คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 6
บทที่ 6
08.30 PM
ผมโนแบเ้ามาวาไว้บนโฟา ทำไมน่ะหรือ? ไ้ผมมันลับึ้นมาสูว่าเิมนผมเินไม่ไหว อนแรโฮปบอให้ไปโรพยาบาล แ่ผมไม่ไป ผมเลย้อมานอนแน่นิ่อยู่บนโฟา อนนี้ผม็อยู่นเียว แล้ว็หิว้าว้วย TT
๊อ ๊อ ๊อ!~
ใรันหว่า?
“เ้ามาเลยรับประูไม่ไ้ล็อ” ผมิว่าน่าะเป็นแม่บ้านหรือไม่็นส่อาหาร พวนั้นอาะสั่อาหารให้ผม็ไ้
“สวัสีรับฮยอ”
“O O อุ นายมาไ้ยัไ” ผมใมา และีใมาที่อุ แ่ผมวรที่ะทำัวเหมือนเิม อย่าทำอะไรให้เ็นั่นรู้เ็าว่าผมรู้สึยัไ
“โฮปฮยอ ไปรับผมมารับ” ไปรู้ัันอนไหนวะ ฮึ่ย! อารม์เสีย
“แล้วมาทำไม”
“โฮปฮยอบอว่าฮยอไม่สบาย ผม็เลยะมา่วยู...”
“ไม่้อ! ลับไป ันไม่อยาเห็นหน้า” ผมไล่ยัไ็ไม่ไปหรอมั้ ็ีะไ้ให้ทำับ้าวให้หน่อยหิวไส้ะาอยู่แล้ว
“อ่า...รับั้น็สวัสีรับฮยอ” ผมเห็นสีหน้าอุูแย่มาเลยอนที่ะโนไล่ ทำไี ทำไีเนี่ย
“เี๋ยว!!” อุะัึเมื่อผมั่อนที่เาะเปิประูออไป
“มีอะไรหรือรับฮยอ?” อุหันลับมาพูับผม ถ้าผมาไม่ฝาเหมือนว่าอุร้อไห้ เฮ้ย!ร้อไห้เลยหรอ
“่วยทำับ้าวให้ัน่อน แล้วนายะไปไหน็ไป” ผมสั่ารอย่าใ้อำนา ผมน่าถีบเน๊าะ
ผมิถูมั้ยที่ทำัวเย็นา และเริ่มที่ะโหร้ายในสายาอุที่เยมอว่าผมเป็นพี่ที่ี แล้วอยู่ๆผม็มาเป็นแบบนี้
มันีที่ผมอาะอยู่ห่าอุ และอาะไม่ทำให้ผมรู้สึลัว
มันไม่ีือผมทำร้ายนที่ผมรั(ไปแล้ว)
ฟัยัไผม็เห็นแ่ัวอยู่ี ใ่ผมยอมรับว่าเห็นแ่ัว และเห็นแ่ัวมาะ้วยเพื่อที่ัวเอะไ้ไม่ทรมานแ่ลับไปทำให้นที่ผมรัทรมาน ่ามันเถอะ! เพื่อวามรู้สึทั้สอฝ่าย ถ้าผมทำัวอย่านี้ อุอาะไปาผม ึ่มันเป็นสิ่ที่ผม้อาร
อาหารมื้อ่ำอผมาฝีมือออุอร่อยว่าที่ผมิเอาไว้ และระหว่านั้นเรา็ไม่ไุ้ยอะไรันทำให้บรรยาาศในห้อมันอึอัมาึ้นอีเป็นเท่าัว
“ันไปนอนแล้วนะ อุสำหรับอาหาร” ผมพูทำลายวามอึอัภายในห้อ
“ไม่เป็นไรรับฮยอ ^ ^” สีหน้าออุูสใสึ้นมาทันที ผมอยาะยิ้มอบแ่็้อ่มเอาไว้
“ลับบ้านไ้แล้วแหละันไม่เป็นอะไรแล้ว”
“รับฮยอ” ผมแอบมออุเินไปนสุทาเิน นอุปิประู วันนี้ผมว่าแ่นี้็มีวามสุพอแล้วแหละ
แ่วันพรุ่นี้อุอาะไม่เห็นผมในราบพี่ายอี เพราะผมไม่อยาให้วามรู้สึอผมถลำลึไปว่านี้
-อุ-
08.10 PM
ผมว่าฮยอเาแปลไปมา ผมไม่รู้ว่าเาะำผมไ้หรือยั แ่อนที่รุ่นพี่นนั้นถามื่อผม็อบไป หรือไม่็อาะลืมผมไปริๆแล้ว็ไ้
ิ๊ ่อ~ ิ๊ ่อ~
“สวัสีรับเอ่อ...” ผมลุึ้นไปเปิประูบ้านและ็พบนนนึที่ผมลืมื่อไปแล้ว -0-
“โฮอ อ โฮอ หรือ เโฮป เรียสั้นๆโฮป็ไ้นะ”
“รับโฮปฮยอ มีอะไรหรือเปล่ารับ” ผมถามโฮปฮยอ้วยวามสสัย
“เร็วๆๆามมา่วนเลย วีไม่สบายมาไ้สูะทะลุ 39 อศา แล้ว” ฮยอเาอาารหนันานั้นเลยหรอเนี่ย ผมรู้สึเป็นห่วเาั
“รับๆ” ผมรีบามโฮปฮยอไปทันที
โรแรม HX
“ฝาูแลวี้วยนะ” โฮปฮยอพูึ้นอนที่รถอสนิทหน้าโรแรม
“แล้วฮยอะไปไหนหรอรับ?”
“อ๋อ ไปทำธุระน่ะ ไม่นานเี๋ยวะมารับนะ”
“รับผม”
ั้น 20 ห้อ 099
๊อ ๊อ ๊อ!~
“เ้ามาเลยรับประูไม่ไ้ล็อ” ผมทำใอยู่สัพัและ่อยๆเปิประูเ้าไป็มอเห็นฮยอำลันอนอยู่ หน้าเาีมา ผมรู้สึเป็นห่วเาริๆ
“สวัสีรับฮยอ” ผมส่เสียทันนอนบนเียที่เหมือนนเพิ่ื่น
“O O อุ นายมาไ้ยัไ” เาส่เสียแหบๆึ้นพร้อมทำาโ ผมะมาที่นี่มันน่าใมาเลยหรอ?? ็น่าใริๆแหละเพราะผมไม่เยมาเลย รั้นี้รั้แรเลยนะ
“โฮปฮยอ ไปรับผมมารับ” ผมอบลับเสียเรียบ แ่ทำไมฮยอเาัฟัน้วยล่ะ หรือว่าเาปวฟัน หรือว่าเหือิฟัน หรือว่าฟันิเหือ พอๆยิ่ิยิ่เละเทะ
“แล้วมาทำไม” ึ! ำอบลับที่แสนเย็นามันทำให้ผมเหมือนถูธนูปัอยู่ลาหลั
“โฮปฮยอบอว่าฮยอไม่สบาย ผม็เลยะมา่วยู...” ผมพูไม่ทันบ ำพูอเา็เหมือนเอามีมารีที่แผลเิม้วยำพูที่โหร้าย
“ไม่้อ! ลับไป ันไม่อยาเห็นหน้า”
ผมรับำและหันหลัลับไปทาประูที่เ้ามาน้ำาผมหยลมาโยที่ไม่ั้ัว ผมนี่บ่อน้ำาะื้นไปถึไหน แ่นป่วย็เอ่ยปาัผมไว้ทำให้ผมะัึ ผมปาน้ำาอย่าลวๆแล้วหันไปเผิหน้าับนป่วย
“่วยทำับ้าวให้ัน่อน แล้วนายะไปไหน็ไป” ผมรู้สึีใึ้นมาเยอะพอสมวรที่ฮยอะให้ผมทำอาหารมื้อ่ำให้
ผมเินไปทารัวที่อยู่สุทาเินวามืออผม ห้ออฮยอให่พอสมวรเลยทีเียว แ่ทำไมฮยอไม่นอนในห้อนอนล่ะ? ่าเถอะ อาหารมื้อนี้ผมะทำให้สุฝีมือเลย เมนูที่ผมะทำือ ้าว้มปลา
้าว้มปลาร้อนๆที่ผมเพิ่ทำเสร็มันูน่าทานมาๆเลยล่ะ ผมรีบยไปให้ฮยอที่ำลันอนอยู่่อนที่้าว้มะเย็น ฮยอัวเียึ้นนั่บนโฟาัวเิม ผมฟูไม่เป็นทร มันทำให้เาูเหมือนเ็เพิ่ื่นนอน ผมไ้แ่นั่มอรอบๆห้อ และมอฮยอเป็นพัๆเผื่อฮยอ้อารให้ผม่วยเหลืออะไร
“ันไปนอนแล้วนะ อุสำหรับอาหาร” ฮยอทานอาหารเสร็็อบุผมที่ทำอาหารให้ ไม่รู้ว่าฮยอะเ็มใหรือเปล่าแ่ผม็รู้สึีใริๆที่เาูไม่เย็นาเหมือนันอนแรที่ผมเ้ามาในห้อ
“ไม่เป็นไรรับฮยอ ^ ^” ผมอบลับพร้อมรอยยิ้มที่ริใาผม และผมหวัว่าวันพรุ่นี้เราอาะมาุยแบบสนิทๆัน เพราะผมไม่เยไุ้ยับฮยอมานานี้มา่อน ถึวันนีุ้ยะเป็นำพูที่ทำร้ายผม็เถอะ
วันพรุ่นี้อาะมีสิ่ที่ีรอผมอยู่ ผม็หวัว่าะเป็นอย่านั้น
ความคิดเห็น