ตอนที่ 8 : ○ Chapter 7 ตึกตัก~ ○
7
ตึกตัก~♥
พี่เค้กปอนด์โผล่หน้ามาถึงร้านในวินาทีที่พุงฉันกำลังเต่งใกล้จะแตกเต็มที (ทำไมมันฟังดูน่าขยะแขยงแปลกๆ TOT) ก่อนจะโวยวายอะไรไม่รู้ยกใหญ่ ดูท่าว่าหมอนั่นจะโมโหที่ฉันกับนิวเยียร์หนีมากินข้าวด้วยกันสองคน แต่มันน่าโมโหตรงไหนฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน -_-^ ที่แน่ๆ ตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านแล้ว พร้อมกับอารมณ์มาคุของพี่ที่ยังคงไม่จางหายไปไหน
“จำเอาไว้นะ วันหลังห้ามลากน้องสาวฉันไปไหนมาไหนตามใจชอบอีกเด็ดขาด! -_-^^”
“อืม... หมายความว่า ‘จูง’ ไปได้แต่ห้าม ‘ลาก’ ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่โว้ยยย!! จะจูงหรือจะลากก็ห้ามทั้งนั้น!”
ฉันหยุดยืนกลางห้องนั่งเล่นเพื่อฟังบทสนทนาของคนสองคนที่โหวกเหวกโวยวายลั่นบ้านอีกเช่นเคย พลางนึกไปถึงเมื่อครั้งยังแบเบาะตอนที่พี่อายุได้สิบขวบกว่าๆ และหวงฉันยิ่งกว่าแม่งูหวงไข่ พี่ไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ฉันแม้แต่มายืนหายใจใกล้ๆ ก็ไม่ยอม -*- และหลังจากที่ฉันเข้าม.ต้นที่โรงเรียนหญิงล้วน ส่วนพี่ย้ายออกไปอยู่หอถึงสองปี ก็เพิ่งมีครั้งนี้นี่แหละที่พี่เกิดออกอาการหวงขึ้นมาอีก แต่คราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายเป็นผู้หญิงอย่างพี่นิวเยียร์แทน =O=;
นี่ตกลงพี่กะจะไม่ให้ฉันมีเพื่อนเป็นมนุษย์แบบชาวบ้านเค้าเลยใช่ไหมเนี่ย! อีกหน่อยฉันคงต้องติดตั้งดาวเทียมบนหลังคาบ้านเพื่อสื่อสารกับเพื่อนรักจากต่างด้าว เอ้ย ต่างดาว หรือไม่ก็ไปเรียนรู้ภาษาสัตว์ เพื่อคุยกับเจ้าดุ๊กกี้หมาข้างบ้านแหงๆ =_=
“โอเค เข้าใจแล้ว... ถ้าไม่มีอะไร งั้นฉันไปนอนก่อนนะ ง่วง -_-”
“เออ ไม่ต้องล็อคประตูห้องล่ะ เดี๋ยวฉันตามไป”
อ้าวว? พวกเขาเลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังมีหน้ามานอนห้องเดียวกันอีกเหรอ -_-^ ไม่ๆ ฉันไม่ยอมหรอก! งานนี้ฉันเข้าข้างคุณว่าที่พี่สะใภ้คนเก่า (ที่เพิ่งถูกทิ้ง) นะ
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่นิวเยียร์”
“หืม?”
“พี่ไปนอนห้องฉันก็ได้ จะไปนอนทำไมห้องคนแบบนั้น -_-”
“นี่! เธอพูดบ้าอะไรน่ะยัยพายเน่า! เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่!!”
“รู้สิ ฉันก็ชวนแฟนเก่าพี่ไปนอนด้วยกันตามประสาผู้หญิงไง”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนน!! ยังไงก็แล้วแต่! ห้ามนอนด้วยกันนะ!!”
“แล้ว... เพราะอะไรล่ะ -_-+”
“เพราะ เพราะ! อ๊ากกกก!!!! TOT”
“ไปกันเถอะพี่นิวเยียร์ อย่าไปสนใจคนบ้าเลย -_-”
ฉันส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือยัยนิวเยียร์ที่แสดงสีหน้าตกใจมาให้ ในขณะที่พี่เค้กปอนด์ยังไม่เลิกคลั่งและร้องโวยวายวิ่งตามฉันขึ้นมาจนถึงห้อง
แต่พี่เคยทันซะที่ไหนล่ะ! ฉันจะปิดประตูแล้วน้า~
“บ๋ายบายยย พี่ชายสุดที่รักกก~ ^O^+”
ปึง!
ทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับหนังที่ถูกฉายซ้ำ โดยพี่นิวเยียร์นั่งขัดสมาธิลงบนพื้นอย่างเกร็งๆ ในขณะที่ฉันเปิดซีรี่ส์ดูเช่นเคย แต่คราวนี้เป็นเรื่องใหม่แกะกล่อง และนักแสดงนำเป็นถึงนักร้องนำวงโปรดของฉัน ลี วอนทีน!! >__<♥ (เป็นญาติอะไรกับอีตากินทีนรึเปล่า -*-)
มันเป็นฉากที่สวยงามทีเดียวล่ะ *O*
พระเอกของเรื่องต้องการเซอร์ไพรซ์นางเอกด้วยการเอาไฟหลากสีไปประดับไว้ที่น้ำพุกลางสวน เมื่อนางเอกของเรื่องวิ่งไปถึง พระเอกก็ร้องเพลงรักให้ จากนั้นไฟทั้งสวนก็สว่างขึ้น! น้ำพุเริ่มทำงาน ท่ามกลางแสงดาวระยิบระยับพร่างพราววว~
“วอนทีนหล่อมากกกก ฉันชอบคุณค่ะ! >__<///”
“หืม? นี่พระเอกเหรอ”
“ใช่แล้ว >O< เขาหล่อใช่ไหมล่ะ!”
“ฉันหล่อกว่าอีก”
คน ‘หล่อกว่าอีก’ ที่ว่า ลุกขึ้น ก่อนจะไปยืนข้างๆ ทีวี เหมือนจะเปรียบเทียบหน้าตัวเองกับหน้าลีวอนทีนที่กำลังถูกโคลสอัพใกล้ชิดเต็มจออยู่ในตอนนี้… เอ... นี่เป็นครั้งแรกรึเปล่านะ ที่ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนึงหน้าตาดีกว่าพระเอกเกาเหลาของฉัน... =_=///
“เห็นรึยังว่าฉันหล่อกว่า”
“ไม่เห็นนน~” แบบนี้ต้องเรียกว่าสวยกว่าต่างหากเล่า! >_<
“หืม? ยังไม่เห็นงั้นเหรอ... แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ”
พี่นิวเยียร์ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาฉันที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง
ใกล้เข้ามา... ใกล้เข้ามา... ใกล้เข้ามา...
จนกระทั่งหน้าของเราแทบจะชิดกัน!!! O_O////
แบบนี้มันใกล้เกินไปแล้วนะ!!!! TOT///
“สรุปว่า... ฉันหล่อกว่าใช่ไหม”
ฉันเอนตัวลงเรื่อยๆ จนเรียกได้ว่าแทบจะไปนอนแผ่อยู่บนเตียง แต่คนตรงหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด!
“ละ ละ ละ หล่อกว่า! >///<” ก็ได้! T^T///
คำตอบของฉันทำให้นิวเยียร์คลี่ยิ้มสวยออกมาอย่างพอใจ แต่ประเด็นคือ... ทำไมถึงไม่ยอมผละออกไปซะทีล่ะ! >_<
ตุ้บ!
ฉันเสียการทรงตัวและหลังเอนลงไปติดกับเตียงเรียบร้อยแล้ว ตาสีน้ำตาลคู่สวยที่กำลังจ้องมองมาทำให้ฉันไม่กล้าปริปากอะไรออกไป ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบราวกับโลกทั้งโลกถูกหยุดเวลาเอาไว้... และถึงแม้เสียงทีวีที่เปิดอยู่จะดังแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้ซึมซับเข้าไปในโสตประสาทของฉันเลยแม้แต่น้อย U_U//
ตึก~ ตัก~ ตึก~ ตัก~
ฉันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองดังชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่อย่าดังมากได้ไหม ฉันกลัวคนตรงหน้าได้ยิน! TOT///
“...”
หัวใจฉันเต้นเร็วกว่าเดิมเมื่อนิวเยียร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้...
อีกนิดเดียว... อีกนิด...
เพล้ง!!!
เสียงจากนอกห้องทำให้ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ! O_O/// และพบว่านิวเยียร์ผละออกไปยืนก้มหน้าอยู่ข้างเตียงเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงไม่สามารถเห็นสีหน้าของเธอตอนนี้ได้เลย ส่วนหน้าของฉันน่ะเหรอ... ก็คงแดงเป็นมะเขือเทศนั่นแหละ U_U///
ว่าแต่... เมื่อกี้... มันเสียงแก้วแตกไม่ใช่เหรอ! O_O/
“ช่วยด้วยยยยย!! คนหล่อบาดเจ็บครับ ช่วยด้วยยย~!”
เสียงที่ดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้นิวเยียร์วิ่งไปเปิดประตูอย่างตกใจ ส่วนฉันรีบสาวเท้าตามไปติดๆ และเมื่อประตูเปิดออก ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ทำเอาฉันและคนเปิดประตูช็อคไปตามๆ กัน!! =[]=!!!
“นะ นายปอนด์ พี่เล่นบ้าอะไรเนี่ย!!!”
สิ่งมีชีวิตที่กำลังคลานจมกองเลือดอยู่หน้าห้องฉันคือพี่เค้กปอนด์ ข้างๆ กันนั้นมีเศษแก้วแตกกระจาย และถัดออกไปอีกหน่อยก็มีขวดซอสมะเขือเทศที่ตัวซอสพร่องไปเกือบหมดขวดตั้งอยู่ -_-^ ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“แหะๆ ก็แบบว่า เค้าอยากกินน้ำมะเขือเทศ แล้วทีนี้พอขึ้นมาดันสะดุดบันได แก้วเลยบาด เลือดออกเลยเห็นไหม เจ็บมากเลย โอ๊ยยยย~ >_<)\”
“ใครเค้ากินน้ำมะเขือเทศจากซอสมะเขือเทศกันล่ะ พี่บ้า! ลุกแล้วรีบไปอาบน้ำเลยนะ เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้เลอะเทอะจริงๆ -_-^”
จะไม่ให้ว่าได้ไงล่ะ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่ามันเป็นข้ออ้างชัดๆ กลิ่นซอสคละคลุ้งเต็มตัวขนาดนั้นยังจะบอกว่าเลือดออกอีก ฉันไม่กระทืบซ้ำก็ดีแค่ไหนแล้ว -*- ตอนนี้จูออนเค้กปอนด์กำลังค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมกับเสียงร้องโอดโอยที่ดังขึ้นเป็นระยะ แต่พอลุกขึ้นยืนตรงได้เท่านั้นแหละ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของพี่ชายปิศาจอีกครั้ง
“ฉันบาดเจ็บขนาดนี้ สงสัยต้องให้คนไปดูแลแล้วล่ะ ^O^+ ฉะนั้นคืนนี้นิวเยียร์ต้องนอนห้องฉัน! ”
ฉันหันไปมองนิวเยียร์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ และพบว่าแก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อตอนที่ตอบออกไป
“อืม... เอาสิ”
ทำไมฉันต้องรู้สึกแย่กับคำตอบนั้นด้วย T_T
พี่เค้กปอนด์หายเข้าไป (อาบน้ำ) ในห้องอย่างอารมณ์ดีแล้ว ส่วนนิวเยียร์ก็กำลังก้มเก็บเศษแก้วที่เกลื่อนอยู่ตามพื้น ฉันใช้ช่วงเวลานั้นแอบจ้องมองเธอ... ที่ดูยังไงก็เป็นแค่ผู้หญิงเท่ธรรมดา ก็แค่แฟนเก่าพี่ชายฉันที่เพิ่งถูกทิ้ง ก็แค่ผู้หญิงที่ฉันบังเอิญสะดุดลงไปจูจุ๊บด้วยในวันนั้น ก็แค่ผู้หญิงที่ทำหัวใจฉันเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
นิวเยียร์ ก็แค่... เป็นผู้หญิง
ฉันจะร้องไห้! TOT
“พายฟู... ช่วยหยิบอุปกรณ์ทำแผลให้ฉันหน่อยได้ไหม”
“ฮะ! เอ่อ… ได้ๆ U_U”
ฉันสะดุ้งโหยงทันทีที่ถูกเรียกชื่อ อา... สงสัยจะเอาไปทำให้นายเค้กปอนด์นั่นล่ะมั้ง เฮ้อ~ ทำไมฉันถึงรู้สึกแย่แบบนี้นะ ฉันเดินตัวเซลงบันไดจนแทบจะสะดุดหัวคะมำอยู่แล้วเนี่ย T_T
และในขณะที่ฉันกำลังหยิบพวกพลาสเตอร์ทำแผล เบตาดีนทั้งหลายแหล่กลับขึ้นไปให้นิวเยียร์อยู่นั้นเอง จู่ๆ ก็มีเงาประหลาดมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ฉัน
“ทำแผลให้หน่อยสิ...”
เจ้าของเงาปริศนานั้นพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือที่ชุ่มเลือดมาจ่อตรงหน้าฉัน!! O_O
“พี่นิวเยียร์!! ”
ใช่แล้ว... คนนั้นแหละ U_U//
“ชู่ววว อย่าตะโกนสิ เดี๋ยวไอ้ปอนด์ก็ลงมาหรอก”
ยัยนิวเยียร์ยกมืออีกข้างขึ้นมาชี้ที่ปากเป็นสัญญาณบอกให้เงียบเสียง ฉันก้มลงมองมือนั่นอีกครั้ง พบน้ำสีแดงสดค่อยๆ ไหลออกมาจากฝ่ามือไม่หยุด! TOT
“พี่ทำไปอีท่าไหนเนี่ย T^T”
“เก็บเศษแก้วพลาดไปหน่อยน่ะ”
เธอยกมืออีกข้างขึ้นมาเกาหัวอย่างงงๆ ก่อนจะนั่งแหมะลงบนโซฟากลางห้องนั่งเล่นแล้วมองมาทางฉัน
“พี่น่าจะไปโรงบาลนะ อาจจะมีเศษแก้วติดอยู่ก็ได้ U_U”
“ไม่เอา ไม่ไป”
เวลาแบบนี้ยังดื้อได้อีกนะคนเรา -_-; ไม่ได้หรอก ขืนฉันทำแผลพลาดแล้วอักเสบเป็นหนองหนอนไชขึ้นมาจะทำไงล่ะ! TOT แถมฉันยังไม่เคยทำแผลให้ใครนอกจากตัวเองมาก่อนเลยด้วย
“ฉันจะไปบอกนายปอนด์ให้พาพี่ไปโรงบาลนะ”
หมับ!
“เธอจะทิ้งฉันเหรอ”
ฉันก้มมองมือเรียวที่กำลังจับข้อมือฉันอยู่อย่างตกใจ! O_O// ฮือออ~ ที่ฉันอยากรีบๆ ไปก็เพราะกลัวยัยนิวเยียร์ทำใจเต้นแรงแบบเมื่อกี้อีกนั่นแหละ! และดูท่าว่าไอ้โรคหัวใจกำเริบ (เลิฟ) นั่นจะกลับมาอีกแล้ว! TOT
“ฉันอยากให้เธอทำให้”
“ตะ แต่ว่า...”
“ถ้าไม่ทำ ฉันจะขึ้นไปนอนแล้ว”
นิวเยียร์พูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไปทั้งอย่างนั้น! เลือดยังไหลเป็นทางอยู่เลยเนี่ยนะ!! =[]=
“อย่าเพิ่งไป! TOT”
เธอหันมามองฉันแล้วเลิกคิ้วขวาขึ้น
“ฉัน... ทำแผลให้ก็ได้ (._. )”
รอยยิ้มหวานปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเธออีกครั้ง =///=
นาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องนั่งเล่นชี้บอกเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว จะว่าไปก็คงมีเพียงเสียงของเจ้าเข็มนาฬิกาเท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในห้องๆ นี้
ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก~
ตึก ตัก ตึก ตัก~ YOY///
รู้สึกจะไม่ได้มีแค่เสียงนาฬิกาแล้วมั้ง!! T////T
ฉันก้มลงตั้งหน้าตั้งตาทำแผลบนฝ่ามือของยัยว่าที่พี่สะใภ้คนเก่าจนหน้าแทบจะจิ้มลงไปติดฝ่ามืออยู่แล้ว แต่จะให้เงยขึ้นมาก็คงไม่กล้า รู้งี้ฉันไม่น่าเปิดไฟห้องให้สว่างเลย จะได้ไม่ต้องมาทนสายตาที่มองมาไม่หยุดแบบนี้! TOT//
แต่จะว่าไป ยัยนี่ก็อึดเหมือนกันนะ เลือดออกขนาดนั้น แถมแผลยังยาวจนน่าจะเย็บได้สักสี่ห้าเข็ม แต่ระหว่างที่ทำแผลไปนั้น ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงร้องอะไรสักแอะ หนำซ้ำยังหัวเราะอีกต่างหาก (หัวเราะแบบฝืดๆ เจ็บๆ น่ะ =_=; ) ถ้าเป็นนายเค้กปอนด์เหรอ รายนั้นร้องไห้โวยวายหาแม่ไปแล้ว!
“เสร็จเรียบร้อย”
ในที่สุดเทปก็ถูกปิดลงบนผ้าพันแผลได้สำเร็จ ฉันทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นไป และพบว่านิวเยียร์กำลังนั่งอมยิ้มมองฉันอยู่
“ขอบใจนะ J”
หัวของฉันถูกยีจนฟู (ด้วยมืออีกข้างที่ไม่ได้เป็นแผล) จากนั้นยัยคนที่ยีหัวฉันก็ยิ้มน่ารักแล้วเดินหายขึ้นบันไดไปทันที
ว่าแต่คืนนี้...
ฉันต้องนอนคนเดียวจริงๆ เหรอเนี่ย ):
ํTalk♥
ในที่สุดก็ัตัดสินใจอัพตอนใหม่ทั้งที่ในใจอยากจะีรีไรท์ยังไงไม่รู้ 55
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆ นะคะ อ่านแล้วพลังในการแต่งพุ่งกระฉูดเลย! :D
มีข้อผิดพลาดหรือเพิ่มเติมตรงไหนบอกได้นะคะ
ขอบคุณทุกคนมาก ^__^ ♥
ปล. I ตอนนี้มีแพลนเรื่องใหม่อยู่ แต่ดูท่าว่าจะยังไม่ลงตัวเท่าไหร่ ถ้าโอเคแล้วจะเอามาให้อ่านกันนะคะ
ปล. II แต่งตอนที่ 8 อยู่ค่า น่าจะเสร็จเร็วนี้
ปล. III รักคนอ่าน จุ๊บ ♥
To be cont..
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เป็นคู่ที่น่ารักเกินไปแล้ว เขินแทนนางเอกเลยอ่าาา >////<
น่ารักๆๆๆ <3
เธอยังไม่รู้อีกหรอ
แต่อย่างงี้ก็ดีแล้ว
น่ารักอ่ะ
เขินเเทนอ่ะ -//////-
อัพๆๆๆๆ ><
เก๊าก็รักไรเตอร์ <3 ๆๆๆ
พยายามเข้าน่ะค่ะ สู้ ๆ
เป็นกำลังใจให้ ค่ะ ^^