนามหญ้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าทีที่จะหายร้อน
" เก่งจังนะค่ะ " คุณรินรินเอ่ยปากชมและปรบมือให้ผม ซะงั้น ก่อนที่อากาศจะกลายเป็นหนาวสุดขั้ว พายุหิมะซัดกระหน่ำเข้า แสงสีฟ้าขาวเป็นวงแหวนจากใต้เท้าของคุณรินริน ภูติหิมะ จำนวนมากโผล่ขึ้นมา มันเล่นทำผมตกใจด้วย เพราะ ภูตินั่นมาโอบ ล้อมรอบตัวของผม
" สโนว์ " เสียงพูดสั้นๆของคุณรินรินเอ่ยเพียงเท่านั้น ร่างกายของผมค่อยๆกลายเป็นน้ำแข็ง ผมรู้สึกอึกอัดอย่างมากเพราะผม เกลียด และแพ้น้ำแข็ง อากาศหนาว
" อ่ะ.. อ่า.. " ผมร้องครวญครางเบาๆ " คิดหรอว่าจะหยุดผมได้ " ผมให้แรงเฮือกสุดท้ายทุ่มเททั้งหมด สลายน้ำแข็งซะ ผมขมวดคิ้วแล้วปัดน้ำแข็งออกจากตัว
" เป็นของสะสมของผมเถอะ "ก่อนกางเล็บออกแล้วคืนร่างปีศาจ วิ่งเข้าหาคุณรินรินอย่างเร็ว โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวตวัดเล็บจากข้างหลัง เข้าได้หวุดหวิดแต่เสื้อของเขาติดคามือผม ผมหายตัวไปทางด้านหน้าของคุณรินริน แยกเขี้ยวใส่ก่อนจับมือของเขารวบไว้ท่ามกลางพายุหิมะ ผมค่อยๆอ้าปากหายใจถี่ๆ
" มองมาที่ตาของข้าซิ " เสียงเย็นละเยือกของผมเอ่ยขึ้น แล้วจับหน้าคุณรินรินที่พยายามขัดขืน ผมจับหน้าเขาให้มามองตาผม ดวงตาผมเบิกกว่าเดิมจนเป็นอักขระสีทองภาพบางอย่างค่อยๆส่งต่อไปให้คุณรินริน
" อะ.. ไม่ ไม่ มะ .. อ๊าาาาา" เสียงร้องของคุณรินริน ร้องลั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
" ตุบ " เสียงบางอย่างตกลงกระทบหิมะมากมาย
" ขอบคุณคอลแล็คชั่นสวยๆ ครับผ.อ. " ผมหยิบตุ๊กตากระต่ายสีเงินขาวขึ้นมา แล้วมองท้องฟ้า ดีดนิ้วขึ้นบรรยากาศกลายเป็นฤดูใบไม้ผลิ ไร้ร่างของคุณรินริน เหลือเพียงเสื้อผ้าของนางเท่านั้น ดาบจำนวนมากค่อยๆเลือนหายไป สภาพทุกอย่างเป็นปรกติ
ความคิดเห็น