○○Hello my girl! รักนาย เจ้าหญิงของฉัน!?○○

ตอนที่ 16 : ○ Chapter 14 หาดทราย สายลม ○

14

หาดทราย สายลม

ฉันยืนมองพี่ชายที่กำลังขนบรรดากระเป๋าน้อยใหญ่ลงจากท้ายรถด้วยสีหน้านิ่ง ทั้งที่ใจจริงฉันอยากจะพุ่งเข้าไปดึงกระเป๋าตัวเองแล้วชิ่งกลับบ้านเสียเหลือเกิน! T^T

แน่ล่ะ สองสามวันที่ผ่านมา ฉันเอาแต่หลบหน้านิวเยียร์ ทั้งแกล้งทำเป็นเมิน แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่มองหน้า และอีกสารพัด แต่ยัย... ไม่สิ หมอนั่น ก็ยังอุตส่าห์เคาะประตูห้องฉันทุกคืน เพื่อพูดประโยคเดิมซ้ำๆ

‘ฉันรักเธอ’

T///T เขาไม่มีวันรู้หรอกว่าผู้หญิงที่อยู่หลังประตูกำลังจะเป็นโรคหัวใจกำเริบตายคาห้องมากแค่ไหน!

ฮือออ ไม่ต้องรักษาคำพูดมากก็ได้ ไม่บอกรักฉันสักวันฉันก็ไม่ว่าหรอก T_T// หนำซ้ำนายปอนด์ที่คืนนั้นหนีหาย (และกลับมาในสภาพที่ดูไม่ได้ในตอนเช้า -_-;) ก็ไม่เคยรู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างเลย หมอนั่นดีแต่เข้าใจไปเองว่าฉันกับแฟน (ปลอมๆ) ของเขาทะเลาะกันตามประสาคนไม่ถูกกันเท่านั้น

และด้วยเหตุนี้เอง... ทริปหัวหินสามวันสองคืนจึงยังคงอยู่ในลิสต์รายการของนายเค้กปอนด์ต่อไป! TOT

อุตส่าห์หนีหน้ามาได้ตั้งนาน จะหลุดไต๋ก็เพราะไปเที่ยวเนี่ยแหละ! รู้งี้ฉันบอกนายปอนด์ว่ารู้เรื่องนิวเยียร์แล้วจะได้ไม่ต้องไปซะก็ดีหรอก TOT//

“ไม่ช่วยแล้วยังจะเหม่อ -_-+”

ป๊อก!

“โอ๊ย!” ว่าเปล่าไม่พอยังยื่นมือมาดีดหน้าผากฉันอีก!

ฉันเอามือลูบหัวเหม่ง (?) ตัวเองป้อยๆ แล้วหันไปส่งสายตาอาฆาตแค้นให้นายเค้กปอนด์ที่เดินหนีไปป้อพนักงานต้อนรับของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว -_-^ คอยดูนะ ฉันจะฟ้องยัยว่าที่พี่สะใภ้… ไม่สิ คราวนี้คงต้องฟ้องพี่ผงแป้งคนที่ลากนายปอนด์กลับบ้านเมื่อวันก่อนต่างหาก ทำไมชีวิตฉันต้องมาสับสนกับอะไรแบบนี้ด้วยนะ T_T

“คิก~”

เสียงหัวเราะแว่วๆ ดังมาจากข้างหลัง เมื่อหันไปก็พบว่านิวเยียร์กำลังแอบขำให้กับท่าลูบเหม่งของฉันอยู่ -^-//

“ขำอะไร -_-^”

“...”

นั่น... สลดกันเลยทีเดียว

ราวกับคำพูดของฉันเป็นคำด่าที่ร้ายแรง นิวเยียร์จึงหุบยิ้มแล้วเดินเข้าไปหานายปอนด์พร้อมกับเป้ใบใหญ่ที่กลางหลัง ด้วยใบหน้าสลดหดหู่ ถ้านิวเยียร์เป็นหมา ป่านนี้ทุกคนคงเห็นหูและหางของเขาตกลากพื้นไปแล้ว =_=; (เปรียบเทียบซะพระเอกหมดราคา -_-^)

ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟารับรอง พลางมองยัยพนักงานที่ส่งสายตาปิ๊งๆ ใส่พี่ชายฉันอย่างน่าหมั่นไส้ ไม่นานนักนายปอนด์กับนิวเยียร์ก็พากันเดินกลับมา...

พร้อมกุญแจหนึ่งดอกในมือ!? O_O

“ซวยชะมัด ห้องเต็ม -_-^”

“เต็มเหรอ เต็มได้ไง! O_O”

“ก็ฉันลืมนึกไปว่าช่วงนี้มันช่วงเทศกาล พอคนแห่กันมาเที่ยว ห้องเลยเต็มไงน้องสาว -_-^”

“แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ =O=;”

“ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะความหน้าตาดีของฉัน (แหวะ!) พนักงานเค้าเลยให้กุญแจรีสอร์ทริมทะเลหนึ่งดอกมาแทน -.,-“

นายปอนด์ชูกุญแจในมือขึ้นอย่างภาคภูมิใจ แต่ถ้าจำไม่ผิด รีสอร์ทของโรงแรมนี้มันมีแค่ห้องเดียวเดี่ยวๆ ไม่ใช่รึไง! =[]=;

“พี่ปอนด์! พายเป็นผู้หญิงนะ”

“นิวเยียร์ก็ผู้หญิง ฉันก็อยู่ด้วย ไม่ได้นอนกันสองคนสักหน่อย จะกลัวอะไร -_-”

กลัวสิเฟ้ย! ฉันคงสบายใจกว่านี้ถ้าไม่ได้รู้ว่าผู้หญิงที่พี่บอกเป็นผู้ชายน่ะ!

แล้วดูนิวเยียร์สิ หมอนั่นทำหน้าตาอารมณ์ดีแล้วเดินตามพี่ชายฉันไปแล้ว! >_<^

คืนนี้... ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ในห้องที่มีผู้ชายถึงสองคนได้ยังไงกัน!

ณ รีสอร์ทริมทะเล

ฉันหยิบเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินตัวเก่งขึ้นมาสวม ก่อนจะออกมาจัดการเก็บข้าวของให้เรียบร้อย เพราะนังพี่ชายตัวดีของฉันรื้อเสื้อผ้าออกมากระจุยกระจายเต็มไปหมด และพอรื้อเสร็จก็ไม่มีจิตสำนึกที่จะเก็บแต่อย่างใด หมอนั่นวิ่งถืออุปกรณ์ก่อปราสาททรายราวกับเด็กอนุบาลกระโดดโลดเต้นลงชายหาดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว -_-^^

สวบ!

เสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับอะไรบางอย่างที่สวมอยู่บนตัวฉัน! O_O

นี่มัน...

“เสื้อยืด? =O=;”

“ใส่ไว้ ห้ามถอดเด็ดขาด -_-”

เจ้าของเสื้อยืดสีน้ำเงินตัวโคร่ง (ใหญ่จนเกือบจะเท่าเดรส -_-;) ยืนเท้าเอวมองฉันด้วยสีหน้าเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็ก สภาพของชุดที่ถูกสวมทับโดยไม่ได้ตั้งตัวทำให้สองแขนของฉันกุดอยู่ในตัวเสื้อ และพอฉันทำท่าจะถอดออก หมอนั่นก็ดึงมันลงมาจนสุด!

“นิวเยียร์ ปล่อยนะ ฉันจะถอด! -_-^”

“ไม่ได้ ไม่ให้! -_-”

“ทำไมล่ะ เดรสตัวนี้ฉันใส่กี่งานก็มีแต่คนชมนะ >_<^”

นิวเยียร์ยังคงยึดปลายเสื้อแน่น ประโยคใหม่ที่ฉันเพิ่งพูดออกมาทำเอาเขาขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม นี่อย่าบอกนะว่าอิจฉาที่ฉันจะใส่เดรสและสวยกว่าน่ะ =_=;;

“เธอจะใส่มากี่งานฉันไม่รู้ แต่คราวนี้เธอมากับฉัน และฉันไม่ให้เธอใส่ -_-”

“บอกเหตุผลดีๆ มาก่อนสิ -_-+”

“-_-;;”

เงียบ... เงียบกริบเลยค่ะท่านผู้ชม -_-

นิวเยียร์ไม่ตอบอะไรอีกนอกจากยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกไปจากรีสอร์ทโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ฉันด้วย =_=;

เออ ดีเลย! ฉันจะถอดแล้ว! ในเมื่อเหตุผลไม่มีแล้วฉันจะใส่มันไปทำไมกันล่ะ! ชิ! >_<^

ครืดดด ครืดดด ครืดดดด

เสียงสั่นสั้นๆ ของมือถือฉันที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้ฉันต้องหยุดสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ แล้วเดินไปเปิดดูข้อความที่โชว์ขึ้นมาด้วยความสงสัย

เบอร์แปลกด้วยนี่นา... หวังว่าคงไม่ใช่ดูดวงราหู ดาวเคราะห์ชนดาวโลกกับแม่หมอแย้มศรี หรือคลิปสาวกระโปรงเหี่ยนหรอกนะ -_-;

ปิ๊บ!

ข้อความเล็กๆ เพียงไม่กี่ตัวปรากฎขึ้นบนมือถือของฉัน น่าแปลกที่มันไม่ใช่ข้อความโฆษณา และไม่มีแนวโน้มว่าจะเป็นข้อความบอกรักจากใคร (ฉันไม่ได้หวังอะไรเลยจริงๆ นะ =.,=) แต่มันกลับทำให้หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ หัวใจฉันเต้นแรง และสมองสั่งการให้ฉันเอาแขนแต่ละข้างใส่เข้าไปในแขนเสื้อยืดสีน้ำเงินตัวใหญ่อย่างเรียบร้อย

บนหน้าจอมือถือของฉัน มันไม่มีอะไรเลยนอกจากสีขาวโพลนของพื้นหลัง

พร้อมกับตัวอักษรเล็กๆ สามตัว สะกดรวมกันเป็นคำว่า...

‘หวง’

=///=

สองเท้าของฉันค่อยๆ วางแนบลงบนผืนทรายเนื้อละเอียด โดยมีผืนน้ำสีฟ้าใสสะอาดรอคอยอยู่เบื้องหน้า ลมโชยเบาๆ พัดพาเอากลิ่นทะเลให้ลอยมา ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนดี... ฉันแอบกวาดสายตาไปพบใครบางคนที่นอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่บนเก้าอี้ไม้ริมชายหาด โดยมือข้างหนึ่งที่ห้อยตกลงมาละทรายนั้นกำโทรศัพท์มือถือไว้อย่างลวกๆ

และไม่รู้ทำไม... ภาพธรรมดาๆ นั้น กลับทำให้ฉันรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันดูดียิ่งขึ้นไปอีก =///=

“พายเน่า ใส่ชุดบ้าอะไรของเธอ =O=”

ถ้าไม่มีเสียงของไอ้พี่บ้าคนนี้ตะโกนขัดขึ้นซะก่อนนะ -_-!

นายเค้กปอนด์ ทำลายบรรยากาศงามๆ ของฉันไปจนหมดเลย! TOT

“ฉันจะใส่ชุดอะไรมันใช่เรื่องของพี่มั้ยเล่า!”

“เอ้า นี่เธอไม่ได้ส่องกระจกก่อนออกนอกห้องเหรอ =_=^ ชุดนี้มันโคตรมิกซ์แอนด์ไม่แมทเลยนะ”

นายปอนด์ที่ถืออุปกรณ์ก่อสร้างปราสาท (ทราย) ก้มลงมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะทำหน้ายี้ไว้อาลัยให้กับอดีตเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินที่ถูกเสื้อยืดสีน้ำเงินใส่ทับบดบังความงาม จะเหลือก็แต่ปลายโผล่ออกมาเป็นกระโปรงสั้นๆ เท่านั้น =_=;

ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ถ้าจะโทษต้องไปโทษแฟนจอมปลอมของพี่ที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่โน่นเลยไป หาวิธีหลอกล่อให้ฉันใจอ่อนยอมใส่จนได้! T///T

“ยังไงก็เถอะ เย็นนี้ก่อนไปงานก็ช่วยเปลี่ยนด้วยละกันนะน้องสาว -_-;”

พูดจบพี่ชายปัญญาอ่อนของฉันก็หันหลังเตรียมก้มลงขุดทรายเล่นต่อ แต่เดี๋ยวนะ...

“งาน? งานไหน?” ฉันไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องนี้เลยนี่นา O_O

“ก็งานที่ไอ้นิวติดต่อไว้ไง –O- นี่อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว”

“ปะ เปล่านะ =O=”

ฉันลืมไปซะสนิทเลย! ที่เรามานี่ก็เพราะเรื่องงาน และที่ฉันได้รับอนุญาตให้มาด้วยก็เพราะ...

“ยัยเบ๊มาช่วยสร้างปราสาทหน่อยดิ๊!”

ฉันเป็นเบ๊ (นี่หว่า) !! TOT

กว่าปราสาทจะสร้างเสร็จ กว่านายเค้กปอนด์จะตั้งตนเป็นพระราชาหนุ่มรูปงาม (หมอนั่นพูดเองเออเอง -_-^) ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมงนึงแล้ว และที่น่าแปลกก็คือ...

ร่างสูงซึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาดตั้งแต่ตอนฉันเดินออกมา จนกระทั่งปราสาทกำลังจะถูกพระราชาโค่นล้มด้วยความซื่อบื้อของตัวเอง -_- (นายเค้กปอนด์ลองเอาน้ำมาเทใส่เพื่อทำเป็นอ่างรอบปราสาทแต่มันล้มเหลว =_=;) ณ บัดนี้ร่างนั้นก็ยังคงนอนอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน พร้อมกับหนังสือปิดหน้าสภาพเดิมกับเมื่อกี้เป๊ะ ที่จะเปลี่ยนไปก็คงมีแต่โทรศัพท์มือถือที่หล่นลงมาวางแหมะอยู่กับพื้นทรายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

ชึ้บ~

ส่วนฉันก็เดินมาหยิบมันไว้ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เหมือนกัน! T^T//

มือถือของนิวเยียร์เป็นมือถือธรรมดาที่ราคาน่าจะสูงพอสมควร สังเกตได้จากหน้าจอระบบสัมผัสทัชสกรีนอย่างดิบดี ต่างจากของฉันที่ยังใช้ปุ่มกดแม้จะอัพเกรดเป็นจอสีแล้วก็ตาม =_=;

ว่าแต่... ฉันควรจะวางมันคืนที่ตรงไหนดีล่ะ?

ฉันมองไล่ตั้งแต่หัวลงมา และพบว่ามันคงไม่เวิร์กแน่ถ้าจะวางโปะไว้บนหนังสือนิตยสารที่แปะปิดทับหน้าคนที่นอนอยู่อีกที ครั้นจะวางบนหน้าอกก็ไม่ได้ หมอนั่นเล่นยกแขนอีกข้างขึ้นมาวางกันไว้ซะเฉยๆ ถัดจากหน้าอกลงมาก็เป็นพุง... ไม่สิ หน้าท้องผู้ชายคนนี้แบนราบยิ่งกว่าฉันซะอีก TOT หรือฉันจะโปะลงบนขาเขาดีนะ? ทำไมฉันต้องมาคิดมากกับอีแค่เรื่องวางโทรศัพท์มือถือคืนด้วยเนี่ย!!! T^T

ฮึบ! เอาล่ะ! ฉันตัดสินใจได้แล้ว!

ในเมื่อมันหลุดจากมือ ก็ยัดกลับเข้ามือเดิมนั่นแหละ! >_<b

หลังจากคิดได้ดังนั้น ฉันก็ปฏิบัติการย่องเบาเข้าไปใกล้เหยื่อ เอ้ย! นิวเยียร์ที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ ก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างเขา แล้วค่อยๆ เอามือถือสอดเข้าไปในมือข้างที่ห้อยต่องแต่งลงมา ที่เหลือก็แค่จัดท่าให้เขากำมือถือไว้เพื่อที่มันจะได้ไม่หล่นลงมาเป็นรอบที่สอง

แต่ดูเหมือนสวรรค์จะชอบเล่นตลกกับฉันเสียจริง...

เพราะจู่ๆ โทรศัพท์มือถือที่เงียบฉี่มานานของนิวเยียร์ก็แผดเสียงร้องออกมา!

และนั่นเป็นเหตุให้คนที่นอนอยู่ถึงกับกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง ในขณะที่มือของฉันยังคงจับมือเขาเอาไว้! OoO

นิวเยียร์มองหน้าฉันอย่างงุนงง จากนั้นเลื่อนสายตาลงมามองมือฉันที่ดูเหมือนจะกุมมือเขาอยู่!

ให้ตายเถอะยัยพาย! งานนี้จะแก้ตัวไงดี! TOT///

 

 


กว่านิวเยียร์จะกลับมา... TOT

ไม่รู้มีใครคิดถึงนิวเยียร์บ้างไหม แต่ช่วงอาทิตย์หลังนี้ตูนค่อนข้างยุ่งและวุ่นวาย

พอมีเวลาว่างก็ดันไม่ได้ฟีลล์ กว่าจะขีดๆ เขียนๆ ออกมาได้ นั่งรีไรท์อยู่สองสามรอบ

สำหรับคนที่รอ ขอโทษที่ทำให้ต้องคอยนานนะคะ V.V

กลับมาคราวนี้ก็ยังหวานสวีทแง่งอนกันอยู่เหมือนเดิม =.,=

(จะแต่งเรื่องนี้ทีไร ตูนต้องทำใจให้หวานก่อนแต่งทุกที)

โดนส่วนตัวตูนว่าพายค่อนข้างซื่อและบื้อ

แต่นางเอกของเราก็นิสัยแบบนี้มาตั้งแต่ต้น คงเปลี่ยนแปลงได้ยาก (ฮา)

จะมีก็แต่หนุ่มนิวเยียร์ที่มีนิสัยแปลกๆ (?) โผล่มาให้เห็นเป็นพักๆ >_<


ปล.1 เปิดเทอมแล้วถ้าตูนหายไปเป็นบางช่วงต้องขอโทษล่วงหน้านะคะ
เพราะอยู่ม.5 แล้ว งานการ+สอบก็เยอะขึ้นตามลำดับ T_T
ซึ่งทุกคนก็คงจะประสบปัญหาเดียวกันใช่ไหมคะ?

แต่ตูนแต่งเรื่องแรกจนใกล้จะถึงฝั่งจบขนาดนี้ จะให้ทิ้งได้ไงเนอะ?
ตอนจบที่ตูนคิดเอาไว้ จะต้องเขียนออกมาให้ทุกคนอ่านให้ได้! (ถ้ายังมีคนอยากอ่านนะ 55)

ปล.2 เปลี่ยนเพลงใหม่ ไฉไลอบอุ่น >_<//

ปล.3 ใครสนใจอยากเปลี่ยนจากของหวานมาหาของคาว (?)
จิ้มเบาๆ ที่แบนเนอร์ข้างล่างได้นะคะ

 
แก๊งแว่นรูปหล่อ รอคุณอยู่ *O*


แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ

To be cont..

Mates

oul my