○○Hello my girl! รักนาย เจ้าหญิงของฉัน!?○○

ตอนที่ 17 : ○ Chapter 15 ติดทราย ข้างทะเล ○

15

ติดทราย ข้างทะเล

บอกฉันบอกเธอ ว่ารักเธอมากกว่าใคร บอกว่าห่วงใย บอกรักจริงใจกับเธอ~

นิวเยียร์มองหน้าฉันสลับกับมือที่กุมอยู่ แล้วปล่อยให้เสียงริงโทนมือถือดังอยู่อย่างนั้น แน่นอนว่าในวินาทีต่อมาที่สมองน้อยๆ ของฉันประมวลผลเสร็จ ฉันก็รีบชักมือกลับทันที! T.T//

“แหะๆ แหะๆ ... ^O^;;”

ไม่มีคำแก้ตัวไหนจะดีไปกว่าการหัวเราะแห้งกลบเกลื่อนอีกแล้ว! TOT//

บอกไปแล้ว ขอให้เธอมั่นใจ ว่าจะไม่แอบไปรักใคร~

แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์สักทีล่ะเนี่ย!! T___T//

บอกฉันบอกเธอ บอกแค่เพียงว่ารักเธอ~

ประโยคสุดท้ายของเพลงดังก้องอยู่ในหัวของฉัน พร้อมๆ กับรอยยิ้มหวานของนิวเยียร์ที่ผุดขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เขาจะคว้าโทรศัพท์ไปแนบหูโดยที่ยังยิ้มไม่หุบอยู่อย่างนั้น...

แล้วทำไมฉันถึงไม่ยอมละสายตาจากเขาสักทีล่ะเนี่ย! T///T

“ครับ... หกโมงเย็นใช่มั้ยครับ... ครับ...”

จากนั้นนิวเยียร์ก็พูดครับซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายรอบ =_=;

นั่นทำให้ฉันแอบนึกถึงเมื่อตอนที่โง่นึกว่าเขาเป็นผู้หญิง และหลงด่าคำว่า ‘ครับ’ ที่หลุดออกมาจากปากคนคนนี้ไปตั้งไม่รู้กี่ครั้ง แต่ตอนนี้คำคำนั้นกลับเป็นคำทำให้คนพูดดูดีขึ้นมาเป็นกองเลย U_U///

ฉันยืดตัวยืนขึ้นปัดกระโปรงเล็กน้อยพอเป็นพิธี หลังจากนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรนั่งอยู่ใกล้คนคุยโทรศัพท์มากเกินไป เพราะฉันอาจโดนหาว่าอยากรู้อยากเห็นได้ (ถึงจะอยากรู้จริงๆ ก็เถอะ =.,=) แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีไปไหน นิวเยียร์ก็ดันวางสายแล้วหันมาเสียก่อน

“จะไปไหน”

ไปให้ไกลจากนายนั่นแหละ~ โฮฮฮ ฉันว่าฉันทำใจแข็งได้มากพอแล้วนะ แต่เพียงแค่คนตรงหน้าลุกขึ้นมาเลิกคิ้วขวาแล้วถามพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากเท่านั้นแหละ

ใครก็ได้ช่วยตามเก็บหัวใจที่ปลิวไปไกลของฉันที T__T///

“ฉันจะไปหานายปอนด์ T///T”

“เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป”

นิวเยียร์ยัดมือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน

เมื่อหยุดยืนเขาก็เริ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม...”

“หะ? ถะ ถามอะไร =///=”

“เมื่อกี้... เธอเห็นใครมาทำลับๆ ล่อๆ แถวนี้รึเปล่า”

“ทำลับๆ ล่อๆ งั้นเหรอ... ไม่มีนี่ U_U//”

ไม่ว่าจะหันซ้ายหันขวา ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีใครทำอย่างที่เขาว่าเลยนะ แล้วทำไมจู่ๆ ต้องถามเรื่องนี้ด้วยเนี่ย

“แต่ฉันว่ามี”

“อ้าว =O=//”

นิวเยียร์เถียงฉันพร้อมกับใบหน้าครุ่นคิดเหมือนยอดนักสืบตอนกำลังจะระบุตัวคนร้าย –O-;;

“ทั้งมานั่งแอบมองฉันหลับอยู่ได้ตั้งนาน แถมยังจะขโมยจับมือฉันอีก... ”

นะ นั่นมัน... ฉันชัดๆ เลยนี่หว่า!! =[]=////

“แล้วเธออยากรู้ไหม ว่าคนร้ายแอบจับมือฉันยังไง ^^+”

ถึงจะไม่อยากรู้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไร นิวเยียร์ก็เอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัยแบบสุดๆ! >///<

ฉันควรจะบอกรึเปล่าว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบมองและแอบจับมือเขาสักนิด! (เหรอ~) T///T

“หายโกรธฉันแล้วใช่ไหม ^_^”

ได้ข่าวว่าฉันไม่เคยโกรธนายด้วยซ้ำ T///T

ฉันได้แต่ก้มหน้ามองพื้นทรายอย่างทำอะไรไม่ถูก สองมือก็ยังคงถูกคนตรงหน้ากุมไว้อย่างนั้น และอาจเป็นเพราะว่าฉันเงียบไป นิวเยียร์จึงเอียงคอก้มลงมามองหน้าฉันแทน O///O

“หายโกรธแล้วจริงๆ ด้วย~”

“นะ นาย รู้ได้ไง!”

“หน้า ^^+”

เขายื่นอีกมือมาจิ้มแก้มฉันซ้ายขวา

“หน้าฉันทำไม! U///U”

“หน้าเธอ...”

“...”

“แดงน่ารัก J”

อ๊ากกกก! ให้ตายเถอะ! ไม่เคยมีใครบอกรึไงว่าห้ามพูดประโยคนั้น ด้วยท่าทางอย่างนั้น! Y_Y//

และในวินาทีที่ฉันกำลังจะตาย หายใจติดขัด เพราะใบหน้าของคนตรงหน้าค่อยๆ ยื่นเข้ามาใกล้อยู่นั้นเอง อะไรบางอย่างก็ลอยมาตกลงกลางหัวนิวเยียร์เข้าอย่างจังจนเขาเผลอร้องโอ๊ยพร้อมกับผงะถอยหลังออกมา

อะไรบางอย่างที่ว่านั้น... มันคือ...

ถุงอุปกรณ์ก่อปราสาททราย -____-;;

และคงไม่ต้องให้ฉันขยายความใช่ไหม ว่าอีตาผู้ชายตัวสูงโย่งที่ยืนเอามือเกาหัวตัวเองแกรกๆ พร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาทที่ผุดขึ้นบนใบหน้านั่นคือใคร...

“ขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจ ^^+”

ฝีมือขว้างไกลของพี่ชายฉัน... แม่นไม่เคยตกเลยจริงๆ =_=^

ช่างโชคดีเหลือเกินที่อุปกรณ์ก่อปราสาททรายนั่นไม่ได้ทำอันตรายอะไรกับหัวของนิวเยียร์มากนัก นอกจากปูดเล็กน้อยเท่านั้น เพราะถ้าหากว่าเขาเกิดหัวแตกหรือสลบเป็นเจ้าชายนิทรา (เว่อร์) ขึ้นมา คืนนี้ร้านอาหาร ‘ติดทราย ข้างทะเล’ คงขาดเสียงดนตรีเพราะๆ เป็นแน่แท้

ใช่แล้วล่ะ งานของนิวเยียร์ที่ฉันเพิ่งได้รู้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนก็คือ ‘ร้องเพลง’ นั่นเอง

ทางร้านนี้เป็นร้านริมหาดที่ไม่เน้นแอลกอฮอล์ และมีเวทีเล็กๆ อยู่บนพื้นทราย แขกส่วนใหญ่ก็มีแต่พวกฝรั่งทั้งนั้น มีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้นที่เป็นคนเอเชีย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือโต๊ะฉัน ที่ตรงข้ามกันนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งหน้าหงิกเป็นตูดอยู่ -_-^

“อย่าให้ฉันรู้ ว่ามันจะทำอะไร -_-^^”

“พี่พูดแบบนั้นมาตั้งแต่ตอนเย็นแล้วนะ =_=;”

“ฉันจะพูดจนกว่ามันจะยอมบอกนั่นแหละ อึกๆๆ”

ว่าแล้วนายปอนด์ก็หันไปหยิบแก้วน้ำอัดลมขึ้นมาดื่มหลายอึกใหญ่ พร้อมกับส่งสายตาอาฆาตแค้นไปยังนิวเยียร์ที่นั่งเกากีต้าร์อยู่บนเวที

ถ้าหากถามว่าทำไมถึงเป็นน้ำอัดลม นั่นก็เพราะคืนนี้ฉันต้องนอนห้องเดียวกับพี่ และมันคงไม่ดีแน่ถ้าปล่อยให้ผู้ชายบ้าคนนี้เอาแอลกอฮอลล์เข้าปาก -_-;

“พี่ควรจะขอโทษเขานะ”

“หึ เปลี่ยนจากขอโทษเป็นหมัดหนักๆ แทนได้ไหม -_-+”

“เขายังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ =O=;”

“แต่ที่ฉันเห็นมัน...! อ๊ากกก!! ถ้ามีอีกฉันไม่ปล่อยไว้แน่! >_<^”

ฉันหันหน้าหนีพี่ชายตัวเองอย่างเอือมระอา ในขณะที่คนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจเสียงของหมอนั่นราวกับกลัวว่าโต๊ะเราจะก่อการจราจล -_-;

“คืนนี้ฉันจะไล่มันออกไปนอนนอกห้อง”

“แต่นิวเยียร์เป็น ‘แฟนสาว’ ของพี่ไม่ใช่เหรอ” ฉันแกล้งถามออกไป

และผลลัพธ์ที่ได้ก็ดีเกินคาด =O=; นายปอนด์ถึงกับวางแก้วน้ำอัดลมแล้วหันมาทำตาวาวใส่ฉันทันที

“เอ้อ จริงด้วยสินะ แฟนฉันสวยออกขนาดนั้นจะไล่ได้ไงเนอะ *O* นี่ๆ เติมน้ำแข็งให้หน่อยสิ”

พ่อคะ แม่คะ ขอบคุณที่ทำให้หนูมีพี่ชายปัญญาอ่อนแบบนี้ =___=;

ฉันเลิกสนใจนายปอนด์ที่เพิ่งรับแก้วน้ำอัดลมใส่น้ำแข็งไปกระดกกินด้วยท่าทีดี๊ด๊าอย่างไม่เป็นธรรมชาติสุดๆ แล้วหันไปมองผู้ชายที่นั่งร้องเพลงเกากีต้าร์อยู่บนเวทีแทน

แสงสีส้มอ่อนๆ จากไฟประดับที่ทางร้านนำมาติดบนต้นไม้ทำให้ผิวขาวๆ ของเขาดูระยิบระยับขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะผมสีน้ำตาลส้มนั่นอีก เสียงของนิวเยียร์ก็ใช่ย่อย ฉันว่าเขาน่าจะลองไปออดิชั่นดูสักรอบสองรอบ หน้าแบบนี้ เสียงแบบนี้ ใครไม่เอาก็บ้าแล้ว =///=

หลังจากนั่งฟังมานาน ฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าเพลงที่นิวเยียร์ร้องแต่ละเพลงในคืนนี้เป็นเพลงสากลภาษาอังกฤษทั้งหมด เพลงที่เพิ่งจบไปคือเพลง I knew I love you ซึ่งฉันเคยได้ยินเขาแอบร้องบ่อยๆ หลังจบเพลงนั้นเขาก็เปลี่ยนตัวกับผู้ชายอีกคนที่ขึ้นไปประจำตำแหน่งแทน ก่อนจะลงมาจากเวที แล้วหายแว้บไปยังหลังร้าน =_=;

ความสนใจของฉันถูกเบนกลับมายังพี่ชายอีกครั้ง และเมื่อหันมาปุ๊ป ฉันก็แทบจะตีลังกาหงายหลังด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าน้ำอัดลมที่เคยอยู่ในแก้วนายเค้กปอนด์เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ได้แปรสภาพเป็นน้ำสีเหลืองอมน้ำตาลวาววับอย่างน่าอัศจรรย์ =[]=!

“นายปอนด์! นี่พี่กินเบียร์เหรอ! O_O”

“งืมๆ นิดหน่อยน่า ไม่เมาหรอก >O<”

นะ นิดหน่อย มันก็จริงแต่... หลังแอลกอฮอลล์เข้าปากเพียงไม่กี่หยด คนคนนี้จะไม่ปกติน่ะสิ!

พึ่บ!

จู่ๆ นายปอนด์ก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาอย่างน่าใจหาย ก่อนจะเอื้อมมือมาโอบไหล่ฉันไว้ เป็นจังหวะเดียวกับที่นิวเยียร์เดินกลับมาถึงที่โต๊ะพอดี

พึ่บ!

แล้วโดนรวบไปด้วยอีกคน! =[]=;;

“เค้กปอนด์! พี่จะทำบ้าอะไรน่ะ!”

“ฉันง่วงแล้ว~ เรากลับห้องกันเถอะ กลับห้องกันนน~~ >_<//”

“=[]=;;”

กลับห้องน่ะ มันกลับได้ แต่ฉันไม่มีวันเชื่อหรอกว่าคนเมาแล้วบ้าอย่างเค้กปอนด์จะกลับไปนอนอย่างปกติสุข

ฉันหันไปมองนิวเยียร์อย่างขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่พบคือสีหน้างงงวยของเขาที่ถูกส่งกลับมา ก่อนที่เราทั้งสองจะถูกลากตัวกลับไปยังห้องพักด้วยสภาพล้มลุกคลุกคลาน

ระหว่างทางฉันแอบได้ยินเสียงนายเค้กปอนด์หัวเราะหึๆ ในลำคอ พร้อมกับแกว่งไกวกุญแจห้องพักเป็นเสียงกุ๊งกิ๊งไปตลอดทาง...

หวังว่าเขาคงไม่ทำอะไรบ้าๆ หรอกนะ! TOT

 

สวัสดีค่า!!

ไม่เจอกันนานมาก หลังจากนังคนแต่งกำลังจะตายเพราะการบ้านกับสอบ
ก่อนอื่นคงต้องบอกว่า "ขอโทษที่ให้หลายๆ คนคอยนาน" TOT

ทุกคนคิดถึงนิวเยียร์ ส่วนตูนก็คิดถึงคนอ่านทุกคนเหมือนกันค่ะ <33

อัพช่วงหน้าหนาว (ที่ไม่ค่อยหนาว) แต่ตอนดันเนื้อหาเกี่ยวกับทะเลซะงั้น
ถือซะว่าเปลี่ยนบรรยากาศกันไป (?) ฮ่าๆๆ

ปีนี้ตูนเคาท์ดาวน์ที่บ้านกับครอบครัว ย่างกุ้งย่างปลาหมึกกินกันเล่นๆ เล็กน้อย
แล้วทุกๆ คน ปีใหม่อยู่ที่ไหนกันเหรอคะ

ใครไม่มีคนให้เคาท์ดาวน์ มาเคาท์ในไอดีกับตูนได้นะ >_<

รักทุกคนค่า ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอด!

ปล. หายไปนาน แฟนจะหายด้วยมั้ยน้า T.T
ปล. 2 ขอให้ทุกคนมีความสุขกับปีใหม่ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ ^___^

แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ

To be cont.. And Happy New year 2012 (:

Matesoul my