คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Ep6:White or Black
เคร้ง~ กึก
เคร้ง~กึก
“โอ๊ย! เฉิน เลิกหมุนไอ้ป้านชาจิ๋วนี่สักทีได้ป่ะ”
เคร้ง~กึก
เคร้ง~กึก
แต่ผมก็หาได้สนใจของคำพูดแบคฮยอนไม่ ณ ตอนนี้หัวไม่ว่างหว่ะเพื่อน กำลังเรียบเรียงเหตุการณ์
“โอ๊ย! ไอ้เฉิน”
“หุบปากแล้วแดกเค้กไป” ผมหันไปพูดกับแบคฮยอนที่กำลังกินเค้กที่ผมกับพี่อี้ชิงช่วยกันทำ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะกินเพราะเรื่องที่มันค้างอยู่ในหัวนี่แหละ
“แบค คยอง ฮุน ขอถามไรหน่อยดิ”
“ว่าไง?” ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกันผมจึงเริ่มเปิดประเด็นสิ่งที่คิดทันที
“ป้านชาอันนี่ ฉันได้มายังไงก็ไม่รู้ แต่พวกแกและทุกคนทำเหมือนรู้ แต่บอกฉันแค่ว่าให้เก็บไว้ให้ดี ห้าปีที่แล้วฉันถูกรถชน ความทรงจำสุขภาพร่างกายของฉันทุกอย่างปกติหมด แต่ทุกคนรู้จักพี่อี้ชิงดีแต่ฉันกลับไม่รู้จัก ทั้งๆที่เมื่อห้าปีที่แล้วฉันก็อยู่กับพวกแกมันเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะไม่เคยเจอพี่อี้ชิง”
“เออ…..”
“ว่าไง” ผมถามทั้งสองคนพร้อมส่งแววตาที่สื่อว่าผมจริงจังมากไปให้ เรื่องนี้มันมีอะไรแปลกมาก มันแปลกตั้งแต่ไอ้สัญญาแต่งงานบ้าๆนี้แล้ว เป็นไปได้ยังไงที่ทุกคนรู้เรื่องการทำสัญญาแต่งงานดี แต่กลับมีผมคนเดียวที่ไม่รู้ และแม่ดูเหมือนจะไม่พอใจพี่อี้ชิงมาก
“พี่เค้าไม่ค่อยออกมาหรอก จริงๆนะ”
“ฉันอยู่กับพวกแกตลอด เป็นไปไม่ได้ที่พวกแกจะไปเจอพี่อี้ชิงโดยไม่มีฉัน”
“เออ….ก็”
“ก็อะไรคยองซู” ผมหันไปมองคยองซูทันทีเมื่อเพื่อนตัวเล็กเริ่มพูด วันนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้
“ก็พี่เข้านอนเร็วเองนี่” คำพูดของเซฮุนทำให้ผมเงียบไป
“ใช่ๆ พี่อี้ชิงเค้าต้องช่วยงานที่ไร่หน่ะเลยไม่ค่อยได้ออกไปไหน จะออกมาคุยกับพวกเราตอนดึกๆแต่นายก็เข้านอนไปแล้ว” แบคฮยอนพูดเสริม
มันก็จริงนะ ผมเข้านอนเร็วมาก แต่พวกที่เหลือชอบเข้านอนช้าเพราะเอาแต่ดูรายการทีวี แต่….มันจะใช่แบบนั้นจริงๆหน่ะหรอ
“เอาหล่ะเด็กๆ วันนี้เราจะเข้าเมืองกันนะ” น้าลี่อินพูดขึ้นเมื่อพวกเราทุกคนมารวมตัวกัน
“เข้าเมืองไปทำอะไรหรอครับ” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
“เพราะพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงที่ไร่ เราจะเข้าเมืองไปหาซื้อเสื้อผ้ากัน เพราะพวกเธอทุกคนเพิ่งจะมาจากเกาหลี คงยังไม่มีเสื้อผ้าดีๆ”
“อ่อครับ” ผมพยังหน้าอย่างเข้าใจ มันไม่แปลกหรอกที่จะต้องออกไปซื้อถึงเมืองอื่น ที่ฮกเกี้ยนนี่มีแต่ชา มองไปทางไหนก็เห็นแต่ไร่ชา เหอๆ
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปกันเลยเนอะ เซฮุนช่วยขับรถให้น้าหน่อยนะ”
“ครับ” เซฮุนพยักหน้ารับพร้อมยื่นมือไปรับกุญแจ
“เออ คือเรามีแต่รถคันเล็กนะ อาจจะนั่งไม่พอ แบคฮยอน คยองซู เทามานั่งกับน้า ส่วนเฉินไปกับอี้ชิงได้ไหมลูก”
“เอ่อ….”
“ได้ใช่ไหมลูก ดีเลย! ทุกคนขึ้นรถเร็ว” น้าลี่อินพูดจบก็เดินขึ้นรถและเซฮุนก็ขับรถออกไปทันที….
แล้วก็เหลือผมกับพี่อี้ชิงสองคน….
“ไปกันเถอะเฉิน เดี๋ยวจะค่ำซะก่อน” พี่อี้ชิงพูดจบก็ดึงมือผมไปยังรถคันหรูทันที ผมต้องอยู่กับพี่อี้ชิงสองต่อสองหรอ
โอ้วม้ายยย
ภายในรถ
“พี่อี้ชิง เราจะไปที่ไหนหรอครับ”
“คงเป็นร้านตัดชุดที่แม่นัดไว้แหละมั๊ง ขับตามไปก่อนแล้วกัน” พี่อี้ชิงพูดจบก็ขับรถออกจากไร่ชาทันที
“พี่อี้ชิงครับ พี่เกิดที่ฮกเกี้ยนหรอครับ” ผมเริ่มชวนคุยทันทีจะได้ไม่อึดอัด
“เปล่า พี่เกิดที่ฉางซาหน่ะ แต่เลือกมาทำไร่ชาที่นี่”
“น้าลี่อินนี่เก่งจังเลยนะครับ”
“หืม?”
“ก็ตัวคนเดียวแท้ๆ แต่สามารถทำไร่ชาที่ใหญ่ขนาดนี้ได้”
“…….” ผมสัมผัสได้ว่าพี่อี้ชิงเงียบไปผมจึงรู้ตัวว่าผมพูดอะไรที่ไม่สมควรเสียแล้ว
“เออ ผมขอโทษครับ”
“ตั้งแต่เกิดพี่ก็ไม่เคยได้เห็นหน้าพ่ออยู่แล้ว พี่ไม่สนใจหรอก” สายตาที่สั่นไหวของพี่อี้ชิงทำให้ผมรู้สึกผิด
ฟึบ~
ผมจึงกุมมือพี่อี้ชิงข้างหนึ่งของพี่อี้ชิงเอาไว้
“พี่ยังมีน้าลี่อิน ยังมีทุกคน ยังมีผมนะครับ” ผมยิ้มให้พี่อี้ชิงพี่ อี้ชิงจึงยิ้มตอบจนเห็นลักยิ้ม รอยยิ้มแบบนี้แหละครับพี่อี้ชิง มันสดใสมากเลยครับ
ฟอด~
“ชื่นใจจัง”
“พี่อี้ชิง!” ผมชักมือออกทันทีที่พี่อี้ชิงหอมที่มือผม เนียนตลอดเลย!
“ใช่ครีมทามือกลิ่นอะไรครับ ห๊อมหอม” พี่อี้ชิงพูดพร้อมกับยิ้มจนลักยิ้มโผล่รอบสอง ตอนนี้มันไม่ใช้รอยยิ้มสดใสแล้ว! รอยยิ้มปีศาจชัดๆ!
“ขับรถไปเลยครับ” ผมดันหน้าพี่อี้ชิงให้หันกลับไปมองทางทันที ชอบทำให้ผมรู้สึกแปลกๆตลอดเลย ชิ!
ณ ร้านตัดชุด
“เอาหล่ะเด็กๆ มากันครบแล้วนะ” น้าลี่อินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มร่าเริงและเดินนำเข้าไปในร้านทันที ดูเหมือนว่าคนที่อยากจะได้ชุดสวยๆมากที่สุดคงเป็นน้าลี่อินนะ
“แบค คยอง มาช่วยน้าเลือกชุดหน่อยสิ”
“ได้เลยครับน้าลี่อิน”
“งั้นเทาไปช่วยเซฮุนเลือกชุดนะ แล้วอี้ชิงก็ช่วยน้องเลือกแล้วกันนะตกลงตามนี้ ไปเร็วแบคฮยอนคยองซู” น้าลี่อินพูดจบก็หันไปขยิบตาให้แบคและคยองและพากันเดินออกไปทันที เอิ่ม…. หรือนี่มันแผนจับคู่วะ
“ไปกันเถอะครับเฉินเฉิน” พี่อี้ชิงพูดจบก็กุมมือผมให้เดินตามไป
“ทำไมฉันต้องมาช่วยนายเลือกชุดด้วยวะ” เทาพูดขึ้นอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าตนต้องอยู่กับไอ้คนปากหมานี่สองต่อสอง
“ทำไม ไม่อยากอยู่กับฉันหรือไง!”
“ก็ไม่อยากหน่ะสิ!” คนตาคมหันไปพูดกับเซฮุนก่อนจะเดินไปยังราวแขวนชุดสูท
“ฉันไม่ชอบชุดสูทสีครีม มันทำให้ดูไม่แมน”เซฮุนพูดขึ้นเมื่อเทาทำท่าจะหยิบชุดสูทตัวสีขาวครีม
“เหอะ ต่อให้ใส่ชุดสูทสีอื่นมันก็ไม่ทำให้นายดูเป็นผู้ชายเลยสักนิด เอวก็บาง” เทาพูดขึ้นก่อนจะมองไปยังเอวบางๆของเซฮุนที่ดูยังไงมันก็….
หมับ~
“อยากพิสูจน์ไหม ว่าฉันแมนขนาดไหน” เซฮุนพูดจบก็กอดเทาจากทางด้านหลัง กระซิบข้างหูและเป่าลมหายใจอุ่นๆลงบนซอกคอจนเทารู้สึกขนลุก โหว่งๆในช่องท้อง
“อะไรของนายเซฮุน พิสูจน์อะไรของนาย!” เทาเริ่มดิ้นเมื่อได้ยินคำพูดสองแง่สองง่ามจากเซฮุน
“ก็พิสูจน์ว่าเอวบางๆของฉันกับร่างบางๆของนาย อะไรมันจะแน่กว่ากันไง”
“ปล่อยเลย โอเซฮุน!” เทาใช้แรงเฮือกสุดท้ายจนสามารถดิ้นหลุดออกจากอ้อมแขนของเซฮุนได้ นี่เค้าเรียนวูซูมานะ แต่ทำไมถึงสู้แรงไอ้เอวบางโอเซฮุนนี่ไม่ได้!
“ให้ปล่อยแล้วหรอ ยังไม่ทันพิสูจน์ให้เห็นเลยนะ”
“พิสูจน์บ้าอะไร! ถ้าไม่ชอบสีครีมก็เอาสูทสีเทาไปซะ” เทาพูดจบก็ยัดสูทสีเทาลงไปในมือเซฮุนและรีบเดินหนีไปทางอืนทันที
“น่ารักชะมัดเลยจื่อเทา ฉันชักจะชอบนายมากขึ้นซะแล้วสิ” เซฮุนพูดไปยิ้มไปพลางก้มมองชุดสูทสีเทาสวยในมือ
“ว้าว~พี่อี้ชิง สูทตัวนี้สวยไหมครับ” ผมหยิบสูทตัวสีดำสนิดขึ้นมาชูให้พี่อี้ชิงดู
“อืม~ พี่อยากให้เฉินใส่ตัวสีขาวมากกว่านะ” พี่อี้ชิงพูดขึ้นและหยิบชุดสูทตัวสสีขาวสะอาดขึ้นมา
“พี่ครับ มันจะจืดหมดนะ เสื้อเชิตข้างในก็สีขาว หูกระต่ายก็สีขาว แล้วยังให้ผมใส่ชุดคลุมสูทสีขาวอีกอ่ะ”
“ก็เฉินเหมาะกับสีขาวนี่ ใส่สีขาวเถอะ นะๆ” พี่อี้ชิงพูดขึ้นด้วยหน้าอ้อนๆ อย่าใจอ่อนนะเฉิน สีดำสิ! แฟชั่นมันต้องขาวดำ ไม่ใช่ขาวล้วนแบบนี้
“นะ เฉินเฉินอา~”
“ก็ได้ครับ งั้นผมไปลองเสื้อก่อนแล้วกัน” นายใจอ่อนกับรอยยิ้มเทวดา(ปีศาจ)อีกแล้วเฉิน!
“เพราะสีขาวดำมันทำให้นายน่ามองเกินไป พี่หวงนะรู้ไหม” อี้ชิงพูดขึ้นเมื่อประตูห้องลองเสื้อปิดลง
อี้ชิงยืนรอเฉินอยู่หน้าห้องลองเสื้อได้ไม่นานประตูห้องลองเสื้อก็เปิดออกพร้อมกับร่างบางของเฉินที่ก้าวออกมาในชุดสูทสีขาวทั้งตัว ผิวขาวที่แทบจะกลืนไปกับชุดสูทตัวสีขาวทำให้เฉินดูน่ารักเหมือนเด็กน้อยจนอี้ชิงไม่อาจละสายตาไปได้เลย อา..ไม่ว่านายจะใส่อะไรก็ดูดีแบบนี้พี่ชักจะหวงมากขึ้นแล้วนะ
“พี่อี้ชิง”
เสียงใสของเฉินทำให้อี้ชิงได้สติ
“มันดูแย่หรือเปล่าครับ”
เฉินพูดขึ้นและหมุนตัวให้อี้ชิงดู เรียกสายตาไม่พอใจจากอี้ชิงเล็กน้อย ชุดสูทที่พอดีตัวจนเห็นเอวบางๆทำให้เฉินดูตัวเล็กน่ากอดจนจางอี้ชิงแทบอดใจไว้ไม่อยู่ เค้าควรจะได้เห็นเอวบางของเฉินแค่คนเดียวสิ!
“พี่ว่าตัวนี้มันเล็กไปนะ เอาใหญ่กว่านี้อีกไซส์นึงดีกว่า” ชายหนุ่มพูดจบก็หยิบชุดคลุมสูทอีกตัวให้ เฉินจึงถอดชุดคลุมสูทออกและใส่อีกตัวหนึ่งเข้าไปแทน
แต่ทว่า…ชุดอีกตัวที่อี้ชิงหยิบให้นั้นใหญ่เกินไปจนแขนเสื้อยาวเลยออกมา
“เอ่อ ผมว่ามันใหญ่ไปนะครับ” เฉินพูดจบก็ถอดชุดคลุมสูทออกแล้วใส่ตัวเดิมเข้าไปแทน
“ผมว่าตัวที่พี่เลือกให้มันก็โอเคนะครับ ไม่เห็นเล็กเลยพอดีตัวซะด้วยซ้ำ” ก็เพราะมันพอดีตัวเกินไปจนแทบจะไปเน้นสัดส่วนสวยๆไงหล่ะ ถึงได้ไม่อยากให้ใส่! ชายหนุ่มทำได้เพียงแค่คิด ไม่กล้าพูดออกมา
“เฉิน! ดูดีมากเลยลูก” จางลี่อินเดินมาหาเฉินและยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นเฉินอยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดน่ามอง
“จริงหรอครับ พี่อี้ชิงบอกชุดคลุมสูทมันเล็กไป”
“ไม่เล็กหรอกลูกสวยมากเลย เอาตัวนี้แล้วกันนะอี้ชิง” ลี่อินหันไปยิ้มให้กับลูกชายอย่างรู้ทัน ที่บอกว่ามันเล็กไปเพราะหวงไม่อยากให้ใครมาเห็นร่างเล็กๆ เอวบางๆน่ากอดของน้องสินะไอ้ลูกชาย หึหึ
“ครับ น้าลี่อิน” เฉินยิ้มอย่างน่ารักเมื่อได้ชุดที่ต้องการและเดินเข้าไปเปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิม
แม่นะแม่ รู้ว่าผมหวงของผมแล้วยังมาทำแบบนี้อีก คอยดูนะผมจะกักตัวเด็กน้อยเอาไว้คนเดียวไม่ให้ใครมาแตะต้องเลย ชิ! อี้ชิงได้แต่คิดในใจอย่างหัวเสีย
*************
ลงไปแล้วอีกตอน
มีพิมผิดเยอะมากเพราะแทบจะพิมไปหลับไป TT
ถ้าออกมาไม่ดีอย่าว่าเค้านะ กำลังมึนๆง่วงๆ
ขอบคุณทุกเม้นเลยนะคะ
รักนักอ่านจังเลย ฮริ้ง><
ความคิดเห็น