คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ep2:วันซวยๆของคุณB
Byun’s part
Rrrrrrrr Rrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในตอนเช้าทำให้ผมต้องลุกขึ้นมารับสายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
‘5.50’
ชิป! ตีห้าห้าสิบ ใครโทรมาตอนเช้าขนาดนี้วะ ถ้าโทรมาด้วยเรื่องไร้สาระนะ พ่อจะจับหักขอจิ้มกิมจิให้รู้แล้วรู้รอดเลย
‘อี้ชิงฮยอง’
โด่ นึกว่าใคร ที่แท้ก็พี่อี้ชิง
พี่อี้ชิง!!!
“ยังมีชีวิตอยู่หรอครับพี่อี้ชิง” ผมรีบรับสายและกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา
‘ทักทายแบบนี้ คิดถึงพี่มากสินะ’ กูไม่ได้คิดถึงคุณมึงเลยครับ~
“ไม่ทราบว่าใต้ฝุ่นเคลื่อนตัวผ่านขั่วโลกใต้หรือเปล่าครับ ถึงได้โทรหาผม”
‘พี่กำลังขึ้นเครื่องไปเกาหลี’
“หา?” มาเกาหลีเพื่อ? อย่าบอกนะว่า
‘พี่จะมาทวงสัญญา’ นั่นไง ชิปหายแล้วกู โทรมาแบบนี้แสดงว่า
‘เปิดทางให้ด้วยนะ’ ตู! ว่า! แล้ว! อะไรมันจะซวยแบบนี้ครับท่านผู้ชม!
“ยังไงหล่ะครับ คุณลุงหน่ะไม่ยากหรอก เพราะแลจะอยากจับเฉินโยนใส่กล่องผูกโบว์มาให้พี่ซะเหลือเกิน แต่คุณน้านี่..”
‘ถึงต้องให้นายช่วยไง ทำยังไงก็ได้ ให้คุณน้ายอมให้เฉินมาอยู่จีนกับพี่’
“ให้เฉินไปอยู่จีนกับพี่ยากยิ่งกว่าทำให้คุณน้ายอมให้พี่เดินเข้าบ้านซะอีกนะ”
‘ก็นั่นแหละ หามาสักวิธี แค่นี้นะ พี่ต้องขึ้นเครื่องแล้ว คงไปถึงสายๆแหละ’
ปิ๊ด แล้วพี่แกก็วางสายไปพร้อมกับทิ้งระเบิดพลีชีพไว้ให้….
อะไรกันวะ!!!
เอาหล่ะนะ ถึงเวลาพลีชีพแล้ว
“คุณน้าสวัสดีครับ” ผมเดินเข้าไปทักทายคุณแม่ของเฉินอย่างคุ้นเคย เพราะบ้านเราใกล้กัน แถมผมกับเฉินยังเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก จึงไม่แปลกที่ผมจะเข้าออกบ้านหลังนี้เหมือนเป็นบ้านของตัวเอง
แต่วันนี้มันแปลกตรงที่ว่ามี ‘แขกไม่ได้รับเชิญ’ มาด้วย
“อ้าวแบคฮยอน มาหาเฉินหรอ รายนั้นหน่ะ คงนั่งเล่นเกมอยู่ข้างบนนั่นแหละ พอปิดเทอมหล่ะไม่เคยห่างจากเครื่องเกมเลย เดี๋ยวแม่ขึ้นไปตามให้นะ” คุณน้าบ่นถึงเฉินให้ผมฟังด้วยเรื่องเดิมๆก่อนจะไปลากเจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมซวยตังแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันโผล่พ้นขอบฟ้งลงมาข้างล่าง
เห็นหน้าเซ็งๆเหมือนคนโดนขัดใจนั่นแล้วอยากเสยสักที เพราะเอ็งเลยไอ้เฉิน ฉันถึงต้องซวยแบบนี้
“อ่าว ไอ้แบค มีไรวะ” ไม่มีเลยมั๊ง!
“คือคุณน้าครับ ไอ้เฉิน ผมพาใครคนหนึ่งมาด้วย” ถ้าผมตายอย่าลืมเขียนป้ายหน้าหลุมเอาไว้ว่า ‘ผู้เสียสละ พลีชีพเพื่อไร่ชาจางและบริษัทคิม’ ด้วยนะครับ ฮอล~
“ใครวะ/ใครหรอจ๊ะ”
“สวัสดีครับ คุณน้าซอฮยอน ผมเอง” และแล้วพระเอกก็ปรากฏ ถุ้ย!
“ออกไปจากบ้านฉันนะ แบคฮยอน เธอทำแบบนี้ได้ยังไง!!” นั่นไง ซวยแล้ว
“คือคุณน้าครับ ฟังผมก่อน สัญญามัน..”
“ช่างหัวสัญญามันสิ!!!”
“เออคุณแม่ครับ เค้าเป็นใครหรอ” เสียงของเฉินที่ผ่าขึ้นมากลางวงทำให้ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ผมเห็นนะ แววตาที่เจ็บปวดของพี่อี้ชิง……
“สรุปคือ ผมต้องแต่งงานกับเค้า” เฉินพูดขึ้นด้วยสีหน้าอ่านไม่ออก ดูเหมือนจะอยากร้องไห้ก็ไม่ใช่ ปรงตกก็ไม่เชิง ยินดีด้วยนะเฉิน ที่บ้านแกทำธุรกิจผลิตชาบรรจุขวด และบ้านพี่อี้ชิงก็ปลูกชา
“ใช่ครับ เฉินต้องแต่งงานกับพี่ พี่มารับเฉินไปอยู่จีน”
“อะไรนะ ผมต้องแต่งงานกับคุณ บ้าไปแล้ว ผมเป็นผู้ชายนะ”
“ช่วยไม่ได้นะครับ ในเมื่อมันเป็นความต้องการของบรรพบุรุษ” บรรพบุรุษ? ไม่ใช่ม๊าง ความต้องการของพี่ล้วนๆ
“ใครใช้ให้นายพูด นั่งเงียบๆไปซะ”
“เออ คุณน้าครับ ใจเย็นก่อน…”
“นายก็เหมือนกันนะ แบคฮยอน น้าไม่คิดเลย ว่าเราจะทำกับน้าแบบนี้” อึ๊ย~ ผมรู้ดี ว่าผมใจอ่อนมากไป แต่จะทำยังไงก็ไม่รู้ววว
“แม่ครับ จะให้ผมแต่งจริงๆหรอ แต่ผมยังไม่รู้จักเค้าดีเลย แถมผมต้องไปอยู่จีนอีก ไม่เอานะครับ” ไอ้เฉินพูดขึ้น มันพูดแบบนี้ผมชักจะสงสารพี่อี้ชิงแล้วสิ
“ยังไงแม่ก็ไม่ยอมให้เราแต่งงานหรอก”
“หา!/หา!” ผมกับพี่อี้ชิงอุทานขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน ไม่ได้นะ แล้วที่ผมทำมาทั้งหมดหล่ะ โอ้วโนวว
“จริงหรอครับ เย่ๆ” ไอ้เฉินร่าเริง แต่ตอนนี้ผมกับพี่อีชิงอยากตาย ไอ้เฉินเอ้ย ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
แต่คิดอีกที…ให้มันไม่รู้อ่ะดีแล้ว
“ขอโทษด้วยนะครับที่คุณต้องเดินทางมาไกล แต่ก็ดีแล้วเนอะ ที่เราไม่ต้องแต่งงานกันแล้ว” ไอ้เฉินพูดขึ้นพร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้ เฮ้อ~ พี่อี้ชิง ณ จุดนี้ ผมคงช่วยพี่ไม่ได้ พี่เป็นคนผูก พี่ก็ต้องแก้เอง
“แบคฮยอน” พี่อี้ชิงพูดขึ้นเป็นสัญาณว่าให้เริ่มแผนสอง ผมจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“คยองซู ลงมาได้แล้ว” ผมตะโกนขึ้นไป คยองซูและคุณลุงจึงวิ่งลงมาข้างล่างพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่คนละใบในมือ
“ว๊าย! อะไรกันเนี้ย อี้ชิง ปล่อยเฉินลงมานะ!”
“เฮ้ยคุณจะอุ้มผมไปไหนเนี้ย!” เสียงของเฉินและคุณน้าโวยวายขึ้น เมื่อเห็นผมเดินไปเปิดประตูรถที่เซฮุนขับมา คยองซูกับคุณลุงก็แบกกระเป๋าที่มีแต่เสื้อผ้าของเฉินโยนใส่หลังรถ แถมพี่อี้ชิงยังแบกเฉินขึ้นบ่าไปอีก
“ขอโทษนะครับน้าซอฮยอนที่ทำแบบนี ขอบคุณนะครับคุณลุง”
“คุณค่ะ!! แบคฮยอน!! หยุดนะ!!” ณ จุดนี้ บอกเลยว่า ถ้าหยุด ตายลูกเดียวครับ!
“อะไรกันเนี้ย เซฮุน คยอง ไอ้แบค แผนของพวกแกหรอ” ไอ้เฉินโวยวายขึ้นทันทีเมื่อรถที่เซฮุนขับมาเคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังงาม แถมเจ้าตัวยังดิ้นไม่หยุดจนรถโยกไปมา ผมกับคยองซูต้องช่วยกันล็อคแขนกับขาเอาไว้แน่น ตัวนิดเดียวแต่แรงเยอะจริง!
“ถ้าพวกผมไม่ทำแบบนี้เรื่องบ้าๆนี่ก็ไม่จบเสียที พี่ช่วยนั่งเงียบๆไปก่อนเถอะ” ไอ้เซฮุนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดที่ไอ้เฉินเอาแต่แหกปากจนเสียสมาธิในการขับรถ
“นั่นสิ นายฟังพวกเรานะ นายจำน้าลี่อินไม่ได้หรอ” เสียงไอ้คยองพูดขึ้นทำให้ไอ้เฉินเงียบไปทันที
“จำได้ ทำไมหรอ”
“พี่อีชิงก็คือลูกของน้าลี่อินไง จำได้ไหม” สิ้นเสียงของคยองซู ทุกคนก็หันมามองเฉินอย่างมีความหวัง
“พี่อี้ชิง….ลูกของน้าลี่อิน อ๋อ! คนที่เคยมาเยี่ยมผมเมื่อห้าปี่ก่อนตอนผมถูกรถชน แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรกนะครับ”
ประโยคถัดมาที่เฉินพูดขึ้นทำให้พวกเราถึงกับยิ้มออกที่ไอ้เฉินมันเลิกดื้อแล้ว แต่คนที่ยิ้มไม่ออกคนเดียว คงเป็นพี่อี้ชิง
“แต่.. พี่อี้ชิงครับ เราจะทำไงอ่ะ ในเมื่อเราไม่ได้รักกัน ผมคุยกับคุณน้าได้ไหมครับ ผมจะเกลี้ยกล่อมให้คุณน้ายกเลิกสัญญาเอง” ไอ้เฉินพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีสิวะ!
“พี่ก็ม่รู้ พี่ทำอะไรไม่ได้หรอก”
“แต่ว่า…”
“เราก็ไปอยู่ที่นั่นเฉยๆก็ได้ ถือซะว่าไปเที่ยวนะ แล้วเรื่องจะแต่งไม่แต่ง ค่อยว่ากันอีกที่ นะ ได้ไหม”
“อา….ก็ได้ครับ” คงเป็นสายตาเว้าวอนของพี่อี้ชิง ที่ทำให้เฉินยอมใจอ่อน บางที เรื่องนี้อาจจะจบลงด้วยดี…..หวังว่านะ
ตือดือดึ้ง~
เสียงข้อความเข้าทำให้ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะพบกับ…….
หายนะ
‘แบคฮยอน น้าไม่ปล่อยเราไว้แน่ พวกเธอทุกคนก็ด้วย! ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่หล่ะ น่าดู!!’
โอเคครับ เรื่องจบไม่จบไม่รู้ แต่ที่รู้ๆชีวิตผม จบ! อาเมน
ความคิดเห็น