ตอนที่ 7 : ○ Chapter 6 เดตสองคู่กับอีกหนึ่งคน!? ○
6
เดตสองคู่ กับอีกหนึ่งคน!?
แชะ~
เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้น ก่อนที่กระดาษแผ่นเล็กจะเคลื่อนตัวออกจากกล้องถ่ายรูป คนถ่ายหยิบมันขึ้นมาดูแล้วสะบัดเล็กน้อยพอเป็นพิธี ไม่นานนักก็ปรากฎภาพของคนสี่คนที่ยืนอยู่ตรงกลางรูป โดยมีวอลเปเปอร์เบื้องหลังเป็นลานน้ำพุของห้างดังใจกลางเมือง
และคงไม่ต้องให้ฉันบอกใช่ไหม ว่าตากล้องที่ว่านั่นเป็นใคร -_-^
“ซ้ายอีกนิดๆ ชิดอีกหน่อยๆ นั่นแหละๆ ยืดตัวขึ้นอีกสิ เดี๋ยวมุมกล้องมันจะไม่สวยนะยัยพายเน่า ^O^”
ใช่แล้ว! ตากล้องผู้น่าสงสารคนนั้นคือฉันเอง! -_-^^
“หยุด! ตรงนั้นแหละ มุมนั้นเลย! อย่าลืมนับทรีทูวันก่อนกดชัตเตอร์ด้วยนะ!”
“สาม -_-^ สอง -_-^^ หนึ่ง! -_-^^^”
แชะ!
รูปใหม่เคลื่อนตัวออกมา เป็นนาทีเดียวกันกับที่นายเค้กปอนด์วิ่งเข้าหาฉันอย่างร่าเริงในทันใด หมอนั่นไม่รู้เหรอว่าตัวเองทำอะไรไว้!
“นี่เค้กปอนด์! พี่คิดยังไงถึงได้ลากทุกคนออกมากระทันหันแบบนี้หา! ”
“ก็คิดจะเดตน่ะสิ~ ^O^ เธอไม่ดีใจรึไง ที่พี่ชายมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที”
ฉันเหลือบมองไปยังพี่ผงแป้งที่ตอนนี้ยืนกดโทรศัพท์มือถืออยู่ โดยข้างๆ กันนั้นมีว่าที่พี่สะใภ้คนเก่าของฉันที่กำลังมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าหงุดหงิด และถัดไปคือยัยไพรแหม (เรียกแบบนี้ไปแล้วเรียบร้อย -_-;) ที่ยืนคล้องแขนเกาะแฟนเก่าพี่ยิ่งกว่าปลิงทะเลจากมหาสมุทรแอตแลนติก!!
“พี่พูดบ้าอะไรน่ะ แล้วพี่นิวเยียร์ล่ะ”
“เออจริงด้วย O_O ยัยนั่นก็แฟนฉัน แต่มันเป็นอดีตไปแล้วล่ะสาวน้อย~”
“พูดจาไร้ความรับผิดชอบ พี่ไม่คิดบ้างรึไงว่าพี่นิวเยียร์เค้าจะเสียใจ -_-^”
“นั่นสินะ... ไม่ทันได้คิดเลยแฮะ ^O^” หนอยยย ยังมีหน้ามายิ้มแฉ่งอีก!
“ถ้างั้นก็คิดซะ แล้วพาพี่เค้ากลับบ้านไปสักที จะได้ไม่ต้องมาค้างบ้านฉันให้ปวดใจเล่นอยู่แบบนี้”
“ไม่เอาน่า อย่าไปสนใจยัยนั่นมากเลย อีกอย่างตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าเขาจะหาคนดามใจได้แล้วนั่นไง”
ฉันมองตามนิ้วที่นายปอนด์ชี้ไปทางคนสองคน ซึ่งคนหนึ่งกำลังทำท่าดี๊ด๊าตักไอติมถ้วย (ที่ไม่รู้ไปเสกมาตั้งแต่เมื่อไหร่) มาป้อนให้อีกคนหนึ่งที่ยังคงมีสีหน้าซังกะตายและดูท่าว่าจะหนักกว่าตอนก่อนออกมาจากบ้านเสียอีก -_-^
“พี่นี่มัน...”
“หล่อใช่ไหมล่ะ! >O<”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น... -_-^”
“อ๊ะ! ฉันต้องไปแล้ว ผงแป้งรอฉันอยู่ ♥”
หนอยยย! เจ้าพี่บ้า! >O<!
แล้วก็ดูท่าว่ามันจะเป็นอย่างที่พี่พูดจริงๆ เพราะยัยคนดามใจนั่นยังไม่หยุดยุ่งนู่นยุ่งนี่กับว่าที่พี่สะใภ้คนเก่าของฉัน เอ๊ะ ไม่สิ ไม่ใช่ของฉัน (พูดไปกี่ตอนแล้วล่ะ ไม่ทันละ -_-; ) แต่ที่แน่ๆ นิวเยียร์คงไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่นักหรอก ดูจากสีหน้าท่าทางของเธอแล้ว... นอกเสียจากว่ายัยไพรแหมจะไปแปลงเพศเป็นผู้ชายเสียก่อน ก็พี่นิวเยียร์เคยเป็นแฟนพี่ ดังนั้นคงไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกใช่ไหม =O=;
ฉันเดินย่ำรองเท้าคัชชูไปตามทางเดินของห้างที่แสนไฮโซ ตามหลังบรรดาคู่รักทั้งสองคู่ที่พลอดรักกันอย่างไม่อายสายตาน้องสาว! T^T ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างมองมาทางฉันด้วยสายตาประมาณว่า ‘ยัยนี่ต้องเป็นคนใช้ของบ้านนี้แหงๆ’
โฮฮฮ~ ทำไมชีวิตช่วงหลังจากแม่กับพ่อทิ้งไป (ฮันนีมูน) ของฉันถึงได้อาภัพนักนะ TOT
แล้วดูนั่นสิ! พวกเขาจะเลี้ยวเข้าไปในร้านรองเท้าแบรนด์เนมอีกแล้ว! แค่ที่ถืออยู่ในมือฉันมันก็พอจะทำให้ฉันได้กล้ามสวยๆ กลับไปอวดที่บ้านอยู่แล้วนะ!! >O<
“นิวอยากได้อะไรไหม เดี๋ยวแพรช่วยเลือก ^O^//”
“ไม่เอาดีกว่า -_-”
“อ่า... งั้นนิวรอแพรอยู่ตรงนี้แป๊ปนึงน้า แพรขอเวลาสองสามนาที จะไปถอยรองเท้าคู่ใหม่มาใส่เล่นหน่อย >_<”
“ครับ...”
มีค้งมีครับ! -_- หรือว่าอกหักจากพี่ชายฉันเลยเปลี่ยนเพศเป็นทอมไปรักดี้ซะแล้วล่ะยัยคุณว่าที่พี่สะใภ้คนเก่า! (ยังคงยืนยันที่จะใช้ชื่อนี้ =_=;) แล้วฉันจะไปยุ่งอะไรกับเขาเนี่ย! ไม่ยุ่งๆ >_<^
“ให้ผมช่วยถือไหมครับ ^^”
ผู้ชายคนหนึ่งโผล่หน้ามาบดบังแฟนเก่าพี่ที่ฉันแอบยืนมองอยู่ในระยะห่างประมาณสิบเก้าเอาไว้ ผมของเขาซอยเป็นทรงยุ่งๆ แต่ก็แอบดูดีไม่เบา ว่าแต่... หมอนี่เป็นใคร =_=?
“น่ารักจัง มาคนเดียวเหรอครับ”
=[]=!! โอ้ววว!! นอกจากจะแปลกหน้าแล้ว ยังทำตัวแปลกมาถามไถ่ความเป็นไปของฉันอีกต่างหาก!
“ฉัน...”
ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ก็มีผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมายืนปั้นหน้ายักษ์ขมวดคิ้วสวยได้รูปจนเป็นปมอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนั้นก็เรียกร้องความสนใจจากฉันไปเสียก่อน
เปล่า... ยัยนี่ไม่ใช่แฟนสาวของเขาหรอก...
“ยัยนี่มากับฉัน”
...แต่เป็นแฟนสาวคนเก่าของพี่ชายฉันต่างหาก!
“นี่พี่สาวเหรอครับ น่ารักดีนะฮะ ผมขอเบอร์ทั้งคู่เลยได้ไหม >_<”
ป้าดดด!! แทนที่จะได้มาช่วย ดันติดร่างแหกับเค้าไปด้วยซะงั้น =_=; ฉันเหลือบมองหน้านิวเยียร์แว้บหนึ่ง และพบว่ายัยนั่นกำลังส่งสายตาหงุดหงิดมาให้ จะหงุดหงิดอะไรนักหนายะ วันแดงเดือดมาไม่ปกติรึไง -_-^
“เฮ้ ได้ยินไหม ขอเบอร์หน่อยคร้าบบบ~”
มนุษย์โรคจิตแปลกหน้ายังคงไม่ลดละความพยายาม ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโบกไปมาอยู่ข้างหน้าฉัน แต่แล้วนิวเยียร์ก็กระทำการบางอย่างที่ฉันคิดว่ามันน่าจะเจ็บพอสมควร
ปึก!!
“โอ๊ยย!!! เธอเหยียบเท้าฉันทำไมเนี่ย!”
“ไป!!”
มือเรียวคว้ามาจับข้อมือของฉันไว้ จากนั้นนำฉันเดินหนีออกจากห้างไปในทันที ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายของอีตาผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น -_-^
“ปกติเธอก็เนื้อหอมแบบนี้เหรอ”
นิวเยียร์เอ่ยขึ้น เมื่อเราพากันเดินมาจนถึงร้านค้าแถวสยามสแควร์ ผู้คนที่พลุกพล่านทำให้ฉันฟังอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ จับประเด็นได้แค่คำว่า ‘หัวหอม’ (?) เท่านั้น =_= ว่าแต่… ฉันไปใช้คำว่า ‘เรา’ กับยัยว่าที่พี่สะใภ้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
สงสัยฉันคงใช้คำผิดไป! -_-b
“เมื่อกี้พี่ถามว่าอะไรนะคะ”
“เอ่อ... เปล่า ช่างมันเถอะ”
จะมีสักครั้งไหมที่เขาไม่บอกว่าช่างมัน =_=^ สรุปแล้วฉันก็ไม่เคยได้รู้สักเรื่องของยัยแฟนเก่าพี่คนนี้เลย
“ทีหลังถ้าปฏิเสธไม่เป็น ก็อย่าไปยืนคนเดียวแบบนั้นล่ะ”
หืมมม?
“แล้วพี่จะให้ฉันยืนกับใคร =O=”
ก็เล่นไปยืนจู๋จี๋กันครบคู่ซะแบบนั้น หรือจะให้ฉันวิ่งไปคว้าตัวหุ่นโชว์เสื้อมาควงกันล่ะ!
“อา... นั่นสินะ -_-;”
แฟนเก่าพี่เหงื่อตกและไม่พูดอะไรอีก เราเดินกันไปตามทางอย่างเงียบเชียบ ผ่านร้านขายเสื้อ ร้านรองเท้า ร้านเค้ก ร้านสารพัดร้าน จนกระทั่งฉันเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้! O_O
“พี่นิวเยียร์! เราทิ้งนายปอนด์กับพี่ผงแป้งไว้แบบนั้นจะดีเหรอ”
“ทำไมจะไม่ดีล่ะ” พูดพลางมองร้านนั้นร้านนี้ข้างทางอย่างไม่ใส่ใจ อะไรของเขานะ =_=*
“แต่... พี่เป็นแฟน เอ่อ แฟนเก่าพี่เค้กไม่ใช่เหรอ -*-”
“จริงด้วยแฮะ ลืมไปซะสนิทเลย O_O”
แย้กกก!!! แล้วยังมาทำหน้าตาเหมือนลืมจริงๆ แบบนั้นอีกต่างหาก!! หรือเดี๋ยวนี้คนเราคบกันง่ายๆ เลิกกันง่ายๆ แล้วลืมกันง่ายๆ อะไรก็ง่ายๆ เหมือนชื่อเพลงของวงโปเตเต้ไปแล้วใช่ม๊ายย!!
“ที่นายเค้กปอนด์มีแฟนใหม่ พี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ”
“เธอหิวไหม”
=_=^ ฟังคนอื่นเขาบ้างรึเปล่าเนี่ย! ยัยนิวเยียร์ ‘แกล้ง’ ทำเป็นเมินไม่ตอบคำถามฉัน ก่อนจะหยุดชี้ไปทางร้านอาหารร้านหนึ่งที่ดูท่าทางน่านั่ง และ... ราคาคงแพงเหมือนตัวร้าน T_T
“ไม่เอาดีกว่า ร้านนี้ต้องแพงแน่ๆ U_U”
“ฉันมีตังค์”
“ฉันก็มีค่ะ -*-” ต้องการจะอวดรวยกันรึไงยะคนเรา!
“เปล่า ฉันหมายถึง ฉันจะเลี้ยง”
“พี่จะมาเลี้ยงฉันเนื่องในโอกาสอะไรล่ะ”
“เอาเป็น... โอกาสที่ไอ้ปอนด์มีแฟนใหม่ดีไหม”
โอกาสอันดีที่เพิ่งเลิกกับแฟนผู้ชายและกำลังจะได้สมหวังกับแฟนผู้หญิง (อย่างยัยไพรแหมนั่น) สักทีต่างหากล่ะ ใช่ไหม -_-^ ไม่ต้องอ้าปากฉันก็ตอบแทนให้ได้อยู่แล้ว
แต่แหม... ร้านหรูๆ แบบนี้ แถมคนเลี้ยงยังดูท่าว่าจะอยากใช้เงินเต็มแก่ งั้นฉันก็ไม่ปฏิเสธความหวังดีล่ะนะ *q*
“ถ้าอย่างงั้นก็ได้ค่ะ”
“อื้ม J”
ฉันเดินตามพี่นิวเยียร์เข้ามานั่งในร้าน ด้วยหัวใจที่เต้นรัวเพราะอะไรบางอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน และคำตอบของอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่กล้าสบตาคนตรงหน้านั้นได้รวมอยู่ในประโยคคำพูดสั้นๆ ในบรรทัดบนเรียบร้อยแล้ว...
หาคำตอบเจอรึยังคะ... ถ้ายัง... งั้นฉันเฉลยให้เลยละกันนะ...
มันคือ... รอยยิ้ม =///=
และริมฝีปากที่ใช้คลี่ยิ้มสวยเมื่อกี้ก็กำลังเผยอออกเล็กน้อยตอนที่เจ้าของมันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเลือกเมนูอาหารที่อยู่ในมือ... พายฟูเธอบ้าไปแล้วรึไง ยัยนิวเยียร์เป็นผู้หญิงนะ แถมยังเป็นผู้หญิงที่เป็นแฟนเก่าพี่ตัวเองอีกต่างหาก!
ตื่นสักทีเซ่!!! >_<!!
“เฮ้ ได้ยินไหม ฉันถามว่าจะกินอะไร”
“หา! ดะ ได้ยินค่ะ =_=// เอา…”
“เอา...?”
“อา... ฉันนึกไม่ออก T_T”
พี่นิวเยียร์ขำออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสั่งกับพนักงานที่มายืนรอรับออเดอร์ด้วยเสียงหวานว่า
“เอาอุด้งอีกชามครับ”
ครับ... ครับ... ยัยบ้านี่ต้องเปลี่ยนเพศเป็นทอมไปแล้วจริงๆ แน่ๆ!! TOT
และหลังจากสั่งอาหารแล้วพนักงานจรลีหายไปหลังครัวแล้ว พี่นิวเยียร์ก็เริ่มเปิดปากพูดขึ้น
“ไอ้ปอนด์มันเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังบ่อยๆ”
“...” เห =_= พี่ฉันทำอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ
“พอได้ฟังแล้ว ฉันก็คิดว่า... ขอโทษนะ”
ขอโทษนะ =O=; คิดว่าขอโทษนะ เนี่ยนะ!!?
“ฮัลโหล” แป่ววว ที่แท้ก็สายเข้านั่นเอง (_ _)
ยัยนิวเยียร์ถือโทรศัพท์แนบหูไว้พร้อมกับมองหน้าฉันไปด้วย นั่นทำให้ฉันเดาได้ไม่ยากเลยว่าใครเป็นคนโทรมา
“ไอ้ปอนด์มันถามว่าเราอยู่ไหน อีกไม่นานคงตามมา”
“ไม่น่าให้พี่รู้เลย ให้ตาย -_-^”
“เธอไม่อยากเจอมันเหรอ”
“ก็ไม่เชิง...”
จริงๆ แล้วฉันไม่อยากเจอใครทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะเป็นพี่เค้กปอนด์ พี่เศษธุลีผงแป้ง ยัยไพรแหม หรือแม้กระทั่งยัยคนที่นั่งหน้าสวยอยู่ตรงข้ามฉัน! >O<! ถ้าฉันมีเวทมนตร์ฉันจะเสกให้ยัยนิวเยียร์นี่หายไปจากโลกข้อหาบังอาจมาทำให้จิตใจของสาวน้อยหวั่นไหวกับผู้หญิงด้วยกันแบบนี้!
แต่ก่อนเสก... ขอกินและจ่ายเงินค่าอาหารให้เสร็จก่อนละกันนะ =.,=
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เธอไม่ตะหงิดอะไรหน่อยหรออ
อัพบ่อยๆเน้อออออออออ