(Shokugeki no Soma)❄Snow Princess❄(tsukasaxoc)

ลำดับตอนที่ #3 : CH.3 BREAKFAST IS EGGS!?

CHAPTER 3

❄☀❄

"ท่านฮานะให้เสมอเหรอเนี่ยคงพอๆ กันจริงๆ แหละนะ"เชฟโดจิม่าเอ่ยขึ้น

"ก็อาหารของทั้งสองมันมีข้อดีข้อเสียต่างกันนี่คะ ยังไงซะก็ถือว่าเสมออยู่ดี"ฉันว่าไป"เอาจริงๆ ถ้าใช้เกรณ์ด้านรสชาติฉันให้เชฟชิโนมิยะนะ แต่ถ้าด้านสร้างสรรค์คงให้เมงุมิจังล่ะนะ"

ไปพักกันดีกว่านะคะพรุ่งนี้คงเหนื่อยอีกยาวเลยล่ะขอเดาจากที่เคยเห็นรุ่นพี่ที่รู้จักมาเข้าค่ายพรุ่งนี้จะเหนื่อยมากๆ เลย จิเอะเองก็คงวิ่งหาฉันไปทั่วแล้วล่ะตอนนี้

☀☀☀

งานของวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดีแต่ถึงอย่างงั้นพอตอนเย็นมากับมีเรื่องขึ้น

"อีก1ชั่วโมงต่อจากนี้ไป เป็นเวลาสี่ทุ่มขอให้เปลี่ยนชุดแล้วมารวมตัวกันที่ห้องโถงหลัก"เสียงประกาศขึ้นและในตารางเวลาไม่มีการแจ้งว่าเวลานั้นจะทำอะไรด้วยแต่ช่างเถอะยังไงก็เตรียมตัวไว้ก่อนแล้วกัน

ห้องโถงหลัก

"จิเอะคิดว่าเรียกรวมทำไมงั้นเหรอคะ"ฉันถามไปโดยที่ไม่ได้หวังจะเอาคำตอบจริงสักเท่าไหร่

"ขออภัยจริงๆ ค่ะ ที่ไม่สามารถหาคำตอบมาให้ได้"จิเอะเอ่ยคำขอโทษออกมา

"หึๆ ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ได้อยากได้คำตอบขนาดนั้น"ฉันขำไปนิดหน่อยก่อนเอ่ยสิ่งที่ทำให้จิเอะผ่อนคลาย

"ทุกคนมองมาที่เวที"เสียงประกาศของเชฟโดจิม่าทำให้ทุกคนหันไปด้วยความสนใจ"ที่ให้มารวมกันไม่ใช่เหตุอื่นใด แต่เพื่อที่จะอธิบายเกี่ยวกับงานวันพรุ่งนี้ งานจะเป็นการสร้างเมนูอาหารเช้าใหม่ ที่มีค่าพอที่จะเสิร์ฟให้แขกของโทซึกิรีสอร์ต"เชฟโดจิม่าอธิบายรายละเอียดมานิดหน่อย

"กะ ไม่ให้พักเลยสินะ"ฉัน ว่าขึ้นมาเบาๆ

"อาหารเช้าเป็นหน้าตาของโรงแรม เป็นอาหารมื้อสำคัญที่จะเริ่มต้นวันใหม่ของแขก บนโต๊ะของพวกเขานั้น อยากให้เตรียมอาหารที่แปลกใหม่ที่จะสร้างความมีชีวิตชีวาให้กับอาหารเช้า วัตถุดิบหลักคือไข่ ไม่จำกัดประเภทอาหาร แต่อาหารต้องสามารถเสิร์ฟแบบบุฟเฟ่ต์ได้ การตัดสินจะเริ่มในตอนหกโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ จงเตรียมตัวให้พร้อมก่อนที่จะถึงตอนนั้น"เชฟโดจิม่ากล่าวรายละเอียดมาอีกครั้ง

"ต้องเหนื่อยอีกแล้วสินะ"ฉันว่าขึ้น

"เชิญใช้เวลาว่างที่มีก่อนจะถึงเช้า เพื่อสร้างสูตรอาหารในห้องครัวต่างๆ ได้เลย หรือจะไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเองก็ได้ งั้นก็ไว้เจอกัน แยกย้ายได้!! "จำเป็นต้องขู่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ

"ท่านฮานะคะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมครัวให้นะคะ"จิเอะกล่าวอนุญาตก่อนเดินออกไปเพื่อไปเตรียมครัวให้ฉัน

ระหว่างนั้นก็คิดเมนูรอแล้วกันถ้าเป็นอาหารเช้าก็ต้องไม่หนักจนเกินไปสามารถทานได้เรื่อยๆ และด้วยความเป็นบุฟเฟ่ต์อาหารต้องเป็นอะไรที่สามารถคงสภาพได้

"โอะ ฮานะทำไมยืนคนเดียวล่ะแล้วคนที่อยู่กับเธอล่ะ"อยู่ๆ โซมะ

“จิเอะกำลังไปเตรียมครัวให้น่ะค่ะ” ฉันตอบกลับโซมะคุงไป

“อ่าอย่างงั้นเองหรอกเหรอ เธอเนี่ยเริ่มเหมือนเอรินะขึ้นทุกทีละนะ” โซมะคุงพูดเจาะประเด็นขึ้นมา

“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่สามารถไปเทียบกับท่านเอรินะได้หรอกนะคะ” ฉันว่าไปก่อนที่จะเห็นจิเอะวิ่งกลับมาพอดี

“เตรียมครัวเรียบร้อยแล้วค่ะท่านฮานะ” จิเอะว่าขึ้นพร้อมกับมองไปที่โซมะคุง

“โอ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จัก ยูกิฮิระ โซมะ” โซมะคุงก็ดูเหมือนจะจับสายตานั้นได้

“อามาริ จิเอนะแล้วก็ไม่ต้องแนะนำตัวหรอกเพราะคนอย่างนายไม่มีค่าให้มารู้จักท่านาคิริ ฮะ” จิเอะเกือบหลุดชื่อฉันไปแล้วดีนะที่ฉันไหวตัวทัน

“เอ๊ะ เหมือนพูดชื่อนาคิริงั้นหรอ” โซมะคุงหูดีเกินไปแล้ว

“จิเอะคงหมายถึงท่านเอรินะน่ะนะ เพราะเห็นโซมะคุงสนิทกับท่านเอรินะนี่คะ” ฉันพูดแก้ด้วยความเร็วเพื่อไม่ให้น่าสงสัย

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ดีแล้วล่ะที่โซมะคุงยังเชื่ออยู่

“งั้นฉันขอตัวไปเตรียมเมนูก่อนนะคะโซมะคุงเองก็พยายามเข้านะคะ อย่าเพิ่งรีบโดนไล่ออกนะคะ” ฉันเดินออกมาจากห้องโถงกลางแล้วเดินไปที่ครัวเพื่อรีบไปเตรียมอาหารให้เสร็จ

“ท่านฮานะคะ ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะคะว่าท่านฮานะก็เป็นคนของนาคิริเหมือนกัน” จิเอะคงจะสงสัยกับการกระทำของฉันเมื่อกี้ล่ะนะ

“ฉันน่ะอยากแข่งกับแบบที่ไม่ให้ศัตรูกลัวคำว่านาคิรินี่คะถ้าสู้แบบไม่เต็มที่มันจะไปสนุกอะไรกัน”

ห้องครัว

ตอนนี้นักเรียนทุกคนก็กำลังเริ่มเตรียมอาหารแล้วแต่ละคนก็ดูจะไม่มีแรงใจที่จะทำต่อแล้วด้วย ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะเพราะทำงานหนักมาหลายวันแล้วอยู่ๆ งานที่หนักที่สุดก็โผล่มาแบบนี้ยังไงก็หมดกำลังใจอยู่แล้วล่ะ

หัวข้อคือทำอาหารโดยที่มีไข่เป็นส่วนประกอบและต้องเสิร์ฟเป็นบุฟเฟ่ต์ได้สินะ ถ้างั้นมันต้องเป็นอาหารที่ไม่เตรียมการหนักมากสามารถเสิร์ฟได้ตลอดเวลา ต้องมีความน่าสนใจด้วยสินะเพื่อดึงดูลูกค้า

"จิเอะคิดออกรึยังคะว่าจะทำอะไร"ฉันหันไปทางจิเอะแล้วเห็นว่าจิเอะคงน่าจะคิดเมนูออกแล้ว และเริ่มเตรียมวัตถุดิบต่างแล้ว

“ค่ะ ก็พอคิดอะไรออกนิดหน่อยน่ะค่ะ”

“ทำแซนด์วิชสลัดไข่สินะคะ” ฉันสังเกตจากวัตถุดิบที่จิเอะหยิบมามันเป็นแนวอาหารอเมริกาซึ่งเป็นอาหารที่ทำง่ายแต่ก็มีความยากนิดหน่อย

“อ่า ใช่แล้วล่ะค่ะ พอดีคิดว่ามันน่าจะเหมาะเป็นอาหารเช้าน่ะค่ะ” ก็จริงล่ะนะเพราะมันให้ความอิ่มท้องพอดีไม่จุกมาก “แล้วท่านฮานะล่ะคะ”

“อืมนั้นสิ คงเป็นไข่ตุ๋นล่ะมั้งคะ” ไข่ตุ๋นก็เป็นเมนูเบาที่กินตอนเช้าแล้วไม่หนักท้องเช่นกันแต่ฉันจะเสิร์ฟคู่กับขนมปังปิ้งตัดเป็นแถวเสิร์ฟกับซอสที่ทำจากไข่และซุฟให้ซดเบาๆ

“อาหารฝรั่งเศสหรอคะ” ว้าวจิเอะมองออกเฉยเลยล่ะ ก็นะวัตถุดิบของฉันก็คล้ายจิเอะนั่นแหละแต่องค์ประกอบต่างกันเฉยๆ

“ใช่แล้วล่ะ งั้นฉันเริ่มทำก่อนนะ” จิเอะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ตัวเองส่วนฉันก็เริ่มลงมือทำอาหารของฉัน สิ่งที่ต้องเตรียมไว้ให้ดีคือเบตของซุปเพราะต้องใช้เวลาเตรียมนิดหน่อย

ส่วนไข่ตุ๋นให้ตีไข่เข้าด้วยกันและปรุงรสนิดหน่อยกรองฟองออกและเทใส่ถ้วยเพื่อที่จะนึ่งต้องเทอย่างเบาเพื่อไม่ให้เกิดฟองอากาศ และเริ่มนึ่ง ส่วนขนมปังก็หั่นเป็นสามส่วนทาเนยนิดหน่อยแล้วนำไปอบ ซอสก็เตรียมเสร็จเรียบร้อย ซุปเนี่ยคงต้องต้มด้วยไก่แล้วก็ผักเคี้ยวไว้สักพักก็ได้ที่แล้วล่ะ

“เรียบร้อย 15นาทีถือว่าทำเวลาดีอยู่ล่ะนะ” ส่วนด้านจิเอะคงจะใกล้เสร็จแล้วสินะเอาไปให้ชิมให้ดีกว่า “จิเอะว่างรึเปล่าคะ”

“ท่านฮานะ!? ก็ว่างอยู่ค่ะจะให้ช่วยชิมหรอคะ”

“ใช่แล้วค่ะ” ฉันว่าก่อนวางอาหารของฉันเสิร์ฟให้จิเอะทาน จิเอะเริ่มลงมือทานแต่ละส่วนรีแอคชั่นดีอยู่นะเนี่ยคงถือว่าดีในระดับนึงเลยล่ะนะ “ของจิเอะก็ใกล้เสร็จแล้วหนิคะงั้นฉันจะชิมให้แล้วกันค่ะ”

พอรอไปสักพักอาหารของจิเอะก็เสร็จจิเอะกก็เสิร์ฟอาหารให้ฉันดูจากองค์ประกอบแล้วก็คงจะเอาขนมปังไปปิ้งไข่ก็คงจะต้มมาแล้วเอาไปบดกับซอสสลัดแล้วก็ถ้าสังเกตจะมีเบค่อนเป็นส่วนผสมด้วย ทานล่ะนะ

“รสชาติโดยรวมดีมากๆ เลยค่ะ ใช้เบค่อนมาเพิ่มเทกเจอร์ของอาหารด้วยสินะคะขนมปังก็กำลังดีเลยล่ะค่ะ”

“งั้นเหรอคะ ท่านฮานะจะไปพักเลยรึเปล่าคะ” จิเอะคงอยากจะทดลองอะไรต่อสินะแต่ของฉันไม่ต้องเพิ่มอะไรแล้วล่ะจะเอาไงดีนะ

“อืม ว่าจะพักเอาแรงนิดหน่อยน่ะจิเอะจะอยู่ต่อสินะอย่าหักโหมมากนะคะ” หลังจากที่ฉันลาจิเอะเสร็จก็เตรียมไปพักแต่ก็ระหว่างทางก็ดันไปเจอเข้ากับคนที่รู้จัก

“อ๊ะ!! พี่อลิซ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” ฉันเดินเข้าไปทักพี่อลิซที่ดูเหมือนกำลังจะเดินกลับไปห้องพักพร้อมกับผู้ช่วยของพี่อลิซหรือก็คือคุณคุโรคิบะ เรียวนั้นเอง

“อ๊ะ ฮานะจัง คิดถึงจังเลย” พี่อลิซวิ่งเขามากอดฉันทันทีหลังจากที่ฉันทักไปและฉันก็กอดตอบไปทันทีพี่อลิซน่ะติดการกอดฉันมากเลยล่ะเพราะคิดว่าฉันเป็นตุ๊กตา

“คุณคุโรคิบะไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ”

“อ่า อืม” ยังทำหน้าเบื่อโลกเหมือนเดิมเลยแต่ฝีมือการทำอาหารนี่สุดยอดมากๆ เลยล่ะเฉพาะตอนที่เอาจริงเท่านั้นล่ะนะ

“ตอบแบบนั้นไม่ได้สิเรียวคุงฮานะจังเป็นน้องสาวที่น่ารักของฉันนะตอบให้ยาวกว่านี้หน่อยสิ” พี่อลิซละกอดฉันแล้วไปตีคุณคุโรบะ

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะพี่อลิซ” ฉันเข้าไปห้ามพี่อลิซที่ตีคุณคุโรคิบอมยังไม่หยุดเลยตอนนี้ สงสารคุณคุโรคิบะมากเลยค่ะตอนนี้

“ไม่ได้สิฮานะน่ะคือน้องสาวที่น่ารักที่สุดเพราะงั้นต้องเคารพให้มากๆ เพราะงั้นเรียวคุงตอบใหม่เดี๋ยวนี้เลย” เหตุผลดูจะไม่ใช่นะคะพี่อลิซแล้วก็ไม่ต้องตอบใหม่ก็ได้ค่ะ

“เอ๊ะ อ่า ไม่ได้เจอกันนานเลย” สีหน้าเบื่อโลกนั้นยังไงก็แก้ไม่หายสินะคะ

“อ่าค่ะ” ฉันยิ้มตอบให้กับคำตอบใหม่ของคุณคุโรคิบะ แล้วพี่อลิซก็กลับมากอดฉันเหมือนเดิม

“ว่าแต่ฮานะเจอเอรินะแล้วรึยัง”

“เอ่อ เจอไปแล้วเมื่อวันก่อนน่ะค่ะ” พอพี่อลิซได้ยินคำตอบก็แก้มป่องทันทีแล้วก็ปล่อยฉันทันที

“ทำไมเอรินะถึงได้เจอก่อนพี่ล่ะ ขี้โกงนี่เจอฮานะก่อนพี่ไม่ยอมๆๆๆ” เอ๊ะ ฉันโดนงอนเข้าให้แล้วล่ะค่ะจะทำยังไงดีล่ะที่นี่

“เอ๋ แต่ๆๆๆ หนูไม่ค่อยได้คุยกับพี่เอรินะเลยค่ะกับพี่อลิซหนูยังได้คุยด้วยนานกว่านะคะ” ถ้าพี่เอรินะมาได้ยินคงงอนฉันแน่นอนค่ะ เพราะพี่สองคนชอบมาอวดกันว่าฉันรักใครมากกว่ากันฉันก็รักเท่าแหละค่ะแต่พี่สองคนนี้ไม่ยอมกันเลย

“พี่ได้กอดนานกว่าใช่ไหม”

“เอ๊ะ ก็ใช่นะคะ” เพราะเมื่อวันก่อนฉันได้กอดแค่แป๊บเดียวเพราะฉันจะรีบไปพักผ่อนเลยได้อยู่แค่แป๊บเดียว

“เย้ๆๆๆ ฮานะจังน่ารักที่สุดเลย” แล้วพี่อลิซก็กลับมากอดฉันเหมือนเดิม “ฮานะจังยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิมเลย” ฉันรู้แล้วค่ะว่าฉันติดนิสัยชอบกอดมาจากใคร

“พี่อลิซคือหนูขอไปพักก่อนนะคะหนูเหนื่อยมากเลยตอนนี้”

“เอ๋ พี่ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่า” เอาแล้วไงฉันจะได้พักไหมเนี่ยทำไงดีล่ะ ฉันส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางคุณคุโรบะทันทีหวังว่าจะเข้าใจนะ และดูเหมือนคุณคุโรคิงเพาเวอร์จะเข้าใจอยู่เหมือนกัน

“คุณหนู ถ้าคุณหนูฮานะ พักน้อย อาจจะไม่ได้เจอ กันนานกว่านี้นะ” ขอบคุณในความพยายามพูดและคิดเหตุผลนะคะคุณคุโรคิบะ

“อ๊ะ!! จริงด้วยงั้นฮานะจังรีบไปพักเลยเดี๋ยวอาการกำเริ่มนะ” หลังจากนั้นฉันก็ถูกพี่อลิซพาตัวไปห้องพักของฉันและถูกจัดการตัวเปลี่ยนชุดเรียบร้อยและถูกส่งเข้านอนทันที

ฉันเริ่มง่วงแล้วด้วยสิรีบเก็บแรงเพื่อที่จะลุยงานพรุ่งนี้ดีกว่าเพราะอีกไม่นานก็จะได้กลับโรงเรียนแล้วด้วย ถ้า’ เขา’ เห็นว่าฉันกลับมาแล้วจะเป็นยังไงกันนะ...

❄❄❄

ณ เวลา 6.00น.

ฉันอยู่ที่โรงอาหาร C สินะไม่ได้อยู่กับใครเลยด้วยสิ จิเอะก็ไปโรงอาหาร D ส่วนพี่เอรินะ โซมะคุง ทาคุมิคุงแล้วก็เมกุมิจังก็ไปที่โรงอาหาร A ส่วนพี่อลิซก็ไปที่โรงอาหาร E เตรียมอุปกรณ์กับซุปเสร็จแล้วด้วยสิ

“แต่ละคนพร้อมที่จะนำเสนออาหารของตัวเองแล้วสินะ” อยู่เสียงเชฟโดจิม่าก็ดังขึ้นแปลว่าใกล้ได้เวลาแล้วนะ “จากนี้จะขออธิบายเงื่อนไขในการผ่านงาน ก่อนอื่นจะแนะนำกรรมการ”

พอเชฟโดจิม่าพูดจบประตูของโรงอาหารก็เปิดขึ้นและแขกของโทซึกิก็เข้ามากันอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แขกแห๊ะ ผู้ผลิตวัตถุดิบนี่นา

“พวกเขาเป็นผู้คนที่ปลูกและผลิตวัตถุดิบสำหรับโทซึกิรีสอร์ทโฮเทลและครอบครัวของพวกเขา ทุกๆ ปีพวกเขาจะทำหน้าที่เป็นกรรมการสำหรับค่ายฝึก”

“ใช้ผู้รู้มาตัดสินสินะ”

“ฉันได้แจ้งพวกเขาไว้แล้วว่าธีมคืออาหารที่ทำจากไข่การตัดสินของพวกเขาเชื่อถือได้ และเหล่าสต๊าฟฝ่ายทำอาหารและฝ่ายบริการก็จะเข้าร่วมการตัดสินเช่นกัน เกรณ์การตัดสินมีอยู่สองอย่างอย่างแรกคือการได้รับการยอมรับในการนำเสนอโดนเหล่าผู้ผลิตและสต๊าฟมืออาชีพ ส่วนอีกอย่างนึง ภายในสองชั่วโมงต่อจากนี้ต้องเสิร์ฟให้ได้ 200 ที่”

“จะเอาให้ล้มกันไปข้างนึงเลยนะคะนั้น” เสิร์ฟอาหารให้ได้200ที่ก็ว่ายากแล้วแต่สิ่งที่ยากกว่าคงจะเป็นการดึงความสนใจลูกค้าสินะ แถมความเร็วในการเตรียมอีกด้วย

“คนที่ผ่านเกรณ์ได้ถือว่าสอบผ่าน งั้นก็เหล่ากรรมการผู้ทรงเกียรติทุกท่าน เชิญทานอาหารเช้าได้อย่างเต็มที่เลยครับ เริ่มการตัดสินได้!!”

อ่าจังหวะนี้ต้องรีบทำเป็นชุดๆ เพื่อที่จะเสิร์ฟลูกค้าให้ทันและต้องพรีเซ้นท์อาหารให้ลูกค้าฟังด้วยสินะ

“เมนูนี้ eggs en cocotte สินะครับ” หัวหน้าฝ่ายบริการมาที่บูธของฉัน

“ใช่แล้วค่ะ เป็นเมนูที่เหมาะที่จะทานตอนเช้ามากเลยล่ะค่ะแล้วก็จะเสิร์ฟคู่กับขนมปังอบราดซอสที่ทำจากไข่ แล้วยังมีซุปที่ทำจากไก่และผักเพื่อที่จะตัดเลี่ยนในตอนท้ายด้วยค่ะ”

หลังจากที่ฉันพรีเซ้นท์อาหารของตัวฉันเสร็จคุณหัวหน้าก็หยิบอาหารฉันขึ้นมาชิม รีแอคชั่นถือว่าเป็นตามที่คาดไว้ล่ะนะ

“สมแล้วล่ะครับที่เป็นท่านฮานะ” อ่า ฟังแล้วไม่ชอบจังแห๊ะแต่ก็ช่างมันเถอะหลังจากที่คุณหัวหน้าชิมลูกค้าคนอื่นก็เริ่มทยอยเข้ามาชิมอาหารของฉันอย่างรวดเร็วเลย

ผ่านไปได้สักพัก

“ยูกิเนะ ฮานะเสิร์ฟได้200ที่เรียบร้อย” ไม่คิดว่าจะเสร็จเร็วขนาดนี้ล่ะนะ ยังเหลือวัตถุดิบอยู่เสิร์ฟต่ออีกสักหน่อยละกันนะ คนในโถงCคงจะท้อไปนิดหน่อยล่ะนะ เพราะว่าลูกค้าน่ะฉันยึดไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ

.

.

.

.

.

เหลืออีก30นาทีในการสอบ

“ต้องขออภัยด้วยนะคะวัตถุดิบของฉันหมดแล้วล่ะค่ะ” เสิร์ฟได้411ที่ก็ถือว่าดีแล้วล่ะนะไปดูที่โถงอื่นดีกว่าจิเอะก็คงเสร็จเรียบร้อยแล้ว AหรือEดีนะ

“อ๊ะ!! ฮานะจังไปที่โถงAกับพี่ไหม” พี่อลิซเดินเข้ามาทักทันทีหลังจากที่เห็นยืนคิดอะไรอยู่แต่ดีแล้วล่ะเพราะตัวเลือกจะได้ถูกตัดออกไป

“ค่ะ พี่เสิร์ฟเร็วเหมือนกันนะคะ”

“อืมๆ เพราะพี่คิดแผนมาแล้วอย่างดีไงล่ะแต่ว่านะฮานะจังไม่ได้ฝืนทำงานใช่ไหม หน้าดูซีดขึ้นรึเปล่า ได้ทานน้ำบ้างรึยัง กินข้าวเช้าเยอะใช่ไหม”

“อ่าค่ะไม่ได้ฝืนค่ะ น่าซีดอาจจะเพราะทำอาหารเร็วเกินไป ทานน้ำมาแล้วค่ะ ข้าวเช้ากินมาปกติค่ะ” ถามมาทีเดียวแบบนี้เกือบจะตอบไม่ทันเลยล่ะ

“ดีมากฮานะจังของพี่น่ารักที่สุดเลย”

.

.          

.

.

.

ณ โรงอาหาร A

พี่เอรินะ ทาคุมิคุงแล้วก็เมกุมิจังเรียบร้อยแล้วสินะ แต่ว่าโซมะคุงยังเสิร์ฟได้ไม่ถึงไหนเลยเนี่ยสิจังทำยังไงกันนะเพราะเมนูที่เลือกมาน่ะคือ omelette suffe ซึ่งเป็นอาหารที่อายุสั้นพอตัวถ้าไม่กินตอนที่ทำเสร็จมันก็ยังยุบตัวทันที

“นี่ๆ ฮานะจังดูผู้ชายคนนั้นสิเลือกเมนูนั้นมาน่ะคิดอะไรอยู่กันนะพี่คิดว่าเขาคงเสิร์ฟได้มากสุดแค่8จากล่ะ”

“นั้นสินะคะ แต่ถ้าคิดวิธีออกก็อาจจะพลิกกลับมาเสิร์ฟได้ก็ได้นะคะ” อ่าดูเหมือนโซมะคุงจะคิดออกแล้วสินะจากลูกค้า1คนเพิ่มเป็น2คนแล้วเพิ่มขึ้นไปอีกเรื่อยๆ โซมะคุงเสิร์ฟอาหารแบบจานต่อจานเพื่อที่จะไม่ทำให้อาหารเสียรสชาติหรือก็คือ Live Cooking

การทำอาหารแบบโชว์ให้ลูกค้าดูเพื่อที่จะดึงดูดลูกค้าและความคาดหวังของลูกค้าจะสูงมากด้วยแต่ก็นะโซมะคุงเตรียมการเร็วอยู่แล้วยังไงก็คงทันล่ะนะ

“ว้าว ไม่คิดเลยนะว่าจะพลิกกลับมาได้”

“ก็ถ้าเป็นคนอื่นคงสิ้นหวังไปแล้วล่ะค่ะ แต่คนคนนี้คงจะไม่รู้จักความสิ้นหวังหรอกมั้งคะ”

10

9         

8

7

6

5

4

3

“ยูคิฮิระ โซมะเสิร์ฟได้200ที่เรียบร้อย”

2

1

“หมดเวลา!! หยุดเท่านั้นแหละ!!”

“ทันด้วยแห๊ะงั้นพี่ไปคุยหน่อยแล้วกันนะ” ไปคุยหรือไปกวนกันแน่นะ คงกวนแหละพี่อลิซน่ะชอบกวนคนอื่นไปทั่วเลย

“อ๊ะ!! ท่านฮานะอยู่นี่เอง” จิเอะเข้ามาพอดีเลยดูจะเหนื่อยน่าดูเลยนะ

“เหนื่อยหน่อยนะคะจิเอะ”

“ไม่หรอกค่ะท่านฮานะก็คงจะเหนื่อยมากเช่นกันนี่น้ำกับผ้าเย็นค่ะ” จิเอะที่ดูเหนื่อยไม่ใช่เพราะไปวิ่งหาของมาดูแลฉันหรอคะเนี่ย

“ขอบคุณนะคะจิเอะ แต่ว่า...ให้จิเอะใช้จะดีกว่านะคะ” ฉันหยิบผ้าเย็นในมือจิเอะมาแล้วเช็ดให้

“เอ๋!? ท่านฮานะไม่ต้องเช็ดให้ก็ได้ค่ะ” จิเอะรีบละออกจากฉันแล้วหยิบผ้าเย็นมาเช็ดแบบเร็วมาก และรีบกระดกน้ำหมดขวดเลยล่ะค่ะ

“นี่เป็นข้อความถึงคนที่เสิร์ฟได้200ที่ งานต่อไปจะเริ่มในอีก4ชั่วโมงจนถึงตอนนั้นเชิญใช้เวลาว่างตามสบาย” ฉันล่ะรู้สึกเริ่มไม่ชอบเสียงนี้เลยแห๊ะ มากี่ครั้งไม่เคยเป็นเรื่องดีเลย

“อ่าจริงด้วยสิ ก็ค่ายฝึกน่ะ”

“มันยังไม่จบหนิ”

❄❄❄

จบไปอีกตอนกับการหายไปนานของไรต์ไฟมันเพิ่งมาเพราะงั้นขอโทษที่ทำให้ทุกคนรอนะค่าาา

สำหรับใครที่รอพระเอกไรต์บอกได้เลยว่ารอต่อไปพระเอกค่าตัวแพงม๊ากกกกกกก

แต่อีกไม่นานออกแน่นอนค่ะสาบานเลยไปล่ะค่าาา