ตอนที่ 5 : ○ Chapter 4 อีฟและอดัม (?) ○
4
อีฟและอดัม
ว่ากันว่าอีฟและอดัมเป็นชายหญิงคู่แรกที่ถูกพระเจ้าสร้างขึ้นมาให้อยู่คู่กันบนโลกใบนี้... อีฟเป็นผู้หญิง ส่วนอดัมเป็นผู้ชาย พวกเขาได้กลายเป็นต้นกำเนิดของมวลมนุษย์ชาตินับล้าน โดยพวกเขารักกัน เพราะอีฟเป็นผู้หญิงและอดัมเป็นผู้ชาย พระเจ้าท่านทรงกำหนดมาเช่นนั้น...
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่ายุคสมัยนี้ อีฟสามารถเป็นผู้หญิง และอดัมก็สามารถเป็นผู้หญิงได้ด้วยเช่นกัน! T_T
ดูอย่างคู่นี้ ที่ยัยบริ๊งหน้าใสยังคงไม่ยอมหยุดถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ! ของยัยว่าที่พี่สะใภ้ที่ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก -_- ยัยบริ๊งถามไปก็เอามือม้วนผมไปอย่างมีจริต! ส่วนยัยนิวเยียร์นั่นนะเหรอ ยืนเกาหัวแกรกๆ อย่างงงๆ บางทีก็เก๊กหล่อ ทั้งที่หน้าตัวเองก็ออกจะสวย! โลกนี้มันกลับตาลปัตรกันไปหมดแล้ว! T^T
ยัยนิวเยียร์เริ่มหยิบมือถือราคาแพงขึ้นมากดอะไรบางอย่าง เป็นเวลาเดียวกันกับที่อีตาพี่เค้กปอนด์ซึ่งหายหัวไปไหนมาไม่รู้ กำลังเดินอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับหอบลังเบียร์สองลังใหญ่ๆ กลับมาด้วย ฉันขอแนะนำให้พี่ทิ้งเบียร์แล้วรีบมาดูแลว่าที่เมียพี่ด่วนเลย! -_-^
ตึก! (พี่วางเบียร์ลงแล้ว และ...)
"อ้าวแพรไหม มานี่ได้ไงเนี่ย O_O"
ตึง!! พี่ดันรู้จักยัยบริ๊งนั่น! =[]=
"แพรมากับพวกเพื่อนๆ พอดีจะมาชอปปิ้งอะไรกันนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะมาเจอนิวเยียร์กับปอนด์ที่นี่"
"อ๋อ บังเอิญดีแฮะ พวกเราก็มาซื้อของไปทำกับข้าวที่บ้านเหมือนกัน ^O^"
คุยกันถูกปากถูกคออีกต่างหาก! -_-^ หนอยยย ยัยเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ (กับแฟนเพื่อน)
"แล้วนี่เบียร์เยอะแยะเลย จะเอาไปทำอะไรเนี่ย"
"กินสิครับถามได้ ^O^ คืนนี้มีบอลนัดเด็ด เลยกะว่าจะปาร์ตี้กันนิดหน่อย สาวๆ สนใจไหมครับ"
พี่ฉันพูดจาดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน (หรือฉันอาจไม่เคยเห็นมาก่อน -_-) ในขณะที่นิวเยียร์และฉันเริ่มกลายมาเป็นส่วนเกินในวงสนทนาครั้งนี้ ฉันสังเกตเห็นยัยผู้หญิงคนนึงในกลุ่ม (ที่ไม่ใช่ยัยบริ๊ง) หน้าแดงแปร๊ดตอนที่พี่เอ่ยปากชวน จากนั้นเพื่อนๆ ก็ช่วยกันดันยัยนั่นออกมายืนข้างหน้าพร้อมกันกับที่ยัยบริ๊งยื่นมือไปดึงเพื่อนมายืนข้างๆ อย่างภูมิใจนำเสนอ
"ถ้างั้นให้ยัยผงแป้งไปด้วยได้ไหมคะ แพรจะได้มีเพื่อน ^^"
ถูกผู้ชายชวนเข้าบ้านแต่ไม่ปฏิเสธเหรอเนี่ย ยัยนี่เป็นผู้หญิงประเภทไหนกันแน่! -_- แต่จะว่าไป ยัยนิวเยียร์นั่นก็ถึงขั้นแบกกระเป๋ามานอนค้างเลยนี่นา หรือว่าพี่ชายฉันจะเป็นเพลย์บอย -_-^ คงไม่หรอกน่า หมอนั่นก็แค่หล่อ... นิดนึง และมีดีกรีเป็นดีเจคลื่นเพลงมหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง =_= (สรุปคือพอขายออกอยู่บ้าง)
"ได้สิครับ พาเพื่อนไปเยอะๆ ก็ได้ แล้วไม่ต้องเป็นห่วงนะ ที่บ้านปอนด์มีน้องสาวด้วย... นี่ไง"
ว่าแล้วฉันก็ถูกเค้กปอนด์ลากไปยืนอยู่ข้างหน้ายัยบริ๊ง ที่ส่งสายตามองมาอย่างประหลาดใจเล็กๆ
"อ้าว น้องสาวหรอกเหรอคะ ขอโทษนะที่ไม่ได้ทัก เมื่อกี้แพรนึกว่า... เด็กที่บ้าน"
ฉันไม่ใช่เบ๊!! T_T ฉันเกลียดยัยนี่!
"ฉันชื่อแพรไหม เธอชื่ออะไรจ๊ะ"
"...พายฟู"
"แล้วอยู่คณะอะไร หรือว่ายังเรียนม.ปลาย? "
"มอหกค่ะ -_-"
"ว้าว อย่างงั้นเหรอเนี่ย ช่วงนี้คงปิดเทอมอยู่สินะ ^O^"
"ค่ะ -_-"
ไม่ถามไปทำใบประวัติศาสตร์ชีวิตให้ฉันเลยล่ะยัยบ้า! อ้อ แล้วถ้าจะให้ข้อมูลสมบูรณ์ครบถ้วน ก็อย่าลืมถามชื่อพ่อชื่อแม่ฉันด้วยนะ! -_-^^
"ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว จะไปพร้อมปอนด์เลยไหม ปอนด์ขับรถมา"
"ก็ได้ๆ ถ้างั้นรบกวนปอนด์ด้วยนะ ^O^"
"แป้งก็ขอรบกวนด้วยค่ะ =_=;;"
"ฮ่าๆ ไม่รบกวนหรอก ไปกันเถอะ"
ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว -_-
และวินาทีแรกที่เท้าสัมผัสกับพื้นบ้าน พี่ชายฉันก็แทบจะแกะลังเบียร์แล้วโยนเบียร์กระป๋องพวกนั้นแจกจ่ายให้ครบมือในทันทีทันใด พวกผู้หญิงที่มาก็ดูท่าจะถูกอกถูกใจโดยเฉพาะยัยไพรแหม (แพรไหม) ที่ดี๊ด๊ากว่าเพื่อนรีบวิ่งไปคล้องแขนว่าที่พี่สะใภ้โดยไม่สนใจสายตาพี่ชายฉันสักนิด =O=^
คำว่า 'เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ (กับแฟนเพื่อน)' มันเป็นแบบนี้นี่เอง -_-!
"วันนี้นิวเยียร์นั่งข้างแพรนะ เดี๋ยวแพรจะป้อนกับแกล้ม >_<//"
ฟังแล้วฉันขนลุกซู่ซ่า! =_=;;;
"อ้าว ไม่ทันไรจะทิ้งปอนด์แล้วเหรอ L"
"ทิ้งอะไรกัน ปอนด์ก็มียัยผงแป้งคอยดูแลไง ใช่ไหมจ๊ะแป้ง~ >_O"
"อะ อื้ม! =_=///"
"ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปเอาของในครัว..."
"ไม่ต้องไปหรอกนิว ให้ยัยพายเน่าไปแทน ^^"
=[]=! นายปอนด์เรียกชื่อฉันผิดๆ ต่อหน้าผู้หญิงพวกนั้น และนี่ขนาดฉันยืนอยู่เฉยๆ ไม่ยุ่งอะไรด้วยแล้วนะ ก็ยังไม่วายโดนใช้งานอีกจนได้ T_T แม่กลับมาเมื่อไหร่ฉันจะฟ้อง! (โทรทางไกลมันแพง =_=;)
ฉันย่ำเท้าเข้าไปในครัว พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนมีใครบางคนเดินตามเข้ามาด้วย และเมื่อหยุดยืนที่เคาท์เตอร์สิ่งที่เหมือนจะตามมาด้วยก็เอ่ยปากขึ้น
"ทำกับแกล้มเป็นรึไง"
"พะ พี่นิวเยียร์ -_-" ก็ไม่เป็นน่ะสิถามได้ T_T
"มา... ให้ฉันช่วย"
บรรดาถุงกับข้าวถูกวางลงบนเคาท์เตอร์ โดยคนตัวสูงเดินไปใส่ผ้ากันเปื้อนและเอากระทะมาตั้งไฟอย่างชำนาญ โอ้... ฉันคงไม่ต้องทำต่อแล้วสินะ =.,=
"หยิบ 'เจ้านั่น' ให้หน่อย"
ฉันหันไปหยิบ 'เจ้านั่น' ตามที่เขาบอก จากนั้นไม่นาน ปลาเล็กปลาน้อยก็ถูกเทไปดิ้นอยู่บนกระทะ ไม่ๆ ฉันล้อเล่น! >_< ปลาที่ทอดคือปลาที่ตายแล้ว ใช่ปลาเป็นๆ ซะที่ไหน =_=
ฉันยืนมองคนทอดปลาจิ๋วอย่างชำนาญ พี่นิวเยียร์นี่เหมาะเป็นแม่ศรีแม่เรือนจริงๆ ด้วย -_- สมแล้วล่ะที่ฉันชอบโดนพี่ด่าเรื่องทำกับข้าวไม่เป็น บลาๆๆ ฉันคอยหยิบนู่นนี่ให้ว่าที่พี่สะใภ้เป็นพักๆ ไม่นานนักกับแกล้มหลากหลายก็สำเร็จออกมาเป็นรูปเป็นร่างพร้อมเสริฟ >_<
แต่ถึงแม้มันจะน่าทานแค่ไหน ก็อยู่คู่กับน้ำเมาผิดศีลห้าข้ออยู่วันยันค่ำ -_-! ฉันจะฟ้องแม่แน่ๆ ว่านายปอนด์พาเพื่อนมากระดกเบียร์ถึงในบ้านแบบนี้ ฉันคงไม่อยากสนับสนุนให้พี่ชายตัวเองดื่มแอลกอฮอล์เท่าไหร่นักหรอก
ฉันเดินออกจากห้องมากับนิวเยียร์พร้อมด้วยกับแกล้มนานาชนิด (เรียกได้ว่าถือมาเต็มไม้เต็มมือกันเลยทีเดียว =_=^) และเมื่อไปถึงโต๊ะ ฉันก็ต้องตกใจกับฉากอันน่าสะพรึงกลัวระหว่างคนทั้งสามคนนั่นก็คือ...!!
"พายเน่า~ ชึ้บ~! สวมนี่เอาไว้นะ จะได้เข้ากับบรรยากาศ แล้วอย่าลืมตะโกนว่าแมงยูแมงยูระหว่างเชียร์ด้วยนะ!! >O<"
ยังไม่ทันจะเริ่มงานดี พี่ชายฉันก็เมาแอ๋ซะแล้ว ไม่สิ -_- ฉันขอเรียกอาการนี้ว่ากรึ่มๆ บวกกับโรคจิตส่วนตัว เพราะนอกจากเขาจะวิ่งไปรอบๆ ห้องโดยมีเสื้อสีแดงแจ๋ที่ฮู้ดเป็นขนคล้ายแผงคอสิงโตแล้ว เขายังเผื่อแผ่ไปยังคนรอบข้างอย่างเช่นฉัน และยัยพี่ไพรแหมกับผงๆ เศษผงอะไรสักอย่าง (ผงแป้ง!) =O=; ที่นั่งอึ้งเป็นสิงโตเหงื่อตกอยู่บนโซฟา และนั่น! พี่ฉันหยิบสีทาหน้าออกมาแล้ว!! TOT
"สต๊อปปปป!!! หยุดก่อนไอ้พี่บ้า!"
"ทำไมเล่า! คืนนี้เราจะปาร์ตี้กันนะ! ต้องเอาให้สนุกเซ่!"
"ว๊ากกกก!!! พี่ห้ามเอาไอ้สีแดงนั่นมาป้ายหน้าฉันเด็ดขาดเลยนะ!!! TOT"
ม่ายยยยยย!!!
ฉันวิ่งหนีพี่ไปหลบอยู่ข้างหลังผู้หญิงสวยที่ยืนแข็งทื่อ (คงจะอึ้งกับบรรยากาศพอๆ กับฉัน -_-) อยู่ และนั่นเป็นสาเหตุให้พี่ฉันเล็งพลาดเป้า O_O สีแดงสำหรับทาหน้านั้นจึงไปแปะอยู่กลางหน้าขาวๆ ของผู้หญิงข้างหน้าฉันแทน!!!
แปะ~
"อุ้ยยย~ >_<//" นี่คือเสียงที่พี่ฉันร้องออกมาอย่างมีจริต -*-
"ว้าย~! OoO//" และนี่คือยัยไพรแหม แพรไหมกับเพื่อนเศษผงธุลีของยัยนั่น
ใช่แล้ว... และเสียงสุดท้ายก็คือ...
"- ## -)^"
จะเรียกว่าเสียงก็ไม่ถูกสิ -_-; แต่ตอนนี้ยัยนิวเยียร์หน้าแดงเป็นรูปมือไปแล้ว (ไม่ใช่เพราะเขินอายแต่อย่างใด) ทุกคนตกอยู่ในความเงียบเพราะอึ้ง ก่อนที่ไพรแหมจะตะโกนออกมา
"ดาร์ลิ้ง!! น่ารักมากเลยอ่ะ >___<///"
ช่ายยย น่ารักอ้า น่ารักอ้า~ อู้อ้า! -_-^ ทำไมฉันถึงหมั่นไส้ยัยนี่นักนะ ต้องเป็นเพราะภาพติดตาที่ยัยนั่นไปประทับรอยจูจุ๊บไว้ที่ข้างแก้มผู้หญิงด้วยกันอย่างนิวเยียร์แน่ๆ
"มามะ มาให้แพรช่วยเช็ดน้า~?"
ยัยไพรแหมวิ่งระรี่ระริกเข้าไปหานิวเยียร์ แต่เฮ้ย! หาเกินไปรึเปล่า! O_O ยัยนั่นวิ่งเข้าไปจนกระทั่งว่าที่พี่สะใภ้ของฉันจนมุมลงไปนอนหงายทำหน้าอึ้งแนบชิดอยู่กับโซฟา โดยมียัยแพรไหมที่หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อกำลังนั่งประกบอยู่ด้วยท่าสุดพิสดารที่ฉันไม่สามารถบรรยายออกอากาศได้! >_<;;
นายเค้กปอนด์! ตอนนี้พี่เห็นแล้วใช่ไหม! เห็นที่ยัยเพื่อนพี่ทำกับแฟนพี่แล้วใช่ม้ายยย!!!
"เฮ้ย! ไม่ทันไรสวีทกันตัดหน้าฉันซะแล้ว! ผงแป้งมาดามใจป๋าหน่อยยย TOT"
เย้ย!! ใช่แบบนั้นซะที่ไหนเล่า!
แล้วใครใช้ให้พี่ฉันลากพี่เศษผงแป้งนั่นลงไปนั่งกระดกเบียร์เข้าปากอยู่บนพื้นข้างๆ โซฟาที่กำลังจะเกิดการจราจลอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวแบบนั้นด้วย!!
ยัยแพรไหมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยัยว่าที่พี่สะใภ้แล้ว!! ย๊ากกกกก!!! ห้ามมาทำอะไรแบบนี้ในบ้านฉันเด็ดขาดเลยน้า!! T[]T///
และในวินาทีต่อมาฉันก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี วิ่งเข้าใส่ยัยแพรไหม! โดยหมายจะแยกผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้ออกจากผู้หญิงไร้อย่างอาย (กล้าแบกกระเป๋ามานอนค้างบ้านผู้ชาย -_-) ยิ่งกว่าอีกคน!
แต่แล้วฉันกลับค้นพบว่าตัวเองกำลังทำผิดอย่างร้ายแรง!
เมื่อเท้าของฉันที่เร่งสปีดเพื่อจะพุ่งใส่ยัยแพรไหมกลับเสียหลัก ในขณะที่ยัยแพรไหมนั่นดันผละออกจากแฟนพี่แล้วเซออกไปทางอื่น และแน่นอนว่าฉันไม่ใช่รถยนตร์จึงไม่มีระบบเบรกเกอร์อยู่ในตัว และคุณคงรู้ใช่ไหม ว่าถ้าเกิดคนที่กำลังวิ่งเข้าใส่อะไรบางอย่างโดยไม่มีเบรกเกอร์... มันจะเกิดอะไรขึ้น! T_T
ฟ้าวววว~ ตุ้บ!
ปึก!
จุ๊บบบ~? O_O//////
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อัพต่อคาใจอย่างแรง >,<