○○Hello my girl! รักนาย เจ้าหญิงของฉัน!?○○

ตอนที่ 23 : ○ Chapter 21 ชั้นสาม ○

21

ชั้นสาม

 

‘เรื่องสำคัญที่พี่จะบอกมีสองเรื่องใหญ่ๆ ... ฟังแล้วช่วยใจเย็นด้วยนะครับน้องพาย’

ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเมื่อนึกถึงคำพูดของพี่ดาวเสาร์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แน่นนอนว่าหลังจากได้ฟังเรื่องนั้น... ฉันก็นั่งตาสว่างไปตลอดทั้งคืน

‘อย่างแรก ที่พี่จะบอกก็คือ... พี่ไม่อยากให้พายเข้าใจผิดเรื่องนิวเยียร์”

แท็กซี่คันหนึ่งกำลังแล่นมาทางนี้ และเมื่อเห็นว่ามันว่าง ฉันจึงรีบโบกและขึ้นไปนั่งในรถทันที

‘เมื่อประมาณเดือนก่อน นิวเยียร์เอารูปผู้หญิงคนหนึ่งมาให้พี่ดู โอเค มันพูดจริงนั่นแหละ ว่าจะพิชิตใจเขาให้ได้’

ลุงแท็กซี่ลอบมองฉันผ่านกระจกรถด้วยสายตาหวาดระแวง คงเพราะฉันยังอยู่ในชุดเดิมกับเมื่อวาน และกำลังแค่นหัวเราะทั้งที่มีน้ำตานองหน้า

‘มันลงทุนถึงขั้นขอยืมเสื้อผ้าที่ใช้ถ่ายแบบของพี่ชายพี่ แล้วยังมาใช้ครัวที่บ้านพี่ทำอาหารจนไฟลุกวุ่นวายไปหมด นิวเยียร์สืบจนรู้ว่าเธอชอบกินผัดผัก มันก็ทำแต่ผัดผัก พี่เคยยื่นคำขาดให้มันเลิกยุ่งกับน้องเพื่อนซะ แต่มันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะทำให้เธอมาชอบมันให้ได้ ฟังดูน่าเตะใช่ไหมล่ะ พี่เกือบซัดมันไปแล้ว แต่พายรู้ไหมทำไมพี่ถึงไม่ทำ...’

ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มสว่างแล้ว ฉันนั่งกุมมือตัวเองแน่น พลางนึกไปถึงหน้านิวเยียร์และคำพูดของพี่ดาวเสาร์ ที่กำลังทำให้หัวใจฉันเต้นรัว

‘เพราะพี่ไม่เคยเห็นท่าทางมุ่งมั่นขนาดนั้นของนิวเยียร์มาก่อน แล้ววันก่อนที่มันจะย้ายไปอยู่บ้านพาย หน้าตามันมีความสุข นั่งเกากีต้าร์ฮัมเพลงทั้งคืน’

‘ถึงมันจะไม่ได้บอก แต่พี่เชื่อว่าตัวเองดูไม่ผิด... นิวเยียร์ชอบผู้หญิงในรูปคนนั้นมากจริงๆ’

ฉันบอกให้ลุงแท็กซี่จอดรถริมฟุตบาทบนถนนแห่งหนึ่ง ไม่กี่เมตรข้างหน้านั้นเป็นคอนโดหรู และถ้าข้อมูลที่ฉันรับมาไม่ผิดพลาดล่ะก็...

‘อ้อ... อีกเรื่องนึง! ไอ้นิวย้ายออกมาจากบ้านพายแล้วใช่ไหม... พี่พอจะรู้นะว่ามันอยู่ที่ไหน’

H คอนโดมิเนียม

น่าจะใช่ที่นี่... ไม่ผิดแน่!

“เอ่อ... ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าอยู่ห้องไหน รบกวนแสดงบัตรด้วยครับ”

เสียงแหบพร่าของยามผู้ดูแลทำเอาฉันถึงกับชะงักเท้าที่กำลังเดินปรี่เข้าคอนโดฯ อย่างตกใจ ก่อนที่สติทั้งหมดจะกลับมารวมกันที่สมองและประมวลผลออกเป็นคำว่า...

ยัยพาย... เธอมันโง่ซ้ำซากจริงๆ !

ฉันอ้าปากหัวเราะแหะๆ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูแก้เก้อ ในหัวก็พยายามคิดหาคำตอบให้กับลุงยาม ทั้งๆ ที่รู้ว่าคำตอบนั้นอาจจะไม่มี!

ใช่สิ! ยัยพายโง่คนนี้ไร้สติถึงขั้นออกมาจากบ้านโดยที่ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรด้วยซ้ำ ฉันมัวแต่ตื่นเต้นที่ได้รู้ความจริงเรื่องนิวเยียร์จนลืมนึกถึงเรื่องอื่นๆ ไปเสียสนิท และถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นคอนโดฯ เดียวกับที่พี่ดาวเสาร์บอกก็จริง แต่ฉันก็ยังไม่รู้เลขที่ห้องกับชื่อจริงของคนที่จะมาหาเลยสักนิด!

ลุงยามเริ่มมองฉันด้วยสายตาจับผิดแล้ว ดีแค่ไหนที่ฉันไม่ได้ปรี่ออกมาทั้งชุดนอน ไม่อย่างนั้นลุงได้แจ้งตำรวจให้มาจับฉันเข้าโรงพยาบาลบ้าแต่เช้าแน่! TOT

แล้ว... ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ...?

ถ้าฉันโทรหาพี่ดาวเสาร์ เขาอาจจะไปบอกเค้กปอนด์ได้ว่าฉันหนีออกมา หนำซ้ำจะพาลรู้สึกผิดไปใหญ่ เพราะเขาเป็นคนบอกที่อยู่นิวเยียร์กับฉัน โดยไม่ทันคิดว่าฉันจะบ้าออกมาแต่เช้ามืดขนาดนี้!

แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ... ถ้าคุณเพิ่งได้รู้เรื่องของคนสำคัญของคุณโดยที่ทุกอย่างยังคลุมเครือ คุณก็คงอยากจะรีบมาฟังความจริงจากปากเขาเหมือนกับที่ฉันทำนั่นแหละ

“คุณลุงคะ... ไม่ทราบว่ารู้จัก... นิวเยียร์รึเปล่าคะ”

ฉันตัดสินใจเอ่ยปากถามไปในที่สุด หลังจากปล่อยให้ลุงยามมองฉันอย่างหวาดระแวงอยู่นานสองนาน แต่แล้วคำตอบที่ได้กลับเป็นหน้าตาที่ดูยุ่งและงงกว่าเดิม

“นิว... อะไรนะครับ ลุงไม่รู้หรอก คอนโดฯ นี้มีเป็นสิบชั้นนะหนู”

ขนาดลุงยังไม่รู้ แล้วหนูจะรู้ไหมเนี่ย T^T

“เอ่อ... คนที่ตัวสูงประมาณนี้ ผมซอยๆ สีน้ำตาลน่ะค่ะ แล้วก็หน้าตาสวยๆ...”

ฉันทำท่าทางประกอบการพูดให้ลุงดู แต่แกกลับยกมือขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ แล้วหรี่ตามองฉัน

“สวย? ทอมหรือผู้ชายน่ะหนู”

ตกลงลุงไม่รู้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย! T_T

ฉันหมุนตัวอย่างกระสับกระส่ายไปมา พลางทำหน้าตาจะร้องไห้ใส่ลุงยาม ไม่ใช่แค่หน้าตาจะร้องไห้หรอก จริงๆ ฉันร้องมาจนร้องไม่ออกแล้วต่างหาก ไม่เป็นไร ตอนนี้เช้าแล้ว ฉันจะรออยู่ตรงนี้อีกสักพักก็ได้ เผื่อว่าเขาจะออกมาซื้อของหรืออะไรบ้าง T^T

 

แต่ผ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว...

ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่รอเลยสักนิด!

และสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ... โทรศัพท์มือถือของฉันที่กำลังสั่นไม่หยุดมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว! คงไม่ต้องเดาให้ยุ่งยากว่าใครโทรมา เพราะดูจากเวลาสายๆ แบบนี้ นายเค้กปอนด์คงจะตื่นขึ้นมาทันเห็นว่าฉันไม่อยู่ในบ้านแล้วแหละ U_U

และคงไม่แปลกถ้าพี่ชายฉันจะลืมนึกถึงพี่ดาวเสาร์ไป (ก็รายนั้นเล่นแอบเอาเบอร์ฉันมาจากไหนก็ไม่รู้ =_=;) ป่านนี้เขาคงกำลังคลั่ง ดีเลย คลั่งให้ตายฉันก็ไม่บอกหรอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน พี่ชายอย่างเขาต้องหัดปล่อยน้องสาวตัวเองซะบ้าง!

ปิ๊น! ปิ๊น!

รถสปอร์ตคันหนึ่งแล่นมาจอดข้างๆ ฉันซึ่งยืนอยู่หน้าทางเข้า และเสียงบีบแตรนั่นก็ทำให้ฉันสะดุ้งโหยงขึ้นมาอีกครั้ง

ลุงยามรีบปรี่เข้ามายังกระจกฝั่งคนขับ ก่อนที่มันจะถูกเลื่อนลง เผยให้เห็นผู้ชายผิวขาวจัดที่สวมแว่นดำคนหนึ่ง ผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มของเขาถูกเซ็ทมาอย่างดี และทันทีที่ผู้ชายคนนั่นถอดแว่นตาออก ฉันก็แทบกรี๊ดสลบคาทางเข้าคอนโดฯ! =[]=!

เปล่า... เขาไม่ใช่ดารา แต่เขาเป็น...

“อะ ออกัส!?”

ใช่... คนที่นั่งอยู่ในรถสปอร์ตสุดหรูคันนี้ ต้องเป็นเขาแน่ๆ! ฉันไม่ได้เจอเขาอีกเลยตั้งแต่งานโรงเรียนนายเค้กปอนด์ครั้งนั้น! ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมาเจอกันที่นี่!

“อ้าวพาย? ไปไงมาไงเนี่ย? O.O”

ลุงยามมองเราสองคนสลับกันไปมาอย่างงงงวย ดูเหมือนออกัสจะเพิ่งเห็นฉันเหมือนกัน เขารีบยื่นบัตรให้ลุงยามแล้วหันมาเรียกฉัน

“ฉันจะเข้าไปข้างใน ไปด้วยกันมั้ย ^^”

อาจจะฟังดูแย่ไปสักหน่อยถ้าฉันจะบอกว่า... ฉันแทบจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถนายออกัสในทันทีเลยล่ะ

 

“เธออยู่คอนโดฯ นี้ด้วยเหรอ?”

ออกัสถามฉันขณะที่เขาพาฉันผ่านประตูแสกนบัตรเข้าไป ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ค่อนข้างแน่นหนา และการที่ฉันได้ผ่านเข้ามาในนี้ก็ถือว่าใกล้เป้าหมายเข้าไปอีกขั้นหนึ่งแล้วล่ะ!

“เปล่าหรอก ฉัน... มาหาคนน่ะ”

“คน? เขาอยู่ห้องไหนล่ะ”

“อ่า... ฉันก็ไม่รู้ U.U”

นายออกัสหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีห่อเหี่ยวลงของฉัน และทั้งที่ฉันยังไม่ทันได้บอกอะไร แต่เขากลับเดินไปกดลิฟต์เสียแล้ว ฉันรีบวิ่งตามเขาเข้าไปทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด จะให้ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวก็คงยังไงอยู่ =_=;

“พอจะรู้ชื่อจริงหรือนามสกุลบ้างไหม เผื่อฉันจะได้โทรถามล็อบบี้ให้”

“ไม่... ฉันไม่รู้หรอก”

“อา... แบบนี้ก็หายากหน่อยนะ ลองโทรถามเขาสิ”

โทรงั้นเหรอ... จะว่าไปฉันก็ยังมีเบอร์นิวเยียร์อยู่นะ ตั้งแต่ที่เขาส่งข้อความที่หัวหินคราวนั้น... แต่เราก็ไม่เคยคุยกันในโทรศัพท์เลยสักครั้ง ถ้าฉันโทรไป... คงยากที่เขาจะยอมบอกง่ายๆ

“หืม? โทรก็ไม่ได้เหรอ...”

ดูเหมือนว่าคนข้างๆ ฉันจะดูออก เขาก้มหน้าลงมาถามฉันที่ยืนกำโทรศัพท์มือถือไว้อย่างนั้น (นายเค้กปอนด์เลิกโทรมาหาฉันแล้ว) เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงลิฟต์ดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออกเผยให้เห็นโถงทางเดินของชั้นที่เก้าที่ออกัสกดเลือกเอาไว้ แต่แทนที่เขาจะออกไป เขากลับกดปิดประตูลิฟต์อีกครั้ง?

“นายไม่ได้อยู่ชั้นนี้หรอกเหรอ?”

“เปล่า ชั้นนี้แหละ”

“อ้าว? แล้วทำไมถึง...”

“ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่อยากช่วยเธอหาก่อน ^^”

ออกัส T_T ฉันซึ้งในน้ำใจเขามากถึงขั้นโค้งตัวขอบคุณ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยสนิทกันและไม่ได้คุยกันมานานแล้ว แต่เขาก็ยังอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยฉัน

ลิฟต์เคลื่อนตัวต่อไปได้ไม่นาน ก็หยุดลงอีกครั้ง ฉันหันไปมองเลขชั้นด้วยความสงสัย ก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก... ที่ชั้นสาม ผู้หญิงร่างท้วมคนหนึ่งยืนหอบข้าวหอบของรออยู่หน้าลิฟต์

ออกัสเอื้อมมือไปกดปุ่มรอให้ผู้หญิงคนนั้นแทรกตัวเข้ามา สารพัดกระเป๋าที่เธอหอบมีเยอะมากรวมถึงขนาดตัวทำให้การเดินเข้าลิฟต์แคบๆ เป็นไปได้อย่างยากลำบาก และหลังจากที่เธอเข้ามายืนในลิฟต์คั่นกลางระหว่างฉันกับออกัส ประตูก็ปิดลง...

แต่เดี๋ยวก่อน! O_O

“ออกัส! เมื่อกี้...”

ฉันรีบหันไปเรียกคนที่อยู่อีกฝั่งในทันที! จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะเสี้ยววินาทีหนึ่งก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลงนั้น ฉันดันเหลือบไปเห็นใครบางคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องเข้าพอดี! ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่ด้านข้าง แต่ฉันก็จำได้อย่างแม่นยำ!

นิวเยียร์... เขาคือนิวเยียร์!

“มีอะไรเหรอพาย!?”

“ออกัส เปิดลิฟต์ก่อน! TOT”

“เจอแล้วเหรอ?”

“ใช่ TOT ฉันเจอแล้ว!”

“อา! คงต้องรอให้ลิฟต์ลงไปถึงชั้นล่างก่อน มันกดกลับขึ้นไปไม่ได้ :(”

ให้ตายเถอะ! T_T ดูเหมือนสวรรค์จะเล่นตลกกับฉัน! ผู้หญิงในลิฟต์มองเราสองคนสลับไปมาด้วยใบหน้างงงวยพอๆ กับสีหน้าของลุงยามในตอนนั้น และทันทีที่ลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาจอดที่ฉันล็อบบี้ ฉันก็รอให้ผู้หญิงคนนั้นออกไปจากนั้นรีบกดปิดมันพร้อมกับกดชั้นที่เห็นนิวเยียร์เมื่อกี้

หวังว่าเขาจะยังไม่ไปไหนนะ...

ติ๊งต่อง~

ลิฟต์หยุดลงที่ชั้นสามอีกครั้ง ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดในตอนที่ประตูค่อยๆ เปิดออก ก่อนจะลืมตามาเพื่อพบกับภาพตรงหน้า...

นิวเยียร์ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ที่หน้าประตูบานเดิม

ฉันดีใจจนลืมออกัสไปชั่วขณะ หัวใจเต้นรัวไปหมดจนแทบจะหายใจไม่ทัน ภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ฝันไปแน่ๆ นิวเยียร์ยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ ... และถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกันแค่คืนเดียว แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนมันเนิ่นนานเหลือเกิน เขายังดูเหมือนเดิม ใส่เสื้อตัวเดิมกับที่ฉันเคยเห็นเขาใส่ที่บ้านและยังคงหันหน้าเข้าหาประตูห้องราวกับรออะไรบางอย่าง

ฉันคิดว่าตัวเองควรจะรีบวิ่งออกจากลิฟต์และเข้าไปหาเขา ถามความจริงทุกอย่างจากเขา ฟังคำอธิบาย แล้วกอดเขาเอาไว้

แต่ทว่า...

ประตูห้องที่อยู่หน้านิวเยียร์เพิ่งถูกเปิดออก และที่สำคัญกว่านั้น...

คนที่เดินออกมาจากห้อง... คือ...

พี่แพรไหม

 

ปึง!

ฉันเอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์อย่างรวดเร็วโดยที่พวกเขาไม่ทันสังเกตเห็น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง น้ำตาที่คิดว่าร้องมาจนไม่เหลือกลับไหลออกมาอีกครั้ง ฉันร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อาย อันที่จริงฉันแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีใครอีกคนอยู่ในลิฟต์นี้...

ออกัสที่เริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้ นั่งลงมองฉันอย่างเห็นใจ พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ท่ามกลางเสียงสะอื้นของฉันที่ดังไปทั่วกล่องสี่เหลี่ยมแคบๆ นี้

นิวเยียร์กับแพรไหม... พวกเขาอยู่ด้วยกัน!

 

กลับมาแล้วค่า!

ก่อนอื่น มาเม้าท์กันเรื่องหนุ่มจอมสร้างปัญหาของเราดีกว่า
เรื่องเก่ายังไม่ทันหาย ก็ดันอุตส่าห์หาเรื่องเพิ่มให้พายน้อยของเราอีก

ตอนนี้ดูเหมือนตอนรวมญาติยังไงก็ไม่รู้ 555
จู่ๆ ออกัสที่หายตัวไปก็โผล่มา แถมพ่วงมาด้วยตัวร้ายแบบฉบับละครน้ำเน่าไทย.. แพรไหม -_-

พายจะทำยังไงต่อไปดีนะ...


ส่วนเรื่องคอมเม้นต์ ตูนลืมพูดถึงเมื่อตอนที่แล้ว (ขอโทษค่า OTZ)

มีคนถามถึง 99 Teddy ซึ่งตูนก็ไม่คิดว่าจะมีคนได้อ่านเรื่องนี้ด้วย
เพราะตูนลงชนิดที่ว่าลงวันนี้ลบพรุ่งนี้เอามากๆ
ส่วนเรื่องเอากลับมาแต่งต่อ ยังไม่มีแพลนเลยค่ะ พล็อตไม่ลงตัวเลย TT
ยังไงก็อ่านหนุ่มๆ Lapin แทนไปก่อนเนอะ รับรองหล่อเด็ดไม่แพ้กัน 555



ปล. จะงอนกันมั้ยถ้าตูนจะบอกว่า... อดใจไม่ไหว อัพ Lapin's Curse ก่อนกำหนดไปแล้วค่า!
เชิญทัศนาความหล่อ เอ้ยไม่ใช่! ความป่วนของคำสาปหัวใจได้ ณ บัดนาว! =.,=

 
 
แบนเนอร์พร้อมแลก ใครสนใจติดต่อที่หน้านิยายได้เลยค่ะ <3


แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ

To be cont..

Matesoul my