ตอนที่ 19 : ○ Chapter 17 เวลา ○
17
เวลา
ไม่ว่าใครก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเวลาแห่งความสุขนั้นมักอยู่กับเราไม่ได้นาน ยิ่งเรามีความสุขมากเท่าไหร่ เจ้าเวลาก็จะยิ่งเตรียมตัวโบกมือบ๊ายบายเราเร็วขึ้นเท่านั้น...
ช่วงเวลาของฉันก็เช่นกัน
มาเที่ยวได้ไม่ทันไร รู้สึกตัวอีกทีฉันก็โผล่พรวดกลับมายืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังเดิมเสียแล้ว ท่ามกลางใบหน้าบูดบึ้งของนายเค้กปอนด์ที่ยังคงบ่นกระปอดกระแปดถึงเรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นในคืนที่สองที่หัวหิน
และนั่นมันทำให้ฉันรู้สึก...
อยากจะเอากระเป๋าเดินทางทั้งหมดยัดเข้าปากพี่ชายตัวเองให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย -_-^
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง แกทำแบบนั้นได้ยังไง สาวๆ พวกนั้นกำลังจะตกลงปลงใจนั่งกับโต๊ะเราอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ดื่มกับเธอฮะ! นิวเยียร์! >O<^”
“แล้วทำไมแกไม่ดื่มซะเองล่ะ -_-;”
“ก็เห็นๆ อยู่ว่ายัยพวกนั้นอยากมานั่งกับเราเพราะแก ไอ้บ้าเอ๊ย! ทีตอนอยู่หอล่ะขนเบียร์มาเป็นลังๆ”
“=O=;;”
นิวเยียร์ค่อยๆ เหลือบมามองหน้าฉันเล็กน้อย พร้อมกับส่งสายตาประมาณว่า ‘อย่าไปเชื่อที่มันพูด’ ออกมาด้วย =O= ฉันก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่หรอกนะ… แต่นายเค้กปอนด์เป็นผู้ชายที่ได้รับฉายาว่ากุเรื่องไม่เก่งที่สุดในโลกหล้า ฉะนั้นถ้าหากเค้าจะแฉเรื่องอะไรขึ้นมา เรื่องนั้นต้องเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน!
และ... ให้ตายเถอะ เมื่อสองวันก่อนฉันบอกรักกับผู้ชายที่ขนเบียร์เป็นลังๆ มากินที่หอเหรอเนี่ย! T^T
“จำเรื่องนี้ไว้ให้ดีๆ ฉันไม่มีวันให้อภัยแกแน่! ยัยพายเน่ามาทางนี้หน่อย”
ฉันสะดุ้งโหยง (กำลังฟังเพลินๆ ) เมื่อนายเค้กปอนด์ผู้เปลี่ยนเรื่องไวปานสายฟ้าแลบเรียกชื่อฉันและกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหา อะไรของเขาอีกเนี่ย -*-
“คืนนี้...”
เสียงแหบห้าวของพี่ชายฉันกระซิบเข้าที่ข้างหู ในขณะที่นิวเยียร์ยืนขมวดคิ้วทำหน้างงอย่างสงสัยอยู่ข้างๆ อย่าทำเสียงหลอนแบบนั้นสิเฟ้ย! คืนนี้น่ะ คืนนี้แล้วยังไง! TOT;
“ศุกร์... สิบสาม!”
“กรี๊ดดดด! TOT”
“ฮ่าๆๆๆ”
ว๊ากกกก! ไอ้พี่บ้า! หมอนั่นตะโกนใส่หูฉัน! ขี้หูฉันแทบจะออกมาเต้นบัลเล่ต์ให้ชมเป็นขวัญตากันอยู่แล้ว! T_T
แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ย ศุกร์สิบสามงั้นเหรอ ทำไมวันที่สิบสามถึงเวียนมาเจอกับวันศุกร์ได้เร็วขนาดนี้ มันเหมือนเพิ่งเมื่อวานนี้เองที่นายเค้กปอนด์แอบหนีกลับมาจากหอในคืนวันศุกร์ที่สิบสาม และแกล้งปลอมเป็นผีเข้ามาหลอกฉันถึงในห้องนอน! พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาฉันก็รู้สึกตัวสั่นอย่างไม่มีสาเหตุ T^T
ว่าแต่... ทำไมฉันถึงมายืนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของนิวเยียร์ได้ล่ะเนี่ย! TOT//
“อย่าลืมล็อคประตูห้อง ปิดหน้าต่างให้ดีๆ หึๆ”
“อะ ไอ้พี่บ้า! TTOTT”
“ก่อนเข้าห้องน้ำ ก็ดูให้ดีๆ หึๆ”
“หยุดน้า! TTOTT^”
“แล้วก็... เฮ้ย! ไอ้นิว เอาแขนออกจากตัวน้องฉัน -_-+”
=O=; ยังไม่ทันจะได้ฟังประโยคสุดท้าย นายเค้กปอนด์ก็ดันเปลี่ยนเรื่องขึ้นมากระทันหัน ก่อนจะยื่นมือมาดึงแขนฉันออกห่างจากนิวเยียร์ที่หันไปกระแอมไอเบาๆ ขอบคุณสวรรค์! ถ้าลองหมอนั่นพูดต่ออีกสักสองวิ ฉันอาจจะหนีออกจากบ้านไปนอนกับเพื่อนคนอื่นได้ในคืนนี้ TOT
“ถ้าไม่อยากโดนหลอกเหมือนเมื่อครั้งก่อน เธอต้องทำความสะอาดบ้านให้สะอาด เอาให้เอี่ยมเลยนะ”
“ไม่ทำคืนนี้ได้มั้ยเล่า! TOT”
เพิ่งกลับจากหัวหินสภาพฉันยังไม่ทันได้ปรับตัว ก็จะใช้งานกันซะแล้ว! ขอฉันนอนดูซีรี่ส์อยู่ในห้องและแกล้งทำเป็นลืมไปว่าคืนนี้เป็นศุกร์สิบสามจะได้ไหม! T^T
“ไม่ได้!”
“TOT^”
“เมื่อเช้าพ่อเพิ่งส่งข้อความมาหาฉัน สองคนนั้นกำลังจะกลับมาเร็วๆ นี้ -_-+”
“ว่าไงนะ!”
“หูตึงรึไง พ่อแม่กำลังจะกลับบ้านแล้ว –O-”
อ๊ากกกกก! ไม่นะ! ฆ่าฉันเลยเถอะ!
สามอาทิตย์ที่ผ่านไปไวเหมือนโกหกนั่น ฉันใช้เวลาอยู่ในบ้านโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำสักอย่าง! ทั้งโปรแกรมดูซีรี่ส์ของฉัน ทั้งแอบจิ๊กขนมในตู้เย็นให้พุงกาง วันหยุดที่แสนวิเศษของฉันภายในบ้านหลังนี้ได้จมหายไปพร้อมกับมัจจุราชเค้กปอนด์ตั้งแต่หมอนี่ก้าวเท้ากลับเข้ามาในบ้าน! TOT
ว่าแต่... ถ้าพ่อแม่กำลังจะกลับมา...
แล้วนิวเยียร์ล่ะ
“ทำให้เสร็จๆ คืนนี้เลย พ่อฝากฉันมา ถ้าไม่อยากโดนเฉ่งแพคคู่ล่ะก็นะ -_-+”
“แล้วพี่ล่ะ”
“ฉันก็ดูหนังผีต้อนรับศุกร์สิบสามเหมือนทุกครั้งไง”
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึง ถ้าพ่อกับแม่กลับมา”
“ฉันก็หนีกลับหอฉันสิ เรื่องอะไรจะอยู่ให้ถูกใช้งานกันล่ะ =O=”
จริงด้วย... ทำไมฉันถึงลืมไปได้นะ... นายเค้กปอนด์แวะมาที่นี่แค่ช่วงนี้เท่านั้น... นิวเยียร์ก็เหมือนกัน
ฉันยืนมองพี่ชายตัวเองที่เดินแบกสัมภาระไปหานิวเยียร์ซึ่งกำลังพยายามไขประตูบ้าน พร้อมกับเหม่อลอย
เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน ฉันเฝ้าภาวนาขอให้พ่อกับแม่กลับมาไวๆ
แต่วินาทีนี้...
ฉันกลับคิดตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
9:30 PM
หดหู่...
ฉันเรียกสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้ว่า ‘หดหู่’
ถึงแม้ว่าพระอาทิตย์จะตกดิน และหนุ่มๆ ยังคงนอนฝันหวานกันอยู่บนห้องเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง มีแค่ฉันเท่านั้นที่นั่งเหม่อลอยอยู่หน้าจอทีวีในห้องนั่งเล่น...
พร้อมกับเข็มนาฬิกาที่ค่อยๆ เดินไปอย่างช้าๆ
มีไม้กวาดอยู่ข้างตัวฉัน ไม้ถูพื้นที่เพิ่งเอาไปชุบน้ำ และบรรดาอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้านต่างๆ นานา แต่สมองกลับสั่งการให้ร่างกายฉันนั่งนิ่งอยู่กับที่ราวกับถูกถ่วงน้ำหนักเอาไว้
ยัยพาย... นี่เธอกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย! TOT
ทั้งๆ ที่รู้ว่าเวลาเหลือไม่มากแล้ว แต่ฉันกลับทำได้แค่นั่งจ๋องอยู่หน้าทีวีที่ดับสนิท บางทีพ่อแม่อาจโผล่หน้ามาจ๊ะเอ๋ฉันในเช้าวันพรุ่งนี้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นคืนนี้ หรืออีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้!
แต่... ฉันจะทำอะไรได้กันล่ะ Y_Y
สิ่งที่ฉันฝันถึงมาโดยตลอด ก็คือการได้อยู่บ้านเงียบๆ คนเดียวแบบนี้
แต่ ณ เวลานี้ ฉันกลับอยากวิ่งขึ้นไปปลุกทุกคนให้ตื่นขึ้นมาอยู่ด้วยกัน พูดคุยกัน หรือจะกวนประสาทฉันก็ได้ ฉันคิดถึงภาพนายเค้กปอนด์ที่วิ่งวุ่นไปรอบๆ ห้อง ขณะเดียวกันฉันก็ยิ่งคิดถึงผู้ชายหน้าสวยที่ยืนมองการกระทำของพี่ชายฉันเงียบๆ ฉันคิดถึงกลิ่นอาหารหอมๆ ที่เขาทำ และเพลง I knew I loved you ที่เขาชอบร้อง
ถึงแม้เราจะใจตรงกัน แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะยืนยันได้เลยว่า...
เขาจะไม่หายไป
ฟึ่บ!
ฉันสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเบาๆ จากที่นั่งข้างๆ เมื่อหันไปก็พบร่างๆ หนึ่ง ที่เพิ่งทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกับฉัน เขายกมือข้างซ้ายขึ้นปิดปากหาวหวอดๆ ก่อนจะเอนตัวหลับตาลง
นะ... นิวเยียร์? =O=;
“ไม่เปิดทีวีเหรอ”
เขาถามทั้งที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น
“=O=;;”
ส่วนฉันก็ได้แต่อ้าปากหวอเพราะคิดคำตอบดีๆ ไม่ได้! TOT
ฉันควรจะบอกเขาว่ายังไง บอกว่าฉันกำลังนั่งเหม่อเพราะกลัวเรื่องที่พ่อแม่กำลังจะกลับมาบ้าน หรือเรื่องที่ฉันกลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก ฉันควรจะบอกเขาไหมว่าฉันกำลังคิดถึงแต่เรื่องของเขาจนไม่เป็นอันเปิดทีวี! T^T
“ถาม ไม่ตอบ =_=”
เย้ยยย!! ฉันผงะไปจนชิดขอบโซฟา เมื่อจู่ๆ นิวเยียร์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้! T///T ผมซอยสีน้ำตาลส้มยุ่งๆ ของเขาแอบกระเด้งเป็นผมเป็ดออกมานิดหน่อยด้วย แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชายคนนี้ถึงยังดูสวยอยู่เสมอ
โลกช่างไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงอย่างฉันเสียจริงๆ Y_Y//
“ฉะ ฉันนึกว่านายหลับอยู่ U_U//”
“เมื่อกี้หลับ แต่ตอนนี้ตื่นแล้ว”
แปลว่าถ้าฉันตอบนายก็ไม่ได้ยินอยู่ดีไม่ใช่หรือไง =_=;
“ฉันเปิดทีวีนะ”
เขาว่าก่อนจะหันไปหยิบรีโมทบนโต๊ะรับแขกขึ้นมากด
ในตอนนั้นเอง ที่ภาพห้องๆ หนึ่งปรากฎขึ้นบนจอ การเล่นแสงทึมๆ มืดๆ ทำให้ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแปลกๆ เมื่อหันไปทางซ้ายก็พบว่านิวเยียร์กำลังอยู่ในท่าถือรีโมทชี้ไปทางทีวีพร้อมกับตาที่ยังไม่ตื่นดี เขาขมวดคิ้วเล็กๆ คล้ายจะปรับสภาพตา แต่จะอะไรก็ช่าง เพราะตอนนี้ความสนใจของฉันถูกดึงกลับมาหาทีวีอีกครั้งเมื่อห้องนอนในจอค่อยๆ มีความเคลื่อนไหว พร้อมกับเสียงๆ หนึ่งที่ดังขึ้นมา
“กรี๊ดดดดดดด!!! ช่วยยย... ด้วยยย!!!”
กรี๊ดดดดดดด!!! T[]T!
หนะ หนังผี! สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดอันดับที่สองรองจากผีก็คือหนังผี! และตอนนี้ทีวีตรงหน้าก็กำลังฉายภาพหญิงสาวหน้าตาน่ากลัวคนหนึ่ง ในสภาพชุดขาวอันขาดวิ่นซึ่งชุ่มไปด้วยเลือด ผมยาวๆ ของเธอคลอเคลียอยู่ที่พื้น ก่อนที่กล้องจะซูมเข้าไปยลโฉมใบหน้านั้นอย่างจะๆ อีกครั้ง
กรี๊ดดดดด!!! T[]T
ฉันอยากจะกรีดร้องลั่นโลกด้วยความกลัว แต่ด้วยความเกรงใจคนข้างบ้าน ทำให้ฉันทำได้เพียงแค่เอามือปิดตาและเม้มปากไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้! ทำไมผีมันถึงยังไม่ไปสักทีล่ะ! แง้มดูแล้วดูอีก ก็ยังเห็นว่ามันอยู่ในจอไม่ไปไหน ฉันคิดว่าจะหันไปทำหน้าเศร้าแล้วบอกให้นิวเยียร์เปลี่ยนช่องสักที
แต่ทว่า...
“Zzzz”
อ๊ากกก! เขาหลับไปแล้ว! T[]T
ซาวน์เอฟเฟคสุดหลอนในทีวียังคงดังกระแทกเข้ามาในหูฉันเป็นระยะๆ ทั้งเสียงร้องขอชีวิต เสียงหวีดสยอง เสียงเอะอะโวยวาย เสียงเลือดสาด หรือแม้กระทั่งเสียงหยดติ๋งๆ ของเลือด! ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะปิดหูหรือปิดตากันแน่! แต่ที่รู้ๆ คืออีตาคนข้างๆ หลับลึกได้ใจมากๆ ถึงแม้ว่าเสียงทีวีจะดังแค่ไหน เขาก็ยังคงหลับสนิทราวกับเจ้าหญิงนิทรา! (เป็นเจ้าชายไม่ได้ สวยเกิน T^T)
ฉันพยุงร่างอ่อนแรงของตัวเองให้ค่อยๆ คืบคลานไปข้างๆ จุดมุ่งหมายหลักอยู่ที่รีโมททีวีซึ่งอยู่ในมือของคนที่กำลังหลับปุ๋ย ท่ามกลางเสียงหวีดร้องของผีสาวที่ยังคงดังเป็นคอมโบเซท TOT แต่แล้วจู่ๆ เสียงหวีดนั้นก็ค่อยๆ เบาลง ก่อนที่ร่างของฉันจะถูกดึงเข้าไปใกล้กับคนตรงหน้า
และในวินาทีต่อมา... ฉันก็เข้าไปจมอยู่ในอ้อมกอดของเขาซะแล้ว! O_O//
“แบบนี้... โอเคขึ้นมั้ย”
ฉันหลับตาปี๋ พร้อมกับพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
ไม่ให้โอเคได้ยังไงกันล่ะ ตอนนี้นอกจากเสียงหวีดร้องจะหายไปแล้ว ฉันก็มองไม่เห็นภาพใดๆ นอกจากชุดนอนสีน้ำเงินของนิวเยียร์ที่แนบอยู่ตรงหน้า แถมยังได้ดมกลิ่นสบู่หอมๆ จากเสื้อเขาด้วย บ้านฉันไม่ได้ใช้สบู่ยี่ห้อนี้นี่นา ต้องหามาใช้บ้างแล้ว >.,<//
“ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าจะกลัวขนาดนี้”
นิวเยียร์ลูบหัวฉันไปมา ในขณะที่ฉันนั่งฟังเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเขาอย่างเงียบๆ
“ฉันปิดมันไปแล้ว...” เขาว่าอย่างนั้น
แต่สองมือกลับกอดฉันแน่นขึ้น แน่นขึ้น และดูไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ในขณะที่ฉันเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติในการกอดครั้งนี้...
บางที... นิวเยียร์อาจจะรู้แล้วก็ได้ เรื่องที่พ่อแม่กำลังจะกลับมา
และเขาก็คงรู้ด้วย ว่าพี่ชายฉันไม่มีทางให้เราได้เจอกันง่ายๆ แน่
ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่... มันอาจเป็นสองนาที สิบนาที หรือยี่สิบนาที ที่เรากอดกันไม่ยอมปล่อย จนกระทั่งฉันเผลอหลับไป
10:40 PM
ที่อีกมุมหนึ่งของบ้าน หลังบานประตูห้องครัวซึ่งถูกแง้มเอาไว้ ผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่ง
เขาวางแก้วน้ำในมือแล้วเพ่งมองให้แน่ใจ ว่าตนไม่ได้ตาฝาด
ภาพที่เห็นน้องสาวตัวเองกำลังกอดกับเพื่อนซี้ยิ่งย้ำให้แน่ใจในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี
แต่แทนที่จะเข้าไปห้าม เขากลับทำใจเย็นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้ออย่างระมัดระวัง
ปิ๊บ!
นาทีต่อมา ข้อความใหม่ถูกส่งออกไป พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ซึ่งปรากฎขึ้นบนใบหน้าของพี่ชายวายร้าย
‘พ่อกับแม่ยังไม่ต้องรีบกลับนะฮะ
ผมจะขอเวลาติวหนังสือก่อนเปิดเทอมให้พายสักสองสามวัน
แล้วเจอกันฮะ –เค้กปอนด์-’
ดูเหมือนการลงมากลางดึกในครั้งนี้ จะทำให้เขาคิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้เสียแล้ว
ในที่สุดสองคนนี้ก็หวานกันน้อยลงสักตอน (เหรอ?)
ใกล้ตอนจบเข้ามาทุกทีแล้วนะคะ
ไม่รู้ว่าต่อไปพี่ชายตัวแสบจะก่อเรื่องอะไรอีก
ดูเหมือนว่าถ้าเรื่องนี้ไม่มีนายเค้กปอนด์ มันก็คงจะขาดสีสันไปเลยแฮะ =_=
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตที่แต่งได้ถึง 111 หน้าแล้ว!
ตื่นเต้นกับตูนหน่อยเร็ว ฮิ้ววว >__<!
ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เพราะได้กำลังใจจากทุกคนมาตลอดยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ <33
(ขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านด้วยค่ะ แค่เห็นยอดวิวแต่ละตอนขึ้นสม่ำเสมอไม่ทิ้งกัน ตูนก็นั่งอมยิ้มอย่างมีความสุขแล้ว)
ปล.1 ตูนเพิ่งเปลี่ยนนามปากกาใหม่นะ ใครเห็นอย่าเพิ่งตกใจไป ยังคงเป็นเจ้าเก่าคนแต่งคนเดิม
ส่วนสาเหตุที่เปลี่ยนก็เพราะ 1) กลัวซ้ำ 2) โอกาสซ้ำสูง (ชื่อน้องกระต่ายนี่โหลจริงๆ TT)
[แต่ชื่อใหม่ puppet' bunnyy ก็ยังเกี่ยวกับกระต่ายอยู่ดีนะ ฮ่าๆ]
ปล.2 ตอนนี้กำลังมีแผนจะลงเรื่องใหม่ค่ะ คงเปิดบทความไว้ก่อนแต่ยังไม่อัพเนื้อเรื่อง
เรื่องใหม่ที่ว่าตูนกะจะแต่งเผื่อส่งสำนักพิมพ์ด้วย (จริงจังสุดชีวิต =.,=) ใครชอบก็ฝากติดตามด้วยนะฮ้าฟ <33
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
To be cont..
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่ชายที่แสนดี ♡
เขินนนน > /// <
อยากรู้ต่อ อัพไว ๆ น้าค่ะ
ชอบมากเลยค่ะ สนุกมากเลย
เพลงก็เพราะ สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ