ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    May,I Love You

    ลำดับตอนที่ #1 : My Destiny!!

    • อัปเดตล่าสุด 11 เม.ย. 50


                          ณ โรงเรียนที่มีขนาดปานกลางไม่ใหญ่และเล็กเกินไป  สถานที่นี่
    เป็นที่มีความหลากหลายไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ก้าวแรกที่ฉันได้เข้ามาเรียนยัง
    โรงเรียนแห่งนี้ ฉันก็ไม่ค่อยที่จะชอบซักเท่าไร เพราะมันดูเหมือนว่าพ่อแม่
    บังคับให้ฉันมาเรียนที่โรงเรียนนี้ พ่อแม่บอกว่าถ้าไม่ได้เข้าโรงเรียนนี้ก็ต้อง
    ไปอยู่กับลุง นั้นเป็นเรื่องที่แน่นอนว่าฉันไม่อยากที่จะจากพ่อแม่ไปเลย  และดู
    เหมือนว่าการเข้าเรียนของในโรงเรียนทำให้ชีวิตของฉันต้องเปลี่ยนไป 






                                 นี่ ก็เข้าปีที่3แล้วที่ฉันได้เข้าโรงเรียนแห่ง
    นี้ นี่ก็ปลายเทอม1 แล้วทุกคนขยันและตั้งใจเรียนมากขึ้นแต่จู่ ๆก็มีเหตุการณ์
    ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อวงที่ใครๆต่างหลงใหลและคลั่งไคล้ได้มีโปรเจ็ตที่จะมา
    สอนหนังสือที่โรงเรียนแห่งนี้  แล้วเล่านักเรียนที่น่ารักที่เรียนในโรงเรียน
    แห่งนี้จะเป็นอย่างไงน่ะ
     





                               “นี่แก ได้ข่าวปะว่าดงบังจะมาสอนที่โรงเรียนของเรา
    ง่ะ” เสียงเล็กของเด็กสาวคนหนึ่งที่ถามเพื่อน สาวอีกคน





                               “พูดเป็นเล่นไปน่า ฉันน่ะติดตามข่าวของดงบังทุกฝี
    ก้าวน่ะย่ะ ทำไมไม่เห็นได้ข่าวเลย” เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็น
    สาวกดงบังของแท้






                      “เรื่องนี้จะไปรู้แกห่ะ เห็นพักนี่แกมัวแต่มกมุ่นเรื่องโหวต
    ให้ดงบังกับเอสเจเท่านั้น แล้วพวกแกไม่คิดที่จะช่วยฉันทำงานเลยใช่ไม เอาแต่
    เมาส์กันอยู่ได้น่ะ ว่างนักรึไง งานก็ยังทำไม่เสร็จยิ่ง เธอยัยซากุระ แกน่ะ
    เหลืองานเยอะกว่าพวกฉันอีกน่ะ ยังมัวมานอนอยู่ได้”เพื่อนผู้หญิงอีกคนพูดพรางใช้
    สายตาจิกไปที่เพื่อนๆที่กำลังนั่งเมาส์กันอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนที่พูดก่อน
    เขาจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักหน่อย เพราะเขาไม่รู้ว่าดงบังมีโปรเจ็ตที่จะมาสอนที่
    โรงเรียนนี้ 





                        “ยัยนี่ อะไรกันไม่คิดที่จะสนจันเลยใช่ไมเนี่ย นอกจากดงบัง
    และเอสเจแล้ว ไม่คิดที่จะสนใจอะไรจริงๆเหรอเนี่ย”เด็กหญิงคนเดิมบ่นให้ซากุระ
    เด็กสาวที่ไม่คิดที่จะสนใจอะไรนอกจากดงบัง และเอสเจแต่ดันเรียนเก่งซะงั้น




                       “ไรกันว่าให้ฉันอยู่ได้นั้นล่ะ จิยาโกะเธอเองไม่ใช่เหรอ ที่
    ตกลงกับฉันแล้วว่าจะไม่ให้ฉันทำงานแลกกับการ..............ยัยซากุระหยุดพูด
    เดี๋ยวนี่น่ะ”ซากุระพูดด้วยท่าทีที่เซ็งพอๆกับเสียง แต่นั้นดูเหมือนว่าเขากำลัง
    จะจิยาโกะเพื่อนรัก จิยาโกะรีบที่ออกคำสั่งไม่ให้ซากุระพูดต่อไปเพราะรู้ว่าอาจ
    จะทำให้เขาตายได้แน่ๆ





                     ‘ยัยนี่ไว้ใจไม่ได้แฮะ ถ้าเกิดยังความลับร่วงล่ะก็ฉันโดนเจ้า
    นั่นฆ่าฉันตายแน่ๆ’จิยาโกะคิดในใจอย่างปรงๆเพราะเขาตัดสินใจผิดอ่ะป่าวที่บอก
    ความลับให้ยัยนี่รู้






                      “จิยาโกะมีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้บอกเราเหรอ”เพื่อนสาวคน
    หนึ่งถามจิยาโกะ ด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน





                                 ‘เฮ้อ ไรกันเนี่ยยัยซากุระไม่น่าพูดเลย’จิยาโกะ
    คิดในใจว่าต้องซวยแน่ๆถ้าไม่ยอมบอกเพื่อนๆผู้น่ารักเล่านี้เพราะรอยยิ้มหวานของ
    เพื่อนผู้นี่ เปรียบเหมือนรอยยิ้มของซาตานก็ว่าได้






                                   “ระ...เรื่องนั้น.......จิยาโกะจ๋า อยู่ไมจ๊ะ
    จิยาโกะจ๋า..พึบ....ตุ้บ...”ประโยคแรกเป็นประโยคที่จิยาโกะจะอธิบายให้เพื่อนๆ
    ฟัง แต่เสียงเรียกชื่อจิยาโกะ ทำให้จิยาโกะถึงกับสะดุ้งและรีบขว้ากระเป๋านัก
    เรียนและกระโดดลงจากอาคารทางหน้าต่างโดยไม่สนใจว่าชุดที่ตัวเองใส่นั้นเป็น
    กระโปรง




                                   “ จะ..........ไปแล้วยัยนั้นน่ะ นายไม่ต้องมอง
    หาทางให้เลย”เสียงของชายหนุ่มหน้าหวานพูดักการถามของหมุ่มหน้าคม 





                                     “นายจะมาทำไมกันน่ะ!! น่ารำคาญที่สุด รีบไป
    ไกลฉันเลยไป”เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งว่าให้กับหนุ่มหน้าคมอย่างอารมณ์เสีย
    มากๆ 



                                    “รีบไปซะไป๊....”เสียงขอเด็กผู้หญิงอีกคนบอก
    ด้วยความรำคาญอีกคน




                                    “......”ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่ม และเดินออก
    จากห้องไป





                     .....ทางด้านจิยาโกะ.....
                                  “เกือบไปแล้วไมล่ะ แต่ว่ารอบนี้เจ้าเดวิดมาได้
    ทันพอดีเลยลอดตัวไปง่ะ รอดตัวไป ถ้ายัยพวกนั้นรู้มีหวังชั้นตายแน่ๆเลย”จิยาโกะ
    บ่นคนเดียวในขณะที่จะเดินไปที่บ้านของซากุระเพื่อนสนิท




                                     “ว๊าย!! ขอโทษฮะ ขอโทษ”เสียงของชายหนุ่มร่าง
    เล็กกล่าวขอโทษอย่างรีบเร่งราวจะหนีอะไรอย่างนั้นแหละ รีบจนทำให้จิยาโกะถึงกับล้มลง ชายคนนั้นหันไปตามเสียงที่เรียกตนเพื่อดูว่าคนที่เรียกตนมาถึงไหนแล้ว
                                  




                                     “นั้นใช่ จุนซูปะ ใช่ไม น่ะ นั้นไง ”เสียงของ
    เด็กสาวหนึ่งกล่าวบอกให้เพื่อนๆกลุ่มเดียวกับเขา และชี้ไปทางจุนซูและจิยาโกะ 
    และจะวิ่งมา แต่ดูเหมือนว่าพวกเด็กสาวกลุ่มนี้จะหยุดชะงักกะทันหัน
    เมื่อเห็นจิยาโกะที่ล้มลงเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ชนด้วยความไม่พอใจ ที่ชนตัวเอง




                                      “กริ๊ด กริ๊ด นั้นจิยาโกะใช่ไม จิยาโกะ
    กริ๊ด จิยาโกะ”เสียงของสาวๆดังขึ้นกะทันหันเมื่อเห็นหน้าของจิยาโกะ ทำให้จิยา
    โกะถึงกับหน้าถอดสีเลยทีเดียว เมื่อเห็นพวกแฟนคลับของซากุระ และค่อยๆก้าวถอย
    หลังช้าๆ แล้วหันไปวิ่งอย่างรวดเร็วอย่างสุดความสามารถ






                                    ในขณะนั้นจิยาโกะกำลังคิดว่า ‘ซวยชิบ เลยง่ะไป
    ไหน ที่ๆเดียวที่ไปได้คือ โรงเรียนล่ะว่ะ’จิยาโกะคิดแล้วรีบวิ่งๆๆๆๆๆแล้วก็วิ่ง
    ไปที่โรงเรียน




                                  ทางด้านจุนซูที่ได้ยินเสียงกริ๊ดและเห็นพวกเด็ก
    ผู้หญิงถึงกับสะดุดเหมือนกันและยิ่งร้ายไปว่านั้นเด็กผู้หญิงพวกนั้นวิ่งชนมอง
    ผ่านจุนซูไปด้วยที่เหมือนว่าเด็กผู้หญิงพวกนั้นจะลืมว่าคนที่ชนคือ
    จุนซูแห่งวงดงบังชินกิ  ‘นั้นอะไรง่ะ ไม่เข้าใจจัง เด็กผู้หญิงคนนั้นใครกันน่ะ’
    จุนซูคิดในใจด้วยความมึนงงอย่างมาก






                                    “จุนซู จุนซู จุนซู”เสียงเรียกชื่อของจุนซูดัง
    ขึ้นจากด้านหลัง จุนซูรีบหันไปทางต้นเสียงทันทีเพราะกลัวว่านจะเป็นแฟนคลับของ
    เขาอีก




                                    แต่จริงๆแล้วคือสมาชิกวงดงบังชินกิที่เหลือ
    ต่างหากที่เรียกและกวักมือเรียกจากรถส่วนตัวเพื่อให้จุนซรีบวิ่งไปหาที่รถ






                                    “นี่จุนซูทำไมนายถึงออกจากบ้านมได้ห่ะ รู้ไมพวกเราเป็นห่วงนายมากน่ะ พวกแฟนๆยังคงไม่ชินกับเราน่ะ ทำอะไรก็คิดก่อนซิ นี่ดีน่ะที่ผู้จดการไม่รู้น่ะถ้ารู้คงเป็นรื่องแน่ๆเลยแล้วเดี๋ยวเราต้องไปที่โรงเรียนที่เราต้องไปสอนอีกน่ะ เนี่ยดีน่ะที่พวกเราเจอนายก่อน ”เล่าสมาชิกวงเริ่มเทศนาแก่จุนซูที่หนีออกจากบ้านมาด้วยเริ่มจากแจจุง ยุนโฮ ยูชอนและคนสุดท้ายคือชางมิน ทำให้จุนซูถึงกับหน้าจ๋อยไปเลยทีเดียว จุนซูไม่มีการตอบใดๆเพราะรู้ว่าตัวเองผิดเต็มประตู




                                                                      

                                                                                    To Be Continued…

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×