คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The best
ยามเช้าวันเสาร์ที่อากาศดีแบบนี้ คุณคงไม่อยากจะทำอะไรเลย นอกจากนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆเหมือนกับผมสินะ อยากให้ทุกวันเป็นวันหยุดจัง หวังว่าคงไม่มีอะไรมารบกวนเวลานอนของผมนะ
ปัง!! โครม!! ปึง!
………….. พระเจ้า!!!
ปึง!! ผมเดินไปเปิดประตูระเบียงอย่างหัวเสียสุดๆ
“ไอ้เด็กบ้าเซฮุน!!” ไอ้เด็กบ้าที่ย้ายมาอยู่หอฝั่งตรงข้ามกับผม ผมหล่ะอยากถามวิศวะกรที่สร้างตึกนี่จริงเลย สร้างมาได้ให้หันหน้าระเบียงเข้าหากัน แล้วยังห่างกันแค่กระโดดข้ามก็ถึงเนี้ย!
“โมโหอะไรแต่เช้าครับพี่จงแด เดี๋ยวหน้าแกเร็วนะครับ” ดูมัน ดูมันพูด น่าจับยำทีนซะให้เข็ด
“ก็โมโหนายไง ไอ้เด็กบ้า เลิกรบกวนเวลานอนของคนอื่นซะที่”
“ก็ผมเพิ่งย้ายมาเองนี่ครับ ของก็ยังไม่ได้จัด อะไรอะไรก็เลยวุ่นวายไปหมด สนใจมาช่วยผมสักนิดไหมครับ”
“ก็จัดของให้มันเบาๆหน่อยสิวะ ปึงปังโครมคราม มันรบกวนคนอื่นเค้าโว้ย”
“ครับ รับทราบคราบบ บ่นจริง ฮูว” ฮึ้ย เล่นเอาผมหลับต่อไม่ลงเลย ให้ตายดิ
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อจะทำอาหารเช้ากิน แต่ทันทีที่เปิดตูเย็น ผมก็พบ น้ำเปล่า…. สามขวด เยี่ยม แล้วเช้านี้ผมจะกินอะไรอ่ะ
แปะๆๆ ซ่า!! ฟูว!! แค๊กๆๆๆๆ
ไอ้เด็กฝั่งตรงข้ามอีกแล้ว ให้ตายเถอะ เลิกรบกวนความสงบของชาวบ้านเค้าสักทีจะได้ไหม!
เพราะความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจึงเดินไปที่ระเบียง ก่อนจะพบกับหายนะ
“ไอ้เด็กเซฮุน”
“พี่จงแดช่วยผมด้วย” เซฮุนเดินออกมาด้วยสภาพที่ เอิ่ม ใส่บ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียว เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยสีแดง และ
ควันเต็มห้อง…….
“พี่จงแดมาช่วยผม ได้โปรด ว๊าก!! ไฟลุกแล้ว”
จนแล้วจนรอด ผมก็ต้องกระโดดข้ามมาที่ห้องฝั่งตรงข้ามจนได้ (บอกแล้ว วิศวะกรแมร้งงี่เง่า คิดได้ไง สร้างหอให้ชิดกัน แต่ เสื…กทำระเบียงให้กระโดดข้ามไปข้ามมาหยังกะเล่นกิงก่องแก้ว)
“นายเล่นอะไรของนาย โอเซฮุน” ผมยืนมองสภาพห้องของโอซฮุนอย่างอึ้ง และทึ้ง ควันที่เริ่มจากลงไปทำให้ผมเห็นสภาพห้องได้ชัดเจน พื้นที่เกะกะไปด้วยกล่องใบใหญ่ที่ยังไม่ได้แกะออก และ สภาพห้องครัว ที่พูดได้คำเดียวว่า ดูไม่จืด!!
ผนังบริเวณเตาแก๊สที่ไหม้จนเป็นรอยดำ ขวดซอสและเครื่องปรุงที่หกกระจาย เศษผักที่กระเด็นเต็มพื้น และ ซากปลาที่ไหม้จนเกรียม!!
นี่มันอะไรกัน!!
“ก็ผมหิวข้าว กะจะทำอะไรกิน เห็นมีปลาเลยกะจะทอดกิน”
“แล้วทำไมไม่รอให้น้ำแข็งละลายก่อนหล่ะฮะ โยนปลาที่มีน้ำแข็งเกาะใส่ในน้ำมันเดือดๆแบบนี้ มันก็สมควรแล้ว ที่น้ำมันจะกระเด็นใส่หน่ะ”
“ก็ใครมันจะไปรู้หล่ะ ผมเป็นผู้ชายนี่จะไปรู้เรื่องทำครัวได้ไง”
“หลบไปเลย ฉันทำเอง”
หลังจากที่ผมผลักไอ้เด็กนั่นไปจนพ้นทาง ผมก็จัดการทำอาหารง่ายๆอย่าง… ไข่เจีนวหมูสับ
“ไข่เจียวหรอ เมนูสิ้นคิดชัดๆ”
“จะกินไม่กิน!”
“กินคร้าบ ดุจัง” ไอ้เด็กนี่มัน กวนตีน
ผมกับเซฮุนสงบศึกกันเล็กน้อยเพื่อจัดการกับอาหารตรงหน้า อยากบอกว่าหิวสุดๆ
“พี่จงแด”
“อะไร” จะอะไรกันอีกวะ ขอกินข้าวอย่างสงบสุขได้ไหม
“ฝีมือพี่ไม่เปลียนไปจากเมื่อสองปีก่อนเลยนะ”
“……”
“พี่ยังชอบเป็นห่วงคนอื่น ไม่เปลียนจากเมื่อสองปีก่อนเลยนะ”
“……….”
“ตัวผมเองก็ไม่เปลี่ยนเหมือนกัน”
“……”
“ผมยังรักพี่อยู่ เหมือนเมื่อสองปีก่อน ไม่เคยเปลี่ยน”
“แน่ใจหรอ โอเซฮุน” อา ให้ตายสิ น้ำตาของผมกำลังไหลหรอ
“พี่ครับ ผมขอโทษ กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เลยหรอ”
“ไม่มีทาง ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว” ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปที่ระเบียง วิ่งหนีเข้าไปในห้องของตัวเอง วิ่งหนีโอเซฮุน วิ่งหนีความจริงที่ว่า เค้าเคยทำให้ผมเจ็บ!
คำพูดของเค้า มันทำให้ผม นึกยอนไปถึงเรื่องราวเมื่อสองปีก่อน สองปีก่อนที่ทำให้ผมเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น
เมื่อสองปีก่อน
“เซฮุน! รอนานไหม”
“ไม่นานครับ ไปกันเถอะ” ผมกับเซฮุนเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ร้านนี้เป็นร้านที่เรามักจะมานั่งกินด้วยกันทุกเย็น ก่อนจะกลับบ้านพร้อมกัน เรื่องของเราดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่หวือหวา ไม่หวานชื่น แต่เราก็รักกันมาก ใช่! เรารักกันมาก ผมคิดไปเองคนเดียวว่าเรารักกันมาก
“พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอก”
“ว่าไงครับ”
“เรา….เลิกกันเถอะครับ” คำพูดของเซฮุนทำให้ผมชะงัก อะไรนะ เลิกหรอ
“พี่ ทำอะไรให้นายไม่พอใจงั้นหรอเซฮุน” ผมพยายามกลันน้ำตา ถามหาเหตุผล
“พีไม่ได้ทำอะไรผิด ผมแค่ไม่ได้รักพี่ตั้งแต่แรก” คำพูดที่เย็นชา น้ำเสียงไร้ซึ่งความเสียใจมันตอกย้ำให้ได้เข้าใจ ว่าทุกสิ่งที่เค้าพูด มันเป็นเรื่องจริง เค้าไม่ได้รักผมจริงๆ
“ถ้านายไม่ได้รักพี่ แล้วนายมาบอกชอบพี่ทำไม มาทำให้พี่รักทำไม” นี่ผมกำลังจะเสียใจเพราะความรักใช่ไหม ทั้งๆที่บอกตัวเองมาตลอด ว่าอย่าเสียใจเพราะความรัก อย่าร้องไห้เพราะใคร มันงี่เง่ามากที่จะมาเสียใจเพราะคนคนนึง ผมไม่มีทางร้องไห้เพราะความรัก แต่ตอนนี้ ผมกำลังกลืนน้ำลายตัวเอง จงแดคนโง่ โง่ที่หลงเชื่อและงมงายกับความรัก!
“ผมก็แค่…. พนันกับเพื่อนไว้ ว่าจะสามารถทำลายกำแพงหัวใจเดือนคณะนิเทศที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก ไม่เคยเสียใจเพราะความรักแบบพี่ได้หรือเปล่า ก็แค่นั้นเอง”
“……” ทุกคำพูดของเซฮุน มันเหมือนกับเครื่องเล่นเทป ที่เปิดซ้ำไปซ้ำมา มันตอกย้ำความจริงจนตัวผมเจ็บปวด
“ถ้าจบเรื่องแล้ว ผมไปหละ” เซฮุนพูดก่อนจะเดินออกไปจากร้าน ผมยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ไม่มีหยดน้ำตา มีแต่ความเจ็บปวด นี่สินะความรัก ยาพิษชัดๆเลย
“จงแด! นายไม่เป็นไรนะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียก
“แบคฮยอน…” เพื่อนรักของผมเองสินะ ดีจังที่นายมา อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม อย่าเศร้าไปเลยนะ นายยังมีฉันนะ” แบคฮยอนพูดพลางกอดผมไว้ อ้อมกอดของแบคฮยอน ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ขอบใจนะ นี่สินะที่เรียกว่ามิตรภาพ อ้อมกอดที่อบอุ่นรองลงมาจากอ้อมกอดของพ่อแม่ คืออ้อมกอดของเพื่อนที่ดีที่สุด
“ขอบใจนะ แบคฮยอน”
“นายยังมีฉัน อย่าเศร้าไปเลยนะ”
ปึง!ๆๆๆๆๆ “พี่จงแด เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้นะ” เสียงทุบประตูระเบียงทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา อย่างน้อย ในฝันร้าย ก็ยังมีฝันดีอยู่หละนะ
ผมเดินออกไปเปิดประตูระเบียงอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย
“อะไรอีก โอเซฮุน”
“พี่จงแด ได้โปรด กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอ ผมมันโง่มากที่ทิ้งพี่ไป ผมมันโง่เองที่มารู้ตอนพี่จากไป ว่าพี่สำคัญแค่ไหน”
“เซฮุน พี่ยกโทษให้นายตั้งนานแล้ว แต่เรื่องที่ว่าจะกลับไปคบกันมัน…”
“จงแดดด เค้ากลับมาแล้ว อ่ะ!..”
“แบคฮยอน!” ผมวิ่งไปกระโดดกอดแบคฮยอน อดีตเพื่อนของผมด้วยความคิดถึง
“จุ๊บ! จงแดอา เค้าไม่อยู่แล้วตัวเองเหงาไหม” เพราะตอนนี้เราไม่ได้เป็นแค่เพื่อน เราเป็นแฟนกัน!
“คิดถึงสุดๆเลยหล่ะ.. โอเซฮุน พี่ยกโทษให้นายนะ แต่คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะพี่มีคนรักแล้ว”
“จงแดอา แล้วไอ้เด็กนี่มาอยู่กัยตัวเองได้ไง อธิบายมาเลย!”
“แบค อย่าเพิ่งโกรธเค้าสิ เซฮุนเค้าอยู่ตึกตรงข้ามหน่ะ นี่มันห้องของเราสองคน เค้าจะเอาคนอื่นเข้ามาอยู่ได้ไง”
“หืมจริงหรอ เค้าเชื่อใจตัวเองก็ได้ แต่ว่าต่อไปนี้เราไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วหน่ะ”
“หืม ทำไมหรอ”
“เค้าทำงานเก้บเงินซื้อบ้านได้แล้วนะ บ้านของเราไง ไปเก็บของกัน ย้ายไปตอนนี้เลย”
“จริงหรอ เค้าดีใจที่สุดเลย หมาแบค” ผมกระโดดกอดแบคฮยอนด้วยความดีใจ และมองไปที่เซฮุน เป็นเชิงขอร้องให้เซฮุนกลับไปที่ห้องของตัวเอง และเค้าก็เดินกลับไปอย่างว่าง่าย ขอโทษนะเซฮุน แต่พี่ไม่อยากเจ็บแล้ว มีคนที่มารักษาแผลใจให้พี่แล้ว
ทางด้านเซฮุน
เซฮุนเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเอง หัวใจที่เจ็บปวด ทำให้ห้องที่ว่างเปล่าดูกว้างขึ้นไปถนัดตา
“พี่จงแด ผมมันโง่เอง ที่ทิ้งพี่ไป”
ย้อนกลับไปเมื่อสองปีกันอีกทีดีไหม~
“จงแด! นายไม่เป็นไรนะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงเรียก
“แบคฮยอน…” เพื่อนรักของผมเองสินะ ดีจังที่นายมา อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม อย่าเศร้าไปเลยนะ นายยังมีฉันนะ” แบคฮยอนพูดพลางกอดผมไว้ อ้อมกอดของแบคฮยอน ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ขอบใจนะ นี่สินะที่เรียกว่ามิตรภาพ อ้อมกอดที่อบอุ่นรองลงมาจากอ้อมกอดของพ่อแม่ คืออ้อมกอดของเพื่อนที่ดีที่สุด
“ขอบใจนะ แบคฮยอน”
“นายยังมีฉัน อย่าเศร้าไปเลยนะ”
“แบคฮยอน ฮึก ฉันลืมเค้าไม่ได้ ลืมไม่ได้” น้ำตาที่ผมกลั้นเอาไว้ไหลออกมาไม่หยุด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียใจ หรือเพราะดีใจ ที่อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว
“อย่าร้องนะ จงแด อย่าร้อง นายยังมีฉัน ฉันจะทำให้นายลืมเค้าให้ได้เลย”
“ยังไงหละแบค ยังไง ฉันจะลืมเค้าได้ไง ในเมื่อ...”
“รักฉันสิ….” คำพูดของแบคฮยอนทำให้ผมรู้สึกแปลกในอก มันรู้สึกวูบไหวอย่างน่าประหลาด
“นาย… หมายความว่าไง”
“ฉันชอบนาย ไม่สิ รัก รักนายมานานแล้ว ไอ้เป็ด ทำมนายไม่เคยมองเลย”
“แต่ ฉันเพิ่งอกหักจากเซฮุน”
“งั้นก็ให้ฉันรักษาสิ ให้ฉันรักษานาย”
“แต่ว่า มันก็เหมือนกับว่า ฉันอกหักจากเซฮุน แล้วก็ไปหานาย มันไม่ทำให้นายรู้สึกแย่”
“ไม่เลยจงแด ขอแค่ให้นายได้รับรู้ความรู้สึกของฉัน แล้วถึงเวลาเมื่อไหร่ ฉันจะถามนายอีกครั้ง
“ขอบใจนะ แบคฮยอน ที่ยืนอยู่ข้างฉัน”
“จงแด จงแดอา!”
“ห๊ะ ว่าไง แบคฮยอน”
“เป็นอะไร ใจลอยเชียว คิดถึงไอ้เด็กนั่นหรอ”
“เปล่าซะหน่อย แค่นึกถึงวันนั้นเมื่อสองปีก่อน ขอบใจนะแบคฮยอน ที่ทำให้ได้รู้ ว่าใครที่สำคัญที่สุด”
“จงแดอา เค้ารักจงแดที่สุดเลย”
“เค้าก็รักแบคฮยอนเหมือนกัน” ผมมองแบคฮยอนด้วยแววตาที่มีความหมาย แววตาที่ไม่ต้องพูดก็เข้าใจ ว่าเราคิดอะไรกัน เพื่อนที่เป็นมากกว่าเพื่อน คนรักที่เป็นมากกว่าคนรัก ขอบใจนะ เพื่อนที่แสนดีของฉัน
ความคิดเห็น