คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CH.5 Tsumire’s Karaage🌸
CHAPTER 5
❄❄❄
วันหยุดยาวมาถึงแล้ว
ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาการเรียนทุกอย่างของฉันถือว่าปกติและเริ่มเข้าที่มากแล้วด้วยเริ่มตามทุกคนทันแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องดีมากพอตัว
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือสัปดาห์นี้ฉันได้รับอนุญาตให้ไปข้างนอกได้แต่ว่านะก็ไม่รู้จะไปไหนอยู่ดีๆ จะไปที่หอเคียวคุเซก็รู้สึกว่ายังไม่อยากไปก็เลยไม่ไปจะไปไหนดีน้า
จะว่าไปบ้านโซมะคุงเปิดร้านอาหารชุดนี่นาไปดีไหมนะ แถมสัปดาห์นี้โซมะคุงกลับบ้านด้วยอืมมมมมมมมมมม.....ไปดีกว่าแต่ก่อนหน้านั้นก็ส่งข้อความไปบอกโซมะคุงก่อนว่าจะไปหาที่ร้าน...เรียบร้อย
หลังจากนั้นก็แจ้งเรื่องไปข้างนอกกับพี่เอรินะอีกที พอพี่เอรินะรู้ว่าจะไปหาโซมะคุงก็ถูกค้านใหญ่เลยแถมถูกถามยกใหญ่เลยว่าไปรู้จักกันได้ยังไงเพราะงั้นกว่าจะได้ออกมาก็นานพอตัวแต่ก็อย่างน้อยก็ได้รับอนุญาตให้ไปได้ล่ะนะถึงจะเสียเวลานิดหน่อย
แต่พอไปบอกจิเอะว่าจะไปร้านของโซมะคุงก็ถูกถามยกใหญ่เหมือนกันกว่าจะออกมาได้ก็นานอีกแล้วแต่สุดท้ายก็ได้ออกมาล่ะนะ
และการแต่งตัววันนี้การมาในชุดที่สบายมากๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย ใส่คาร์ดิกันสีฟ้าและรองเท้าทรงบัลเลต์สีดำและแว่นตานั้นเอง
แล้วก็วันนี้จิเอะไม่ได้มาด้วยเพราะติดธุระอีกแล้ววันนี้เลยเป็นวันที่ฉันจะทำตัวสบายๆ เลยล่ะเพราะไม่ต้องคอยกลัวจิเอะแล้ว
พอไปถึงแล้วก็ให้โซมะคุงทำข้าวให้กินดีกว่าเพราะว่าหิวข้าวแล้วอ่าแล้วก็หวังว่าที่ร้านของโซมะคุงจะมีอะไรให้เล่นนะ
.
.
.
.
.
❄❄❄
ณ ร้านอาหารยูกิฮิระ
เข้าไปเลยดีไหมนะหรือไม่เข้าไปดี ร้านดูเงียบมากๆ เลยจะมีใครอยู่ไหมนะก็ต้องอยู่แหละมั้งเข้าไปเลยแล้วกัน
“ขอเข้าไปนะคะ”
“โอ๊ะ ฮานะมาเร็วจังเลยนะ” โซมะคุงที่ดูเหมือนจะทำความสะอาดร้านรออยู่หันมาทักฉัน ในร้านก็ตกแต่งแบบร้านอาหารชุดปกติมีบาร์ให้นั่งด้วย” แล้วคนที่อยู่กับเธอล่ะชื่ออะไรนะ จิ จิเอรึเปล่านะ”
“จิเอะมีธุระน่ะค่ะ วันนี้ฉันเลยมาคนเดียว”
“งั้นหรอเธอทานอะไรมารึยัง”
โซมะคุงทำให้กินน่ะค่ะ” หิวง่า วันนี้ต้องพึ่งอาหารโซมะคุงแล้วล่ะเพราะหิวมากๆ เลย หิวจนจะกินช้างแล้ว
“อ่า ตอนนี้ยังพอมีเวลาอยู่เดี๋ยวทำอะไรง่ายๆ ให้กินแล้วกัน” แล้วโซมะคุงก็เดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ครัวแล้วก็เริ่มลงมือทำดูแล้วคงเป็นโอยากิด้งสินะ สมแล้วที่เป็นร้านอาหารชุด” แล้วก็ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย”
“เออ ขออนุญาตนะคะ” อยู่ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาในร้านเพื่อนโซมะคุงรึเปล่านะ น่ารักมากเลยเห็นแล้วนึกถึงเมกุมิจังเลย” อ่ะ เออ คือ”
“คุราเสะมาแล้วสินะ”
“เพื่อนสินะคะ ฉันชื่อยูกิเนะ ฮานะค่ะเป็นคนรู้จักของโซมะคุงยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ฉันโค้งเพื่อนเป็นการทักทายแต่ว่าคุณคุราเสะรีบโค้งกลับทันที เหมือนเมงุมิจังมากๆ เลย
“คุ คุราเสะ มายูมิค่ะ เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“โอยากิด้งได้แล้วล่ะ” แล้วโซมะคุงก็เสิร์ฟให้ฉันถึงเวลากินข้าวแล้วทานล่ะนะค่า โอยากิด้งอร่อยจังเลยสมแล้วล่ะที่โซมะคุงเป็นคนทำ เรื่องที่โซมะคุงจะให้ช่วยคืออะไรนะ จะสนุกไหมน้า
“งั้นรอเดี๋ยวนะ ฉันไปหยิบของก่อน” อ้าวโซมะคุงมันจะเดธแอร์นะคะตอนนี้เพราะฉันกินข้าวอยู่น่ะสิแต่ช่างเถอะชวนคุยหน่อยแล้วกัน
“คุณคุราเสะเป็นเพื่อนกับโซมะคุงมานานแล้วสินะคะ” คุณคุราเสะตกใจมากที่ฉันไปชวนคุยแล้วก็ทำท่าคิดว่าจะตอบยังไงดีท่าทีแบบนี้มัน “ชอบโซมะคุงสินะคะ”
“เอ๋ มะ มะ ไม่ใช่นะคะ คือคือว่า” ท่าทีน่ารักมากๆ เลย เป็นกระต่ายตื่นตูมไปเลย แกล้งต่อดีรึเปล่าน้า แกล้งอะไรดีล่ะเนี่ย
“ที่นี่บ้านของยูกิฮิระ โซมะรึเปล่า” เอ๊ะ มีคนมาเพิ่มนั้นมันคุณมิโตะ อิคุมินี่นามาทำอะไรกันนะหรือว่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่โซมะคุงจะให้ช่วย
“คุณมิโตะสวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” ยังไงก็ต้องทักทายล่ะนะ คุณมิโตะเองก็ดูตกใจกับการที่เห็นฉันอยู่ที่นี่มากด้วย
“เอ่อ เอ่อ ท่านฮานะไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” คุณมิโตะรีบโค้งเคารพฉันทันทีเลยหลังจากที่ตั้งสติได้
“โอ้ว นิคุมิของคุณที่มานะ อ๊ะ นี่คือเพื่อนร่วมชั้นเก่าที่โรงเรียนม.ต้นน่ะ คุราเสะฉันไปขอให้เขามาช่วยชิมน่ะ” คุณมิโตะดูตกใจนิดหน่อยคงคิดว่าจะมาช่วยโซมะคุงสองต่อสองล่ะสิ “ทางนี้เพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลาย เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องเนื้อ เรียกว่านิคุมิก็ได้”
“อย่ามาแพร่ชื่อเล่นแบบนั้นนะ เดี๋ยวต่อยซะเลย!!”
“น่า ยังไงก็มาครบทุกคนแล้ว ไปดูอาณาเขตของศัตรูกันเลย!”
?? เอ๋ ให้ฉันมาทำอะไรที่นี่ล่ะคะ เนี่ยแถมพอเพิ่งกินข้าวเสร็จก็ถูกลากออกมาทันทีแถมถูกพาไปไหนก็ไม่รู้อ่า ไม่คิดจะบอกอะไรฉันเลยหรอคะเนี่ยยยยยยยยยย
.
.
.
.
.
❄❄❄
ณ ศูนย์การค้าที่สถานี
“โห! เป็นที่ที่ใหญ่สุดๆ เลยนะ ดูทันสมัยดีเจอของแบบนี้ไปย่านการค้าของเราคงแพ้ราบคาบ” มันเป็นเรื่องที่ควรจะขำหรอคะนั้นน่ะ แต่ความคิดก็ดูเหมาะจะเป็นโซมะคุงดีล่ะนะ
แต่พอคิดไปแล้วให้คุณคุราเซะกับคุณมิโตะอยู่ด้วยกันคงน่าเป็นห่วงน่าดูเลยเพราะว่าดูแล้วยังไงทั้งสองคนก็คงชอบโซมะคุงสินะคะ
“ว่าแต่โซมะคุงจะไม่บอกอะไรฉันหน่อยหรอคะเรื่องที่ให้มาช่วยน่ะ”
“อ่า พอดีว่าที่ร้านต้องคิดเมนูใหม่เกี่ยวกับคาราอาเกน่ะเลยอยากได้คนช่วยคิดน่ะแล้วเธอก็บอกว่าจะมาพอดีน่ะ” ให้คิดเมนูใหม่นี้เองเกี่ยวกับคาราอาเกะงั้นหรอแบบนั้นก็คงจะไม่ค่อยยากหรอกมั้ง
“คงจะพอช่วยได้อยู่ล่ะมั้งคะ”
“อ๊ะ!? นั้นรึเปล่าคาราอาเกะที่เขาลือกัน” เอ๊ะ พอมาคิดดูดีๆ แล้วมันไม่น่าจะคิดแค่เมนูใหม่นะคะเพราะถึงกับต้องมาชิมร้านอื่นที่ไกลขนาดนี้
“ร้านคาราอาเกะที่พูดถึงคือโมสึยะเองงั้นหรอ” คุณมิโตะพูดขึ้นทันทีหลังจากที่เรามาถึงร้านคาราอาเกะ โมสึยะงั้นหรอคุ้นๆ แห๊ะเหมือนจะเกี่ยวกับคนที่รู้จักเลย
“รู้จักหรอ?” โซมะคุงก็ยังเป็นโซมะคุงที่ยังไม่ค่อยตามข่าวอะไรเลยสินะคะเนี่ย
“พวกเขาโด่งดังมากๆ ในคันไซ นั้นคือนาคาโมสึ คินุเป็นเจ้าของร้านโมสึยะเริ่มต้นในเกี่ยวโตและตอนนี้มีสาขามากมายทั่วคันไซชนะการแข่งคาราอาเกะประจำชาติสามปีซ้อนสถิติทางประวัติศาสตร์เห็นว่าจะชนะในปีนี้ด้วยเช่นกัน”
หลังจากที่คุณมิโตะอธิบายก็พอจะนึกอะไรออกนิดหน่อยแต่มันเกี่ยวกับใครกันนะคนที่ฉันรู้จะคิดออกแค่ว่าเกี่ยวกับเงินอ่า ใครกันนะ
“แบบนี้นี่เอง ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นพวกแม่บ้าน” เพราะว่าที่ร้านเป็นแบบซื้อกลับไปทานแล้วก็ซื้อเป็นเซตสินะถึงได้นิยมในหมู่คุณแม่บ้านที่มาจ่ายตลาด
“อื้อ ตอนเย็นมีคนเยอะกว่านี้อีกนะ เพราะแพ็กเกจดูดี ผู้หญิงจึงชื่นชอบกันมากๆ หลายๆ คนขึ้นรถไฟเพื่อมาซื้อโดยเฉพาะ” แพ็กเกจดึงดูดลูกค้าผู้หญิงสินะเพราะมีลายคุณไก่กลมๆ ด้วยล่ะน่ารักจัง ขอบคุณข้อมูลจากคุณคุราเสะนะคะ
“แถมยังมีพนักงานหน้าร้านที่หน้าตาดีหลายคน เอ๋!? หัวหน้าย่านการค้า” หมายถึงผู้ชายที่ใส่เสื้อโค้ทยาวใส่หมวกกับแว่นตาดำรึเปล่านะ
“อ๊ะ โซมะจัง” คุณคนนั้นตอบมาด้วยล่ะแปลว่าเดาถูกคนแล้วล่ะก็นะแต่งตัวแบบนั้นคงคิดว่ามันปลอมตัวได้แต่ผิดเลยเด่นจนคนต้องจำได้เลยล่ะ
“มาทำอะไรเนี่ย”
“ป-เปล่าผมแค่อยากช่วยเฉยๆ น่ะ”
“การปลอมตัวนั้นมันอะไร” ถามจี้จังเลยนะโซมะคุงเนี่ย
“ก็ที่นี่เป็นอาณาเขตของศัตรู ถ้าเขารู้ว่าผมเป็นใครคงจะแย่” ทำตัวเหมือนสายลับเข้าไปอีกแต่มันจะแย่ยังไงล่ะนั้น” โซมะจังก็ระวังตัวด้วย”
“ไม่เห็นต้องปิดบังตัวแบบนั้น ทำไมไม่เข้าแถวอย่างภาคภูมิล่ะ คุณหัวหน้าย่านการค้า” คุณนาคาโมสึเข้ามาคุยกับหัวหน้าย่านการค้าเหมือนจะคิดออกแล้วนะว่าเกี่ยวกับใครแต่มันก็ยังติดอยู่อ่าใครกันเนี่ย” อ้าวทางนั้นก็เป็นพวกจากย่านการค้างั้นหรอ ว่าไงคะอยากลองชิมหน่อยไหม”
“ได้หรอครับ? งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ” โซมะคุงเนี่ยก็นะแต่ยังไงซะก็ต้องชิมล่ะนะเพราะจะได้รู้จุดแข็งเรื่องรสชาติของฝ่ายนั้น
รสชาติทุกอย่างลงตัวเลยแป้งบางกรอบไก่ข้างในยังชุ่มช่ำอยู่มีรสของผลไม้ไก่คงจะเป็นพันธุ์ท้องถิ่นของโอมิสินะเพราะมีรสสมุนไพรออกมาจากเนื้อไก่จำนวนมาก
หลังจากนั้นคุณนาคาโมสึก็บอกวิธีการทำเราหมดเลยดูถูกกันสินะเริ่มรู้สึกถึงคนที่น่าจะเกี่ยวแล้วสิคงเป็นรุ่นพี่เอย์ซันสินะคนหน้าเงินแบบนั้นน่ะยังไงก็เกี่ยวเต็มๆ เลย
“มั่นใจจริงๆ สินะเนี่ย งั้นถ้าเกิดย่านการค้าของเราคิดคาราอาเกะที่อร่อยกว่าได้คุณโมสึยะ คงจะอับอายสุดๆ เลยไม่ใช่รึไง” อ่าการยั่วโมโหของโซมะคุงก็ใช้ได้นะคะเนี่ย ทำคุณนาคาโมสึโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแล้วนะคะนั่น
.
.
.
.
.
❄❄❄
กลับมาที่บ้านของโซมะคุง
“ยังไงก็อยากลองดูไหมว่าจะไปได้แค่ไหนโดยการทำคาราอาเกะแบบที่อีกฝ่ายทำ” โซมะคุงกับคุณมิโตะมีหน้าที่ทำส่วนฉันกับคุณคุราเสะมีหน้าที่ชิม
เอาจริงฉันก็ต้องไปทำแหละแต่ว่าเพราะความขี้เกียจของฉันเองจึงทำให้งอแงมาอยู่ฝ่ายชิมจนได้ ความขี้เกียจต้องยกให้ฮานะจังคนนี้เลย
“เอาล่ะนะ ปฏิบัติการเอาชนะโมสึยะ เริ่มได้” ทั้งคุณมิโตะและโซมะคุงก็ลองแกะสูตรตามร้านโมสึยะดู “เอาล่ะตัวทดสอบที่ 1 เรียบร้อยเอาล่ะมาชิมกัน”
พวกเราก็เริ่มชิมกัน รสชาติถือว่ามีส่วนผสมที่คล้ายกับโมสึยะอยู่บ้างแต่ความเข้มข้นไม่เท่าโดยรวมก็รู้สึกว่ารสชาติดูปกติไม่ได้มีจุดเด่นอะไรเลย
“อะ อร่อยมากเลยโซมะคุง”
“รสชาติยังไม่น่าสนใจเท่าโมสึยะแฮะฮานะล่ะว่าไง”
“โมสึยะมีส่วนผสมลับอยู่มากแล้วซอสก็เป็นจุดที่เป็นจุดเด่นของร้านนั้น โดนรวมแล้วมันก็ยังอยู่ในระดับปกติที่ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนะคะ”
“หรอ งั้นเธอคิดว่าทำยังไงดีละ”
“อืม สำหรับฉันคงจะดึงจุดเด่นของการที่เป็นย่านการค้าออกมา ฝ่ายนั้นมีการตลาดที่เล็งกลุ่มลูกค้าเป็นพวกแม่บ้านนี่คะ”
“ดึงจุดเด่นหรอ เช่นอะไรดีล่ะ”
“นั่นคือสิ่งที่ต้องคิดให้ออกค่ะ เพราะมันคือจุดที่เราจะดึงลูกค้ากลับมาได้” ถ้าเป็นฉันคงจะคิดจากกลุ่มลูกค้าที่ส่วนมากจะเดินผ่านนั้นก็คือพวกนักเรียน ไม่ต้องทำให้คาราอาเกะเป็นมือหนักแต่ทำให้เหมือนของทานเล่นแทน
“จะว่าไป ขนาดเป็นวันหยุดนักเรียนก็เยอะเหมือนกันนะ” คุณมิโตะที่ออกไปรับอากาศก็สังเกตเห็นสิ่งที่สำคัญเข้าพอดี
“ก็ส่วนมากแถวนี้มีโรงเรียนอยู่เยอะ พวกนักเรียนที่เลิกจากชมรมก็จะผ่านแถวนี้เยอะ…” คิดออกแล้วสินะ” นั่นแหละ!!”
“ยะ ยูกิฮิระคุง”
“ฉันคิดในกรอบมากเกินไปหน่อยพวกเราไม่เห็นต้องไปสู้ที่อาณาเขตของฝ่ายนั้นเลย พวกเราต้องคิดในสิ่งที่ฝ่ายนั้นทำไม่ได้ทำเฉพาะสิ่งที่พวกเราทำได้เพราะเป็นย่านการค้าก็พอ”
“…”
“พวกเราจะหาวิธีที่ทำให้ผู้คนอิ่มเอมกับคาราเกะได้ดีที่สุด เวทีสำหรับชัยชนะครั้งนี้พวกเราจะเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง”
ทุกคนก็เริ่มประชุมกันอีกครั้งโดยที่ได้หัวข้อของทีมอาหารก็คือ คาราเกะที่เดินกินได้ ซึ่งตอบโจทย์กับย่านการค้าเป็นอย่างมากเลยทีเดียว
“งั้นก็มาปรับปรุงสูตรกันดีกว่านะคะ จุดที่สำคัญของเราคือทำยังไงให้ตอบโจทย์ลูกค้าที่เป็นนักเรียนรสชาติต้องมีความสามารถที่จะดึงลูกค้าได้และสิ่งที่ตอบโจทย์ที่สุดคือรสจัด และเนื้อส่วนที่ใช้คือน่องไก่”
“โอ้ ความคิดดีนี่”
“เพราะงั้นแล้วส่วนผสมที่นำมาหมักไก่คือเพื่อให้เข้าเนื้อต้องมีพริกกับซอสถั่วเหลืองเป็นเบสหลัก” ฉันเริ่มลงมือปรุงมัน อย่างน้อยทำงานให้คุ้มค่าข้าวหน่อยก็แล้วกัน
“สุดยอดเลย เตรียมการเร็วมากเลย”
“นำมาคลุกแป้ง แล้วตั้งน้ำมันไว้สองเตา เตาแรกใช้ไฟอ่อนเพื่อให้เนื้อสุกแล้วพอได้ที่ก็ย้ายไปลงเตาที่ไปแรงเพื่อเร่งให้แป้งกรอบจากนั้นก็พักเอาไว้แล้วมาเตรียมซอสราดสักนิด”
“เห เธอนี่เก่งจริงๆ เลย”
“ลองกับซอสพริกที่ผสมด้วยซอสมะเขือเทศที่อัตราซอสพริกมากกว่าให้มีรสชาติเปรี้ยวนิดๆ ของซอสมะเขือเทศก็พอ แล้วก็โรยพริกไทยเพิ่มกลิ่นและรสอีกนิด เรียบร้อยแล้ว”
“ท่านฮานะ สุดยอดไปเลย” ฉันให้ทั้งสามคนลองชิมดูฉันชิมไม่ไหวแล้วเพราะกินตัวทดลองไปจนอิ่มแล้วทานอีกนิดก็คงไม่ไหว ดูจากรีแอคชั่นแล้วคงจะช่วยให้โซมะคุงคิดอะไรออกล่ะนะ
“รสชาติเผ็ดที่เข้าเนื้อนี้ บวกกับความเปรี้ยวของซอสแถมยังความกรอบนี้มันทำให้หยุดกินไม่ได้เลย
“ถ้าใช้สูตรนี้อาจจะสู้ได้แน่” คุณมิโตะเองก็เห็นด้วยกับสูตรของฉันล่ะนะ
“มันยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควรหรอกค่ะ ฝ่ายนั้นเน้นไปที่การซื้อกลับไปกินเป็นข้าวเย็นซึ่งใช้กินกับ’ ข้าว’ ซึ่งเป็นสิ่งที่กินคู่กับคาราเกะ เราเองก็ต้องหาอะไรมารวมกันกับคาราเกะด้วย”
“ข้าว…อ่า ฉันคิดออกแล้วล่ะ” ใบ้ให้ขนาดนี้แล้วต้องคิดออกอยู่แล้วล่ะโซมะคุง
“เราน่าจะความคิดเดียวกันนะคะ”
“แบบนั้นก็ดีสิ คุราเสะช่วยไปคิดลายกระดาษห่อให้หน่อย นิคุมิช่วยติดต่อขอซื้อเนื้อไก่จำนวนมากมาส่งที่นี่ให้ที ฮานะเรามาลองสูตรกัน”
“อะ อืมเข้าใจแล้ว” ทุกคนแกแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง เราจะทำให้มันเสร็จสมบูรณ์ทุกอย่างในคืนนี้
“เรามาทำเป็นเครปกันดีกว่า” อืม ความคิดเดียวกัน คาราอาเกะกินคู่กับข้าวนะคือสิ่งที่คู่กันที่สุดแต่ถ้าให้ตอบโจทย์การเดินกินล่ะก็ต้องทำออกมาในรูปแบบเครปล่ะนะ
“คิดเหมือนกันเลยค่ะ ฉันว่าถ้าใช้แป้งข้าวน่าจะทำให้แทนข้าวได้นะคะเหมือนขนมเบื้องญวนยังไงล่ะคะ”
“น่าสนใจงั้นเรามาลองทำกันเลย” พวกเราก็เริ่มจากผสมแป้ง ลองอบในอุณหภูมิต่างๆ แล้วกินกับคาราเกะ ลองผักเครื่องเคียงหลายๆ ชนิด กับซอสอีกหลายๆ แบบ เรียกได้ว่าอิ่มจนจุกเลยทีเดียว
แต่อย่างน้อยมันก็คุ้มแล้วล่ะเพราะพวกเราได้สูตรที่ลงตัวเรียบร้อยเหลือแค่จัดเตรียมอะไรอีกนิดหน่อยก็คงโต้กลับได้แล้ว
.
.
.
.
.
❄❄❄
3 วันต่อมา
ในตลอดสามวันพวกเราสามารถแย่งลูกค้าของทางโมสึยะมาได้ค่อนข้างมาด้วยการทำคาราเกะแบบเดินที่ตอบโจทย์พวกนักเรียนเป็นอย่างมาก และรสชาติที่วัยรุ่นชอบ
“คลุกแป้งเสร็จแล้ว”
“โอ้ นำมาทอดในน้ำมันสองแบบ” พวกเราแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน” ฮานะฝากห่อทีนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณหัวหน้าย่านการค้าแผ่นแป้งขาดตอนค่ะ”
“ฮานะจัง ผมพยายามเร่งแล้วครับ” พอได้แผ่นแป้งก็เอาผักมาวางโดยมีกะหล่ำกับผักชี วางคาราเกะลงไปห่อให้เป็นรูปทรงเครป ราดซอสพริกสูตรพิเศษโรยพริกไทย
“ขอโทษที่ทำให้คอยค่ะ ซุมิเระคาราเกะโรลได้แล้วค่ะ” ลูกค้าที่ได้รับก็ตอบสนองรีแอคชั่นอย่างดี
“เราขอเพิ่มอีกสอง”
“ผมด้วย”
“ขอเพิ่มอีก”
“คุณหัวหน้าการค้าเดี๋ยวฉันช่วยเตรียมแป้งค่ะ”
“ขอบคุณมากเลย ฮานะจัง”
“ฮานะฝากเตาทอดหน่อยนะ ขอไปคุยธุระสักเดี๋ยว”
“เดี๋ยวสิ โซมะคุงทิ้งหน้าที่ได้ไงกัน” แต่พอเดาได้ล่ะนะเมื่อเหมือนจะเห็นคุณโมสึยะแถวๆ นี้คงจะไปคุยล่ะนะ
“คุณฮานะผักมาเพิ่มแล้วค่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณคุราเสะ คุณมิโตะเตรียมเซตต่อไปได้เลย คุณหัวหน้าการค้าเร่งการทำแป้งนะคะ คุณคุราเสะเตรียมกระดาษห่อเพิ่มด้วยค่ะเพราะใกล้จะหมดแล้ว”
“รับทราบ” พอโซมะคุงไม่อยู่คนลำบากมันฉันล้วนๆ ไม่ใช้แค่ต้องคอยห่อแป้งต่อต้องคุมเตาทอดกับเตาแป้งด้วย
.
.
.
.
.
❄❄❄
ร้านปิดแล้วจ้า
“เหนื่อยจัง”
“ขอบคุณที่มาช่วยนะ ฮานะได้เธอคิดสูตรให้เกือบทั้งหมดเลยเนี่ยสิ จะพยายามหาอะไรตอบแทนให้นะ”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันคิดสูตรแต่การจะทำให้สำเร็จถ้าไม่มีทุกคนในย่านการค้านี้มันก็ไม่สมบูรณ์หรอกค่ะ” พวกเราคือคนทำอาหารแต่อย่างอื่นที่นอกจากอาหารก็ได้คนที่นี่ช่วยไว้ทั้งนั้นเลย
“เธอควบคุมครัวได้ดี แปลว่าคงเคยทำงานอะไรพวกนี้สินะ”
“ก็เคยทำมาบ้างน่ะค่ะ ถึงเวลาที่ต้องกลับแล้วสิ”
“โอ้ งั้นไว้เจอกันนะ หวังว่าจะได้กินอาหารของเธอนะ”
“เจอกันนะคะ ถ้าได้กินอีกทีคง ช่วง’ งานคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วง’ นะคะ”
หวังว่าจะทำให้ฉันตื่นเต้นกับงานแข่งมากกว่านี้นะคะ โซมะคุง
เพราะอีกไม่นานการคัดเลือกงานฤดูใบไม้ร่วงก็จะเริ่มขึ้นแล้ว
❄❄❄
มาช้าแต่มานะ(?) ตอนต่อไป พระ พระ พระเอกจะ จะ มารึยังนะ ค่าตัวแพงเหลือเกินไม่ยอมออกสักทีฮานะจังรอจนจะได้พระเอกใหม่แล้วนะ
เพราะงั้นแล้วมาลุ้นไปด้วยกันว่าพระเอกจะพอใจกับค่าตัวตอนไหนกันนะคะทุกคน
ถ้าชอบอย่ากดไลค์ กดติดตาม และคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรต์ด้วยนะคะ
ไปละ บาย
ความคิดเห็น