คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep4:long time no see
“เฮ้อ~”
“…….”
“ฮู้วววว~”
“……”
“เฮ้อ~”
“จะถอยหายใจทำไมนักหนาเนี้ยพี่ อยากหน้าเหี่ยวกว่าเดิมหรือไง”
“ไอ้เซฮุน อยากตายใช่ป่ะ” ผมฉุนทันทีที่ไอ้เซฮุนมันล้อปมด้อยผม อย่างผมไม่ได้เรียกว่าเหี่ยวนะครับ เค้าเรียกว่าหล่อแบบผู้ใหญ่ต่างหาก
“เซฮฮุน ปากเสียไปแล้วนะ เฉินนายมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า บอกพวกเราได้นะ” โอ้วว คยองซู นางฟ้าของผมม
“คือว่า พวกแกเคยรู้สึกแปลกๆกับใครบ่างป่าววะ” ผมเปิดประเด็นทันที บางทีการได้คุยได้บอกใครอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็ได้
“แปลกยังไงวะ” ไอ้แบคถามขึ้นมาทันทีที่ผมเริ่มเล่า แล้วจะอธิบายยังไงดีวะเนี้ย
“คือ ก็แบบ แปลกๆอะ”
“แล้วมันแปลกยังไงหล่ะพี่เฉิน พี่ก็อธิบายดิ”
“ก็…. อยู่กับใครคนหนึ่งแล้วรู้สึกแปลกๆ แบบว่า มันอึดอัดในใจแปลก”
“อึดอัดแบบไหนอ่ะ ถ้าอึดอัดแบบรู้สึกไม่ดี แสดงว่านายไม่ค่อยชอบเค้าคนนั้นเท่าไหร่ แต่ถ้าอึดอัดแบบ รู้สึกปวดหนึบๆที่ใจแปลกๆ…..” ช๊ะ! อย่างหลังเลยเพื่อน
“นายกำลังมีใจให้เค้าคนนั้น” สิ้นคำพูดของแบคฮยอน ผมก็รู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดิน บ้าไปแล้ว ผมหน่ะหรอจะชอบพี่อี้ชิง ไม่มีทางหรอกน่า ไม่มี….
“ว่าแต่นายรู้สึกแบบนั้นกับใครอ่ะ”
“……ป่าวหรอก แค่ลองถามดู”
หลังจากที่คุยกับทุกคน ผมก็แอบแยกตัวออกมาหาที่สงบจิตสงบใจเสียหน่อย พลางคิดทบทวนไปว่า มันเป็นจริงอย่างที่ไอ้หมาแบคพูดหรือเปล่า ผมหน่ะหรอจะชอบพี่อี้ชิง เราเพิ่งจะรู้จักกันเองนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก เฮ้อ
ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงบริเวณของไร่ชา ขณะที่ผมกำลังเดินเล่นอยู่ผมก็พบใครคนหนึ่งกำลังก้มๆเงยๆอยู่ ใครวะ คุ้นๆแฮะ
ผมเดินไปใกล้เค้าเรื่อยๆ อืมม ผิวค่อนข้างคล้ำ ตัวสูงมา ตาเฉียงๆ ถุงใต้ตาเยอะ แถมยังหน้าตาดูหาเรื่องวอนทีนฝุด……
ชัดเลย!!
“อาเทาเทา ไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน คิดถึงจัง” ผมกระโดดกอดเทาอย่างลืมตัว นั่นมันน้องชายสุดที่รัก
“พี่เฉิน!!! มาได้ไงเนี้ย”
“ขึ้นเครื่องบินมาไง ไอ้น้อง” ผมเดินไปตบไหล่เทาอย่างสนิดสนม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน โห สูงขึ้นมากเลย แต่ก่อนสูงเท่าเสาไฟฟ้า ตอนนี้สูงเท่าเสาไฟฟ้าแรงสูงแล้ว
“ผมหมายถึง พี่มาทำอะไรที่นี่”
“อ่อ ก็…..”
“หืม…...”
“เรื่องมันยาว จะเล่าไงดี เอาเป็นว่าโดนพี่อี้ชิงอุ้มมาก็แล้วกัน”
“อ่อ….เรื่องแต่งงานสินะ”
“อืม….เฮ้ยนายรู้ได้ไงเนี้ย”
“โห พี่! เค้ารู้กันไปทั่ว ว่าพี่จะมาเป็นคู่หมั้นพี่อี้ชิง”
“งั้น หรอ.... พี่ไม่อยากแต่งงานเลยอ่ะเทา พี่ไม่ได้รักพี่อี้ชิงอ่ะ”
“พี่ ไม่ได้รักพี่อี้ชิงจริงหน่ะหรอ”
“ก็จริงหน่ะสิ ทำไมหรอ”
“เปล่า ไม่มีอะไรครับ”
“ยิ้มหน้าบานเชียวนะ อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าห๊ะ” ผมลูบหัวเทาอย่างเอ็นดู เด็กคนนี้เวลายิ้มแก้มปริแบบนี้แล้วดูมุ้งมิ้งจังเลยแฮะ
“ก็ดีใจที่ได้เจอพี่ชายไง อิอิ”
“จร้า ว่าแต่เราทำอะไรอยู่ เห็นก้มๆเงยๆนานและ”
“กำลังเก็บตัวอย่างดินไปให้พี่ลู่หานครับ”
“พี่ลู่หาน แฟนพี่มินซอกอ่ะหรอ”
“อ่าฮะ แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว”
“หา!! เลิกกันหรอ" ตอนที่ผมมาตั้งแต่ห้าปีที่แล้วเห็นหวานกันซะขัณฑสกรเรียกปรมาจารย์ แต่ก็นะ ยังไง ผู้ชายกับผู้ชายก็แบบนี้แหละ
“เปล่าไม่ได้เลิก ตอนนี้พี่เค้าเป็นสามีภรรยากัน”
“ห๊!! สามีภรรยาก็แต่งงานกันแล้วอ่ะดิ!!!”
“ก็ใช่ไงพี่เฉิน ตกใจอะไรอ่ะ” ไม่ตกใจได้ไงวะ
“เฮ้ย ผู้ชายกับผู้ชายเลยนะเว้ย”
“สมัยนี้มันเรื่องธรรมดาแล้วพี่” เออ หรือการที่ผมต้องแต่งงานกับพี่อี้ชิงมันเรื่องธรรมดาวะ ม๊ายยยย
“เป็นอะไรพี่เฉิน ทำหน้าเหมือนรู้ชะตากรรมของตัวเองงั้นแหละ” ฮือออออ ไม่เอานะ ไม่เอาผู้ชาย ให้แต่งงานกับผู้หญิงยืนฉี่ยังดีกว่า แต่งงานกับผู้ชายแมนเต็มร้อยแบบพี่อี้ชิง ผมไม่อยากเสียประตู ฮอล
“พี่ฟังผมอยู่ปะเนี้ย….เฮ้ย!!” เทาร้องเสียงหลงทันทีที่ผมตบไหล่ดังป๊าบ
“เทา พี่ขอตัวไปเดินจงกรมนั่งสมาธิสงบจิตสงบใจแปปนะ” ผมรีบผละออกจากเทาทันที หาที่สักที่ที่สงบมากเตรียมตัวเข้าคอร์สธรรมะ เอ หรือผมหนีบวชดีจะได้ไม่ต้องแต่งงาน โอ๊ย!!เคลียด!!
“พี่ยังเหมือนเดิมเลยนะพี่เฉิน” เทามองตามคนตัวเล็ก พี่เฉินที่เค้าเคยรู้จักไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด เสียงเล็กๆใสๆที่ฟังทีไรก็ไม่รู้สึกเบื่อ ตัวเล็กๆน่าฟัด รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติ มุมปากน่ารักเหมือนลูกแมว ทุกอย่างเหมือนเฉินคนเดิมเมื่อตอนห้าปีก่อน ดีแล้วหล่ะที่มันเป็นแบบนี้ เค้าคนนั้นขโมยร้อยยิ้มของเฉินเฉินไป คนที่ควรจะได้ครอบครองรอยยิ้มของพี่เฉินน่าจะเป็นผม น่าจะเป็นจือเทาคนนี้
“สายตาแบบนั้น กำลังอิจฉาพี่อี้ชิงอยู่หรือไง” เทามองผู้มาใหม่อย่างตกใจ นี่เค้าลืมไปได้ไง ถ้าพี่เฉินมาก็ต้องมากันครบแก๊ง และหนึ่งในนั้น ก็ต้องมีเจ้านี่ ไอ้บ้าเซฮุน!
“อะไรของนายเซฮุน ทำไมฉันต้องไปอิจฉาเค้าด้วย” เทาตอบด้วยน้ำเสียงร้อนรน ฟังยังไงก็แก้ตัวชัดๆ
“ไอ้เราก็นึกว่าอิจฉา….ที่พี่อี้ชิงจะได้แต่งงานกับพี่เฉิน”
“หุบปากซะเซฮุน” เทาก้มลงไปเก็บอุปกรณ์เก็บตัวอย่างดินเข้ากระเป๋า ผลักเซฮุนไปให้พ้นทางแล้วรีบหนีออกไปจากที่ตรงนั้นทันที่ ‘บ้าจริง ไอ้บ้านั่นรู้ว่าเราชอบพี่เฉิน มันรู้มาตลอด โถ่เว้ย’ คนหน้าคมได้แต่คิดในใจอย่างหัวเสีย
“เทา ทั้งๆที่ฉันเองก็ชอบนายมาตลอด แต่นายก็ไม่เคยมองเลย” ไอ้เจ้าบ้าในสายตาของจื่อเทาตัดพ้อกับสายลม หวังเพียงสายลมจะช่วยพัดพาเสียงนี้ส่งไปยังเทาบ้าง ถ้าหากเทารับฟังหรือหันมามอง เทาคงจะได้เห็นสายตาอันอบอุ่นที่เฝ้ามองตนมาตลอดหลายปีไปแล้ว
อีกมุมหนึ่งที่ไม่ไกลเท่าไหร่(?)
“คยอง แบคว่านะ”
“?”
“เรื่งนี้เราคงต้องยุ่งแล้วหล่ะ”
“นายจะเผือกหรือไง”
“ไม่ได้เผือกก แค่จะช่วยเพื่อนน ก็ดูดิ คนนึงก็แอบชอบเค้ามาตลอด แต่ฟอร์มจัด ปล่อยหมาใส่เค้าซะงั้น อีกคนก็นะ.... ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่มีใครได้สมหวังแน่”
“ที่นายพูดมาก็ถูก”
“ชะม๊า~” แบคฮยอนตาลุกวาว หูตั้งหางกระดิก(?)ทันทีเมื่อคยองซูเริ่มคล้อยตาม แบบนี้ได้เวลากามเทพบุกแล้ว~
หายใจเข้า~ หายใจออก~
โว๊ย ไหนว่านั่งสมาธิแล้วจะรู้สึกดีขึ้นไง นี่หายใจที่ไรก็มีแต่หน้าพี่อี้ชิง อี้ชิง อี้ชิง อร๊ากก
แป๊ะๆๆ
ผมตบแก้มตัวเองอย่างเมามันส์(?) หวังว่าจะช่วยลบภาพรอยยิ้มอันอ่อนโยนของพี่อี้ชิงให้หายไปได้ แต่…. โอ๊ยยยยยย
“มานั่งทำอะไรตรงนี้เฉินเฉิน”
“เฮ้ย.. พี่อี้ชิง” แล้วผมก็ตกใจอีกรอบเมื่อตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมฟุ้งซ่านเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ อร๊ากก อย่าเข้ามาใกล้ผม
“มานั่งตากลมอีกแล้วนะ ช่วงนี้อากาศมันหนาว เห็นไหมมือเย็นหมดแล้ว” พี่อี้ชิงเดินมานั่งใกล้ผมยังไม่พอ พี่แกยังดึงมือผมไปพร้อมกับถูไปถูมาอีก พอแล้วพี่ผมอุ่นแล้ว อุ่นจนร้อนแล้ว!!
“เออ พี่อี้ชิงครับ ไม่ต้องถูมือให้ผมแล้วก็ได้” แล้วผมจะก้มหน้าเสียงสั่นทำไมวะเนี้ย!
“อา ก็ได้” พี่อี้ชิงเลิกถูมือให้ผมแล้ว แต่พี่เค้าเดินมานั่งซ้อนขางหลังผมแทนและเอามือทั้งสองข้างของผมใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อโค้ท ส่งผลให้ตอนนี้ พี่อี้ชิงกำลังกอดผมจากทางด้านหลัง!!
“เออ พี่อี้ชิง….”
“ไม่ต้องเถียงพี่เลย ชอบออกมานั่งตากลม แถมมือยังเย็นขนาดนี้ ถ้าป่วยจะว่ายังไง” ปล่อยให้ผมป่วยตายไปเถอะครับ ถ้าจะมาทำให้ผมสับสนขนาดนี้ ผมรู้สึกยังไงกับพี่ และพี่รู้สึกยังไงกับผมกันแน่ ช่วยบอกผมที สบสนโว้ย
******************
แบบนี้เรียกพี่อี้คนเนียนหรือเปล่านะ กิ๊กิ๊
แอบลงไปอีกตอนหลังจากสอบกลางภาคเสร็จ
ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่าน
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าบ้างน้าาา
'''''' ''''''
'' ''' ''
''\ /''
''\ /'' น๊ะ!
''
ความคิดเห็น