คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Ep7:good time
อากาศเย็นๆยามเช้าทำให้เฉินรู้สึกอยากออกมาเดินเล่น เค้ายังจำภาพสมัยเด็กที่เคยมาที่นี่ได้ดี เค้ารู้สึกคุ้นเคยกับไร่ชาแห่งนี้ แต่ทุกที่ที่ก้าวผ่านราวกลับว่ามีความทรงจำบางอย่างที่ขาดหายไป บางทีก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในสมองแต่แล้วก็ขาดหายไปเหมือนมีใครมาเปิดปิดสวิชไฟ แล้วเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เค้าฝันถึงคือใครกัน ทำไมในฝันถึงช่างอบอุ่นจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมา เค้ากำลังหลงรักคนในฝันหรอ แล้วที่เค้ารู้สึกใจเต้นกับพี่อี้ชิงคืออะไร นี่เค้าชอบผู้ชายจริงๆหรอ
“เป็นไรเฉิน สีหน้าดูไม่ดีเลย” เป็นคยองซูที่เอ่ยทักทายเฉิน
“งั้นหรอ” อาการแปลกๆของเพื่อนทำให้แบคฮยอนและคยองซูรู้สึกไม่สบายใจจนอดเป็นห่วงไม่ได้
“มีเรื่องอะไรบอกได้นะเว้ย” แบคฮยอนเดินไปโอบไหล่เพื่อนตัวเล็ก
“พวกแกเคยรู้สึก..สับสน ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีปะ”
“ขอเดา…..เรื่องพี่อี้ชิง”
“…!”
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ดูก็รู้แล้วว่าคนที่ทำให้แกวุ่นวายขนาดนี้ได้ก็มีอยู่แค่รายเดียว”
“อืม….ไม่รู้ดิ มันสับสนหว่ะ กูชอบพี่อี้ชิงหรอวะ กูเพิ่งจะเจอพี่เค้าได้ไม่นานนะเว้ย แล้วทำไมกูต้องชอบผู้ชายด้วยกันวะ กูอาจะแค่มาอยู่ที่นี่แล้วเหงาๆ มีพี่อี้ชิงอยู่ก็เลย…..”
“หยุดๆๆๆ” แบคฮยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางสับสนจริงจังของเพื่อน
“สรุปคือ นายหวั่นไหวเพราะอี้ชิง”
“…..คงงั้น”
“งั้นมัวรออะไรอยู่วะ”
“แต่มันไม่มีเหตุผลนะเว้ย…..”
“ถ้ามึงมัวแต่หาเหตุผลกับความรัก เมื่อไหร่มึงจะได้รักจริงๆวะ”
“……..อืม กูขอคิดดูก่อนหวะ”
เสียงเพลงในงานเลี้ยงไม่ได้ทำให้เฉินรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด คำพูดของเพื่อนรักทั้งสองยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เค้าควรจะทำอย่างไร เค้าควรทำไปตามใจตัวเอง จริงหรือ
อี้ชิงกำลังแอบมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในมุมหนึ่งของงานเลี้ยง ภาพเด็กน้อยที่เค้าคิดถึงซ้อนทับขึ้นมาในความทรงจำ เฉินไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“มานั่งคนเดียวไม่เหงาหรอ” เฉินสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อคนที่เค้ากำลังคิดถึงอยู่ดันโผล่มาตอนนี้
“อาครับ”
“ไม่ออกไปสนุกกับเพื่อนหรือไง” อี้ชิงหันไปมองทางคยองซู แบคฮยอนและเซฮุนที่กำลังคุยไปหัวเราะไปอย่างออกรส
“…….” อี้ชิงรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเฉินเอาแต่เหม่อเหมือนคนจิตหลุด
“มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า” อี้ชิงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
‘ผมไม่สบายใจก็เพราพี่นั่นแหละ’ เฉินได้แต่คิดในใจ
“ตามพี่มาเร็ว” เมื่อเห็นเฉินไม่พูดอะไรพี่อี้คนเนียนจึงถือวิสาสะจับมือน้อยๆของเฉิน ออกแรงลากให้ตามไปทันที
“พี่จะพาผมไปไหน”
“ตามมาเถอะน่า”
เทามองตามร่างสองร่างที่เดินออกไปจากงานด้วยแววตาเจ็บปวด เค้ารู้ดีว่าเฉินกำลังมองอี้ชิงด้วยสายตาแบบไหน ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเค้าก็ไม่เคยได้เป็นคนคนนั้นของเฉินเลย
“มองตามตาละห้อยเชียวนะ” น้ำเสียงเย้ยหยันของเซฮุนทำให้เทารู้สึกเหมือนโดนมีดปักที่กลางใจ ทำไมต้องเป็นไอ้บ้านี่ด้วยที่ดันมารู้เรื่องของเค้า
“ไม่ต้องมายุ่ง!” เทาผลักเซฮุนไปให้พ้นทาง อยากหนีออกไปให้พ้นจากตรงนี้ หากแต่เซฮุนดันจับแขนของเค้าเอาไว้
“อะไรอีก”
“ถ้าเสียใจก็เลิกชอบเค้าสิ”
“มันทำง่ายขนาดนั้นเลยหรอไง” เทาพูดขึ้น แววตาเริ่มสั้นไหว
“…...”
“ถ้านายรักใครสักคน นายไม่สามารถเลิกชอบเค้าคนนั้นได้ง่ายๆหรอก” เทาสะบัดมือของเซฮุนออกแล้วเดินหนีไปอีกทาง ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่กำลังไหล แต่เทาไม่รู้หรอกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ไม่ต่างกัน
“ใช่แล้วเทา การเลิกชอบนายมันยากมาก ฉันทำไม่ได้ ฉันเลิกรักนายไม่ได้เหมือนกัน”
“พี่อี้ชิง พี่จะพาผมไปไหนกันแน่” เฉินเริ่มดิ่นไปดิ่นมาเมื่ออี้ชิงเริ่มพามาที่บ้านสองชั้นหลังไม่ใหญ่นักที่อยู่ห่างไกลจากงานเลี้ยง
แต่อี้ชิงก็ไม่พูดอะไร ลากเฉินมาจนถึงในตัวบ้าน พาเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนถึงชั้นสองและเปิดประตูเข้าไปในห้องๆหนึ่ง
“เห้ย! พี่พาผมเข้ามาในนี้ทำไม” เฉินโวยวายขึ้นเมื่อเห็นอี้ชิงพาตนเองเข้ามาในห้องนอน แต่คนข้างๆก็ไม่พูดอะไร พาเฉินเดินไปยังมุมมุมหนึ่งที่มีบันไดเล็กที่ต่อไปยังห้องใต้หลังคา
“ตามพี่มาเถอะ แล้วเฉินต้องชอบแน่ พี่จะทำให้รู้สึกดีเอง” คำพูดกำกวมทำให้เฉินถึงกับตกใจจนตาค้าง พยายามสะบัดมือของอี้ชิงออกแต่ก็สู้คนแรงเยอะกว่าไม่ได้
“นอนลงไปสิเฉิน”
อี้ชิงชี้ไปที่ฟูกอันขนาดไม่กว้างมากนัก แต่ก็กว้างพอจะให้นอนได้สองคน
“มะ ไม่เอา” เฉินสายหน้ารัว
“มาเถอะ” อี้ชิงพูดจบก็เดินมาลากเฉินอีกครั้ง กดตัวเฉินลงไปกับฟูกหนานุ่มที่ปูอยู่บนพื้นห้องใต้หลังคา เฉินที่ตกใจกับการกระทำของอี้ชิงก็เอาแต่หลับตาแน่นจนอี้ชิงนึกขำ ‘หรือเด็กคนนี้คิดว่าเค้าจะทำอะไรแบบนั้น’
“เฉิน ถ้าไม่ยอมลืมตาพี่จะ…..”
พรึบ!
เพราะกลัวคำขู่ของอี้ชิงเฉินจึงรีบลืมตาขึ้นมาทันที
“คิดว่าพี่จะทำอะไรเราจริงๆหรือไง?”
“……..” เฉินเอาแต่เงียบไม่ตอบ หัวใจกำลังสูบฉีดเลือดอย่างหนักเมื่อใบหน้าของอี้ชิงอยู่ใกล้ใบหน้าของตนมาก
“พี่อยากพาเรามาดูนี่ต่างหาก” พูดจบอี้ชิงก็เบี่ยงตัวหลบทำให้เฉินได้แห็นหลังคาที่ทำด้วยกระจกใสจนเห็นดาวระยิบระยับอย่างชัดเจน ภาพท้องพายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวสะกดให้เฉินไม่สามารถละสายตาไปจากความงามที่สร้างขึ้นโดยธรรมชาติได้
“สวยจังเลยครับพี่อี้ชิง” เฉินพูดขึ้น ตาใสยังคงจ้องมองหมู่ดาวบนท้องฟ้า อี้ชิงซึ้งนอนตะแคงข้างมองเฉินอยู่ถึงกับยิ้มออกมา 'น่ารัก'
เฉินนึกแปลกใจว่าทำไมพี่ชายที่นอนอยู่ข้างๆเค้าถึงไม่พูดอะไรเลย
“พี่อี้ชิงครับ เอ่อ…...” เหมือนโดนสะกดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่หมู่ดาว หากแต่เป็นแววตาที่อ่อนโยนของอี้ชิงที่สะกดให้เฉินไม่สามารถละสายตาไปได้เลย ทั้งสองคนจ้องตากันเน้นนาน นานจนดวงดาวบนท้องฟ้าถูกลืม
เฉินหลับตาลงเมื่อใบหน้าของอี้ชิงกำลังเคลื่อนมาใกล้เรื่อยๆ สัมผัสนุ่มละมุนที่ได้รับจากคนเป็นพี่ทำให้ร่างบางในอ้อมกอดของอี้ชิงถึงกับเคลิ้มไป จูบอันแสนอ่อนโยนทำให้เฉินใจเต้นรัว ริมฝีปากบางที่ถูกช่วงชิงค่อยเปิดออกตามการชักนำของร่างสูง มือบางกำชายเสื้อของอี้ชิงแน่น
“พี่..ขอโทษนะ” อี้ชิงเอ่ยเมื่อถอนริมปากออก มองเด็กน้อยในอ้อมกอดของตนที่มีใบหน้าแดงก่ำ
“เอ่อ…..” เฉินถึงกลับพูดไม่ออก หัวใจยังคงสูบฉีดเลือดไม่หยุด
“พี่รักเฉิน รักมาก รักจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง อย่าเกลียดพี่เลย” อี้ชิงมองเฉินด้วยแววตาจริงจังเหมือนจะย้ำเตือนให้เฉินได้รู้ว่าตนไม่ได้โกหก
“ผม…..”
“…...” อี้ชิงซบหน้าลงกับไหล่ของคนในอ้อมกอดอย่างหมดแรง กลัว กลัวว่าเฉินจะเกลียดเค้า
“ผมรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้พี่ แบบนี้เรียกว่ารักหรือเปล่า” อี้ชิงเงยหน้าขึ้นมองเฉินอีกครั้ง ใบหน้าของเด็กน้อยขึ้นสีแดงจัดอย่างน่ารักจนอี้ชิงเผลอยิ้มออกมา ริมฝีปากหนาเคลื่อนเข้าไปหาร่างบางอีกครั้ง ประทับจูบนุ่นละมุนลงบนริมฝีปากบางอย่างโหยหา เพียงไม่นานเด็กน้อยในอ้อมกอดก็เผลอไผลไปตามการชักนำ เปิดริมฝีบากออกให้ร่างสูงได้รุกล้ำเข้าไป
ถ้าหากการหาเหตุผลกับความรักมันยากนัก เค้าก็จะลองทำตามหัวใจตัวเองดูสักครั้งหนึ่ง
อี้ชิงมองเด็กน้อยของเค้าที่หลับไปแล้วอย่างเอ็นดู มือหน้าค่อยๆเกลี่ยผมร่างบางอย่างอ่อนโยน
เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต แววตาของอี้ชิงก็เปลี่ยนไป เค้าหวังเพียงอยากให้ใครสักคนรับฟังเค้าบ้าง ทำได้เพียงแค่อ้อนวอนต่อพระเจ้า สายลม และดวงดาว หากแต่ในความเป็นจริง เวลายังคงต้องเดินต่อ โลกยังคงต้องหมุนไปและทุกชีวิตยังคงต้องเดินต่อ
“ถ้าพระเจ้ามีจริง ได้โปรดช่วยหยุดเวลาไว้ที อย่าพลากช่วงเววลาดีๆแบบนี้ไปจากเราเลย”
..............................................................
ถึงผู้อ่านทุกท่าน
ข้าพเจ้าแต่งNCไม่เป็นTT
(อ่านเป็นอย่างเดียว -..-)
ความคิดเห็น