คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep1:นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
“อายุ18แล้วนะ เฉินของแม่”
“ครับ~ ขอบคุณนะครับ ที่ดูแลผมเป็นอย่าดี” ผมกอดแม่เอาไว้อย่างออดอ้อน อิอิอิ มีแม่คนเดียวต้องอ้อนให้เยอะๆ
“เฉิน ลูกอายุ18แล้ว มันถึงเวลาที่…”
“หยุดพูดเรื่องนั้นเถอะคุณ” พ่อของผมยังไม่ทันพูดจบประโยคดี แต่เสียงของแม่ก็ขัดขึ้นมาเหมือนรู้ดีว่าพ่อกำลังจะพูดอะไรทำให้ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ..
“ไม่เอาน่าคุณน้า วันนี้วันเกิดเฉินนะครับ ว้าว~ ไก่ทอดน่ากินมากเลย” เสียงแบคฮยอนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด
“ไม่ได้นะพี่แบคฮยอน นั่นมันของผมนะ” เสียงของเซฮุนก็ดังขึ้นเพื่อตามน้ำ ทำให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดหายไปด้วยเสียงทะเลาะกันของแบคฮยอนและเซฮุน
“อย่าทะเลาะกันสิ ทั้งสองคน เฮ้อ” เสียงของคยองซูพูดอย่างจนใจ เมื่อแบคฮยอนและเซฮุนทะเลาะกันเป็นเด็กๆ
มันมักจะเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว พ่อกับแม่ และเพื่อนๆ เค้ามักจะทำเหมือนรู้อะไรบางอย่าง แต่เค้าก็ไม่เคยบอกอะไรผมเลย
แต่ผมก็เลือกที่จะไม่ถาม เพราะถามไปมันก็เท่านั้นแหละ
หลังจากเสร็จงานฉลองวันเกิดเล็กๆแล้ว ผมก็เดินไปหาพ่อกับแม่ที่ห้องรับแขก ท่านบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับผม
“เฉิน ตระกูลคิมของเราหน่ะ เกี่ยวดองกับตระกูลจางมานานแล้วนะ” ทันทีที่ผมนั่งลงบนโซฟาตัวเล็ก พ่อก็พูดเปิดประเด็นขึ้น
“ครับ?” ผมมองพ่อกับแม่อย่างไม่เข้าใจ คือ… แล้วพวกท่านมาบอกผมทำไมอ่ะ
“คือว่า….”
“แม่ไม่ชอบใจเลยที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เค้าเห็นลูกเราเป็นอะไรหรอ”
“ไม่เอาน่าแม่ เรื่องมันนานมาแล้วนะ”
“เรื่องมันนานมาแล้วหรอ แล้วไง นานมาแล้วคือให้อภัยได้หรอ มันร้ายแรงแค่ไหนคุณก็รู้”
“แต่สัญญาต้องเป็นสัญญานะคุณ คุณก็รู้ว่ามันสำคัญกับเราแค่ไหน”
“หึ!~” แม่ของผมชักสีหน้าใส่อย่างไม่พอใจ
บทสนทนาของแม่กับพ่อไม่ได้ทำให้ผมกระจ่าเลยสักนิด
และดูเหมือนว่าพ่อจะรู้ว่าผมไม่เข้าใจ พ่อจึงหันมาอธิบายให้ผมฟังด้วยประโยคสั้นๆว่า
“เราเคยสัญญาว่าจะให้ลูกของเราแต่งงานกัน”
อืม…สั้นมาก เข้าใจแล้วครับ
เฮ้ย!! แต่งงาน!!
“อะไรนะครับ พ่อกำลังจะบอกว่าให้ผมไปแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักหรอ”
“เปล่า.. พ่อไม่ได้จะให้เราแต่งงานกับผูหญิง”
อ่อแล้วไป นึกว่าจะโดนจับแต่งงานจริงๆซะแล้ว
“เพราะลูกของตะกูลจางเป็นผู้ชาย”
ห๊ะ!! ผู้ชาย!!
นี่มันแย่กว่าแต่งงานกับผู้หญิงอีกนะโว้ย!!!
“ผมควรจะทำไงดีครับคุณป้านชา”
ผมมองเจ้าป้านชาจิ๋วในมืออย่างต้องการกำลังใจ เฮ้อ~
นึกย้อยกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้
‘พ่อครับ ผมไม่แต่งนะ บ้าไปแล้วหรอ ให้ผมไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่ได้รัก แถมยังเป็นผูชายอีก’
‘แต่มันสำคัญกับเรามากนะลูก ตระกูลจางเป็นเจ้าของไร่ชาที่เรารับมาผลิตสินค้านะ’
‘ที่แท้ก็เป็นเพราะธุรกิจนี่เอง’ ผมพูดขึ้นอย่างประชดประชัน บ้านของเราทำธุรกิจผลิตชาสำเร็จรูปมานานแล้ว และเรื่องที่ผมพอรู้คือเรารับซื้อชามาจากไร่ของตระกูลจาง แต่ใครจะไปคิดว่าจะถึงขั้นทำสัญญาบ้าๆนี่ขึ้นมา!
‘เฉิน มันไม่ใช่ธุรกิจนะ มัน…’
‘อย่าพูดมันออกมานะคุณ!’ แม่พูดขัดขึ้นมาทำให้พ่อเงียบไป เป็นแบบนี้อีกแล้ว เป็นแบบนี้ทุกที!
‘พ่อกับแม่ปิดบังอะไรผมอยู่กันแน่ ทำไมผมถึงไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย ทุกครั้งที่พูดเหมือนรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับผม แต่พอผมถามก็บอกปัดทุกที ผมคือคนโง่หรอครับ’
‘มันไม่ใช่แบบนั้นนะลูก แม่หน่ะ…’
‘ช่างมันเถอะครับ ไว้เราค่อยพูดเรื่องนี้กันอีกทีนะครับ ผมขอเวลาส่วนตัว’
ผมพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของผม ปีนี้เป็นวันเกิดที่แย่ชะมัดเลย
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
มณฑลฮกเกี้ยน ประเทศจีน
“อีชิง” เสียงของคุณนายจางที่ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาเรียกความสนใจจาก ‘จาง อี้ชิง’ หนุ่มสัญชาติจีนแท้ ที่กำลังยืนมองไร่ชาของตัวเองอย่างเหม่อเลย
อี้ชิงค่อยๆหันไปมองมารดาของตนและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“มีอะไรหรอครับแม่”
“ปีนี้น้องอายุครบ18ปีแล้ว มันถึงเวลาที่…”
“ผมไม่รู้ ว่าพวกเค้าจะยังอยากทำตามสัญญาอยู่หรือเปล่า” อีชิงพูดขึ้น แววตาดูเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดจนคนเป็นแม่ใจหาย
มือเรียวสวยของคุณนายจางลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน
“มันก็ดีแล้ว ที่ลูกเป็นลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับผิด”
คนเป็นแม่พูดพร้อมกับยื่นตั๋วเครื่องบินให้ลูกชายสุดที่รัก
“ไปแก้ไขในสิ่งที่ตัวเองเคยทำผิดซะ”
**********************
เปิดไปอีกหนึ่งตอน อุอุอุอุ
หลังจากอ่านหนังสือเตรียมสอบกลางภาคเสร็จ
ขอมโนแก้เครียดหน่อย -..-
ถ้าไม่สนุกหรือน่าเบื่อยังไงก็ขออภัยคุณผู้อ่านทุกท่านด้วยนะค่ะ ><
สุดท้ายนี้
เม้นให้เค้าบ้างนะ *0*
ความคิดเห็น