(Shokugeki no Soma)❄Snow Princess❄(tsukasaxoc)

ลำดับตอนที่ #4 : CH.4 Relax Time

***คำเตือน ตอนนี้มีแต่ความกาวของไรต์ไม่ค่อยมีเนื้อหาเกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลังเท่าไหร่เพราะงั้นอ่านเพื่อรับความกาวก็พอ***

CHAPTER 4

❄❄❄

งานในแต่ละวันเนี่ยหนักเหมือนเดิมเลยแต่ก็นะถ้าทนได้จนจบค่ายฝึกล่ะก็อาจจะมีเรื่องดีๆ อยู่ก็ได้ล่ะนะ อย่างน้อยพอผ่านการทดสอบอาหารเช้าได้ก็คงจะมีแรงใจขึ้นเยอะเลยล่ะนะ

ณ โถงรับรองแขกของโทซึกิ

"ถูกเรียกมารวมอีกแล้วนะคะ แถมไม่มีในตารางด้วย"แต่ก็นะ จะงานอะไรตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาหรอกแต่ที่หลักช่วงมีในตารางทีเถอะทำไมถึงชอบเซอร์ไพรส์ก็ไม่รู้

"นั้นสิคะ แต่ดูแล้วไม่น่าจะมีงานอะไรแล้วนะคะ"อ่ามันก็จริงนะ ยังเหลืองานอะไรอีกงั้นหรอ

"เอาล่ะ ทุกคนมากันแล้วสินะ ก่อนที่จะบอกเหตุผลที่มากัน ขอพูดอะไรสักหน่อยในตอนนี้มีนักเรียน352คนที่ออกไปและเหลือนักเรียนอยู่เพียง628คนมันอาจจะดูโหดร้ายแต่ค่ายฝึกนี้ ถือเป็นเรื่องเล็กน้อย เมื่อเทียบกับการเลือกการทำอาหารเป็นอาชีพ ต้องตั้งสติให้ดีในสถานการณ์ที่ไม่เคยเจอ ใช้วัตถุดิบให้ทั่วถึง ถ้าได้เป็นเชฟก็จะมีความกดดันอยู่ จะต้องอดทนทุกคืนที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจและความโลเล ต้องหัดเรียนรู้ที่จะรับมือสถานการณ์และเอาชนะความท้าทายการมีชีวิตเป็นคนทำอาหารก็เหมือนกับการมีชีวิตคนเดียวท่ามกลางพายุในดินแดนร้าง ยิ่งพยายามไต่ขึ้นไป ก็จะยิ่งตกลงมาและจุดหมายก็จะเริ่มไม่ชัดเจนรู้ตัวอีกทีก็หยุดอยู่กับที่บนจุดสูงสุดและสูญเสียทิวทัศน์ในการกลับ"

ที่พูดมามันก็จริงนั่นแหละพอขึ้นไปแล้วเราก็ต้องทิ้งอะไรบางอย่างไปเพื่อที่จะขึ้นไปต่อแต่ก็กลับไปเอามันมาไม่ได้แล้วเพราะมันได้หายไปจากจุดที่เราอยู่เรียบร้อยแล้ว

"แต่!! ขออย่าลืมเด็ดขาดที่โทซึกิแห่งนี้ พวกเธอมีพรรคพวกที่ได้ทิ้งรอยเท้าไว้ด้วยกันบนดินแดนร้างความจริงนั่นแหละคือสิ่งที่จะช่วยค้ำจุนการเดินทางที่โดดเดี่ยวของพวกเธอฉันขอให้พวกเธอโชคดีจากก้นบึ้งของหัวใจ งั้นก็มาเริ่มโปรแกรมสุดท้ายของค่ายฝึกนี้กันเลย"

"อ่า จะมาเป็นงานแบบไหนกันนะ"อยู่ประตูห้องอาหารก็เปิดขึ้นพร้อมกับที่เหล่าพนักงานมายืนต้อนรับพวกเรา

"โปรแกรมสุดท้ายจะเป็นงานเลี้ยงธรรมดาๆ เพื่อฉลองให้กับช่วงสุดท้ายของค่ายฝึกจากนี้พวกเธอจะได้ลิ้มรสเหล่าฟลูคอร์สที่เหล่าศิษย์เก่าเป็นคนเตรียมสำหรับนักเรียน628คนที่รอดมาได้จนถึงตอนนี้ยินดีด้วยที่ผ่านบททดสอบของค่ายฝึกแห่งนี้ ขอให้อิ่มหนำสำราญกันให้เต็มที่!! "

"เหมือนโดนหลอกเลยนะคะแต่ก็ช่างเถอะ ไปกันค่ะจิเอะ"ฉันกับจิเอะเดินเข้าไปในห้องอาหารพร้อมกับนักเรียนคนอื่นเพื่อไปที่โต๊ะของตัวเอง

"เชิญเลยค่ะ คุณลูกค้า"

"ขอบคุณค่ะ"ฉันนั่งลงตรงที่ที่ถูกจัดให้อย่างน้อบก็เหมือนได้พักล่ะนะอาหารแต่ละจานที่เชฟเสิร์ฟก็เหมือนเติมพลังให้ด้วยสิรู้สึกความเหนื่อยที่มีมาตลอดทั้งสัปดาห์หายไปเลย

พอมาคิดทบทวนแล้วค่ายนี้ก็ให้บทเรียนในหลายๆ อย่างทั้งตอนเชฟฮินาโกะที่ต้องหาวัตถุดิบเองเพราะจะได้ความสดใหม่และสิ่งที่ต้องการ ตอนเชฟชิโนมิยะเองก็ได้บทเรียนจากตอนของโซมะคุงกับเมงุมิจังเหมือนกันต่อให้เจอเรื่องลำบากแค่ไหนก็ต้องพยายามต่อไปและจะเจอทางออกเองนั่นแหละ ตอนทำอาหารเช้านั้นก็ได้บทเรียนจากโซมะคุงอีกแล้วล่ะถ้าตั้งสติให้ดีแล้วพยายามให้ถึงที่สุดก็จะผ่านอุปสรรคไปได้เอง

พอมาคิดแล้วก็ดีจริงๆ เลยนะที่หายทันแล้วก็ดีจริงๆ ที่ได้เจอเมงุมิจังกับโซมะคุง

"ท่านฮานะคิดอะไรอยู่หรอคะ"

"อ่า เปล่าหรอกแค่คิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ในค่ายน่ะดีจังนะที่ได้มาน่ะ"ฉันยิ้มให้กับจิเอะและทานอาหารต่ออีกนิดหน่อยแล้วอยู่ๆ จิเอะก็ยิ้มขึ้น "ยิ้มอะไรหรอจิเอะ"

"เปล่าค่ะฉันแค่คิดว่าดีจังที่ท่านฮานะยิ้มได้อย่างปกติน่ะค่ะและก็ดีใจที่ท่านฮานะได้มาค่ายน่ะค่ะ"จิเอะเหมือนจะร้องไห้เลยนะแต่ก็ฮึบไว้จนไม่ร้องออกมา

หวังว่าในอนาคตฉันจะยังยิ้มได้อย่างปกตินะเพราะว่าความสุขน่ะไม่นานมันก็คงหายไปแล้วก็สำหรับฉันความสุขน่ะมันไม่เคยอยู่กับฉันเลยต่างหาก

❄❄❄

วันต่อมาถึงเวลาที่ต้องเดินทางกลับไปที่โรงเรียนแล้ว

พวกเชฟเองก็จะเดินทางกลับแล้วแต่ดูเหมือนว่าทั้งโซมะคุงและเมงุมิจังเป็นที่สนใจของพวกเชฟมากๆ เลยโดนชักชวนไปทำงานที่ร้านของเชฟแต่ละคน

"ท่านฮานะไปที่รถกันเถอะค่ะ"จิเอะเดินมาเรียกฉันที่รออยู่ลอบบี้ของโรงแรม ฉันมารถส่วนตัวแรกกลับรถของโรงเรียนนั้นเองเอาจริงๆ ก็กลับรถส่วนตัวก็ได้แต่ได้หมายจากท่านตาว่าให้กลับรถโรงเรียนซะ แล้วพอกลับถึงโรงเรียนให้ไปหาท่านตาที่ห้องทำงานด้วย ท่านตาว่างั้นแหละ

"ท่านฮานะจะนอนรึเปล่าคะ” อ่าอยู่ๆ ก็ง่วงเอาเฉยเลยทำไมกันนะ คงเพราะเมื่อวานนอนไม่ค่อยหลับด้วยรึเปล่านะ พอคิดว่าจะกลับไปเรียนที่โรงเรียนก็รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ

“อืม งั้นฉันขอพักสักหน่อยแล้วกันนะคะ” ฉันพิงไหล่ของจิเอะแล้วก็พยายามหลับส่วนจิเอะก็เอาผ้ามาห่มให้ฉันอุ่น

❄❄❄

ถึงแล้วจ้า

“ท่านฮานะถึงแล้วค่ะ” จิเอะปลุกฉันให้ตื่นเพื่อที่จะได้ไปทำธุระต่อให้เสร็จ ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความมึนหัวนิดหน่อยคงเพราะอาจจะนอนนานไปหน่อย

“อืม รีบไปพบท่านตาแล้วจะได้รีบกลับไปพักกัน” ฉันลุกขึ้นแล้วเดินลงจากรถไปแล้วรีบตรงไปที่ห้องทำงานของท่านตา

ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะ”

“เข้ามา” ฉันเข้าไปในห้องทำงานของท่านตาแล้วก็มีคนอยู่ในนั้นคือรุ่นพี่อิตชิกิ ซาโตชิกับรุ่นพี่เอย์ซัน เอทสึยะดูเหมือนจะคุยธุระกันอยู่ล่ะมั้ง

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับท่านฮานะ” รุ่นพี่อิตชิกิทักฉันขึ้นหลังจากที่ฉันเข้ามา ยังชอบทำหน้ายิ้มตลอดเวลาเหมือนเดิมเลย

“ค่ะไม่เจอกันนานเลยนะคะรุ่นพี่อิตชิกิ รุ่นพี่เอย์ซัน” ฉันโค้งเพื่อเป็นการทักทายและยิ้มให้ทั้งสองคนไป

“งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ” รุ่นพี่เอย์ซันไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่แล้วเดินออกจากห้องไปแต่ก่อนที่จะออกห้องนั้น “หึ หวังว่าฝีมือยังไม่ตกนะ”

ทำไมรู้สึกเท้ากระตุกล่ะคะแต่ก็นะฉันไม่ได้ตอบไปหรอกแค่ยิ้มให้แล้วก็โค้งอำลารุ่นพี่เอย์ซันไปส่วนรุ่นพี่อิตชิกิก็ยังไม่ไป

“รักษาสุขภาพด้วยนะครับท่านฮานะ ผมขอลานะครับ” แล้วรุ่นพี่อิตชิกิก็โค้งลาท่านตาฉันก็โค้งลารุ่นพี่อิตชิกิ แล้วฉันเดินไปหยุดหน้าโต๊ะท่านตา

“ที่ค่ายฝึกเป็นยังไงบ้างล่ะฮานะ”

“ค่ะก็สนุกมากๆ เลยค่ะได้เรียนรู้อะไรเยอะเลยล่ะค่ะ” หลังจากได้ยินคำถามฉันก็รีบตอบไปทันทีเลย

“งั้นหรอ งั้นมานั่งจิบชาคุยกับตาหน่อยแล้วกัน” ฉันกับท่านตาย้ายมานั่งที่โซฟารับแขกแล้วก็เริ่มพูดคุยในช่วงค่ายด้านของเชฟแต่ละคน การทำอาหารบุฟเฟต์ตอนเช้า มันสนุกมากเลย แต่ไม่ได้บอกเรื่องการแข่งของโซมะคุงเมุงิมิจังหรอกเดี๋ยวโดนว่า

“พอเห็นหลานยังยิ้มได้ตาก็สบายใจแล้วล่ะ หลานคงจะเหนื่อยมากเลยกลับไปพักที่บ้านเถอะ” ท่านตาเนี่ยไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะดูฉันออกอยู่เสมอเลย

“ค่ะ ท่านตาก็อย่าหักโหมมากนะคะงั้นหนูขอตัวค่ะ” ฉันโค้งอำลาท่านตาแล้วก็เดินออกจากห้องพักไปเพื่อที่จะไปหาจิเอะที่รอฉันอยู่ (นานแล้ว) ที่รถ

แต่ระหว่างทางฉันก็เจอเข้ากับรุ่นพี่อิชิกิและรุ่นพี่เอย์ซันที่กำลังยังยืนคุยกับใครสักคนอยู่เป็นผู้หญิงผมสีแดงเลือดอย่าบอกนะว่า

“อ๊ะ!! กลิ่นนี้มัน ฮานะจังงงงงงงงงงงงงง” ฉันถูกผู้หญิงคนนี้กระโจนใส่ทันทีเลยล่ะค่ะและแน่ค่ะรุ่นพี่คนนี้คือรุ่นพี่โคบายาชิ รินโด

“รุ่นพี่รินโดครับ เดี๋ยวฮานะคุงเค้าก็ตายเอาหรอกครับ” เป็นรุ่นพี่พี่อิตชิกิที่เข้ามาห้ามการฆาตกรรมฉันโดยฝีมือรุ่นพี่รินโดนั้นเอง

“ฮานะจังน่ะหายไปนานเลยฉันก็ต้องกอดให้หายคิดถึงสิว่าแต่พวกนายเจอก่อนฉันงั้นหรอ” ทำไมทุกคนถึงชอบกอดฉันกันนะแถมชอบแข่งกันเจอฉันก่อนด้วย

“ครับก็บังเอิญเจอกันที่ห้องทำงานของท่านเซ็นซาเอม่อนน่ะครับ”

“ได้ไงกันรู้งี้ฉันมาด้วยก็ดีหรอก” รุ่นพี่รินโดงอแงใหญ่แล้วค่ะแต่ว่านะคะช่วยปล่อยฉันทีเถอะจะตายแล้วค่ะ

“รุ่นพี่รินโดช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหมคะ” อยากพักแล้วปล่อยฉันไปเถอะค่ะไม่มีแรงจะเดินแล้วด้วยค่ะ

“ฮานะจังง่า เห็นแกที่น่าจะไปค่ายมาจะปล่อยไปก่อน แต่ว่า!! เอาโทรศัพท์มา”

“เอ๊ะ!? นี่ค่ะ”

“แลกเบอร์แลกอีเมลไว้ถ้าฉันเรียกต้องมาหาฉันนะฮานะจัง” อ่า เหมือนถูกบังคับเลยแต่ก็นะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วนี่นะ

“ค่ะถ้าว่างจะไปหานะคะ แล้วก็อย่าพึ่งบอกเรื่องของฉันให้คนอื่นรู้นะคะให้พวกเขารู้เองดีกว่า” ฉันลุกขึ้นแล้วก็ทำสัญลักษณ์ว่าให้เงียบเอาไว้

“เข้าใจแล้วล่ะได้แกล้งคนอื่นนี่มันสนุกกว่าล่ะนะ” รุ่นพี่รินโดเองก็คงเข้าใจฉันแล้วล่ะค่ะเหตุผลน่ะไม่บอกหรอกแต่ก็น่าสนุกดีที่ได้แกล้งคนอื่นใช่ไหมล่ะคะ

“งั้นขอตัวนะคะ” ฉันโค้งลาให้ทั้งสามคนก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาจิเอะที่รอที่รถมานานมากแล้วเพราะดันไปเจอเข้ากับรุ่นพี่รินโดด้วยล่ะนะ

❄❄❄

ที่รถจ้า

“จิเอะขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ”

“ไม่หรอกค่ะท่านฮานะ รีบกลับไปพักเถอะค่ะ” จิเอะเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปนั่งแล้วค่อยเข้ามาตามฉัน

“งั้นวันนี้ก็วันหยุดสินะคะ” ทำอะไรดีน้าอยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยมีอะไรทำเลยอ่าจะออกไปข้างนอกก็ไม่มีที่ที่จะให้ไปอีก

“ใช่ค่ะ แต่ว่านะคะท่านฮานะมีตรวจสุขภาพอีกรอบก่อนที่จะไปเรียนตามปกตินะคะ” อ่า คงต้องหยุดความคิดที่จะไปเที่ยวแล้วสินะ

“งั้นหรอคะ งั้นวันหยุดนี้ก็คงต้องอยู่บ้านไปก่อนสินะคะ”

“ค่ะ เพราะว่าต้องเช็กร่างกายอย่างดีเลยล่ะค่ะ” จิเอะน่ะเป็นที่ต่อให้อ้อนหรือว่าขอร้องก็จะไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาดเลย เพราะงั้นฉันเลยเป็นคนที่อยู่ในระเบียบของจิเอะไปแล้วล่ะค่ะ

“อืม ไว้ไปเล่นกับพี่เอรินะก็ได้” ตอนนี้ฉันถูกย้ายมาอยู่ที่บ้านพี่เอรินะแทนแล้วล่ะค่ะเพราะท่านตาบอกว่าพี่เอรินะจะได้ช่วยฉันในเรื่องการเรียนบางส่วนที่ยังเรียนไม่ทัน

แต่ว่านะพอมาคิดดูรุ่นพี่รินโดอยู่ที่โรงเรียนแบบนี้แปลว่า'เขา'ก็คงอยู่ที่ห้องทำงานสินะทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่ว่าสิบหัวกะทิมาโรงเรียนแปลว่าคงจะมีงานใหญ่ในอีกไม่นานสินะ

❄❄❄

ณ บ้านนาคิริ

"ท่านฮานะขึ้นไปพักได้เลยค่ะเดี๋ยวเรื่องของฉันจะจัดการให้เองค่ะ"หลังจากที่ลงจากรถมาฉันก็เดินขึ้นไปบนห้องตามแม่บ้านที่มานำทางฉัน ในบ้านนี้ก็ยังเหมือนเดิมเลยเงียบไปหมดเลย

"นี่คือห้องของคุณหนูค่ะ"แม่บ้านเปิดประตูให้ฉันข้างในก็ถูกตกแต่งเป็นธีมที่ขาวฟ้า มีตู้หนังสือ3ตู้ตั้งอยู่มุมขวาของห้อง มีเตียงอยู่อีกมุม มีระเบียงห้อง มีโซฟาไว้นั่งอ่านหนังสือแล้วก็ห้องน้ำในตัวในนั้นก็น่าจะมีตู้เสื้อผ้าอยู่ "ถ้าขาดอะไรก็แจ้งได้เลยนะคะ"

"ค่ะ ถ้างั้นฉันขอพักผ่อนก่อนนะคะ"แล้วคุณแม่บ้านก็ออกไปฉันก็เดินสำรวจอีกนิดหน่อยเพราะห้องนี้ถูกตกแต่งใหม่หมดเลยหนังสือในตู้ก็คงย้ายมาจากบ้านยูกิเนะนั่นแหละ ไดอารี่ฉันก็ถูกย้ายมาเหมือนกัน

แต่ว่าอยู่ในชุดนักเรียนนานไปแล้วไปเปลี่ยนเป็นชุดใส่เล่นดีกว่า ในตู้เสื้อผ้าก็เป็นชุดที่ถูกย้ายมาจากยูกิเนะเหมือนกันแล้วก็ดูเหมือนจะมีชุดใหม่ในนั้นด้วย ไม่ท่านตาก็ต้องเป็นพี่สองคนที่เป็นคนไปเลือกมาให้แล้วล่ะ

ก๊อก ก๊อก

"ฮานะ พี่เอรินะเอง ขอเข้าไปนะ"

"ได้ค่ะพี่เอรินะ"พี่เอรินะเดินเข้ามาในห้องคงจะมาตรวจความเรียบร้อยด้วยล่ะมั้งแล้วก็ดูจากสีหน้าก็คงดีใจด้วยล่ะมั้งที่ฉันมาอยู่ด้วยที่บ้าน

"ของไม่ขาดเหลืออะไรใช่ไหม”

“ค่ะ ของครบค่ะ จริงด้วยสิคะพี่เอรินะหนูมีเรื่องจะถาม” นึกได้ว่าต้องถามเรื่องสิบหัวกะทิว่ามีงานอะไรรึเปล่า จะได้ไหมนะ

“อืมได้สิ เอาไว้ไปนั่งจิบชาแล้วคุยกันที่สวนดีไหม”

“อย่างงั้นก็ได้ค่ะ” ถือซะว่าผ่อนคลายไปเลยแล้วกันเพราะยังไงวันนี้ก็ว่างด้วยจะได้ถามเรื่องเรียนเรื่องอะไรให้ครบทั้งหมดเลย

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปบอกแม่บ้านให้เตรียมน้ำชาฮานะเดินไปรอที่สวนเลยนะ” หลังจากนั้นฉันกับพี่เอรินะก็แยกกันฉันเดินไปรอที่สวนด้านหลังเป็นสวนดอกไม้ปกติแล้วก็สงบมากๆ เลย

พอมาคิดดูแล้วก็ไม่ได้มาบ้านนี้นานเหมือนกันเกือบ10ปีรึเปล่านะ นานจนจำไม่ได้แล้วด้วยสิตอนนั้นยังวิ่งเล่นกับพี่อลิซพี่เอรินะอยู่เลย

“ฮานะไปนั่งกันเถอะ” พี่เอรินะมาพอดี แล้วพวกเราก็เดินไปนั่งที่โต๊ะน้ำชากันเป็นมุมสงบมากเลยไว้วันหลังมานั่งอ่านหนังสือที่นี่ดีกว่า “แล้วเรื่องที่จะถามล่ะ”

“คือว่าตอนที่หนูไปหาท่านปู่ที่โรงเรียนหนูเห็นสิบหัวกะทิคนอื่นมาทำงานกันน่ะค่ะหนูเลยสงสัยว่ามีงานใหญ่อะไรกันรึเปล่าน่ะค่ะ”

“ถ้าเป็นงานที่จะถึงก็คง...งานคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วงน่ะ ที่พวกรุ่นพี่คนอื่นมาทำงานคงเพราะต้องเตรียมเอกสารงานกันเต็มที่เลยล่ะแล้วก็หลังสัปดาห์นี้ก็จะคัดเลือกนักเรียน60คนสำหรับไปเข้ารอบคัดเลือกแล้วน่ะ”

“อย่างงี้เองหรอคะ ไม่คิดว่างานใหญ่ขนาดนี้จะมาต่อจากค่ายเลยนะคะ” แต่ก็นะค่ายก็เหมือนเป็นการคัดเลือกนั่งเรียนไปแล้วส่วนนึง ส่วนงานนี้ก็เพื่อนคัดอันดับฝีมือของปี1อีกทีด้วย

“อืม งานคัดเลือกก็หนักพอๆ กับงานค่ายเลยถ้าฮานะไม่อยากแค่เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดให้ก็ได้นะ ร่างกายฮานะเองก็ต้องรักษาให้ดีด้วยงานนี้อาจจะหนักไปก็ได้”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เอาจริงก็อยากวัดฝีมือของตัวเองด้วยเพราะงั้นเลยคิดว่าถ้ามีโอกาสเข้าร่วมก็อยากจะเข้าร่วมน่ะค่ะ” หรือไม่เข้าร่วมดีนะ กั๊กฝีมือไว้ ไม่ล่ะคิดอะไรเด็กน้อยมากๆ เลย

“อย่างงั้นหรอ ไว้พี่จะรอดูผลตรวจก่อนแล้วจะตัดสินใจอีกที่” ง่า แบบนั้นหนูก็อาจไม่ได้เข้าร่วมสิคะอย่าใจร้ายกับหนูสิ

“แต่ว่าปี1หลายคนน่าสนใจมากเลยนะคะ ความสามารถก็ดูจะหลากหลายมากเลย”

“นั้นสินะ ก็หลายๆ คนได้เห็นความสามารถในค่ายก็รู้สึกว่าพอไปได้อยู่” พูดจาโหดร้ายจังเลยพี่เอรินะถ้ามีคนมาได้ยินเข้าคงใจแตกสลายเลยล่ะ

ช่วงเวลาน้ำชาก็ดำเนินไปอย่างราบเรียบไม่มีอะไรมากนอกจากพูดคุยกันปกติถามไถ่ปัญหาต่างๆ เรื่องเรียน เรื่องสุขภาพแล้วพวกเราก็ขอแยกตัวไปพักทั้งคู่เพราะก็เพิ่งผ่านค่ายมาไม่นาน

ฉันก็เดินเข้ามาพักที่ห้องและมุ่งหน้าไปที่เตียงทันทีเลยเพราะง่วงมากๆ พอมาทบทวนเรื่องที่คุยวันนี้ก็ดันคิดได้ว่าสิบหัวกะทิเป็นคนคัดนักเรียนนั้นแปลว่า’ เขา’ ก็จะต้องเห็นชื่อฉันแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ...

❄❄❄

วันต่อมา

คุณหมอประจำตระกูลก็มาตรวจร่างกายฉันตามปกติและสรุปผลร่างกายออกมาให้เพื่อประกอบในเอกสารการกลับไปเรียนของฉัน (ยื่นไปแล้วรอบนึงยื่นอีกรอบพร้อมกับยืนยันว่าสุขภาพปกติ)

ร่างกายของฉันเริ่มกลับมาปกติทุกอย่างแล้วแต่ก็ยังลุยงานหนักมากไม่ได้เพราะอาจจะทำให้กำเริ่มอีกรอบเพราะงั้นก็พยายามไม่โหมงานมากนัก

“กลับไปเรียนปกติได้แล้วนะครับแต่อย่าโหมงานหนักก็พอแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ” หลังจากที่ทำการตรวจร่างกายเสร็จก็ได้ส่งคุณหมอกลับเรียบร้อยวันนี้ทั้งวันก็เป็นวันว่างของฉันแต่ว่านะ...ไม่มีอะไรทำอะ

วันนี้พี่เอรินะไปทำงานที่โรงเรียนเลยจะกลับบ้านช้าหน่อยส่วนจิเอะวันนี้มีประชุมกับทางตระกูลอามาริเลยมาเล่นกับฉันไม่ได้

จะโทรให้พี่อลิซมาเล่นด้วยก็ไม่ได้เพราะว่าพี่อลิซมีทำวิจัยอาหารเลยไม่อยากไปรบกวนแถมอีกอย่างก็ถูกสักห้ามไปข้างนอกเพราะว่าพี่เอรินะอยากให้พักผ่อนให้เต็มที่เพราะงั้นความคิดที่จะไปข้างนอกก็ถูกตัดไปทันที

จะว่าไปโซมะคุงกับเมกุมิจังอยู่ที่หอเคียวคุเซสินะไว้วันไหนว่างๆ ไปเล่นที่หอนั้นดีกว่าเพราะว่าหลายๆ คนไหนนั้นน่าสนใจมากเลย

.

.

.

.

.

ว่างง่ะแต่ช่างเถอะยังไงก็ต้องดูแลสุขภาพก่อนละนะจะเอาแต่ใจมากก็ไม่ได้ด้วยเพราะว่ามันจะเป็นการรบกวนทุกคนมากเกินไป

ในการแข่งที่จะมาถึงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้ความสุขของฉันมันจะยังไม่หายไปนะอย่างน้อยก็ช่วยอยู่กับฉันให้นานนิดหน่อยก็ยังดี

“ถ้าฉันเคยมีมันล่ะนะ"

❄❄❄

จบไปแล้วกับตอนที่4นะคะ รีบปั่นสุดๆ เลยเพราะเดี๋ยวจะลืมมีการกล่าวถึงพระเอกอยู่นะคะแต่ก็ยังไม่ออกอยู่ดีเพราะค่าตัวแพงเหมือนแต่ออกแน่นอนค่ะภายในภาค1แต่ว่าน้อย (มากๆ ด้วย)

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะไปแล้วค่ะบาย

***ว่าด้วยเรื่องของชื่อเมงุมิจัง ไรต์จะบอกว่าไรต์เขียนผิดครับที่จริงต้องเป็นเมกุมิเพราะงั้นมันจะมีถูกคำผิดปนกันไรต์จ้องขออภัยอย่างสูงเลยครับ