คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CH.1 COME BACK and NEW FRIEND
CHAPTER 1
❄❄❄
“ฉันน่ะต่อให้แพ้อีกกี่ครั้ง ฉันก็จะไม่หยุดท้าสู้ค่ะ” เสียงใสนั้นไร้เดียงสาจังนะ ความคิดที่ใสซื่อนั้นน่ะ
“งั้นหรอครับ ผมก็เป็นคู่ต่อสู้ให้ได้ตลอดนะครับและผมจะทำลายความหวังของคุณไปเรื่อยด้วย” เสียงนั้นไม่ได้มีเจตนาอย่างที่พูดเลยสักนิด
“ค่ะ ยังก็ไม่ทางที่จะทำลายความหวังของฉันได้หรอกเพราะว่ายิ่งทำลายมันเท่าไหร่ สำหรับฉันมันยิ่งทำให้มีมากขึ้นยังไงล่ะคะ” ใสซื่อเกินไปจนเหมือนจะแตกสลายอยู่ตลอดเวลาเลย
“เห้ ทำไมล่ะครับ”
“เพราะว่านั้นเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าฉันเข้าใกล้เอย์ชิซังมากขึ้นยังไงล่ะคะ"
❄❄❄
“ทำไมถึงคิดถึงเรื่องนี้ได้กันนะ ผ่านมาเกือบ2ปีแล้วแท้ๆ” หญิงสาวร่างบางในชุดนอนเสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวแบบครบชุด ใบหน้าที่ราวกับรูปปั้น ผิวที่ขาวจนแทบจะไม่มีสีอื่นป่นราวกับหิมะขาว ปากอมชมพูได้รูป และดวงตาสีแซฟไฟร์กลมโต ทุกอย่างดูเข้ารูปได้ดีราวกับไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นสิ่งที่ถูกสร้างมาอย่างประณีต
วันนี้แล้วหรอที่ต้องกลับไปเรียน ที่โรงเรียนจะเป็นยังไงกันนะไม่ได้ไปมาเกือบ2ปีแล้วการทดสอบที่โหดหินขนาดนั้นจะยังเหลือนักเรียนอยู่ไหมล่ะนั้น
"คุณหนูครับ คุณหนูฮานะ"เสียงของพ่อบ้านที่คอยดูแลเอ่ยเรียกเด็กสาวผู้เป็นนายที่หายไปจากเตียงนอน
"หึๆๆๆ อยู่นี่ค่ะ"ฉันว่าไปด้วยความสนุกปกติแล้วก็แกล้งคุณพ่อบ้านเป็นประจำอยู่แล้วแต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดีที่จะแกล้งคุณพ่อบ้าน
"คุณหนู!! ลงมาจากต้นไม้เถอะครับถ้าเกิดเป็นอะไรมานายท่านจะโกรธเอานะครับ”
"นั้นสินะ เอา ฮึบ"ฉันว่าก่อนจะกระโดดลงไปและลงพื้นได้อย่างสวยงาม
"คุณหนูวววว ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะครับ"คุณพ่อบ้านถามด้วยความเป็นห่วงพอเห็นฉันไม่เป็นไรก็เทศนาใส่ชุดใหญ่เลยแต่ว่านะ ใช่สิ ลืมแนะนำตัวไปเลย ยูกิเนะ ฮานะค่ะ อายุ 16 ปีที่จริงนามสกุลของฉันคือนาคิรินะคะแต่ว่าฉันใช้นามสกุลของคุณพ่อน่ะค่ะ"วันนี้คุณหนูต้องกลับไปเรียนแล้วนะครับ ไม่สิไปค่ายมากกว่านะครับเพราะโรงเรียนเปิดเทอมมาแล้ว"คุณพ่อบ้านก็บ่นไปซะยาวเหยียดเลย
"ท่านตาอยู่รึเปล่าคะ"ฉันถามไปพร้อมเดินตามคุณพ่อบ้านไป
"กระผมกำลังจะบอกเลยว่าท่านเซ็นซาเอม่อนเรียกพบน่ะครับ"คุณพ่อบ้านมาหยุดที่ประตูนึงก่อนจะเอ่ย"กระผมพาท่านฮานะมาพบแล้วครับ"
"เข้ามาได้"เสียงของชายแก่เอ่ยขึ้น
"ขออนุญาตินะคะ ท่านตาไม่ได้พบกันเสียนานเลย"ฉันว่าหลังจากที่เดินไปนั่งตรงข้ามกับท่านตานาคิริ เซ็นซาเอม่อน
"อืม สุขภาพดีขึ้นแล้วใช่ไหมฮานะ"ท่านตาถามกลับมา
"ค่ะ ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ"ฉันว่าไป
"โตขึ้นเยอะเลยนะ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่ได้มานั่งพูดคุยกันแบบนี้"ท่านตาเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นฉันเงียบไป
"ก็...ตั้งแต่ที่ท่านแม่กับท่านพ่อของหนูประสบอุบัติเหตุแหละค่ะ"ฉันว่าไปพร้อมกับพยายามฝืนยิ้มไป
"ขออนุญาตนะคะ"เสียงของหญิงสาวที่เปิดประตูเลื่อน คนคนนี้คือเลขาของฉันชื่ออามาริ จิเอนะ หรือจิเอะนั้นเอง"ท่านฮานะไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะคะ"จิเอะหันมาทักฉัน
"จ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"ฉันหันไปยิ้ม
"งั้นก็ ตาเตรียมรถให้แล้วไปได้แล้วล่ะ ตาคงบอกลาได้เท่านี้ พยายามสร้างตัวตนที่แท้จริงของหลานขึ้นมาอย่ายึดติดกับ อดีตให้มากอนาคตที่สดใสของหลานยังรอคอยหลานอยู่นะ"ท่านตาว่า
"ของคุณค่ะ ท่านตา"ฉันว่าก่อนจะบอกลาท่านตาและพวกพ่อบ้านแม่บ้านที่คอยดูแลตลอดแล้วก็ขึ้นรถเตรียมไปค่าย
❄❄❄
“นี่จิเอะ ที่โรงเรียนมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหมคะ” ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสบายใจแต่ในหัวก็คิดไม่ตกกับการเข้าค่าย
“เอ่อก็ระบบการเรียนก็ปกติเหมือนเดิมค่ะไม่ได้มีอะไรที่พิเศษขึ้นมามากค่ะแล้วก็อีกอย่าง มีนักเรียนใหม่เข้ามาค่ะ” นักเรียนใหม่งั้นหรอผ่านเข้ามาได้เนี่ยคงมีฝีมือน่าดูเลยนะ หวังว่าจะไม่ทำให้ฉันเบื่อนะคะ
“พี่เอรินะเองก็ได้ตำแหน่งแล้วสินะคะ” ตำแหน่งที่ว่าก็คือตำแหน่งสิบหัวกะทิของโทสึกินั่นแหละค่ะ พี่เอรินะหรือท่านนาคิริ เอรินะเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเองค่ะ
“ค่ะท่านเอรินะได้ตำแหน่งสิบหัวกะทิอันดับที่10ค่ะ” อันดับ10งั้นหรอ ไม่คิดว่าจะอยู่อันดับนี้นะเนี่ยแต่ก็เด็กปี1คนเดียวล่ะนะ
“แล้วรายละเอียดค่ายฝึกล่ะคะ คงเชิญเชฟแถวหน้ามาเป็นกรรมการ ใช่รึเปล่าคะ” ฉันถามไปเอาจริงๆ ก็เดาไม่ยากหรอกค่ะ เชฟแถวหน้าก็พวกศิษย์เก่าที่จบการศึกษาไปนั่นแหละค่ะ
“ค่ะ ก็เชิญศิษย์เก่ามาร่วมตัดสินด้วยน่ะค่ะแต่ก็ไม่ได้บอกรายละเอียดว่าใครมาเป็นผู้ตัดสินบ้างนะคะ” จิเอะเช็ครายละเอียดขนาดนี่ก็จะปิดไว้จริงๆนั่นแหละค่ะ
❄❄❄
ณ โทสึกิ รีสอร์ต
"ถึงแล้วค่ะคุณหนู เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหมคะ"จิเอะถามฉันซึ่งตอนนี้ฉันกำลังฮัมเพลงเล่นอย่างมีความสุขเพราะเพิ่งได้ออกมาจากบ้านรอบ2ปี
"อืม จิเอะเองก็เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหมล่ะคะ"ฉันเช็คของของ ฉันเพื่อดูว่าไม่ลืมหยิบอะไรมา
"ค่ะ เพราะฉันเป็นเลขาของท่านฮานะการเตรียมพร้อมก่อนเวลามันเลยเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนไปที่รวมตัวกันแล้วไปกันเถอะค่ะ"จิเอะว่า พอคิดว่าจะได้ไปเจอแบบนั้นก็เล่นตื่นเต้นนิดหน่อย
"ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวจะตามไป"ฉันอยากไปสงบจิตสงบใจสักเดี๋ยวเพราะตอนนี้ไม่มีสมาธิเอาซะเลย
"ไปคนเดียวได้นะคะท่านฮานะ"จิเอะถามให้หลัง
"ค่ะ ไปก่อนนะคะ"ฉันว่าก่อนจะวิ่งไปห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนพอจะได้ทำอาหารมันกับรู้สึกตื่นเต้นยังไงไม่รู้พอออกมาจากห้องน้ำฉันดันลืมทางที่ต้องไปเอาไงดีไปทางไหนเนี่ย
"โอ๊ะ เธอก็มาค่ายหรอ"ฉันหันไปแล้วเจอกับผู้ชายผมแดง แต่ไม่ได้ใส่เครื่องแบบของโทสึกิ เด็กใหม่ที่จิเอะบอกรึเปล่านะ
"ชะ ใช่ค่ะ พอจะรู้ทางไปที่รวมตัวรึเปล่าคะ"ถือว่าทำความรู้จักไปในตัวแล้วกัน
"อืม งั้นไปด้วยกันเลยแล้วกัน"ผู้ชายคนนี้ว่าก่อนจะจับข้อมือฉันแล้วพาเดินไป
"จะว่าไปยังไม่แนะนำตัวเลย ยูกิฮิระ โซมะ เธอล่ะ"โซมะหันมาถามฉัน
"ยูกิเนะ ฮานะค่ะ ฝากตัวด้วยนะยูกิฮิระซัง"ฉันว่าไปพร้อมยิ้มให้ โซมะคุงมีออร่าอะไรบางอย่างที่ดูเข้าใจอยากจะแห๊ะ
"อ่า เรียกโซมะเถอะ"โซมะพูดแต่ไม่ยอมหันมามองหน้าฉัน
"อืม โซมะคุง"ฉันว่าไป
ณ ห้องโถงรวมตัว
"ท่านฮานาาาาาาาาาาาาา นึกว่าเป็นอะไรไปสะแล้ว"จิเอะวิ่งมาด้วยท่าทางตื่นตระหนก หลังจากที่เห็นฉันเดินเข้ามาในห้องโถงรวม
"ฮึๆ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ"ฉันว่าไป"ขอบคุณนะโซมะคุงหวังว่าจะได้ชิมอาหารฝีมือโซมะคุงนะ"ฉันยิ้มให้โซมะคุง
"เช่นกันฮานะ"โซมะว่าก่อนจะเดินไปคุยกับเพื่อนของตัวเอง
“ทำไมท่านฮานะถึงได้มากับ ยูกิฮิระ โซมะได้ล่ะคะ”จิเอะถามฉัน
"เขาช่วยฉันตอนที่ฉันหลงทางน่ะ"
"งั้นเหรอคะ"จิเอะว่า
ผ่านไปสักพัก
"อรุณสวัสดิ์ ทุกคน"อาจารย์โรแลนด์ แชปเพลล์กล่าวขึ้นเพื่อให้นักเรียนทุกคนหันไปสนใจและอาจารย์ก็ได้อธิบายเกี่ยวกับค่ายให้ฟังไปบางส่วนไปแล้ว"สำหรับการให้คะแนน พวกเรามีแขกพิเศษที่ได้รับเชิญมา เหล่าศิษย์เก่าโรงเรียนโทสึกิ"พออาจารย์พูดจบนักเรียนทุกคนต่างตกใจกันมาก
เพราะการจะเจอศิษย์เก่าโรงเรียนนั้นเป็นเรื่องยากมากพอตัวแต่ฉันเจอจนชินแล้วเนี่ยสิ เพราะท่านตาจะพามาให้ทำอาหารให้กินบ่อยๆ พวกศิษย์เก่าพากันออกมายืนเรียงแถวกัน รู้จักเกือบทุกคนเลยแห๊ะ แต่ละคนเข้มงวดมากซะด้วย
"คนที่เก้าแถวหลัง ที่มีแผลที่คิ้ว"คนคนนั้นคือโซมะคุงแต่ว่า "อ๊ะ โทษทีๆ คนข้างๆ นายถูกไล่ออก"พอเริ่มก็เอาเลยหรอแต่พอรู้สาเหตุแล้วล่ะใช่ยาสระผมที่มีกลิ่นสินะเพราะมันจะไปป่นกับกลิ่นอาหารเลยเรื่องแค่นี้ควรจะรู้นะ
รุ่นพี่ที่เป็นคนได้กลิ่นดันเป็นคนที่เข้มงวดสุดเลยรุ่นพี่ชิโนมิยะ โคจิโร่ แถมยังมีรุ่นพี่มิสึฮาระ ฟุยุมิ รุ่นพี่เซคิโมริ ฮิโตชิ รุ่นพี่โอนาโต้ โกโทดะรุ่นพี่อินุอิ ฮินาโกะและคนที่แสนจะเข้มงวดสุดๆ คุณโดจิม่า งิน โหดร้ายจังเลยค่ายฝึกนี้คิดกะจะไม่ให้มีใครผ่านเลยรึไง
"ยินดีต้อนรับสู่โทสึกิรีสอร์ทของพวกเราเหล่าศิษย์เก่าที่รวมตัวกันในวันนี้ล้วนเป็นโอนเนอร์เชฟที่มีภัตตาคารเป็นของตัวเองในหกวันต่อจากนี้ที่ค่ายฝึกพวกเราจะปฏิบัติกับพวกเธอเหมือนเป็นลูกจ้างของพวกเรา เข้าใจที่บอกรึเปล่าพวกที่ทำตามที่พวกเราคาดหวังไม่ได้จะถูกไล่ออกจากโรงเรียน ก็อย่างที่เห็นพวกเธอจะถูกไล่ออกทันทีและขึ้นอยู่กับการพิจารณาของเหล่าอาจารย์ งั้นขอให้พวกเธอโชคดี"เชฟโดจิม่ายังชอบพูดขู่แบบนี้อย่างเคย "เริ่มเข้ากลุ่มได้!! "ประกาศอีกแล้ววว ทุกคนแยกย้ายไปตามกลุ่มของตัวเองและฉันกับจิเอะก็อยู่กลุ่มเดียวกันด้วย ขอเวลาแป๊ปนึงละกัน
"เชฟโดจิม่า ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"ฉันเดินไปกล่าวทักทายกับเชฟโดจิม่าอย่างคุ้นเคย เพราะว่าก็เจอกันบ่อยพอตัวเหมือนกัน
"ท่านฮานะ ร่างกายแข็งแรงขึ้นแล้วเหรอครับ"เชฟโดจิม่าทักกลับ การเรียกท่านดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเชฟที่ รู้จักฉันไปแล้วล่ะ
"ค่ะ หายทันมาค่ายพอดีเลย เชฟคนอื่นๆ ดูจะเข้มงวดเหมือนเดิมเลยนะคะ"ฉันกล่าวกลับไป เชฟโดจิม่าเนี่ยก็ยังน่ากลัวเหมือนเดิมเลยล่ะค่ะ
"ก็ตามปกตินั่นแหละครับ ท่านฮานะก็รีบไปกลุ่มของตัวเองได้แล้วครับ"เชฟโดจิม่าว่าอย่างเสียงดุๆ ไม่ทันไรก็แสดงความน่ากลัวออกมาแล้วง่า
"ค่าาาา ไว้เสร็จงานวันนี้จะมาคุยต่อนะคะ"ฉันว่าไปพร้อมกับเดินไปที่รถกับจิเอะ
❄❄❄
กลุ่มของฉันเป็นกลุ่มF ซึ่งเป็นกลุ่มของเชฟฮินาโกะและมาไกลมาก หัวข้อเป็นให้หาวัตถุดิบแถวนี้ที่ไม่เลยรั้วและให้ทำเป็นคู่รู้สึกดีใจที่ฉันไม่เจอเชฟชิโนมิยะมากๆ เลยล่ะเพราะเชฟชิโนมิยะเข้มงวดมากแต่ก็นะฉันจะเจอใครก็ได้ไม่มีปัญหาหรอกฉันกับจิเอะจับคู่กันและออกตามหาวัตถูดิบ
แต่ก่อนหน้านั้นดูเหมือนโซมะคุงจะโดนท้าจากคนคนหนึ่งเห็นชื่อว่าทาคุมิ อัลดินีล่ะเป็นผู้ชายที่น่ารักมากเลยแถมอีกอย่าง น้องชายที่ชื่ออิซามิ อัลดินียังเป็นคนที่ดูนุ่มนิ่มมากเลยอยากกอดอ่าา
คู่ของโซมะเหมือนจะชื่อว่าทาโดโคโระ เมงุมิจังเป็นที่เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ในตัวเลยแห๊ะแต่ช่างเถอะหาวัตถุดิบก่อนดีกว่าแถวใกล้ภูเขาแบบนี้คงมีผักป่าเยอะสินะ
"ท่านฮานะคะเดี๋ยวฉันจะหาพวกเนื้อสัตว์เองท่านฮานะหาพวกผักเถอะค่ะ"จิเอะว่าแต่เอาจริงฉันก็ไม่มีปัญหาเรื่องการหาวัตถุดิบนะหาอะไรก็ได้แต่จิเอะคงไม่อยากให้ฉันไปเสี่ยงเพราะมีโรคประจำตัวอยู่แล้วหรอก
"อืม อย่าเจ็บตัวนะถ้ามีพวกไข่ก็เอามาด้วยนะคะ” ฉันกับจิเอะแยกกันไปเพื่อตามหาวัตถุดิบที่ต้องใช้ในการผ่านงาน
"ได้ค่ะ"แล้วจิเอะก็วิ่งหายไป แถวนี้มีพวกสมุนไพรอยู่ด้วยคงจะทำพวกเนื้อสัตว์อบสมุนไพรได้หลายชนิดเลยมีแม่น้ำด้วยเอาพวกปลามาต้มเป็นซุปแล้วปรุงด้วยสมุนไพรก็ได้แห๊ะ เครื่องปรุงเบื้องต้นมีหมดแล้วไข่ไก่ก็สามารถทำได้หลายอย่างเลยพอไม่ได้แตะการทำอาหารมานานพอให้มาคิดเมนูก็ดันอยากทำหลายๆ อย่างเลยแห๊ะ เก็บผักมาได้เท่าที่ต้องการแล้วเหลือแค่ไปเตรียมการรอจิเอะเท่านั้น
❄❄❄
กลับมาที่ครัวจ้า
กลับมาเร็วไปหรอเนี่ย ทั้งที่คิดว่าไปนานมากแล้วนะเนี่ยแต่ช่างเถอะเตรียมของรอก่อนแล้วกัน
"วาว ท่านฮานะกลับมาเร็วเหมือนกันนะคะ แล้วคู่ล่ะคะ"เชฟฮินาโกะพูดในขณะที่นั่งจิบชาอยู่อย่างสบายใจ
"หาพวกเนื้อสัตว์อยู่น่ะค่ะ ฉันเลยมาเตรียมพวกเครื่องเคียงรอ"ฉันว่าพร้อมเริ่มลงมือเตรียมเครื่องเคียง และจิเอะก็กลับมาพอดีพร้อมกับปลา ไข่และไก่ หามาตามที่อยากได้เป๊ะเลย"จิเอะเตรียมจัดการกับไก่นะคะฉันจะจัดการปลาเอง"ฉันว่าพร้อมลงมือล้างปลาและเริ่มแล่ปลาอย่างชำนาญ
ทำซุปไข่ไก่กับปลาดีกว่า เอาไว้ให้ซดเบาๆ ส่วนไก่ก็คงทำเป็นสามแบบ อบ ต้มและทอดเพราะมีไข่กับสมุนไพรเหลืออยู่เพราะงั้นการจะทอดคงจะไม่ยากเท่าไหร่เครื่องเคียงอีกอย่างก็คือผักที่ฉันคิดอยู่ว่าจะทำอะไรกับมัน บดให้มันเป็นซอสก็คงจะได้ โอเคเท่านี้ก็ได้เมนูทั้งหมดแล้ว"จิเอะฝากมาทำซุปกับซอสผักที่นะฉันจะจัดการกับไก่ต่อเอง"ฉันสั่งการจิเอะไป จิเอะคงรู้แล้วว่าฉันจะทำอะไร ไก่ของจิเอะเองก็แล่เสร็จหมดเเล้ว หมักไก่เรียบร้อยแล้วก็ลงมือทำทุกอย่างจนจานนี้เสร็จสมบรูณ์คนอื่นๆ ก็กลับมากันแล้วและเริ่มลงมือทำอาหาร ส่วนฉันก็ส่งงาน
"เตรียมการได้ดีมากเลยนะคะ ไก่ชุ่มช่ำมากแถมยังมีซุปที่ทำให้ตัดเลี่ยนได้ดีซอสนี้ก็เสริมให้ไก่มีความกลมกล่อมยิ่งขึ้นไปอีก ผ่านงานค่ะ"เชฟฮินาโกะเอ่ยขึ้นพร้อมกับทุกคนที่กำลังทำอาหารก็ตกใจ ตกใจตรงที่เป็นฉันนี่แหละค่ะเพราะหยุดเรียนไป2ปีกลับมาอีกที่ก็มาค่ายเลยมันก็คงไม่แปลกที่จะตกใจหรอก ตอนนี้ฉันสนใจสองพี่น้องอัลดินีมากกว่าเพราะมีดที่ทั้งสองคนใช้มันคือมีดเสี้ยวจันทร์ที่ใช้ยากพอตัวแต่ทั้งสองกับใช้ได้อย่างชำนาญแถมยังประสานงานกันได้ดีอีกด้วย แถมเนื้อสัตว์ที่เลือกก็คือเป็ดด้วยถ้าไม่มีฝีมือก็มีโชคแล้วล่ะที่จะทำจานนี้ออกมาแต่ฉันว่าไม่ใช่โชคแล้วล่ะ
แบบนี้โซมะคุงจะสู้ด้วยอะไรกันนะ สองพี่น้องอัลดินีทำเสร็จและส่งเรียบร้อบ และผ่านงานแล้วส่วนโซมะคุงเหมือนจะคิดอะไรสักอย่างอยู่และก็ไปหยิบขนมของเชฟฮินาโกะมาเป็นวัตถุดิบมันก็คือ คาคิโนะทาเนะเหมือนจะรู้แล้วล่ะว่าโซมะคุงจะทำอะไร ทอดปลาสินะถึงจะเสี่ยงแต่ดันได้วัตถุดิบที่ทุกคนไม่ครดคิดมามันก็คงไม่ยากที่จะทอดหรอก
ทุกคนก็รู้อยู่แล้วแหละว่าปลาในแม่น้ำมีความชื่นสูงไม่เหมาะเอามาทอดโดยที่ไม่มีแป้ง แต่อีกอย่างโซมะคุงฝากทาคุมิคุงถือด้วยเนี่ยสิฉันแอบคิดนะว่าทำไมถึงต้องฝาก และระหว่างนี้ไปทำความรู้จักกับสองพี่น้องอัลดินีดีกว่า
"ทาคุมิ อัลดินีคุงกับอิซามิ อัลดินีคุงสินะคะ ยินที่ดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉัน ยูกิเนะ ฮานะค่ะ"ฉันเดินไปแนะนำตัวกับทั้งสองคน
"อะ อืม เอ๋!! เธอคือเด็กม.ต้นที่ได้ท้าแข่งโชคุเงคิกับสิบหัวกะทิอันดับ1ในตอนนั้นนี่นา"ที่ทาคุมิคุงพูดก็เรื่องจริงค่ะตอนที่ฉันอยู่ม.ต้นฉันเคยกับท้าแข่งโชคุเงคิกับรุ่นพี่ที่ได้เป็นสิบหัวกะทิอันดับ1ในตอนนี้ตอนนั้นรุ่นพี่เขาอยู่ม.ต้นปี3อะไรมันดลใจให้ฉันไปแข่งกับรุ่นพี่เขาก็ไม่รู้แต่ก็แพ้กลับมาด้วย2-1ตลอดเลย
"อะ อืมค่ะ ทาคุมิคุงกับอิซามิคุงเมื่อกี้ทั้งสองคนสุดยอดไปเลยนะคะ เมสซาลูน่าที่ทั้งสองคนใช้เนี่ยก็น่าสนใจมากเลยค่ะ"ฉันพูดไปตามจริงอยากลองใช้ดูสักครั้งจัง
"ไม่ขนาดนั้นหรอก ถ้าให้เทียบจริงๆ ฝีมือของเธอก็ใช้ย่อยนะถึงส่วนมากจะให้ผู้ช่วยทำซะมากกว่าแต่การเตรียมการของเธอมันเร็วเกินกว่าคนธรรมดา ถ้าไม่มีฝีมือคงทำขนาดนั้นไม่ได้หรอก"เกลียดจังเวลาที่มีคนดูฉันออก ทาคุมิคุงแอบน่ากลัวนิดๆ นะเนี่ย ก็นะฝีมือระดับนั้นคงจะพอมองฉันออกอยู่หรอก
"ขอบคุณที่ชมนะคะ อ๊ะจริงด้วย ขออย่างนึงได้ไหมคะอิซามิคุง"ฉันหันไปหาคนน้องหลังจากที่พูดกับคนพี่เสร็จ
"อะไรเหรอ"อิซามิคุงถามฉัน ตายังปิดอยู่ด้วยน่ารั๊กกกกกก
"ขอกอดได้ไหมคะ"ฉันถามไปถ้าให้บอกเหตุผลก็คงเพราะฉันชอบอะไรที่ดูนุ่มนิ่มล่ะมั้งคะ อยากกอดอะไรที่มันดูนุ่มนิ่มมากๆ เลย
"เอ๊ะ!?” ทั้งพี่และน้องต่างอุทานพร้อมกัน เพราะตกใจในความ
"ท่านฮานะคะ อย่าไปขออะไรแบบนั้นสิคะ! "จิเอะทำเสียงดุใส่ฉัน
"ก็อิซามิคุงดูนุ่มนิ่มนี่คะ"ฉันก็เอ่ยไปอย่างเด็กโดนแม่ดุ
"เออ จะกอดก็ได้นะผมไม่มีปัญหาอะไรหรอก"อิซามิคุงพูดขึ้นรออยู่ใยเดินไปกอดเลยมันนุ่มนิ่มมากเลยอ่า อยากเอาไปกอดนอนเลย
"อิจฉาทาคุมิคุงจังเลย มีน้องชายที่นุ่มนิ่มขนาดนี้"ฉันว่าทั้งที่ยังกอดอิซามิคุงอยู่
"มันน่าอิจฉางั้นเหรอ"ทาคุมิคุงพูด
"อืม มันน่าอิจฉามากเลยนะคะ"ฉันว่าพร้อมหัวเราะเล่นและพูดคุยเล่นไปเรื่อยๆ
☀☀☀
โซมะคุงกับมาพร้อมกับวัตถุดิบที่เพิ่มมาอีกนิดหน่อยพร้อมเริ่มลงมือทำอาหารอย่างรวดเร็วโดยมีเมงุมิจังคอยสนับสนุนอยู่ จนเสร็จและส่งงานผ่านงานเรียบร้อยและดูเหมือนว่าเชฟฮินาโกะจะตัดสินอาหารทั้งสองคนแล้วแต่ว่าโดนโทรตามให้กลับสะก่อนก็เลยไม่รู้ผลแพ้ชนะแต่ฉันแอบไปชิมมาแล้วล่ะอาหารทั้งสองคนทางให้เลือกคนชนะสำหรับฉันคงเป็น
ยูกิฮิระ โซมะคุงล่ะนะ
☀☀☀
ตอนแรกไรต์ก็แต่งได้เท่านี้แหละจะพยายามอัพนะคะ
ถามเรื่องพระเอกไรต์คงให้ออกมาก่อนเวลาแน่นอนค่ะ
ถ้าชอบอย่าลืมกดติดตาม กดไลค์ และคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรตนะคะบาย
ความคิดเห็น