ตอนที่ 6 : ○ Chapter 5 จูบบบ ใครคิดว่าไม่สำคัญ? ○
5
จูบบบ ใครคิดว่าไม่สำคัญ?
ไม่เคยมีทฤษฎีวิทยาศาสตร์ตำราไหนในโลกที่บอกว่าเจ้าลูกกลมๆ ที่พวกเราอาศัยอยู่นั้นจะสามารถหยุดหมุนได้ ใช่แล้ว... มันไม่เคยหยุดหมุนแม้แต่วินาทีเดียว
แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์เท่านั้น... ถ้าพูดถึงทฤษฎีจิตวิทยา (มั่วๆ) แล้วล่ะก็...
ตอนนี้โลกของฉันกำลังหยุดหมุน และสิ่งที่ทำให้มันยังคงอู้ไม่ยอมขยับไปไหนก็คือ...
“เข้าไปแล้วครับ! โดนัลดั๊กยิงประตูเข้าไปได้แล้ว!!”
“ดูช็อตที่เขาถลาเข้าใส่ฟุตบอลสิครับ! ผมลุ้นจนตัวโก่งเลย!”
“แล้วนั่น! เขากำลังก้มลงจูบพื้นหญ้าเพื่อแสดงความดีใจอยู่ครับ! ”
แน่นอนว่าฉันไม่ใช่อีตาโดนัลดั๊ก นักฟุตบอลสวมเสื้อหมายเลขสิบแปดทีมแมงยูในทีวี ที่กำลังประทับรอยจูบลงบนพื้นซึ่งผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ เพิ่งวิ่งเหยียบย่ำกันไปหมาดๆ =_=; และต่อให้ฉันกลายร่างเป็นอีตาโดนัลดั๊กไปจริงๆ ในวินาทีนี้ฉันก็คงจะเลือกจูบพื้น...
มากกว่าจูบคนที่กำลังทำตาโตอย่างตกใจอยู่ใกล้ๆ หน้าฉันนี่! TOT///
และไม่รู้ว่าเป็นอิทธิพลของโลกหยุดหมุนรึเปล่า ฉันถึงได้เห็นหน้าที่แต่เดิมมีเพียงแค่รอยมือสีแดง ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเถือกยิ่งกว่าเดิมชัดเจนแบบนี้! >///<
“ทำอะไรกันอยู่น่ะ!!!”
เสียงพี่เค้กปอนด์ตะโกนแหวกอากาศขึ้นมาอย่างน่าตกใจ! O_O/// นั่นทำให้ฉันรีบผละออกจากยัยว่าที่พี่สะใภ้นั่นทันที! ก่อนจะพบว่า...
“ทำบ้าอะไรกันอยู่! ทำไมพวกแกวิ่งไปเป็นกลุ่มก้อนแบบนั้นว้า! แมงยูเอ้ย! กระจายๆ กันเล่นเซ่~!”
โถ่... ที่แท้พี่บ้านั่นก็เมาแล้วเชียร์บอล -_-;)\
“...”
แต่ฉันคงจะดีใจกว่านี้ถ้าพี่สร่างเมาแล้วตื่นมาพูดอะไรสักอย่างเพื่อทำลายบรรยากาศอึนๆ บ้าๆ นี่สักที! TOT///
ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองว่าคนข้างหลังทำตัวยังไง สิ่งที่ฉันทำได้ก็มีเพียงแค่ยืนตัวแข็งแล้วหยิบกับแกล้มใส่ปากเป็นระยะๆ เท่านั้น...
หยิบกับแกล้ม ใส่ ‘ปาก’ !!
ม่ายยยยยย!!!! ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นนนน!!! >_<///
“...”
ร่างสูงเพรียวเดินโซซัดโซเซผ่านหน้าฉันไปราวกับซดเบียร์มาสิบลังยังไงอย่างงั้น ก่อนที่ร่างนั้นจะพาตัวเองหายขึ้นไปยังชั้นบนอย่างเงียบเชียบไร้ซุ่มเสียงใดๆ =_=///
ฟู่วววว... ฉันรู้สึกโล่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน! T_T//
โล่งแล้ว...
แต่ทำไม... ฉันถึงไม่ยอมละสายตาจากเจ้าบันไดนั่นสักทีล่ะ!!
อา... ต้องเป็นเพราะฉันง่วงมากแน่ๆ! ใช่แล้ว! ฉันควรจะกลับเข้าห้องและพักผ่อนสักหน่อย พรุ่งนี้ฉันจะตื่นมาในตอนเช้าและทำตัวเหมือนปกติ มันก็แค่ฝันร้าย... ฉันก็แค่ฝันร้ายว่าตัวเองจูจุ๊บกับ เอ่อ... ผู้... ผู้... ผู้หญิง! TOT//
ฟึบ!
ฉันไต่ขึ้นไปบนเตียงจากนั้นยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง... ฉันจะหลับเร็วๆ และฉันจะลืมมันไปให้ได้! T_T
O_O) =_=)\
สาบานได้ว่าฉันพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว แต่การข่มตาหลับนั้นมันช่างยากเย็นเหลือเกิน ฉันลืมตามาอีกทีในตอนเช้าที่นาฬิกาตีบอกเวลาเจ็ดโมง ในขณะที่ทั่วทั้งบ้านยังคงตกอยู่ในความเงียบสงบ...
อา... ขอให้เป็นแบบนี้ทุกวันเถิดนะสาธุ! (=/l\=)
ชีวิตที่ไม่มีไอ้พี่บ้ามาถีบประตูแทบพังอยู่ทุกเช้ามันช่างดีเสียจริงๆ แอร์ที่เปารดหัวอยู่นี่ก็เย็นกำลังดี ฮ้าววว ฉันปิดตากะว่าจะพักสายตาต่ออีกสักงีบถึงแม้จะหลับไม่สนิทก็ตามแต่...
ฟื้บ~
แต่ทว่า! O_O;; เจ้าหมอนข้างที่ฉันใช้กอดนอนอยู่ทุกคืนกลับลอยมาพาดกลางลำตัวฉัน!
บ้าน่า! หมอนข้างจะย้ายที่เองได้ยังไง! และที่สำคัญ... ทำไมเจ้าหมอนข้างมัน...
มีนิ้ว!!! O[]O
พึ่บ!!!
ฉันลุกขึ้นนั่งตัวแข็ง ก่อนจะหันไปข้างๆ และร้องตะโกนอย่างสุดเสียง!
“พะ พี่นิวเยียร์!!!”
“เฮ้ย! O_O เธอ!! ”
“พี่เข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง!/ เธอเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง! ”
ฉันกับ ‘ว่าที่พี่สะใภ้’ ตะโกนออกมาพร้อมกัน และเมื่อสังเกตดูดีๆ แล้ว... นี่ฉันนอนกับคนที่เพิ่งจะบังเอิญจูจุ๊บกันอยู่ได้ทั้งคืนโดยไม่มีแม้แต่หมอนข้างกั้นกลางหรอกเหรอเนี่ย!!! T[]T///
แล้วฉันจะไปนึกถึงเรื่องบ้าๆ พรรค์นั้นทำไมกันเล่า! มันก็แค่เรื่องบังเอิญไม่ใช่เหรอ ใช่ๆ มันก็แค่บังเอิญ แล้วอีกอย่างยัยนิวเยียร์ก็เป็นผู้หญิงด้วย! T_T
“ห้องพี่ที่ไหน นี่มันห้องฉันชัดๆ! T^T”
“แต่เมื่อคืนฉัน...” ยัยนิวเยียร์ใช้ดวงตาคู่สวยกวาดไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “ขอโทษ ฉันเข้าผิดห้อง -_-;”
ขอโทษแล้วมันหายไหมเล่า! ไม่สิ! ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักหน่อย! อีกอย่างเมื่อคืนก่อนฉันยังเพิ่งลากยัยนี่เข้ามานอนด้วยกันเลย
แต่คืนก่อน กับเมื่อคืนที่เกิดเหตุการณ์... มันเหมือนกันซะที่ไหน! TOT//
“ฉะ ฉันจะลงไปทำกับข้าว เธออยากกินอะไรไหม”
“ฉัน... นึกไม่ออก แล้วแต่พี่ละกัน”
ว่าที่พี่สะใภ้พยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะลงจากเตียงและเดินโซเซเหมือนคนโดนดูดพลังชีวิตออกจากห้องฉันไป =_=;
ส่วนฉัน... ไม่เป็นอันนอนต่อแล้ว T_T
ราวๆ ยี่สิบนาทีต่อมา หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินขอบตาคล้ำลงไปยังชั้นล่างที่บรรดามนุษย์แอลกอฮอล์ทั้งหลายยังคงดำดิ่งสู่ห้วงนิทราผาสุข! -_-;
และเมื่อเข้าไปใกล้โซฟาฉันก็ต้องพบกับภาพช็อกยามเช้า เมื่อพี่ชายฉันที่ยังอยู่ในสภาพเดิมกับเมื่อวานเด๊ะๆ กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงโซฟากอดผู้หญิงที่ชื่อเศษผงนั่น (ยังคงจำไม่ได้) อยู่บนพื้นเหมือนเด็กกอดหมอนข้างยังไงอย่างงั้น =O=; (ส่วนยัยไพรแหมก็นอนแหมะอยู่บนโซฟาแทน)
โอเค... ฉันขอผ่านเรื่องนี้ไปละกัน ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะไปห้ามทัพการพลอดรักในบ้านเรียบร้อยแล้ว และฉันคงไม่กล้าลิสต์รายการไปฟ้องพ่อแม่ที่ลั้ลลาอยู่ที่อิตาลีด้วยว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง เพราะในรายการนั้นคงมีเรื่องชวนสยิวกิ้วของฉันกับยัยว่าที่พี่สะใภ้นั่นรวมอยู่ด้วย! TOT//
I knew I loved you before I met you. I think I dreamed you into life. I knew I loved you before I met you.
I have been waiting all my life~
(ฉันรู้ว่ารักเธอตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะได้พบกับเธอ ฉันคิดว่ามันเหมือนฝันที่มีเธอเข้ามาในชีวิต ฉันรู้ว่ารักเธอตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะได้พบกับเธอ คนที่ฉันรอมาตลอดทั้งชีวิต~)
เสียงเพลงอันคุ้นหูที่ฉันเคยฟังอยู่บ่อยๆ ดังออกมาจากครัว ซึ่งแม่ครัวกำลังตั้งหน้าตั้งตาหั่นผักอยู่อย่างขยันขันแข็ง และฉันแอบได้ยินยัยแม่ครัวคนนั้นร้องตามเพลงด้วย >_<
ไม่ๆ ฉันจะไม่ขัดจังหวะ วันนี้ฉันขอพักยกซักวัน ฉันขอนั่งอยู่เฉยๆ รอให้อาหารมาประเคนตรงหน้า และฉันจะกินโดยลืมไปว่าคนที่อยู่ในครัวนั้นคือคนคนเดียวกันกับที่ฉันเพิ่งประทับรอยจูจุ๊บลงไป... และเป็นคนเดียวกับแฟนพี่ชายฉัน! TOT
ไม่ทันไรข้าวกับผัดผักหน้าตาน่าหม่ำก็มาวางอยู่ตรงหน้าฉัน พร้อมกันกับที่ฉันเพิ่งตระหนักถึงความสำคัญของนายเค้กปอนด์... ว่าเวลาที่หมอนั่นไม่อยู่ และฉันต้องอยู่กับนิวเยียร์ตามลำพังนั้น มันน่าอึดอัดจนชวนให้ใจเต้น (?) ขนาดไหน! T//T
“ฉันทำผัดผักให้นะ แต่ไม่รู้ว่าจะชอบรึเปล่า”
ใครว่าล่ะ! ผัดผักนี่มันเมนูโปรดของฉันเชียวนะ >O< ยัยนี่ไปรู้มาจากไหน ขนาดนายปอนด์พี่ชายแท้ๆ ของฉันมันยังไม่รู้เลย -_-^
แต่ฉันก็ทำได้เพียงแค่เก็บความสงสัยเอาไว้แค่นั้น และตอบออกไปเบาๆ ว่า
“ขอบคุณค่ะ =_=//”
ฉันพูดได้แค่นั้นแหละ แค่นั้นจริงๆ ! T_T
นิวเยียร์ตักผักเข้าปาก จากนั้นเคี้ยวตุ้ยๆ ไปพร้อมกับฉัน... ขนาดตอนกินยังสวย คนอะไรสวยทุกอิริยาบทจริงๆ -_-; ไหนจะตาสีน้ำตาลอ่อนที่กำลังมองมาทางฉันนั่นอีก... เอ๊ะ! เมื่อกี้ฉันว่ายังไงนะ! O_O
นิวเยียร์กำลังมองฉันอยู่! O_O//
“...”
เธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วกลับมีเสียงของผู้มาเยือนแทรกขึ้นเสียก่อน
“ยะฮู้~ เมื่อคืนฉันทำบ้าอะไรไปบ้าง =O=;”
นายปอนด์เดินเข้ามาพร้อมกับมือที่จูงผู้หญิงชื่อผง ผง ผงแป้ง! (ในที่สุดก็จำได้ =_=;;) อะไรนั่นตามเข้ามาด้วย หน้าของยัยผงแป้งแดงก่ำ แต่ก็ดูเหมือนจะงอนอะไรบางอย่าง เอ๊ะ! นี่ฉันพลาดช็อตเด็ดอะไรไปรึเปล่า O.O
“แกไม่ต้องรู้ล่ะดีแล้ว -_-;”
“โหยยย อะไรอ่ะนิวเยียร์ ว่าแต่มีกาแฟมะ ฉันยังแฮงค์ไม่หายเลยเนี่ย >_<~”
“เอ่อ... นายช่วยปล่อยมือฉันก่อนสิ =_=;”
พี่ผงแป้งพูดในขณะที่พยายามแกะมือปลาหมึกของพี่ชายฉันออกอย่างทุลักทุเล ท่ามกลางสายตาของคุณว่าที่พี่สะใภ้ที่มองมา หวายยย~ แย่แล้ว >_<
“ทำไมฉันต้องปล่อยด้วยล่ะที่รัก”
แถมยังเรียกว่า ‘ที่รัก’ ต่อหน้าแฟนตัวเองอีกด้วย!!
พี่ชายฉันเป็นผู้ชายประเภทไหนกันแน่เนี่ย -_-*
“ใครที่รักนาย -_-^”
“ก็เธอไงล่ะผงแป้ง ...เอางี้ดีกว่า เข้าไปทำกาแฟด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละเนอะ~ >O<”
ว่าแล้วพี่ชายฉันก็จัดการลากว่าที่พี่สะใภ้คนใหม่หายเข้าไปในครัว ทิ้งให้ฉันนั่งเอ๋ออยู่กับว่าที่พี่สะใภ้คนเก่าตามลำพัง -_-;
เฮ้อ... ว่าแต่พี่สะใภ้คนเก่าที่เพิ่งถูกเขี่ยทิ้งสดๆ ร้อนๆ ของฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ แต่ที่แน่ๆ เธอต้องรู้สึกแย่ชัวร์ ดูจากอาการที่กำลังนั่งกุมขมับอย่างซังกะตายอยู่ตรงข้ามฉันแบบนี้ =_=;
“นิวเยียร์... พี่นิวเยียร์... ฉันขอโทษแทนไอ้บ้าปอนด์นั่นด้วยนะ U_U”
“หืม... ขอโทษเรื่องอะไร”
หวายยย~ ว่าที่พี่สะใภ้คนเก่าของฉันเงยหน้าขึ้นมาแล้ว! >_<
“ก็... เรื่องพี่ผงแป้ง...”
“หึ ทำไมถึงคิดว่าเป็นเรื่องนั้นล่ะ”
“อ้าว =_=” แล้วที่นั่งซังกะตายอยู่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะโดนแย่งแฟนไปซึ่งๆ หน้า แล้วมันเรื่องอะไรกันละค้า~?
“ฉันหงุดหงิด...”
“...”
“ที่โดนขัดจังหวะต่างหาก -_-”
พูดจบนิวเยียร์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปในทันใด ทิ้งให้ฉันจมอยู่กับปริศนาที่มาของความหงุดหงิดที่ว่านั่น
ขัดจังหวะ? จังหวะอะไรกันนะ =O=? ฉันไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ
สวัสดีค่า ^^
ถ้าใครเข้ามาอ่านช่วงแรกๆ จะรู้ว่าไรเตอร์ใช้เพลง Perhaps love เวอร์ชั่นไทย
ตอนนี้ไรเตอร์ขอเปลี่ยนเพลงเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศตอนใหม่ที่เพิ่งอัพหน่อยเน้อ
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
ปล. บอกใบ้ให้นิดนึง ว่าเพลงนี้มีความหมายต่อตัวนิวเยียร์อยู่นะ (;
พบกันตอนหน้าค่า to be cont...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบเรื่องนี้มากมาย ><
สนุกดีจ้า
ไรเตอร์ สูๆ
โอ๊ะ ต้องไปนั่งตั้งใจฟังแล้ววว
ชอบอ่ะ
นิวเยียร์น่ารักเว่ออะ